Αλμπέρτο Σπένσερ: Το «μαγικό κεφάλι» της Πενιαρόλ που ταπείνωσε τη Ρεάλ μες στη Μαδρίτη

«Ένας παίκτης που ήταν καλύτερος από μένα στις κεφαλιές ήταν ο Αλμπέρτο Σπένσερ. Κι εγώ ήμουν καλός, εκείνος όμως ήταν φανταστικός όταν έβρισκε την μπάλα με το κεφάλι του». 

Το όνομα του Σπένσερ πιθανότατα δεν σας λέει κάτι. Σίγουρα όμως γνωρίζετε τον άνθρωπο που είχε κάνει την παραπάνω δήλωση. Δεν ήταν άλλος από τον… Πελέ, τον «βασιλιά» του ποδοσφαίρου, ο οποίος – αν και είχε καταργήσει πολλές φορές τον νόμο της βαρύτητας – υποκλινόταν στην ικανότητα του θρυλικού επιθετικού από το Εκουαδόρ στο ψηλό παιχνίδι.

Το παρατσούκλι του ήταν «Το Μαγικό Κεφάλι» («Cabeza Mágica»), όμως ο Σπένσερ ήταν ένας ολοκληρωμένος επιθετικός που μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο. Ωστόσο, παραμένει ουσιαστικά άγνωστος στην Ευρώπη κι ο λόγος είναι απλός. Δεν αγωνίστηκε ποτέ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, μια και η εθνική ομάδα της χώρας του δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τα μεγαθήρια της Νότιας Αμερικής τη δεκαετία του ’60, κατά την οποία διέπρεψε.

Σίγουρα έπαιξε κάποιον ρόλο και το γεγονός ότι δεν πήρε ποτέ μεταγραφή σε κάποιον σύλλογο της «Γηραιάς Ηπείρου», θα έπρεπε όμως να είχε τύχει ευρύτερης αναγνώρισης μόνο και μόνο για τα εντυπωσιακά επιτεύγματα του με τη φανέλα της Πενιαρόλ. Στην κορυφή των οποίων στέκει η κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, στις 26 Οκτωβρίου 1966, με μία επιβλητική νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» με 2-0!

Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι ο Σπένσερ πέτυχε τρία γκολ σε εκείνους τους τελικούς (η Πενιαρόλ είχε νικήσει με 2-0 και στον πρώτο, που είχε διεξαχθεί στις 12 Οκτωβρίου στο Μοντεβιδέο), κανένα όμως με το «μαγικό» του κεφάλι! Και στις τρεις περιπτώσεις έστειλε την μπάλα στα δίχτυα με σουτ ή πλασέ μέσα από την περιοχή (και με τα δύο πόδια, με τα οποία ήταν εξίσου καλός), επιβεβαιώνοντας το ένστικτο εκτελεστή που διέθετε.

Ήταν μια μεγάλη στιγμή για την Πενιαρόλ, προπονητής της οποίας ήταν ο βετεράνος διεθνής τερματοφύλακας Ρόκε Μάσπολι, αλλά και για το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Μπορεί η Ρεάλ να μην ήταν τόσο ισχυρή όσο στα τέλη της δεκαετίας του ’50, μια και ο Φέρεντς Πούσκας είχε μόλις κρεμάσει τα παπούτσια του, ενώ στη σύνθεσή της δεν βρισκόταν ούτε ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο (που είχε αποχωρήσει από το 1964 με προορισμό την Εσπανιόλ). Όμως, δεν έπαυε να προκαλεί δέος ως όνομα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και η νίκη μες στη Μαδρίτη ήταν ιστορική.

Ο Σπένσερ είχε σκοράρει στο «Μπερναμπέου» και στον δεύτερο τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 1960. Τότε, όμως, ήταν απλώς το γκολ της τιμής στη συντριβή με 5-1 από την υπερομάδα του Πούσκας, του Ντι Στέφανο και του Φρανθίσκο Χέντο. Στις 26 Οκτωβρίου 1966, αντίθετα, σφράγισε την κατάκτηση του τροπαίου, που ήταν σαφώς πιο γλυκιά κι από την πρώτη αντίστοιχη επιτυχία: το 1961 κόντρα στην Μπενφίκα του Μπέλα Γκούτμαν και του Εουσέμπιο.

