Η πρόταση του Λιόλιου προκαλεί αμηχανία

Ο τελικός του Final 4 Κυπέλλου Ελλάδας το 2004 ήταν μια… καταστροφή. Το παιχνίδι μεταξύ του Άρη και του Ολυμπιακού διακόπηκε και διατάχθηκε εκκένωση του «Χαλκιοπούλειου» στη Λαμία, τα επεισόδια συνεχίστηκαν έξω από το κλειστό γυμναστήριο και εκείνο το 73-70, που έδωσε στους «κίτρινους» το Κύπελλο ήταν ο τελευταίος τίτλος τους. Ο τελικός δεν μνημονεύεται επειδή έγινε στις 29 Φεβρουαρίου, δηλαδή μία ημερομηνία με την οποία ο άνθρωπος ανταμώνει κάθε τέσσερα χρόνια, στα έτη που αποκαλούνται δίσεκτα, αλλά διότι ήταν ο τελευταίος που έγινε με τη μορφή Final 4. Ανά περιπτώσεις, τα επόμενα χρόνια, η ΕΟΚ έφτασε σε σημείο να το σκεφτεί, ωστόσο δεν συνέβη ξανά. Το τελευταίο διάστημα δε, όπως προσδιορίζεται η… δεκαετία, δεν υπήρξε καν η σκέψη.

Τι συνέβη… 18 χρόνια; Ποια διαστροφική τιμωρητική διάθεση απέτρεπε παράγοντες και συλλόγους να βρουν έναν τρόπο ώστε να γίνει ένα Final 4 χωρίς να χρειαστεί να ανησυχούν οι οικογένειες των παιδιών που θα βρίσκονταν στο κλειστό γυμναστήριο για την εκάστοτε διοργάνωση; Και γιατί ο Βαγγέλης Λιόλιος, ο νέος πρόεδρος της ΕΟΚ, πρότεινε την επιστροφή του ακριβώς τη σεζόν που ο Ολυμπιακός ανέβηκε στην Basket League, που θα παίξει τουλάχιστον πέντε φορές με τον Παναθηναϊκό, αφού μοιάζει με συνέχεια της ιστορίας πριν αποσυρθεί και που θα πάνε πιθανότατα και οι δύο ομάδες στο Final 4, αφού ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον Ιωνικό εντός έδρας και ο Παναθηναϊκός το Λαύριο, στους προημιτελικούς της 16ης Φεβρουαρίου, ενώ ισχυρή είναι η πιθανότητα να βρίσκεται εκεί η ΑΕΚ, που θα υποδεχθεί τον Περιστέρι (Προμηθέας-ΠΑΟΚ ο τέταρτος προημιτελικός);

Η παράδοση του πνεύματος

… Και κοιλιά περίδρομο

Δεν θα κομίζονταν γλαύκες στην Αθήνα με το συμπέρασμα ότι μια άρτια διοργάνωση θα γέμιζε με αυτοπεποίθηση τους παροικούντες τη Ιερουσαλήμ του σπορ που θα γευόταν τα πλεονεκτήματά της. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αμέτρητες φορές αυτές τις δύο δεκαετίες ακούστηκε ως μέτρο σύγκρισης του Final 8 του ισπανικού Κυπέλλου, κάτι που είναι αστείο, διότι είναι σαν να αναρωτιέται κάποιος «γιατί οι Αμερικανοί έστειλαν αποστολή στο Φεγγάρι κι εμείς όχι;», ενώ δεν υπάρχουν καν… αστροναύτες.

Και, βέβαια, δεν γίνεται να αποκλειστεί ότι αυτό που αποκαλείται ισπανική σχολή, και ιδιαιτέρως η εθνική ομάδα στο μπάσκετ, προέκυψε και μέσα από τέτοιες διοργανώσεις και την ώθηση που αυτές έδιναν στο να δημιουργηθεί ένα σύστημα και οι καρποί να φανούν άμεσα. Όσοι έχουν επισκεφθεί μία φορά τη συγκεκριμένη διοργάνωση διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι πρόκειται για ένα αθλητικό φεστιβάλ, παρεμφερές του οποίου στην Ευρώπη δεν υπάρχει. Στην ΕΟΚ, βεβαίως, είχαν προαποφασίσει το εξής αφηρημένο σχήμα: αφού δεν μπορούμε να κάνουμε ένα Final 8 όπως Ισπανοί, δεν θα κάνουμε καν Final 4. Αυτή η παράδοση του πνεύματος συνέτριψε και την αξία που είχε το ελληνικό μπάσκετ, έστω κι αν καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 οι «ποδοσφαιρικοί οπαδοί», όπως συνήθιζαν να χαρακτηρίζονται εκείνοι που προέβαιναν σε επεισόδια στις εξέδρες, δεν μπορούσαν, με κανέναν τρόπο, να αποδεχθούν την εντός έδρας ήττα των ομάδων τους και φιλοδωρούσαν με λογιώ λογιώ αντικείμενα τους φιλοξενούμενους.

