Ποια IFFHS; Κορυφαία ενδεκάδα χωρίς Μύρτσο, Τζαλακώστα δεν γίνεται!
Κόντρα στα γούστα της Παγκόσμιας Υπηρεσίας Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου, ο Νίκος Σαρίδης παρουσιάζει τη δική του κορυφαία ελληνική ενδεκάδα όλων των εποχών, με ό,τι πιο καλτ και ιδιαίτερο έχει βγει ποτέ!
Τάκης Οικονομόπουλος, Γιούρκας Σεϊταρίδης, Γρηγόρης Γεωργάτος, Στέλιος Μανωλάς, Τραϊανός Δέλλας, Θοδωρής Ζαγοράκης, Γιώργος Δεληκάρης, Μίμης Δομάζος, Βασίλης Χατζηπαναγής, Δημήτρης Σαραβάκος, Μίμης Παπαϊωάννου. Αυτή είναι η κορυφαία ελληνική ενδεκάδα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS). Ωστόσο, οι «opinions are like assholes, everybody has one», καταπώς έχει πει και ο «επιθεωρητής Κάλαχαν» / Κλιντ Ιστγουντ. Οπότε δεν θα μπω στο τρυπάκι της αντιπαράθεσης με τους σπουδαιοφανείς κυρίους της IFFHS, τα ονόματα των οποίων αγνοώ (όπως, φαντάζομαι, αγνοούν κι αυτοί το δικό μου). Αυτοί τη δική τους ενδεκάδα, λοιπόν, εγώ τη δική μου. Χωρίς προλόγους και φιοριτούρες.
ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ
Οι ιστορίες για τον Γιώργο Μύρτσος είναι σαν τις… assholes, καθένας έχει από μία: από το ότι κάποτε στην απολογία στον Ολυμπιακό, όταν είχε «συλληφηθεί» να ξενυχτάει στον «Διογένη», ότι δεν είχε πάει για πιει στο συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά για να φάει (!), μέχρι την… τηελφωνική παρενόχληση της γυναίκας ενός συμπαίκτης του στην Ξάνθη, με συνέπεια να φύγει κακήν – κακώς από την ομάδα της Θράκης. Κατά τη γνώμη μου, όμως, το… διαβατήριο για την είσοδό του στο Top Eleven είναι η ατάκα του σ’ ένα φίλαθλου που το έπαιζε γνώστης λόγω της πολυετούς ενασχόλησής του με το ποδόσφαιρο: «Κι εγώ τριάντα χρόνια πηγαίνω στα μπουζούκια, αλλά μπουζούκι δεν έχω μάθει να παίζω»!
ΔΕΞΙΟΣ ΜΠΑΚ
…And the winner is Tasos Pantos! Θα συμφωνήσουν και οι Φιλιππινέζες που βγαίνουν καθ’ εκάστην στον Φάρο του Ψυχικού για τα ψώνια από το delicatessen που τους έχει γράψει η κυρία. Αλλωστε, αν δεν παινέψεις το καμάρι του Νέου Ψυχικού, θα πέσει η γειτονιά και θα σε πλακώσει. Το ποδοσφαιρικό του όνομα, βέβαια, ο μοναδικός Τάσος Πάντος άρχισε να το χτίζει στην Προοδευτική, ενώ αργότερα στον Ολυμπιακό απλώς έχτισε την… Πάντειο Σχολή. Μϊα ποδοσφαιρική σχολή που καθιερώνει το ασυμβίβαστο δεξιού μπακ και σκόρερ. Πανηγύρισε τίτλους, έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά ουδέποτε κατάφερε να βάλει γκολ. Σ’ ένα ματς με τον Λεβαδειακό το 2007 τον έβαλαν να σουτάρει πέναλτι, μια και είχε αποβληθεί ο γκολκίπερ των Βοιωτών και κάθησε στο τέρμα ο μεσοαμυντικός Πάρης Ανδράλας. Τον Τάσαρο, όμως, τον έπιασε… αντράλα και ο αντίπαλος απέκρουσε. Δεν σκόραρε ούτε στη φιέστα του 2009, πάλι το πέναλτι αποκρούστηκε…
ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΜΠΑΚ
Πού είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ‘χες λουλύδια μες στην καρδιά… Τότε που ο απεσταλμένος εικονολήπτης της NOVA στη Λιβαδειά ήξερε ότι δεν χρειαζόταν να ψάξει πολύ για κάποιο γκρο πλαν στην κερκίδα. Ή τον κλαρινίστα Γιώργο Μάγκα -μόνιμος θεατής στους αγώνες του Λεβαδειακού- θα έπιανε η κάμερα ή τον Στέλιο Μανωλά, ο οποίος ξεροστάλιαζε στην εξέδρα για χάρη του γιου του. Ο Κωστάκης Μανωλάς, πρωτοξάδερφος του Κωστάκη της Νάπολι, πάσχιζε τον καιρό εκείνο να καθιερωθεί στη Super League 1 ως αριστερός μπακ του Λεβαδειακού. Ο μπαμπάς του τον είχε πάει και στην ΑΕΚ, αλλά χωρίς συμμετοχή εκεί. Μέχρι και στη Λοκομοτίβ Σόφιας πήγε και δεν τον είχαν φάει τα… κυκλώματα, ο διεθνής σιωνισμός και ο Σόρος, θα είχε εξελιχθεί σε Μαλντίνι των Βαλκανίων!
