Ολυμπιακός: Η στιγμή του Μουζακίτη και το πρώτο σπασμωδικό σύνθημα στα χρονικά

Στον αθλητισμό οι ήρωες γεννιούνται μέσα από την απελπισία. Είτε αυτή διαρκεί μερικά κλάσματα δευτερολέπτου, είτε 85 αγωνιστικά λεπτά. Στο Αγρίνιο, ο Χρήστος Μουζακίτης έβαλε για πρώτη φορά τη στολή του.

Δεν ήταν η πρώτη μεγάλη του εμφάνιση, όμως ήταν η πρώτη εμφάνιση – πρωτοσέλιδο. Για το ποδοσφαιρικό του alter-ego, τον Μπάμπη Κωστούλα, είχε προηγηθεί η Τούμπα και αργότερα το Φάληρο με τον Αρη. Ο Μουζακίτης την περίμενε. Για την ακρίβεια, τη διεκδικούσε. Δεν ήταν το πρώτο του μακρινό σουτ, ούτε το πρώτο του καλό. Πρόσφατα, με τον Παναθηναϊκό, έμεινε έναν… Ντραγκόφσκι μακριά. 

Αλλωστε είναι γνωστό πως το γκολ είναι ένα όπλο που ο νεαρός μέσος έχει στη φαρέτρα του. Σκόραρε πολύ στις αναπτυξιακές ομάδες, ενώ δείγματα αυτού έδειξε και στην προετοιμασία. Και τότε γκολάρα, απέναντι στον Αγιαξ, θυμίζοντας τον σχεδόν συνομήλικο Γιαμάλ, που μερικές μέρες νωρίτερα είχε «σκοτώσει» τη Γερμανία. 

Αν τον ρωτούσες «πότε θα ήθελε ιδανικά να του βγει», τότε πιθανότατα θα απαντούσε κόντρα στον Παναθηναϊκό ή την Πόρτο. Στην πραγματικότητα, όμως, η διάλυση του τείχους της Λειβαδιάς ήταν επιτυχία ανάλογη με αυτή ενός ντέρμπι. Ενα παιχνίδι με τεράστιο βαθμό δυσκολίας, που στο 85’ είχε γίνει… απελπιστικό. Και κάπως έτσι, έφτιαξε έναν ήρωα. 

Είναι, πάντως, ένα πράγμα το να νικάς, και ένα άλλο το να το κάνεις με τα δικά σου παιδιά. Αλλη η γλύκα, άλλη και η αντίδραση. Το καταλαβαίνει κανείς και από το… πρωτοφανές που συνέβη με τους 700 της Λιβαδειάς. Ο «Μούζα» σούταρε στο 84:37 και η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα στο 84:38. Στο 84:50, το «Μουζακίτης οε οε οε» ήδη ακουγόταν. Στο 85:10, το όνομα του πιτσιρικά είχε γίνει σύνθημα στα χείλη όλων και αποτελούσε… μουσική υπόκρουση των πανηγυρισμών που ακόμη εξελίσσονταν εκεί, δίπλα στο κόρνερ. Ισως μιλάμε για το πρώτο… σπασμωδικό σύνθημα στα χρονικά. Για τον πιτσιρικά που βγήκε μπροστά στον αγώνα, αλλά χρειάστηκε την ώθηση των συμπαικτών του για να βγει μπροστά και στον πανηγυρισμό!

Θα μιλούσαμε για τον Βέλντε

Θα ήταν άλλη η Δευτέρα αν η έμπνευση του Μουζακίτη δεν κατέληγε για τον οποιονδήποτε λόγο στα δίχτυα του Γκαραβέλη. Αν ψάχναμε πρόσωπο για λόγο θετικό θα το βρίσκαμε στον Κρίστοφερ Βέλντε. Στον Νορβηγό, ο οποίος εσχάτως είναι ο πιο βελτιωμένος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και μάλιστα μακράν από τον δεύτερο. 

Στο παιχνίδι του κανείς διακρίνει σημαντικές αλλαγές. Οχι, δεν έγινε ξαφνικά «Μασούρας» στις επιστροφές, ούτε «Ελ Καμπί» στην πίεση. Κάποια πράγματα απλά δε γίνονται. Η διαφορά στο «τσιπάκι», για το οποίο είχε μιλήσει κάποια στιγμή ο Μεντιλίμπαρ, εντοπίζεται στη δημιουργία. Ο Βέλντε έχει σταματήσει να σκέφτεται σα να έχει πάνω του έναν προβολέα και έχει αναδείξει ένα ταλέντο που αποδεικνύεται πως έχει. Οι σέντρες του στη Λιβαδειά ήταν ο βασικός, αν όχι μοναδικός, τρόπος δημιουργίας των «ερυθρόλευκων» για ένα πού σημαντικό χρονικό διάστημα. 

Εκείνος έφτιαχνε, οι υπόλοιποι… γκρέμιζαν με άστοχα ή αδύναμα τελειώματα. Αναμφισβήτητα δεν ήταν η μέρα του Ρόμαν Γιάρεμτσουκ, ο οποίος παρά την πρόσφατη βελτίωσή του, δείχνει να έχει ακόμα μεγάλο πρόβλημα στο γκολ. Μοιάζει πιο εύκολο να επαναλάβει το… ποίημα με τον Παναθηναϊκό, παρά να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα από απόσταση λίγων μέτρων. Ψυχολογικό ή μη το ζήτημα, ο Ουκρανός πρέπει να στηριχθεί. Αλλωστε άλλη επιλογή δεν υπάρχει πια, αφού η απόφαση για την παραμονή του Μπετανκόρ στις Σέρρες πάρθηκε και δεν αλλάζει. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News