Αντώνης Καρπετόπουλος: Κάτι αλλάζει στις εξέδρες...

Στην Τούμπα ο κόσμος θα χειροκροτούσε μετά το λεπτό σιγής που κρατήθηκε για τον Δομάζο, αλλά και για τον Ανδρέα Σταματιάδη: κανέναν από τους δύο δεν είδαν ποτέ ως εχθρό οι οπαδοί του ΠΑΟΚ καθώς τον καιρό που οι δυο μεσουρανούσαν ο ΠΑΟΚ απλά έχτιζε το μέλλον του. Στην OPAP Arena ήταν αναμενόμενο να υπάρξει μια υποδειγματική τήρηση του ενός λεπτού σιγής: ο Σταματιάδης είναι τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας της ΑΕΚ και ο Μίμαρος φόρεσε κι αυτός την φανέλα της Ενωσης κι έγινε μαζί της και πρωταθλητής τα χρόνια του Λουκά Μπάρλου.

Στο Καραϊσκάκη όμως φοβόμουν πως θα γίνει κανονικό πανηγύρι. Υπήρχε στο πρόγραμμα ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ – μου φαινόταν κακή ιδέα η τήρηση του πρωτοκόλλου. Θεωρούσα απίθανο να μην αρχίσουν να ακούγονται συνθήματα – κι όχι μόνο για τον εκλιπόντα.

Ο Δομάζος ήταν ο ηγέτης του ΠΑΟ για δυο δεκαετίες – στο θυμικό των οπαδών του Ολυμπιακού θα πρεπε να έχει καταγραφεί πως μεγάλος εχθρός. Πως θα αποδίδονταν τιμές στον Δομάζο σε αυτό το τοξικότατο περιβάλλον του ποδοσφαίρου μας; Περίμενα να ακούσω τα χειρότερα.

Κι όμως δεν ακούστηκε το παραμικρό. Κι ομολογώ πως ανατρίχιασα. Ποτέ μια τόσο παρατεταμένη σιωπή δεν μου φάνηκε τόσο γεμάτη από μηνύματα. Και μάλιστα αισιόδοξα μηνύματα πράγμα σπάνιο σε αυτή την χώρα.

Κουλτούρα

Αλλάζει κάτι στην κουλτούρα του περίφημου οπαδικού κοινού; Ναι αλλάζει. Η αλλαγή είναι μικρή κι αργή, αλλά υπαρκτή. Σαφώς και βοήθησαν τα περίφημα αυστηρά μέτρα για την διεξαγωγή των παιγνιδιών: μπορεί να μην είναι τα καλύτερα, αλλά δημιούργησαν ένα αυστηρό πλαίσιο κι αυτό υποχρεώνει σε διαφορετικές συμπεριφορές.

Οταν νιώθεις πως θα χάσεις το επόμενο ματς της ομάδας σου και πως κανένας και τίποτα δεν θα γλυτώσει την ομάδα από την τιμωρία αφήνεις κατά μέρος τις ψευτομαγκιές. Δεν χωρά αμφιβολία πως υπάρχει στις εξέδρες των οργανωμένων για πρώτη φορά ένα είδος αυτόαστυνόμευσης – που μοιάζει να λειτουργεί όσο καλύτερα.

Προφανώς και δεν λείπουν όσοι βαφτίστηκαν στην κολυμβήθρα της κουταμάρας και δεν θα λείψουν ποτέ εντελώς. Αλλά κι αυτοί πλέον περιορίζονται όλο και περισσότερο και σίγουρα μετρά και ότι νιώθουν πως δεν θα ασχοληθεί μαζί τους κανείς για να τους βοηθήσει αν κάνουν σαχλαμάρες. Αλλά από τον αυτοπεριορισμό στην ευλαβική σιωπή για την φυγή του Δομάζου υπάρχει διαφορά.

Αλλάζει

Τι συμβαίνει; Θέλω να πιστεύω πως αργά αλλά σταθερά γεννιέται εντός των ελληνικών γηπέδων μια νέα κουλτούρα. Υπάρχει σιγά σιγά ένας ανταγωνισμός μεταξύ των οπαδών για να δείξουν καλύτεροι κι όχι χειρότεροι όπως συνέβαινε για δεκαετίες.

Ενα από τα προβλήματα των ελληνικών γηπέδων ήταν η περίφημη αποθέωση της καφρίλας – ουδείς αναμάρτητος. Βασισμένοι όλοι στην περίφημη ατάκα «το γήπεδο δεν είναι θέατρο» (που ποιος ξέρει ποιος καταστροφέας της λογικής την είπε…) για χρόνια ανταγωνίζονταν στο να δείξουν πόσο μπορεί να ξεπεράσουν τα όρια της καφρίλας – το βαρέλι δεν είχε πάτο. Καταστροφές αγαλμάτων (όπως αυτό του Γιώργου Κούδα στην Τούμπα), απερίγραπτοι βανδαλισμοί γηπέδων, σπασίματα καθισμάτων, αυτοκινήτων των ποδοσφαιριστών, κιγκλιδωμάτων κτλ ήταν στην ημερήσια διάταξη όσο και το κάψιμο των πανό των αντίπαλων οπαδών πριν τα ντέρμπι.

Κι αφήνω στην άκρη τις κροτίδες, τα καπνογόνα, τα χυδαία πανό, τα άθλια από κάθε άποψη συνθήματα τα οποία παρουσιάζονταν μάλιστα ως χιουμοριστικές παρεμβάσεις ή ως κάποιου τύπου λαϊκές σοφίες, χαριτωμένες μάλιστα.

Ενώ αποτελούν απλά βία. Λεκτική βία, αλλά βία.

Υπερήφανη

Η σιγή στη μνήμη του Δομάζου είναι μια υπέροχη οπαδική πράξη: μια πράξη για την οποία πραγματικά μια ομάδα να μπορεί να είναι υπερήφανη για τους οπαδούς της. Μαρτυρά αυτή η σιωπή πως ένας συγκεκριμένος κόσμος κατανοεί πως άλλο είναι ο αντίπαλος κι άλλο ο εχθρός.

Ο αντίπαλος είναι απαραίτητος και πρέπει να είναι δυνατός αλλιώς δεν έχει εν- διαφέρον ο αγώνας μαζί του. Η απόδοση μιας τιμής σε ένα αντίπαλο δείχνει πρώτα από όλα αληθινή αγάπη για το σπορ: τιμάς τον αντίπαλο αναγνωρίζοντας την αξία του μόνο όταν το σπορ το καταλαβαίνεις. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από οπαδούς που αγαπάνε και καταλαβαίνουν τα σπορ: από τους άλλους, που απλά αγαπάνε νίκες έχουμε πολλούς.

Υποκριτές

Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση;

Οτι ελάχιστα προβλήθηκε αυτή η πραγματική ασυνήθιστη, σχεδόν ιερή, σιωπή από τα ΜΜΕ. Σκέφτομαι τις θα είχε ειπωθεί και τι θα είχε γραφτεί αν είχε συμβεί το αντίθετο, αν δηλαδή μια μικρή έστω ομάδα οργανωμένων οπαδών σφύριζε ή αποδοκίμαζε ή έλεγε κάποιο χυδαίο σύνθημα. Θα είχαμε ακούσει τα πάντα και τα αντιθετά τους: θα έκαναν υπερωρίες οι υποκριτές ηθικολόγοι. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News