Ολυμπιακός: Ο αρχηγός το χρωστούσε στον εαυτό του, η ομάδα πέτυχε και πρέπει να θριαμβεύσει

Τόσο όμορφα και τόσο γλυκά όσο ακριβώς έπρεπε. Ο Ολυμπιακός δεν παρέλασε στη «Μόβισταρ Αρίνα», αλλά αποδείχθηκε πιο κυνικός από κάθε άλλη ομάδα της εποχής του Μπαρτζώκα. Χρειάστηκε μόνο τέσσερα, και όχι πέντε, παιχνίδια για να τσεκάρει το εισιτήριο.

Οι φίλοι του, πλήρεις αυτή τη φορά, βλέπουν από διαφορετικές γωνίες και με διαφορετικά σπικάζ τις στιγμές που τους έστειλαν στο Αμπου Ντάμπι. Εκείνο το μαγικό τρίποντο του Σάσα Βεζένκοφ κι αυτές τις τέσσερις βόμβες του Κώστα Παπανικολάου. Κάθε ένα από τα πέντε σουτ, έχει να πει και μια ιστορία. 

Για τον Βούλγαρο και την παρουσία του όταν η μπάλα -πραγματικά- καίει, έχουν ειπωθεί πολλά. Αυτή η βόμβα, έκανε κρότο. Ηταν το «παρών», που βροντοφώναξε στη Μαδρίτη κι ακούστηκε ως το Αμπου Ντάμπι. 

Για τον αρχηγό, αυτά τα τέσσερα σουτ ήταν κάτι παραπάνω. Ηταν αυτό το «επιτέλους σκάστε» που συνηθίζει να λέει, πάντα με πράξεις, στην καριέρα του. Εκεί, που ξεκινά η αμφισβήτηση και στην ατμόσφαιρα κυριαρχούν οι ατάκες του καφενείου. 

View this post on Instagram

A post shared by Turkish Airlines EuroLeague (@euroleague)

Πρώτος απ’ όλους ο Παπ γνώριζε πως κάτι… χρωστούσε. Οχι τόσο στην ομάδα, στην οποία έχει δώσει τα πάντα, αλλά κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό. Μια χαρά ήταν φέτος η αγωνιστική του εικόνα κατά την κανονική διάρκεια. Στα playoffs, περνούσε κάτω από τον πήχη, παρά την εξαιρετική αμυντικά εμφάνιση στο Game 1. Είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός, αλλά και ο ίδιος, μία τέτοια νύχτα, σαν τις πολλές που έχει χαρίσει σε παιχνίδια με ανάλογη ή και μεγαλύτερη βαρύτητα. 

Ο Ολυμπιακός είναι περίπου… δέκα φορές καλύτερος από τη Ρεάλ, κι αν δε νικούσε θα ήταν γιατί απλά αρνείται να βρει τον εαυτό του μακριά από τα 6.75μ. Τις πραγματικές του δυνατότητες, τις έδειξε όταν αποφάσισε να πατήσει το γκάζι και να πάρει για πρώτη φορά την κυριαρχία. Εκεί, στην τρίτη περίοδο, όταν ο Μπαρτζώκας έριξε τη βαρύτητα στο παρκέ και απέδειξε επιτέλους ότι, ρε γαμώτο, δε συγκρίνεται μ’ εκείνους με τα άσπρα. 

Και πριν το τέλος, σα να έπρεπε να δώσει μια αφορμή για συνέχεια του κόνσεπτ όλης της σεζόν, της νίκης που συνοδεύεται από γκρίνια, δηλαδή, πέταξε μαύρη μπογιά στο μυαλό του, ήπιε τη θάλασσα του Πειραιά και κόντεψε να πάθει ένα μνημειώδες εγκεφαλικό. Ο κουρασμένος Φουρνιέ μιμήθηκε κατά το ήμισυ τον παραπροχθεσινό Γουόκαπ, πέταξε στα σκουπίδια μια βολή και ο Μπαρτζώκας αποφάσισε να πεθάνει με τον τρόπο… του τζογαδόρου. Με το «όλα ή τίποτα», που θέλει… κοχόνες, ιδίως κόντρα σε Ισπανούς. Και ποιος ξέρει πως θα γραφόταν η ιστορία αν αντί του αντιτουριστικού Αμπάλντε σούταρε -φερ’ ειπείν- ο Καμπάτσο, που έμεινε παραπονεμένος και σκυφτός να περιμένει την ατυχή κατάληξη του φιλόδοξου σουτ. Βέβαια, από την άλλη, ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν τότε δε σούταρε ο Μίσιτς ή λίγο αργότερα ο Γιούλ. Αρα, για όνομα του Θεού, δεν είναι δίκαιο να μιλάμε για τύχη. 

Πέτυχε

Σημασία, λένε, δεν έχει το τι θα κάνεις, αλλά το πως θα κάνεις τον κόσμο να νιώσει. Μ’ αυτή την αλήθεια πορεύεται και μια ομάδα του μπάσκετ, που καλή ώρα έχει τερματίσει πρώτη στην κανονική περίοδο της πιο ανταγωνιστικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης, έχει καθαρίσει σε τέσσερα ματς της Ρεάλ Μαδρίτης, παίζει το πιο… μη αντιμετωπίσιμο μπάσκετ εκεί έξω, όμως γνωρίζει πως δε θα αγαπηθεί ποτέ αν δε γυρίσει με προίκα μία κούπα από την Ανατολή. 

Σε έναν δίκαιο κόσμο, ο Ολυμπιακός του μύθου Μπαρτζώκα έχει πετύχει. Είναι εκεί, ως ο κορυφαίος, και είναι εκεί για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Στον κόσμο των συναισθημάτων, όμως, σ’ αυτόν που όλοι ζούμε, δηλαδή, δε θα θριαμβεύσει ποτέ αν το κοντέρ δε φτάσει τα τέσσερα ευρωπαϊκά. Αν δεν αποφύγει τα εμπόδια, τα μπλακ άουτ και τις τρικλοποδιές σε 40 + 40 λεπτά, που κρίνουν πολλά περισσότερα από ότι τα χιλιάδες άλλα της σεζόν. 

Δεν είναι, όμως, και για να γκρινιάζεις. Σωστά τα είπε ο αρχηγός: «Οταν είσαι πρώτος, σου φαίνεται άδικο. Οταν είσαι τρίτος, τέταρτος ή δεύτερος, θέλεις αυτή την ευκαιρία». Ετσι είναι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News