ΔΕΞΙΟΣ ΣΤΟΠΕΡ
Φρονώ ότι ο κορυφαίος όλων των εποχών είναι ο Κώστας Μανωλάς, και ας ψηφίστηκε από την IFFHS για τη συγκεκριμένη θέση ο θείος του, Στέλιος. Δεν είμαι κάνας φτηνός ραδιούργος που επιδιώκει να ενσπείρει τη διχόνοια σε μία ξακουστή οικογένεια της Νάξου, απλώς κάποιος πρέπει να τοποθετήσει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου τον κεντρικό αμυντικό που εισήγαγε στο ρεπερτόριο των αναχαιτίσεων τη φωνητική μέθοδο. Το «μπου» που φώναξε ο άσος της Νάπολι στον επιθετικό του Λιχτενστάιν την ώρα κατά την οποία ο τελευταίος εφορμούσε προς τα καρέ της Εθνικής, θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας!
ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΣΤΟΠΕΡ
Τη δική του σχολή είχε φτιάξει και ο μακαρίτης, πια, Αρίστος Φουντουκίδης, στον υπέροχο ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ’70. Ο ορισμός της μπρουτάλ φυσιογνωμίας. Θυμάμαι που πιτσιρίκο μ’ έχει πάρει ο πατέρας μου σ’ ένα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας. Γίνεται μια βαθειά μπαλιά προς την περιοχή των Θεσσαλονικέων ο Θωμάς Μαύρος σηκώνεται για την ανάποδη κεφαλιά. Ο Αρίστος θεωρεί περιττό να βάλει το δικό του κεφάλι, απλώς παίρνει μέτρα προς τα πίσω, υψώνει το πόδι και με τις τάπες ρίχνει μία στην πλάτη του αντιπάλου. Ο Μαύρος σωριάζεται και η Νέα Φιλαδέλφεια εξανίσταται ρυθμικά: «Φουντουκίδη μούλε, Φουντουκίδη μούλε!…». Αξέχαστοι καιροί…
«ΕΞΑΡΙ»
Τ’ ακριβά αρώματα, λέει, μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια. Το είχε πει, αυτάρεσκα, μια γνωστή μου πριν από χρόνια και δεν θ’ αποκαλύψω το ύψος της… Το πίστεψε και ο Τζίγκερ, που το 2003 έδωσε χρήματα κι αγόρασε από τον ΠΑΣ Γιάννινα τον Ξενοφώντα Γήττα, με το ζόρι 1.65. Κεντρικός χαφ ο μικρός το δέμας Ηπειρώτης, ο οποίος έμεινε στην Ιστορία ως ο «Σ’ αγαπάω… Γήττα!». Ηταν τα χρόνια που είχε κάνει σουξέ ο Ζαφείρης Μελάς με το «Σ’ αγαπάω κοίτα». Όποιος έχει δει, έστω μία φορά, το σετ σωβρακοφανέλα με Γήττα μέσα, δεν μπορεί παρά να υπερθεματίσει στην επιλογή μου για το κορυφαίο «εξάρι» όλων των εποχών.
«ΟΚΤΑΡΙ»
Δεν γνωρίζω αν ο Γιαννούλης Φακίνος όταν «εξάρι», «οκτάρι» «οκταροεξάρι» ή «οκταροδεκάρι», καθότι δεν έπαιξε ποτέ του στον Ολυμπιακό, όμως ήταν χαφ και ο πρώτος διάσημος Γιαννούλης του ελληνικού αθλητισμού, προτού εμφανιστεί ο Γιαννούλης Λαρζεντζάκης στο μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός τον είχε ανακαλύψει, την προηγούμενη δεκαετία, στην… Κορωνίδα Γαλατσίου και τα δημοσίευματα της εποχής έκαναν λόγο για παίκτη που θα έγραφε Ιστορία. Τελικά, ούτε… Ιστορία έγραψε ούτε Θρησκευτικά. Ευτυχώς, κάποια στιγμή πήρε των ομματιών του και μετακόμισε στην Αγγλία, όπου τεράστια κλαμπ, όπως οι Ebbsfleet, η Welling, η Margate και η Cray Wanderers, αναγνώρισαν το ταλέντο του.