Ο επιθετικός από το Εκουαδόρ πέτυχε συνολικά έξι τέρματα στους τελικούς του Διηπειρωτικού Κυπέλλου που πήρε μέρος και βρίσκεται στη δεύτερη θέση του πίνακα των σκόρερ έχοντας από πάνω του μόνο τον Πελέ, που έχει επτά. Στην αντίστοιχη κατάταξη των γκολτζήδων του Κόπα Λιμπερταδόρες, όμως, είναι μακράν πρώτος με 54 (ο δεύτερος, ο επίγονός του στην Πενιαρόλ, Φερνάντο Μορένα, έχει 37), ενώ ο «βασιλιάς» του ποδοσφαίρου βρίσκεται πολύ πιο χαμηλά!

Έπαιξε και στην Εθνική Ουρουγουάης

O Αλμπέρτο Πέδρο Σπένσερ Ερέρα (όπως ήταν το πλήρες όνομά του) γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1937 και ήταν ο ορισμός αυτού που λέμε «πολίτης του κόσμου». Ο ίδιος γεννήθηκε στην πόλη Ανκόν, όπου είχε μεταναστεύσει ο πατέρας του (Άγγλος με καταγωγή από την Τζαμάικα) για να δουλέψει στις πετρελαιοπηγές που εκμεταλλεύονταν οι συμπατριώτες του.

Η μητέρα του Σπένσερ ήταν από το Εκουαδόρ, ο ίδιος όμως παντρεύτηκε Χιλιανή και τα τρία παιδιά τους γεννήθηκαν όλα στην Ουρουγουάη, μια και είχε πάρει μεταγραφή στην Πενιαρόλ από το 1959. Οι επιτυχίες του με τη φανέλα της, μάλιστα, τον έχρισαν διεθνή και με τη «Σελέστε», παρότι στο μεταξύ είχε αγωνιστεί ήδη και με την εθνική ομάδα της γενέτειράς του!

Οι κανονισμοί της FIFA ήταν τότε τόσο χαλαροί, που επέτρεψαν στον Σπένσερ να αγωνιστεί με τα χρώματα της Ουρουγουάης σε δύο διαφορετικές περιόδους: πρώτα το 1964 και κατόπιν το 1967! Στην πρώτη «θητεία», μάλιστα, πέτυχε και το γκολ της τιμής σε μια φιλική ήττα με 2-1 από την Αγγλία κι έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής γεννημένος στο Εκουαδόρ που σκόραρε στο «Γουέμπλεϊ» (έστω και με… λάθος φανέλα).

Ωστόσο, στα προκριματικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1962 και του 1966 αγωνίστηκε με το Εκουαδόρ, το οποίο όμως ήταν αδύναμο και δεν κατόρθωσε ποτέ να διεκδικήσει την πρόκριση, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αδικήθηκε κι από τη διαιτησία. Ούτε στο Κόπα Αμέρικα κατέγραψε κάποια σπουδαία επιτυχία. Αγωνίστηκε μόνο στη δεύτερη διοργάνωση του 1959, που φιλοξενήθηκε από την πατρίδα του και σημείωσε ένα γκολ στη νίκη με 3-1 επί της Παραγουάης που της χάρισε την τέταρτη θέση (επί συνόλου πέντε συμμετεχουσών εθνικών ομάδων).

Τότε, πάντως, εντόπισαν το ταλέντο του οι άνθρωποι της Πενιαρόλ και τον απέκτησαν από την Έβερεστ του Γκουαγιακίλ. Με συμπαίκτες καταξιωμένους διεθνείς Ουρουγουανούς όπως ο τερματοφύλακας Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς, ο μέσος Νέστορ Γκονσάλβες, ο εξτρέμ Λουίς Κουμπίλια και ο γνωστός μας (ως προπονητής του Άρη και του Εθνικού), Πέπε Σασία, ο Σπένσερ κατέκτησε οκτώ εθνικά πρωταθλήματα (1959, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1967, 1968), τρία Κόπα Λιμπερταδόρες (1960, 1961, 1966) και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα (1961, 1966).

Τον είχε ζητήσει η Ίντερ του Ερέρα

Μετά τον προσωπικό θρίαμβο του Σπένσερ κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης το 1966, εκδήλωσε ενδιαφέρον για την απόκτησή του η Ίντερ του Ελένιο Ερέρα, που μεσουρανούσε τότε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Η διοίκηση της Πενιαρόλ, όμως, δεν συναίνεσε στη μεταγραφή του. Κι άλλες φορές εκείνα τα χρόνια που βρισκόταν στις δόξες του είχε μπει στο στόχαστρο ευρωπαϊκών συλλόγων, αλλά ίσως κι ο ίδιος να μην επιθυμούσε να φύγει από κει που τον είχαν σαν θεό.

