Μπαρτζώκας: Συνέντευξη γεμάτη ατάκες για τον Ολυμπιακό, την Μάντσεστερ Γ., τα ξεσπάσματα και τον πατέρα του

Για την παρουσία του στην άκρη του πάγκου, που μερικές φορές παίρνει… ακραίες διαστάσεις, αλλά και για το εν γένει πλάνο του προς την επιτυχία, μίλησε στην εκπομπή «Monday FC», ο Γιώργος Μπαρτζώκας.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού, αναφέρθηκε και στην ιδιαίτερη σχέση που έχει με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, ενώ είχε μια συγκλονιστική αποκάλυψη για την σχέση του με τον πατέρα του.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

«Δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα μου, πώς να μου αρέσει; Προσπαθώ να τη βελτιώσω. Κάποιες φορές τα καταφέρνω, κάποιες όχι. Όταν με βλέπετε σε ένταση, έχω πρόβλημα με την προσέγγισή της ομάδας μου, όχι με τον αντίπαλο. Δεν με πειράζει ο αντίπαλος. Δεν με ενοχλεί ο διαιτητής. Αλλά άμα βλέπω τελείως λάθος προσέγγιση και τότε θυμώνω αρκετά. Πιο πολύ απελπισία είναι, παρά θυμός.

Ναι ίσως είναι επιλογή το να θυμώνουμε συχνά. Στο παρελθόν, στην πρώτη μου απόπειρα με την Ολύμπια Λάρισας σε τρία πολύ ωραία χρόνια, έλεγαν για την Ολύμπια ψυχραιμία μου. Γύριζα σπίτι, μέτραγα την αρτηριακή πίεση ήταν 9-15. Όσες φορές εξωτερίκευα την ένταση και τον θυμό μου, η πίεση ήταν 11-7. Έτσι κατάλαβα ότι το να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου συχνά είναι ενοχλητικό για την εικόνα σου, αλλά για την υγεία σου είναι καλύτερο.

Ενοχλεί και δικαίως τους περισσότερους παίκτες η ένταση στους πάγκους. Αν είσαι επιθετικός, επικριτικός σε ένα παίκτη και το παιχνίδι το βλέπει από την τηλεόραση η μαμά του, ο μπαμπάς του, η κοπέλα του, ο κύκλος, αυτός σίγουρα δεν θα νιώθει καλά. Το καταλαβαίνω απόλυτα και είναι λάθος μου. Ευτυχώς ή δυστυχώς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ο προπονητής έχει μεγάλη σημασία, γιατί στο NBA είναι η λίγκα των παικτών. Δεν μπορείς να υψώσεις ποτέ τη φωνή σου στον σταρ της ομάδας, ούτε να του πεις τι να κάνει. Στο NBA κάποιες φορές ο παίκτης επιλέγει και την τακτική ή και τον συμπαίκτη σου.

Έχω άριστες σχέσεις με τον Παπανικολάου, του έχω μεγάλη εκτίμηση. Την ώρα της έντασης ο παίκτης πρέπει να ακούσει από ‘μένα το οτιδήποτε και μπορώ να ακούσω και εγώ το οτιδήποτε χωρίς να παρεξηγηθώ. Υπάρχουν παίκτες, που τζογάρουν στο ματς. Ενώ έχει μια σίγουρη πάσα, κάνει κάτι άλλο. Αυτός ο παίκτης σε προκαλεί και το ξέρουν και οι ίδιοι, οπότε υπήρχαν παίκτες που ήξερα από πριν ότι ήταν πολύ ευαίσθητοι να τους φωνάξεις.

Υπάρχουν όμως παίκτες, που γίνεται viral η σχέση που έχουμε, όπως με τον Λαρεντζάκη. Ο Λαρεντζάκης με τον τρόπο του θέλει να προκαλέσει την προσοχή του προπονητή. Χαίρεσαι πολύ να τον βλέπεις να παίζει με ψυχή, με πάθος, όταν όμως σε ένα συγκεκριμένο play έχει εντολή να κάνει μια πάσα και κάνει μια άλλη, σε προκαλεί».

Για το πόσο θεωρεί ότι εμπνέει τους παίχτες του:

«Η χημεία των ανθρώπων είναι πολύ σημαντική. Προσπαθείς να βρεις παίκτες που θα δεχτούν τον τρόπο παιχνιδιού που παίζει η ομάδα. Ένα αλτρουιστικό τρόπο που δεν έχουν τόσο σημασία τα νούμερα στους παίκτες, αλλά το πόσο εξυπηρετούν την ομάδα και το παιχνίδι. Αυτό για να το φτιάξεις πρέπει να βρεις τουλάχιστον 3-4 παίκτες οι οποίοι θα είναι ευχαριστημένοι με αυτό τον ρόλο και γύρω από αυτούς θα χτίσεις την φιλοσοφία. Πρέπει να βρεις 2-3 αλτρουιστές παίκτες που μετράει το πως λειτουργούν ακόμα και στα αποδυτήρια».

Για το αν ασχολείται προσωπικά με τους παίχτες του:

«Παλαιότερα όχι τόσο. Έχω μια διαφορετική ηλικία από αυτούς, διαφορετικό τρόπο σκέψης. Έχουμε παίκτες που είναι από την Αμερική, από την Βουλγαρία ή από την Σερβία, ο καθένας έχει μεγαλώσει με ένα διαφορετικό τρόπο. Έχουμε ένα πολύ καλό front office στον Ολυμπιακό που μαθαίνει τα πάντα για τους παίκτες ακόμα και σε επίπεδο φιλίας. Συχνά ακούω κριτική γιατί δεν βάζω ένα παίκτη, γιατί δεν τον στηρίζω, ωστόσο κάποιοι δεν ξέρουν ότι μπορεί να έχει χωρίσει με την γυναίκα του ή ότι δεν βλέπει το παιδί του. Όταν έρχεται στην προπόνηση είναι χάλια. Στην δική μας ομάδα είναι ένα ολιγομελές τμήμα που ελέγχει αυτά τα πράγματα, αλλά είναι έμπειρο και έμπιστο, μπορεί να βοηθήσει τους παίκτες και να το μεταφέρει σε μένα. Τα ατομικά μίτινγκ τα κάνουμε όλο και περισσότερο. Είναι φαινόμενο της εποχής»

Για την δουλειά του προπονητικού του team:

«Το team είναι πολυμελές. Στο προπονητικό team είμαστε 5. Εγώ και 4 βοηθοί μου. Αυτοί έχουν διαφορετικό ρόλο ο καθένας. Μια από τις βασικές αιτίες που απέτυχα στην Μπαρτσελόνα είναι γιατί δεν με άφησαν να φέρω το staff μου. Πήρα μόνο έναν Έλληνα. Οι προπονητές που μου έδωσαν στην Μπαρτσελόνα ήταν ένας Κροάτης και ένας Καταλανός, αλλά δεν γνώριζαν το τρόπο που παίζω και το… πουλί πέταξε. Κάποιος μπορεί να πει ότι είσαι καλός προπονητής όσο καλοί είναι οι βοηθοί σου. Καθένας κάνει κάτι διαφορετικό. Και εγώ είμαι υπέρ αυτού. Θέλω να λένε την γνώμη τους ακόμα και για το τι κάνει ο γιατρός της ομάδας. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, έχουμε πολύ καλό staff».

Για τον αν δέχεται τις απόψεις των συνεργατών του:

«Συνήθως παίρνω εγώ την ευθύνη. Ο γυμναστής μου λέει ποιον παίκτη να βγάλω γιατί είναι κουρασμένος, έχει κάνει μετρήσεις στο αίμα του και το ακούω. Αλλά είναι θέμα ενστίκτου και εμπειρίας».

Για την αυστηρότητα των κανόνων της ομάδας:

«Είμαι αυστηρός όσον αφορά κανόνες που έχουμε στο αγωνιστικό κομμάτι. Δεν είμαι αυστηρός σε άλλα θέματα. Θέλω οι παίκτες μου να είναι ταλαντούχοι, εμπιστεύομαι τους point guard τι θέλουν να παίξουν, εγώ απλώς τοποθετώ τους παίκτες. Σίγουρα όμως βάζω κάποιες αρχές στο παιχνίδι».

Για την μοναχικότητα της θέσης του προπονητή:

«Όντως έχει μεγάλη μοναξιά. Ένα παιχνίδι μπάσκετ σημαίνει ότι έχει προπόνηση την ημέρα του αγώνα το πρωί, έχει meeting συνεντεύξεις, χιλιάδες κόσμο. Όταν όμως γυρίζεις σπίτι έχει φοβερή μοναξιά. Έχουμε μεγάλη φθορά εμείς οι προπονητές».

Για την σχέση του με τον πατέρα του και την εξορία:

«Επισκέφτηκα μία φορά τον πατέρα μου στην εξορία, στην Λέρο, όταν ήμουν τεσσάρων χρονών επί χούντας. Αφήνει τεράστια τραύματα σε ένα παιδί. Μέχρι τα εννέα μου χρόνια ο πατέρας μου ήταν εξορία, δεν ήταν στο σπίτι. Δεν υπέγραψε το χαρτί πολιτικών φρονημάτων, κάτι που ήταν γενναίο αλλά μας δημιούργησε πολλά οικογενειακά προβλήματα. Αργότερα το κατάλαβα. Στην μεταπολίτευση είχα το προνόμιο να συναναστραφώ με σπουδαίες προσωπικότητες της αριστεράς, λόγω του πατέρα μου. Μεγάλωσα με φόβο, επειδή έμπαιναν οι ασφαλίτες σπίτι μου για να ψάξουν τον πατέρα μου, όταν ήταν καταζητούμενος.

Δεν ήθελε στην αρχή να παίζω μπάσκετ, ήθελε να σπουδάσω, αργότερα την δέχτηκε την ιδέα και με παρακολουθούσε. Το 2013 όταν πήραμε την EuroLeague ήταν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο στην υποδοχή και θυμάμαι ότι έβριζα από μέσα μου γιατί φοβόμουν μην τον ποδοπατήσουν. Αλλά ήθελε να ζήσει όλο αυτό που γινόταν».

Για το τι τον θυμώνει περισσότερο:

«Θυμώνω την ώρα του αγώνα, αλλά μετά το ξεχνάω. Με θυμώνει πάρα πολύ το υπερεγώ, κάποιος που βάζει την ομάδα κάτω από τον εαυτό του. Θέλω τους παίχτες που κάνουν την ομάδα να κερδίζει. Πιστεύω ότι είναι διαφορετικό να παίρνεις παραπάνω σουτ και διαφορετικό να μην σέβεσαι, επειδή θεωρείς τους άλλους ασήμαντους. Όταν χάνουμε ένα παιχνίδι καθόμαστε και μιλάμε μέχρι τις 3 το πρωί και… κλαίμε τον πεθαμένο. Όταν γυρίζω σπίτι βλέπω ΝΒΑ και ποδόσφαιρο για να χαλαρώσω και το πρωί κάνω βόλτα και 5-6 χιλιόμετρα με τον σκύλο μου για να ηρεμήσω».

Για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ:

«Εγώ είμαι Γιουνάιτεντ από μικρός, δεν θυμάμαι μόνο τις μεγάλες επιτυχίες. Για 25-30 χρόνια κυριαρχήσαμε και στο αγγλικό και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, νομίζω σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Δεν γίνεσαι όμως οπαδός μίας ομάδας μόνο για τις μεγάλες επιτυχίες της. Θυμάμαι όταν είχαμε πέσει στη Β’ Εθνική, τότε το Ολντ Τράφορντ είχε 48.000 φιλάθλους μέσο όρο, τους περισσότερους στην Αγγλία. Τότε τα γήπεδα δεν ήταν τόσο μεγάλα. Η Γιουνάιτεντ στη Β’ Εθνική είχε μεγαλύτερη υποστήριξη από τους οπαδούς της, απ’ ότι ομάδες της πρώτης Εθνικής. Αρα λοιπόν την υποστηρίζεις και στα δύσκολα».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News