«ΔΕΚΑΡΙ»
Το μεγαλύτερο ταλέντο ελληνικής παραγωγής (ας μη λησμονούμε ότι ο Χατζηπαναγής έμαθε το τόπι στην Τασκένδη) υπήρξε ο θρυλικός Στάθης Τσάντζος, που δυστυχώς λύγισε νέος από τις καταχρήσεις. Στα 80ς έκανε απίστευτα πράγματα στη Β’ Εθνική -κυρίως με τον Λεβαδειακό- κι ανάγκασε ακόμα και τον Βάσια να μιλήσει με θαυμασμό για τις ικανότητές του. Γιατί αυτός ο αρτίστας δεν πήγε ποτέ σε μεγάλη ομάδα; Ποιος πρόεδρος θα διακινδύνευε να πάρει έναν παίκτη που κάπνιζε, έπινε και γενικώς έκανε άστατη ζωή; Ποιος θα έπαιρνε έναν ποδοσφαιριστή του δόγματος… τα λεφτά και τα ψάρια τρώγονται φρέσκα, που θα τριγυρνούσε στα στέκια των οπαδών, όταν ξέμενε απο φράγκα, στοιχηματίζοντας μαζί τους ότι την Κυριακή θα σκοράρει με κόρνερ; Πιθανόν να ήταν κι αστικοί μύθοι, αλλά αναντίρρητα ο Τσάντζος αποτέλεσε το μεγαλύτερο «what if» των ελληνικών γηπέδων.
ΔΕΞΙΟΣ ΕΞΤΡΕΜ
Νομίζω ότι δικαιωματικά ο τίτλος του κορυφαίου, ever, δεξιού εξτρέμ ανήκει στον Αχιλλέα Ασλανίδη. Κατ’ αρχήν, μεγαλούργησε ως παίκτης σε μια ηρωική εποχή, όπου μουστάκι είχαν… τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και οι Πορτογάλοι ποδσφαιριστές. Παρά ταύτα, το δικό του μουστάκι τα επισκίασε όλα. Ο πολυσχιδής Αχιλλεύς έπαιξε σε Καλαμαριά, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό (μ’ αυτή τη σειρά). Κατεβαίνοντας στην Αθήνα, άνοιξε downtown πατσατζίδικο (στην Αγίου Κωνσταντίνου λίγο πιο κάτω απ’ την Ομόνοια), επέδειξε για ένα φεγγάρι τις ικανότητές του (και) στο τραγούδι, ενώ χόρεψε και ζεϊμπέκικο σ’ εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Βρείτε μου έναν που να τα έχει όλα αυτά.
ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ
Η «Εκίπ», όταν ο Κώστας Μήτρογλου ανήκε στη Μαρσέιγ, τον είχε χαρακτηρίσει σάντουιτς, ανάμεσα δηλαδή σε δύο κουλτούρες, την ελληνική και τη γερμανική. Διαλέξτε εσείς σε ποια κουλτούρα ανήκει η ακόλουθη ανάρτηση που είχε κάνει κάποτε σε μέσο κοινωνικής δικτύσωσης: «Ta pistolia mono mai Olympiako». Έγινε σέντερ φορ για να βγάλει λεφτά και ν’ αγοράσει «παπί», αν και άλλοι με αυτά που ενθυλάκωσε παίζοντας σε Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Τουρκία θ’ αγόραζαν τη… μισή Ιαπωνία. Εξακολουθεί να υποβάλλει φορολογική δήλωση ως ποδοσφαιριστής (της εταιρείας «Ο Άρης»), γιατί… ποιος ξέρει, μπορεί να τον έχει κουράσει το «παπάκι» και να θέλει ν’ αγοράσει ΙΧ μετρό για να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη. Μήτρογλου είναι αυτός!
ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΞΤΡΕΜ
Το υπέρτατο «11» στα εγχώρια ποδοσφαιρικά χρονικά είναι, by far, ο Βασίλης Τζαλακώστας. Το μαλλί – πλαγιοδάνειο (έτσι έχει καθιερωθεί η απεγνωσμένη προσπάθεια του φαλακρού να καλύψει το κενό περνώντας μια τούφα από το ένα πλάι του κεφαλιού στο άλλο) έχει κατακτήσει μία θέση ανάμεσα στους πρωτοπόρους του είδους: τον ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου, τον Μπόμπι Τσάρλτον, τον συγχωρεμένο Νίκο Αλέφαντο και… έναν τύπο – παρουσιαστή σε κάποιο περιθωριακό κανάλι, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Μπορεί να μην έγινε σερ όπως ο Τσάρλτον, αλλά είναι ο πιο διάσημος… λόρδος (του Βύρωνα), ενώ με τη φανέλα του Αθηναϊκού κόντεψε μέσα στο Ολντ Τράφορντ, πριν από 30 χρόνια, ν’ αποκλείσει την Μάντσετσερ του Μπόμπι.