Αντώνης Καρπετόπουλος: Τι με χαλάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων

O ήλιος κάνει αντανάκλαση στο γήπεδο, οι θεατές είναι συνήθως ντυμένοι σαν να ήρθαν από την παραλία μολονότι τα ματς μπορεί να διακοπούν λόγω βροχής. Υπάρχουν σημάδια έλλειψης οργανωμένης υποστήριξης του τουρνουά, τα τεράστια στάδια π.χ. είναι συχνά άδεια.

Αισθητική

Το ποδόσφαιρο έχει πάντα αισθητική, και αυτή αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων αναπόφευκτα θυμίζει τις «καλοκαιρινές περιοδείες» που οι πλουσιότεροι σύλλογοι διοργανώνουν τα τελευταία είκοσι χρόνια για να συγκεντρώσουν καλοκαιριάτικα κάποια χρήματα. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι δύσκολο να πείσει ότι είναι μια σπουδαία διοργάνωση όταν μοιάζει έτσι.

Φιλικά

Ολο και πιο πολύ σκέφτομαι πως αν το UEFA Nations League είναι μια διοργάνωση που στήθηκε για να αξιοποιηθούν τα φιλικά των εθνικών ομάδων και η ιστορία της δημιουργίας του Παγκόσμιου Κυπέλλου Συλλόγων δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεσμοθέτηση αυτών των φιλικών αγώνων που έδιναν οι ευρωπαϊκές ομάδες στο τέλους του κόσμου. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: τα φιλικά είναι φιλικά, έχουν μια ανύπαρκτη βαρύτητα και γίνονται για την προετοιμασία της σεζόν. Με το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, ο Ινφαντίνο πήρε τα φιλικά και τα μετέφεραν από τα τέλη Ιουλίου στα μέσα Ιουνίου, μειώνοντας περαιτέρω, αν είναι δυνατόν, τη λογική τους! Το αποτέλεσμα είναι ότι οι αγώνες έχουν την ίδια αισθητική με ένα φιλικό, την ίδια ανταγωνιστικότητα, τουλάχιστον φαινομενική, ενός φιλικού, αλλά ακόμη λιγότερο νόημα από ένα φιλικό. Στον πρώτο γύρο έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να καταλάβεις ποσο σημαντικό ήταν κάθε ματς: για την ακρίβεια για κάποιες ομάδες ήταν και για κάποιες όχι.

Συζήτηση

Μέχρι στιγμής η πιο έντονη συζήτηση για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων αφορούσε τις πωλήσεις εισιτηρίων. Οσοι ήταν εναντίον του τουρνουά έχουν σπεύσει να δημοσιεύσουν φωτογραφίες από άδεια στάδια, όσοι ήταν υπέρ του έχουν απαντήσει με φωτογραφίες από γεμάτα στάδια. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα: σε μια νεοσύστατη διοργάνωση που μάλιστα ξεκινά την ιστορία της στις ΗΠΑ λειτουργώντας ως δοκιμή για το επερχόμενο μουντιάλ αυτό θα συνέβαινε. Η ΦΙΦΑ δαπάνησε περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια για την διαφήμιση του τουρνουά και την προώθηση των πωλήσεων εισιτηρίων, πολύ πέρα από τον αρχικά προγραμματισμένο προϋπολογισμό. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες, τη μείωση των τιμών και τη χρήση πολλών παλιών ποδοσφαιριστών για την προώθηση του τουρνουά το αποτέλεσμα δύσκολα θα ήταν καλύτερο. Μιλάμε για ένα νέο τουρνουά. Σε μια χώρα που το ποδόσφαιρο δεν είναι εθνικό σπορ.

Αλλες

Το πιο ανυπόφορο είναι ότι οι ομάδες αντιμετωπίζουν το πράγμα άλλες σαν να βρίσκονται στο τέλος της περασμένης σεζόν κι άλλες σαν να έχουν ξεκινήσει ήδη την επόμενη. Η Ιντερ, για παράδειγμα, βρίσκεται ήδη στην επόμενη σεζόν και έχει στην ομάδα τους Λουίς Ενρίκε και Σούτσιτς, τις δύο νέες μεταγραφές. Η Ρεάλ Μαδρίτης, από την άλλη πλευρά, βρίσκεται ακόμα στην τελευταία, αφού έχει στην ομάδα τον Λούκα Μόντριτς, ο οποίος θα είναι παίκτης της Μίλαν την επόμενη σεζόν, αλλά είναι επίσης στη νέα, αφού ο Τρεντ Αλεξάντερ-Αρνολντ είναι επίσης παρών! Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την Μπάγερν Μονάχου, η οποία αποχαιρέτησε τον Τόμας Μίλερ με όλες τις τιμές και τώρα τον βλέπουμε ακόμα στο γήπεδο με την φανέλα της σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Σίγουρα σαν τουρνουά της νέας σεζόν το αντιμετωπίζει η Μάντσεστερ Σίτι. Για τον Πεπ Γκουαρντιόλα μοιάζει σαν ευκαιρία για νέα αρχή: για αυτό και στη «Γιούβε» έριξε πέντε γκολ!

Κλοπ

Είναι φανερό ότι οι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να του δείξουν την πρέπουσα προσοχή του νέου τουρνουά μολονότι ίσως μια ευρωπαϊκή ομάδα το κερδίσει: το καταλαβαίνεις και από τις σαρκαστικές δηλώσεις του Γιούργκεν Κλοπ. Για τους οπαδούς της Νότιας ή της Βόρειας Αμερικής, ωστόσο, αυτό δεν ισχύει και το έδειξαν. Οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς, για παράδειγμα, έδωσαν τις δικές τους ωραίες παραστάσεις στο Μαϊάμι.

Ενα

Τι άλλο με χάλασε; Οτι δύσκολα θα δούμε στη συνέχεια την αναμέτρηση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με το νοτιοαμερικάνικο όπως αρχικά περιμέναμε. Δυο από τους πιο ενδιαφέροντες αγώνες της πρώτης φάσης ήταν το Μπορούσια Ντόρτμουντ-Φλουμινένσε 0-0 και το Μποταφόγκο – Παρί 1-0, αλλά ήταν όλοι κι όλοι δυο. Γενικά, η αναμέτρηση μεταξύ νοτιοαμερικανικών και ευρωπαϊκών ομάδων έπρεπε να είναι η πιο ελκυστική πτυχή αυτού του τουρνουά: η περιέργεια να κατανοήσουμε πόσο μεγάλο είναι το χάσμα μεταξύ των δύο σημαντικότερων ποδοσφαιρικών προτάσεων είναι διαχρονική. Ο Ινφαντίνο πρέπει να βρει ένα σύστημα διεξαγωγής στο οποίο από την μια μεριά του ταμπλό να υπάρχουν οι ευρωπαίοι κι από την άλλη οι νοτιοαμερικάνοι και να συναντιούνται σε νοκ άουτ ματς: αυτό θα έδινε μια άγρια ομορφιά. Την ομορφιά που τώρα λείπει.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί