ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Στην Ελλάδα δεν πιέζουμε τους παίκτες, τους… κανιβαλίζουμε!

Το έπος του Γιώργου Αθανασιάδη στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» έφερε, όπως ήταν αναμενόμενο, στην επιφάνεια μια συζήτηση για το κατά πόσο ο Έλληνας πορτιέρο αδικήθηκε στην ΑΕΚ ή άξιζε καλύτερης μεταχείρισης από την «Ένωση». Και όπως πάντα, κάθε φορά που ανοίγουν τέτοιου είδους κουβέντες στο υστερικό περιβάλλον της εγχώριας ποδοσφαιρικής μας πραγματικότητας, οι περισσότερες απόψεις κινούνται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο. Το… γκρι είναι απαγορευμένο χρώμα!

Να τα βάλουμε λίγο κάτω. Το ότι ένας ποδοσφαιριστής φεύγει ως «άχρηστος» από μια ομάδα και διαπρέπει σε μια άλλη, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο σύλλογος που τον διαχειριζόταν έχει υποπέσει σε κάποιο «έγκλημα». Μπορεί να έχει κάνει τα πάντα σωστά, και ένας αθλητής απλά να μην έχει «δέσει», να μην έχει προσαρμοστεί στο περιβάλλον που εργάζεται. Τα παραδείγματα άπειρα…

Ο Σαλάχ που σήμερα θεωρείται ένας από τους ελίτ επιθετικούς του πλανήτη, στην Τσέλσι πέρασε και δεν ακούμπησε! Ο Ρομπέρτο, που συγκαταλέγεται στους κορυφαίους τερματοφύλακες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα του Ολυμπιακού, στην Μπενφίκα αντιμετωπιζόταν ως… ανέκδοτο, ενώ κι όταν έφυγε από τον Πειραιά, στην Premier League χαρακτηρίστηκε… κλόουν. Μήπως δεν ζήσαμε το ίδιο σενάριο από την ανάποδη με τον Ρόμπιν Όλσεν; Η Τούμπα γελούσε πριν από μερικά χρόνια με τον Σουηδό και σήμερα θεωρείται ένας από τους πλέον αξιόπιστους τερματοφύλακες της Γηραιάς Ηπείρου.

Το ερώτημα, λοιπόν, που πρέπει να μας απασχολεί, δεν είναι το «γιατί έπιασε ο Αθανασιάδης στη Σέριφ και δεν έπαιξε στην ΑΕΚ». Το ερώτημα είναι γιατί αυξάνονται πλέον με καταιγιστικούς ρυθμούς τα Ελληνόπουλα που εμφανίζονται απελευθερωμένα όταν μεταναστεύουν και παρουσιάζουν πολύ καλύτερο πρόσωπο σε ομάδες του εξωτερικού, από αυτή που έδειχναν ως μέλη της Super League.

Ακούω και διαβάζω ως μόνιμη δικαιολογία τη φράση «δεν άντεξε την πίεση γι’ αυτό δεν πέτυχε στην τάδε μεγάλη ελληνική ομάδα». Μα υπάρχει ομάδα στην οποία ο αθλητής δεν αισθάνεται πίεση; Πρωτάθλημα Τύπου παίζουμε οι δημοσιογράφοι και όταν αγωνιζόμαστε σε κανέναν τελικό αισθανόμαστε αφόρητη πίεση. Πίεση βιώνεις ακόμη και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.

Το πρόβλημα δεν είναι η αγωνιστική πίεση που υφίσταται ο κάθε Αθανασιάδης αγωνιζόμενος στην ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, τον Άρη. Το πρόβλημα ιδιαίτερα για τα Ελληνόπουλα που κυνηγούν τα όνειρά τους σε μια μεγάλη ελληνική ομάδα (σ.σ. γιατί ο γηγενής αθλητής έχει μεγαλύτερη επαφή με το ευρύτερο περιβάλλον κάθε ομάδας, απ’ ότι ένας ξένος που δεν μιλάει τη μητρική γλώσσα της χώρας που αγωνίζεται) είναι ότι τα περισσότερα παιδιά πλέον δεν αντέχουν τον κανιβαλισμό που υφίστανται.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων παικτών που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, ούτε που θέλουν να ακούν για ενδεχόμενο… άμεσου επαναπατρισμού τους!

Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να επιβιώσεις σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον, όπου ανά πάσα στιγμή κινδυνεύεις να δεις το όνομά σου κρεμασμένο στα μανταλάκια.
Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να επιβιώσεις σε ένα περιβάλλον όπου «δημοσιογραφικά πιστόλια» δεν διστάζουν να διαπομπεύσουν ανθρώπους και οικογένειες, αρκεί να φέρουν εις πέρας την… αποστολή που τους έχει ανατεθεί!
Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να επιβιώσεις στην ελληνική κοινωνία των social media, όπου ο κάθε οπαδός συγχέει την ποδοσφαιρική κριτική με τον ανθρώπινο κανιβαλισμό.

Όχι, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί ο Αθανασιάδης και ο κάθε Αθανασιάδης. Γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων παικτών που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, ούτε που θέλουν να ακούν για ενδεχόμενο… άμεσου επαναπατρισμού τους!

Όταν κάνουν τον κύκλο τους, όταν απολαύσουν το αληθινό ποδόσφαιρο, μετά ναι, επιθυμούν να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη να κλείσουν την καριέρα τους. Να βρεθούν ξανά κοντά στις οικογένειές τους, να γυρίσουν στη χώρα τους. Κανένα Ελληνόπουλο, όμως, που βρίσκεται στα ποδοσφαιρικά… ντουζένια του, δεν διανοείται να γυρίσει στο δηλητηριασμένο ελληνικό περιβάλλον, έχοντας ανακαλύψει την Ιθάκη του σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.  

Όχι, λοιπόν, δεν είναι η αγωνιστική πίεση αυτή που «σκοτώνει» τον κάθε Αθανασιάδη! Πίεση υπάρχει και στη Σέριφ, και στην Τσβόλε, και στην Γκόρνικ. Στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει πίεση! Υπάρχει δηλητήριο που «σκοτώνει» τους ποδοσφαιριστές και «κανιβαλισμός» που ασελγεί στα «πτώματά» τους!

ΥΓ: Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι δεν πήγε καλά στην ποδοσφαιρική σχέση ΑΕΚ – Αθανασιάδη και δεν αποκόμισε η κάθε πλευρά τα μέγιστα οφέλη από τη μεταξύ τους συνεργασία. Στα Σπάτα απλά θα πρέπει να προβληματιστούν αρκετά, γιατί αυξάνονται τα παραδείγματα παικτών που φεύγοντας από την «κιτρινόμαυρη» φωλιά… ανοίγουν τα φτερά τους. Ο Μπακασέτας, ο Γιακουμάκης, ο Μπότος, ο Αθανασιάδης. Ο αριθμός των Ελλήνων παικτών που η ΑΕΚ δεν καταφέρνει να παίρνει τα μέγιστα όσο αποτελούν μέλη της ολοένα και μεγαλώνει…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News