Νίκος Σαρίδης: Το Πολυτεχνείο και το ποδόσφαιρο
Οσο βαθύτερα σκαλίζεις την αθλητική Ιστορία της περιόδου 1967-1974, τόσο περισσότερες οι δυσάρεστες εκπλήξεις που συναντάς…
φωτογραφικός φακός έχει απαθανατίσει απ’ την εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου 1973 κι ένα μικρό πανό που είχε αναρτηθεί στο Πολυτεχνείο κι έγραφε: «κάτω το ποδόσφαιρο».
Προφανώς, αυτός ή αυτοί που το δημιούργησαν δεν ήταν… μπασκετικοί ή εμμονικοί με το γκολφ και την ιστιοπλοΐα, αλλά είχαν τους λόγους τους να θεωρούν στη δεδομένη συγκυρία το ποδόσφαιρο απέναντι στον αγώνα τους.
Οι λόγοι αυτοί δεν ήταν άλλοι απ’ τη συστηματική προσπάθεια της χούντας των συνταγμαρχών να εργαλειοποιήσει το λαοφιλέστερο των σπορ. Γιατί, κακά τα ψέματα, όπως κάθε δικτατορία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και η επταετία θεωρούσε το ποδόσφαιρο βολικό μέσο προ- κειμένου να στρέψει το ενδιαφέρον και τις αγωνίες του κόσμου μακριά από άλλες, κοινωνικοπολιτικές και πολιτιστικές, δραστηριότητες.
Αλλο αν την αγωνιστική της 18ης Νοεμβρίου 1973, την επομένη της εισβολής του τανκ, την είχε αναβάλει, διότι τα πράγματα είχαν ζορίσει κι οι γηπεδικές συναθροίσεις θα μπορούσαν να διασαλεύσουν έτι περαιτέρω την «καθεστηκυία τάξη» και ν’ απειλήσουν την κυβέρνηση. Η οποία, πάντως, δεν άντεξε και πολύ, αφού λίαν συντόμως αντικαταστάθηκε απ’ τη δικτατορία του Ιωαννίδη. Με αιχμή του δόρατος τον παντοδύναμο γγΑ Κώστα Ασλανίδη, που ήταν αντισυνταγματάρχης και υποδιοικητής της Διεύθυνσης Καταδρομών του ΓΕΣ όταν έγινε το πραξικόμημα, την 21η Απριλίου 1967, η δικτατορία έβαλε για τα καλά χέρι στο ποδόσφαιρο και γενικότερα στο αθλητικό εποικοδόμημα της χώρας.
Σε ομιλία του στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, στις 29 Ιανουαρίου του 1968, ο Ασλανίδης είχε αποκαλύψει πως ήταν οπαδός του Ηρακλή, άλλο αν ο «γηραιός» δεν κατέγραψε κάποια ιδιαίτερη επιτυχία εκείνα τα χρόνια. Οσο για το ποιος σύλλογος τελικά ευνοήθηκε, οι οπαδοί ακόμη και σήμερα λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντά του, επικαλούμενοι επιλεκτικά κάποια γεγονότα.
Αν το δούμε ξερά, πάντως, σ’ επίπεδο διακρίσεων δηλαδή, ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο κέρδισε τρία πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα, ο Παναθηναίκός τρία πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα, αλλά έφτασε και σ’ έναν τελικό Πρωταθλητριών Ευρώπης, ενώ ΑΕΚ μπορεί να μη σάρωσε στο ποδόσφαιρο, αλλά έγινε το πρώτο κλαμπ μ’ ευρωπαϊκή κούπα στο μπάσκετ.
Ο Αρης κέρδισε το μοναδικό Κύπελλο στην ποδοσφαιρική ιστορία του, ο ΠΑΟΚ κατέκτησε τους πρώτους τίτλους απ’ την ίδρυσή του, ο Πανιώνιος σήκωσε το Βαλκανικό και κάποιες επαρχιακές ομάδες ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική. Ας βγάλει, λοιπόν, ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Αντιστασιακούς θύλακες, πάντως, δεν τα λες τ’ αθλητικά σωματεία εκείνης της εποχής, τουλάχιστον τα γνωστότερα εξ αυτών, καθώς η χούντα είχε φροντίσει να διορίσει στα διοικητικά συμβούλια στρατιωτικούς επιτρόπους κι εν γένει άτομα της αρεσκείας της. Κάτι σωματεία όπως ο Εργοτέλης, η Ανάπλαση Τυρνάβου, η Σαφράμπολη κι ο Θερμαϊκός, που δεν φημίζονταν για την εθνικόφρονα προσήλωσή τους, τα έφαγε το σκοτάδι.
Απειρα, άλλωστε, τα περιστατικά όπου το καθεστώς με το έτσι θέλω έκανε απίστευτα πράγματα. Πραγματοποιούσε μεταγραφές αθλητών απ’ τη μία ομάδα στην άλλη, ενώ δεν δίσταζε να «τελειώσει» ακόμη και δημοφιλή πρόσωπα των γηπέδων όταν ένιωθε επικίνδυνες τις ιδέες τους και τις συμπεριφορές τους. Μπορεί να μας αρέσει να ωραιοποιούμε το παρελθόν και να λέμε συχνά για το πόσο αγνή και ρομαντική ήταν κάποτε η μπάλα, αλλά όσο βαθύτερα σκαλίζεις την αθλητική Ιστορία της περιόδου 1967-1974, τόσο περισσότερες οι δυσάρεστες εκπλήξεις που συναντάς…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί