ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Ο Μαρτίνς (πρέπει να) φοβάται την ψυχή του Ελ Αραμπί

Ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί χρειάστηκε λεπτά για να σκοράρει στη Super League της σεζόν 2019-20. Το έκανε με τον Αστέρα Τρίπολης, βάζοντας το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Την επόμενη χρονιά, το έκανε τη δεύτερη αγωνιστική, στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Την πρώτη σεζόν, το σερί του με παιχνίδια χωρίς γκολ στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος ήταν πέντε. Στο ένα, με τον ΟΦΗ, έμεινε στον πάγκο. Τη δεύτερη, τέσσερα. Το ένα, με τον Παναθηναϊκό, ήταν στο σπίτι του, λόγω κορονοϊού. Με το πρώτο πέμπτο της Super League να έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, ο Ελ Αραμπί δεν έχει σκοράρει ακόμη. Έχει χάσει δύο παιχνίδια λόγω τραυματισμού. Πάντως, έχει προλάβει να βάλει τρία γκολ φέτος. Ένα στη ρεβάνς με τη Λουντογκόρετς για τα προκριματικά του Champions League, ένα στο 2-2 με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας, πάλι εκτός έδρας, για τα προκριματικά του Europa League και ένα στο 2-1 επί της Αντβέρπ, στην εντός έδρας πρεμιέρα για τη φάση των ομίλων της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.

Ο Τικίνιο Σοάρες σκόραρε δις στο 4-1 επί του Απόλλωνα Σμύρνης και μία φορά στο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης. Έχει παίξει σε όλα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος βασικός, όπως και στο θριαμβευτικό 3-0 επί της Φενέρμπαχτσε στο «Σουκρού Σαράτσογλου», όπου επίσης σκόραρε. Έπαιξε, επίσης, 9 λεπτά και στο παιχνίδι με την Αντβέρπ.

Η κοινή πεποίθηση είναι ότι ο Βραζιλιάνος έφτασε στο Φάληρο για να ξεκουράζει τον Μαροκινό. Οι εμφανίσεις του, όμως, πείθουν ότι αυτή η ξεκούραση «μυρίζει» αντικατάσταση. Ο Μαρτίνς πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό.

Ένας κλασικός φορ

Η αυτοπεποίθηση και η υπόνοια

Ο πρώτος που δεν αρέσει το 4-4-2, είναι ο Μαρτίνς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να το δοκιμάζει με διαφορετικά πρόσωπα. Το Τικίνιο-Ελ Αραμπί στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο ήταν για τον ίδιο υπεραπαραίτητο, ώστε να διεκδικήσει να πάρει το παιχνίδι και να ασκήσει την τέχνη της διπλωματίας για την ομάδα του. Ο Πορτογάλος τεχνικός έχει περάσει από καιρό τη διάρκεια του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού. Στην πραγματικότητα, είναι ο μακροβιότερος στην ιστορία του, από τον Αύγουστο κιόλας.

Οι κουβέντες για το τι διακυβεύεται σε κάθε παιχνίδι, έχουν αντικατασταθεί από την εμπειρία. Πρωταρχικός στόχος του τεχνικού των «ερυθρόλευκων» στο ματς απέναντι στους «πράσινους» ήταν να μη χάσει. Πρώτος στόχος συνολικά, όμως, είναι να έχει τους ποδοσφαιριστές του όσο γίνεται ευχαριστημένους. Για τον Ελ Αραμπί, ειδικά, ισχύει λίγο παραπάνω, επειδή, ως κλασικός φορ, κινείται από την αυτοπεποίθησή του. Κι ενώ θα ήταν σφόδρα άδικο να παραγνωριστεί η συνολική προσφορά, ο τρόπος που κινείται στο γήπεδο προς όφελος των συμπαικτών του, τα σπασίματα στην μπάλα, η αγαστή επικοινωνία, η πίεση στην αντίπαλη άμυνα, όλο το φιζίκ του Μαροκινού παραπέμπει σε κλασικό φορ.

Είναι σχεδόν ξεκάθαρο, όμως, ότι το φόρτε του δεν είναι να μπαίνει αλλαγή. Έχει αποδειχθεί κομβικός και σε τέτοιες περιπτώσεις, το γκολ του με τον Παναθηναϊκό, για το τελικό 2-1, στο περυσινό εντός έδρας ντέρμπι είναι κλασικό παράδειγμα, από την άλλη μεριά αυτό προήλθε έπειτα από 13 εμφανίσεις στη βασική ενδεκάδα σε 14 ματς -και σε αυτό που δεν ξεκίνησε, το 3-1 επί του Απόλλωνα Σμύρνης, δεν έπαιξε καθόλου. Μια σειρά από παιχνίδια, όμως, στα οποία δεν ξεκινά αφήνουν την υπόνοια της αμφισβήτησης στη σημασία του για την ομάδα του. Μπορεί να τον στείλει στα όρια του υπαρξιακού, μία ατραπό για κάθε φόρ.

Με τον Αχμέντ Χασάν, ο Μαρτίνς είχε το κεφάλι του ήσυχο, διότι είχε ένα δεύτερο επιθετικό που ένιωθε ευγνωμοσύνη για την παρουσία του στην ομάδα και είχε τη δυνατότητα να πετυχαίνει σημαντικά, ως επί το πλείστον, γκολ σε διάφορα παιχνίδια. Ο Τικίνιο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση και, πάντως, ο τρόπος που παίζει παραπέμπει σε βασικό. Ούτως ειπείν, έπρεπε να παίξει στο Φάληρο. Αλλά ο Πορτογάλος χρειάζεται τον Μαροκινό.