Κι ενώ η συνενοχή όλων των φορέων ήταν φανερή -και παρ’ ότι λύσεις, εξαιρετικά απλές, για να φιλοξενηθεί μία διοργάνωση που δεν θα βαφτεί στο αίμα και δεν θα στιγματιστεί από λυσσαλέες πράξεις βίας σαφώς και υπάρχουν- δεν προέκυψε οποιαδήποτε προσπάθεια για να βρεθεί ένας κώδικας επικοινωνίας, στον οποίον θα υπήρχαν κάποιοι, κυρίως οι παράγοντες των ομάδων, που θα ήταν υπεύθυνοι αν το πράγμα στράβωνε. Ενδεχομένως να μην ήταν βολικό, από τη στιγμή που θα άλλαζε τον αξιακό κώδικα και θα έβαζε το παιχνίδι σε σωστή ρότα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτισμένη αντιμετώπισή του. Θεός φυλάξοι!

Μια θαρραλέα απόφαση

Το κεφάλι στον ντορβά και η… καλή τύχη

Ο Βαγγέλης Λιόλιος, νεόκοπος πρόεδρος της ΕΠΟ ύστερα από 8.125 χρόνια της ηγεμονίας των ίδιων προσώπων, διατύπωσε, στην πραγματικότητα, μια θαρραλέα πρόταση. Το μπάσκετ χρειάζεται οπωσδήποτε ανάσες, πρέπει να πείσει για ό,τι επικαλείται ως αντικειμενική αξία, ωστόσο ο «χρυσός κανόνας» σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά όταν πρόκειται για μία διοργάνωση τριών ημερών, με την πιθανότητα, κιόλας, να φιλοξενηθεί από μία επαρχιακή πόλη, είναι ότι δεν υπάρχει κάτι τόσο άσχημο που να μη γίνεται χειρότερο.

Ο Λιόλιος δεν πρέπει, απλώς, να επαναφέρει το Final 4, αλλά να τα βρει με τις ομάδες. Στην πολύ πιθανή περίπτωση που Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συμμετάσχουν σε αυτήν τη διοργάνωση, η τρίχα θα γίνει τριχιά: Ο αποπροσανατολισμός από ένα θέμα που ουδέναν βολεύει να ακουμπήσει, δηλαδή την απόφαση να αποφασίσουν οι ομάδες ότι πρέπει πάση θυσία να γίνει μια σοβαρή διοργάνωση, θα οδηγήσει σε ανώριμες ακρότητες και διαφωνίες, ων ουκ έσται αριθμός. Από τα εισιτήρια των ομάδων και τον αριθμό των αστυνομικών ως τα κομμάτια του γυμναστηρίου που θα πιάνουν οι φίλαθλοι, είναι έως και βέβαιον ότι το ψυχροπολεμικό κλίμα θα επιστρέψει. Ο ισχυρός άντρας της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, βέβαια, δεν πρότεινε την επιστροφή της διοργάνωσης για να γίνετι σε άδειο γήπεδο, με την κεντρική κάμερα να έχει ως φόντο το άδειο μέρος της εξέδρας, όπως δεν υπάρχει και η βεβαιότητα για το αν, λόγω του κορονοϊού, θα γίνεται να φιλοξενηθει όσος κόσμος απαιτείται ώστε η διοργάνωση από σκανδαλωδώς ντροπιαστική να μετατραπεί σε γιορτή.

Το πρώτο βήμα

Χρειάζονται λίγες κινήσεις και καλές

Από την άλλη μεριά, για να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι να δουλέψει πρέπει να το… προτείνεις, να το βγάλεις στην επιφάνεια και να το αφήσεις να πάρει αέρα, ώστε να φύγει η μυρωδιά της φορμόλης. Το Final 4 του Κυπέλλου, από το 1995 και την εύκολη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Πανι έχει χαρίσει μνήμες όπως τα δύο νικητήρια σουτ του Ολυμπιακού, σε ημιτελικό και τελικό, το 1997, τον Μάριο Μπόνι να παίζει τύμπανο στο Αλεξάνδρειο, όταν ο Άρης του Μαγκώτσιου κατέκτησε ένα πανάξιο Κύπελλο, αποκλείοντας τον Παναθηναϊκό, με τον Ντίνο Ράτζα στο ρόστερ του, στον ημιτελικό και νικώντας την ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη στον τελικό του 1998, τις δύο κολλητές νίκες της ΑΕΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς απέναντι στον Παναθηναϊκό του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς το 2000 και το 2001, ακόμα και τη δύσκολη επικράτηση του «τριφυλλιού» επί του Άρη το 2003, στη Λάρισα. Έχει δώσει το σόου του θρυλικού Λόιντ Ντάνιελς στον τελικό του 1999, ασχέτως αν η ΑΕΚ έχασε πανεύκολα από τον ΠΑΟΚ, όπως και την πρόκριση του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του 2002.

Η ουσία είναι ότι στον αγωνιστικό χώρο οι μνήμες εύκολα εντυπώνονται. Με αυτήν την πρόταση, ο Βαγγέλης Λιόλιος δείχνει ότι θέλει να πολεμήσει το απονεκρωμένο σύστημα που παρέλαβε και όχι μόνο το άρωμα της μαυσωλειακής κατάστασης μέσα στα γραφεία. Με δυο τρεις εγγυήσεις και όχι την αποφυγή ευθύνης ή την πιλατική ατάκα-κλειδί «δεν θα φταίω ό,τι κι αν γίνει», το Final 4 θα γίνει μόνο με… μπινελίκια.

Αν και δεν έχουν θέση μανάδες και ψόφοι στις κερκίδες, είναι μια αρχή. Έστω κι αν πρόκειται για μία από τις πολλές που έχουν ήδη γίνει -και έχουν πνιγεί, όπως η αγάπη του ποιητή στο Γουαδαλκιβίρ…