Ο χαρισματικός κυνηγός αποχώρησε τελικά από την Πενιαρόλ το 1970 για χάρη της Μπαρτσελόνα. Όχι της γνωστής, που εδρεύει στη Βαρκελώνη, αλλά εκείνης του Γκουαγιακίλ, που είναι η πρωτεύουσα της πατρίδας του. Με τη φανέλα της έφτασε τα 54 γκολ στο Κόπα Λιμπερταδόρες και έπαιξε τους τελευταίους επίσημους αγώνες του στα τέλη του 1972, οπότε και κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.

Σε όλα τα χρόνια που ήταν φίρμα, ξόδευε τα (λίγα, συγκριτικά με σήμερα) χρήματα που έβγαζε για να ενισχύει τους συγγενείς του. Είχε, βλέπετε, την ατυχία (;) να έχει άλλα δώδεκα αδέλφια! Ένα ακόμα αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι πέτυχε 446 γκολ σε συλλογικό επίπεδο χωρίς κανένα από αυτά να είναι με πέναλτι! Είχε συμμετάσχει το 1958 σε μία περιοδεία της Έμελεκ στην Κόστα Ρίκα, όπου αστόχησε μία φορά από την άσπρη βούλα και ορκίστηκε να μη ξαναδοκιμάσει ποτέ ξανά την τύχη του από εκεί.

Ο Αλμπέρτο Σπένσερ έφυγε από τη ζωή στις 3 Νοεμβρίου 2006 στο Κλίβελαντ των ΗΠΑ (ύστερα από νοσηλεία πενήντα ημερών λόγω καρδιακής προσβολής που είχε υποστεί) με ένα μόνο παράπονο. Ο Πελέ, που τόσο τον θαύμαζε, δεν τον είχε συμπεριλάβει στη λίστα με τους 125 κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Πολλοί είχαν κατηγορήσει τότε (2004) τον «βασιλιά» ότι τις επιλογές του είχαν καθορίσει οι επιθυμίες των χορηγών του…

Πηγές: elgrafico.com.ar («1966. Spencer: el amanecer de un moreno»), backpagefootball.com («World Cup Legends: Ecuador and Alberto Spencer»), revistaestadio.com («¿Mejor que Pelé?»), alchetron.com («Alberto Spencer»), Wikipedia («1966 Intercontinental Cup», «Alberto Spencer»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 26 Οκτωβρίου

2024: Η 16χρονη Μαρία Στρατουδάκη κερδίζει τρία χρυσά μετάλλια στα 49 κ. της άρσης βαρών (αρασέ, επολέ-ζετέ, σύνολο) στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων στην Πολωνία.

2021: Ο Γιώργος Πρίντεζης γίνεται ο τέταρτος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας που σπάει το φράγμα των 3.500 πόντων, κατά τη διάρκεια του αγώνα Ολυμπιακός-Άλμπα Βερολίνου 87-83.

2014: Με γκολ του Τάσου Αυλωνίτη, ο Ολυμπιακός νικά 1-0 τον Παναθηναϊκό στο μεγάλο ντέρμπι πρωταθλήματος στο «Γ. Καραϊσκάκης».

1999: Ο Ολυμπιακός γνωρίζει την ήττα με 3-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου», μένει όμως με την αίσθηση της αδικίας για το καταφανές πέναλτι που δεν καταλογίζει υπέρ του ο Γερμανός διαιτητής Μερκ, όταν ο Ρομπέρτο Κάρλος αποκρούει με το χέρι πλασέ του Σίνισα Γκόγκιτς όσο το σκορ είναι ακόμα 1-0.

1999: Ο Μάτζικ Τζόνσον επιστρέφει στη δράση ύστερα από πέντε χρόνια απουσίας, αυτήν τη φορά όμως στο πρωτάθλημα Σουηδίας με τη φανέλα της Μπορός, της οποίας έχει αναλάβει τη χορηγία (μετονομάζοντάς τη σε Μάτζικ Μ7). Στον αγώνα κόντρα στη Σάλεν (84-60) ο απολογισμός του Μάτζικ είναι 11 πόντοι, 9 ριμπάουντ και 14 ασίστ.

1997: Ο Ζακ Βιλνέβ ανακηρύσσεται και τυπικά παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, με το τέλος του γκραν πρι της Ισπανίας στο οποίο καταλαμβάνει την τρίτη θέση. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος Καναδός πιλότος κερδίζει τον βαρύτιμο τίτλο.