Τα μεγάλα σερί

Ο σκόρερ ρυθμού και η διαχείριση

Ο Μαρτίνς ξέρει ότι μπορεί να πάρει από τον Ελ Αραμπί εφτά γκολ σε πέντε παιχνίδια. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που δεν παρουσιάζει προβλήματα τραυματισμού και που στα καλά σερί του τις δύο προηγούμενες περιόδους δεν σταματάει να σκοράρει. Από τις 7 Δεκεμβρίου του 2019 ως τις 19 Ιανουαρίου του 2020, σε εφτά παιχνίδια πρωταθλήματος, σκόραρε 10 φορές. Στις 12 Δεκεμβρίου, δε, πέτυχε το πέναλτι με τον Ερυθρό Αστέρα, την έκτη αγωνιστική του Champions League, που έστειλε τον Ολυμπιακό στο Europa. Το αντίστοιχο διάστημά του πέρυσι ήταν παρεμφερές ημερομηνιακά και ποσοτικά: από τις 5 Δεκεμβρίου του 2020 έως τις 9 Ιανουαρίου του 2021 έβαλε εννιά γκολ σε εφτά παιχνίδια.

Προερχόταν, όμως, ήδη από ματς στα οποία είχε σκοράρει. Μπαίνοντας σε αυτά τα σερί, το 2019 είχε βάλει τέσσερα γκολ στο πρωτάθλημα και ισάριθμα στην Ευρώπη, το 2020 ένα παραπάνω στο πρωτάθλημα, χωρίς, πάντως, να σκοράρει σε ευρωπαϊκό ματς. Κάπως έτσι μετράει με τον Ολυμπιακό 58 γκολ και 15 ασίστ σε 110 συμμετοχές. Και κάπως έτσι έμεινε στον Ολυμπιακό.

Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά

Η αλλαγή ενός νόμου και τα εκατοστά

Έτσι, ο Πορτογάλος τεχνικός πρέπει να κουβαλά και αυτήν την παράμετρο, ενός φορ-καταλύτη για την ομάδα του, που δεν μπορεί να ρισκάρει να μη νιώθει καλά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα πήγαινε, πάντως, με αυτό το βαρύ σχήμα για να παίξει απέναντι στον Παναθηναϊκό αν δεν υπολόγιζε αυτήν την παράμετρο. Με βάση να βρεθεί ένα γκολ μπροστά και να μην κινδυνέψει η άμυνα, ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πάει σε κάτι πολύ πιο συντηρητικό για τα γούστα του, με τους δύο φορ, τους οποίους κατά κανόνα δεν προτιμά, διότι ένας επιθετικός περισσότερος στο σχήμα συνεπάγεται ένα χαφ λιγότερο.

Ο Μαρτίνς ήξερε ότι ένα γκολ, με κάποιον τρόπο, θα παράλλαζε την πραγματικότητα. Ήξερε ότι η επόμενη μέρα, για τη διακοπή, θα έβρισκε τον Ολυμπιακό πρώτο σε πρωτάθλημα και ομίλους του Champions League. Και είναι κεκτημένη γνώση ότι η επόμενη μέρα πάει ασορτί με το αποτέλεσμα. Πέρυσι, το 1-0 με τον Παναθηναϊκό, με το γκολ του Κώστα Φορτούνη και πρόπερσι, το ίδιο σκορ με το τέρμα του Ελ Αραμπί, ήταν ματς πανομοιότυπα. Αποδόθηκε στον Πορτογάλο ότι έμαθε να νικάει στα ντέρμπι. Φέτος, το γκολ απλώς δεν μπήκε.

Και είναι λογικό να περαστεί η εικόνα του Ολυμπιακού από τη βάσανο της κριτικής, χωρίς να λησμονείται, βεβαίως, ότι και αυτή προκύπτει από ό,τι γράφει το ταμπλό και ό,τι εκπορεύεται από την εκάστοτε πραγματικότητα: Μόλις ένα μήνα πριν το εκτός έδρας παιχνίδι με τη Λουντογκόρετς, το 2-2 θα έδινε πρόκριση στον Ολυμπιακό για τα play off του Champions League και θα ήταν πολύ δύσκολο να δει κάποιος γραμμένο ότι η εικόνα της ομάδας ήταν κακή. Πιθανότατα, θα διάβαζε για τα vibe της φανέλας και το ειδικό βάρος στους προκριματικούς γύρους, που φέρνει προκρίσεις. Αρκούσε να αλλάξει ο κανόνας του εκτός έδρας γκολ, για να γυρίσει όλο τούμπα. Όπως αρκούσε το VAR για να αποκλειστεί η Μάντσεστερ Σίτι από την Τότεναμ στα προημιτελικά του Champions League του 2019 και να μην είναι πιθανότατα εκείνη στον τελικό απέναντι στη Λίβερπουλ. Περισσότερο από την πραγματικότητα, είναι το γράμμα του νόμου που μπορεί να αλλάξει την οπτική απέναντι στις καταστάσεις και το ίδιο, με μεγάλη ευκολία, κατορθώνουν λίγα εκατοστά πιο αριστερά ή πιο δεξιά…