Αντώνης Καρπετόπουλος: Η ακόρεστη δίψα της Ρεάλ για τίτλους

Η ΦΙΦΑ άλλαξε απλώς την έδρα του Ιντερκοντινένταλ Καπ κι έδωσε τη διοργάνωσή του στους Καταριανούς και στην Ντόχα. Έτσι ο Εμπαπέ ξαναβρέθηκε στο γήπεδο, που στον τελικό του Μουντιάλ τρόμαξε τον Μέσι, για να σηκώσει ένα ακόμα τρόπαιο με τη Ρεάλ. Ολοκληρώνει τη σεζόν υποφέροντας απ’ τους πολλούς τραυματισμούς, αγκομαχώντας στο ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά και στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, μα και σηκώνοντας τρόπαια. Πράγμα που -παραδοσιακά- ξέρει να κάνει.

Διαφορά:

Οποίος είδε το ματς θα με καταλάβει καλύτερα. Η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ήταν τεράστια – σε σημείο ν’ αναρωτιέσαι πώς βρέθηκε η Πατσούκα σε έναν τελικό. Η ομάδα απ’ το Μεξικό είναι η κλασική περίπτωση ομάδας που έκανε ένα θαύμα σε μία διοργάνωση κι «άδειασε» στη συνέχεια. Στο Απερτούρα της μεξικανικής λίγκας τερμάτισε πολύ χαμηλά στη βαθμολογία, έχοντας αυτή τη σεζόν σε 23 ματς μόλις 4 νίκες και 13 ήττες. Όπως ήταν αναμενόμενο, με τον Κιλιάν Εμπαπέ να έχει αναρρώσει και να παίζει απ’ την αρχή με τους Βινίσιους και Ροντρίγκο, με τον Μπέλιγχαμ πίσω τους ξανά σε φόρμα και με τον Βαλβέρδε και τον Καμαβιγκά να τρέχουν για όλους, η Ρεάλ έκανε περίπατο έστω κι αν η άμυνά της ήταν πάλι πειραματική (με τον Τσουαμενί δίπλα στον Ρούντιγκερ) κι έστω κι αν απ’ αυτή την άμυνα έλειπαν οι Καρβαχάλ, Μιλιτάο, Αλάμπα και Μεντί. Παρ’ όλο που η Πατσούκα ξεκίνησε ορεξάτη, αναγκάζοντας σε δύο επεμβάσεις τον -πάντα σταθερό- Κουρτουά, η Ρεάλ μετέτρεψε το ματς σε σόου. Μία συνεργασία των Βαλβέρδε, Καμαβιγκά, Μπέλιγχαμ, Βινίσιους επέτρεψε στον Εμπαπέ να μπει με την μπάλα στα δίχτυα στο 37’. Τα γκολ του Ροντρίγκο και του Βινίσιους, που ολοκλήρωσαν τον περίπατο, θύμισαν πως όσα προβλήματα κι αν έχει η Ρεάλ όταν υπάρχει ένα τρόπαιο μπροστά της και πρέπει να κερδίσει για να το σηκώσει θα το κάνει. Η όλη της εμφάνιση θύμισε την άνεση με την οποία κατέκτησε το Σούπερ Καπ με αντίπαλο την Αταλάντα το καλοκαίρι, τότε που κερδίζοντας έμοιαζε πανίσχυρη. Δεν είναι πανίσχυρη. Είναι απλώς πάντα ακόρεστη για τίτλους.

Ανάγκη:

Αυτό το αίσθημα της ακόρεστης ανάγκης για τρόπαια συντηρεί με τη δουλειά του ο Κάρλο Αντσελότι, που είναι αναμφίβολα ένα απ’ τα πρόσωπα της χρονιάς. Στην Ντόχα ο Αντσελότι συνέχισε να γράφει ιστορία: έγινε ο πιο επιτυχημένος προπονητής της Ρεάλ, αυτός που έχει κερδίσει τα περισσότερα τρόπαια καθισμένος στον πάγκο του συλλόγου, που έχει κερδίσει τα περισσότερα διεθνή τρόπαια στον κόσμο. Με την κατάκτηση αυτή ξεπέρασε τον θρυλικό Μιγκέλ Μουνιόθ, προπονητή της ανίκητης «βασίλισσας» του Χέντο και του Ντι Στέφανο, αλλά άφησε μακριά και πίσω του και τον Ζινεντίν Ζιντάν. Ο Αντσελότι έχει 15 τίτλους, ο Μουνιόθ 14, ο Ζιντάν 11: η αίσθηση είναι ότι η ψαλίδα θα συνεχίσει να διευρύνεται διότι οι Εμπαπέ, Μπέλιγχαμ και Βινίσιους είναι πάλι έτοιμοι για όλα. Ο επόμενος σταθμός για τον Αντσελότι είναι η κατάκτηση του ισπανικού Σούπερ Καπ στο Ριάντ τον Ιανουάριο: κι αυτό το τρόπαιο θα ’ναι μεγάλος στόχος.

Παράσημο:

Ο Αντσελότι είναι η κλασική περίπτωση προπονητή που βρέθηκε στην κατάλληλη ομάδα την κατάλληλη στιγμή. Ακριβώς πριν από πέντε χρόνια, στις 12 Δεκεμβρίου του 2019 απολύθηκε απ’ τη Νάπολι, μετά από ένα ματς στο οποίο η ομάδα του συνέτριψε την Γκενκ με 4-0 προχωρώντας στη φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Μπορεί με τον Ντε Λαουρέντις να τελείωσε άσχημα, αλλά ο Αντσελότι δεν έμεινε για πολύ άνεργος: έντεκα μέρες μετά -θα μπορούσε κι αυτό να ’ναι ένα απ’ τα ρεκόρ του- υπέγραψε στην Έβερτον. Έμεινε εκεί δύο σεζόν και βρέθηκε στη Ρεάλ χωρίς μάλιστα να είναι η πρώτη της επιλογή: τον διάλεξαν αφού οι Αλέγκρι και Κόντε είπαν «όχι». Υπήρχαν σίγουρα δύσκολες στιγμές στη σχέση του με τον Φλορεντίνο Πέρεθ ακόμα και φέτος, αλλά αυτός ο δεύτερος κύκλος που άνοιξε νομίζω πως του χαρίζει μία αποθέωση: σήμερα κερδίζει τρόπαια με μία ομάδα που έχει ορατές δυσκολίες – αυτό είναι το παράσημό του. Τον έβλεπα στον τελικό να μασάει τσίχλα και να πανηγυρίζει κάθε γκολ σαν αυτό να του έδινε τον πρώτο τίτλο του. Κάπως έτσι γίνεσαι συλλέκτης τίτλων…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News