1986: Πριν από την έναρξη του αγώνα ΑΕΛ-ΠΑΟΚ στο Αλκαζάρ, οπαδός του «Δικεφάλου« εκτοξεύει φωτοβολίδα με πιστόλι που πετυχαίνει στον λαιμό τον Λαρισαίο καθηγητή, Χαράλαμπο Μπλιώνα, ο οποίος κάθεται στην απέναντι κερκίδα. Παρά τη γρήγορη έλευση του ασθενοφόρου ο 28χρονος Μπλιώνας θα αφήσει την τελευταία του πνοή λίγο πριν φτάσει στο νοσοκομείο της Λάρισας. Είναι η πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά που φίλαθλος χάνει τη ζωή του μέσα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο από πράξη βίας. Το παράδοξο είναι ότι ο αγώνας διεξάγεται κανονικά (η ΑΕΛ νικά με 2-1), ενώ αρκετό καιρό ο δράστης της δολοφονίας θα εντοπιστεί μέσω φωτογραφιών και θα καταδικαστεί σε οκταετή κάθειρξη.

1984: Ο Μάικλ Τζόρνταν κάνει ντεμπούτο στο ΝΒΑ με τους Σικάγο Μπουλς και σημειώνει 16 πόντους στη νίκη επί του Ουάσινγκτον Μπούλετς με 109-93.

1972: Ο Παναθηναϊκός ηττάται με 2-0 από την ΤΣΣΚΑ Σόφιας στη Λεωφόρο, στη ρεβάνς που επαναλαμβάνεται ύστερα από τη λανθασμένη καταμέτρηση των πέναλτι κατά την κανονική διεξαγωγή της στις 27 Σεπτεμβρίου. Πριν από τη σέντρα, ο μέσος των «πράσινων», Τότης Φυλακούρης, αφήνει στο γήπεδο έναν πετεινό για να κάνει καζούρα στον Ολυμπιακό, ο οποίος μία ημέρα νωρίτερα είχε συντριβεί με 4-0 από την Τότεναμ στο Λονδίνο. Η αθλητική δικαιοσύνη της χώρας θα τον καλέσει σε απολογία για δυσφήμηση του αθλήματος και θα του επιβάλει ποινή αποκλεισμού τεσσάρων αγωνιστικών.

1968: Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο στα 70 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικού, νικώντας στον καθοριστικό αγώνα τον Σοβιετικό Γκενάντι Σαπούνοφ. Πρόκειται για το μοναδικό μετάλλιο που κατακτά η Ελλάδα στη συγκεκριμένη διοργάνωση και το πρώτο ύστερα από το 1960.

1968: Ο Τζορτζ Φόρμαν κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα βαρέα βάρης της πυγμαχίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικού. Στον τελικό νικά με τεχνικό νοκ άουτ στον 2ο γύρο τον Σοβιετικό, Γιόνας Τσέπουλις.

1968: Ο Ιάπωνας Ακινόρι Νακαγιάμα κερδίζει τρία χρυσά μετάλλια (στο μονόζυγο, τους κρίκους και το δίζυγο) στους τελικούς των οργάνων των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικού.

1956: Τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν λανθασμένα ότι ο διεθνής Ούγγρος μεσοεπιθετικός, Φέρεντς Πούσκας, είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια οδομαχιών που σημειώθηκαν στη Βουδαπέστη μετά την εισβολή των Σοβιετικών. Λίγες ημέρες αργότερα η πληροφορία θα διαψευστεί, αφού γίνεται γνωστό ότι ο Πούσκας έχει διαφύγει με την Ισπανία μαζί με άλλους ποδοσφαιριστές της Χόνβεντ.

1951: Ο 18χρονος Ρόκι Μαρτσιάνο νικά με νοκ άουτ στον 8ο γύρο τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή των βαρέων βαρών, Τζο Λούις.

1863: Εκπρόσωποι από ποδοσφαιρικά σωματεία του Λονδίνου συμμετέχουν στην πρώτη συνάντηση της Football Association, στην Ταβέρνα των Ελευθεροτεκτόνων στο Λονδίνο, με σκοπό την δημιουργία ενός κανονισμού ποδοσφαίρου. Μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθούν συνολικά έξι συναντήσεις , όπου θα παρουσιαστούν οι 14 Κανονισμοί του Ποδοσφαίρου. Παρότι ο όρος soccer πιστεύεται ότι προέρχεται από την σύντμηση των λέξεων SOCial CERemony (κοινωνική εκδήλωση), ο όρος football φαίνεται να υιοθετήθηκε για να διαχωρίσει ότι το παιχνίδι παίζεται από πεζούς και όχι αναβάτες σε άλογα, όπως το πόλο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News