ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΩΤΗΣ: Δεν φταίνε οι μικροί για τις «γκέλες», αλλά το ταβάνι των μεγάλων

Όσοι μετέχουν σε group therapy, καλούνται από την πρώτη στιγμή της παρουσίας τους εκεί να συστηθούν και να αναγνωρίσουν ενώπιον όλων το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. 

Στην κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου το θέμα είναι ότι κανείς δεν θέλει να αναγνωρίσει ενώπιον όλων το εκάστοτε πρόβλημά του. Επικοινωνιακά αυτό είναι κάποιες φορές θεμιτό, αλλά στην ουσία μόνο χαμένος βγαίνεις.

Για να μην το ανοίξουμε πολύ το θέμα, ας περιοριστούμε στο αγωνιστικό. «Γκέλα» λέει της ΑΕΚ στη Ριζούπολη, «αυτοκτόνησε» ο ΠΑΟΚ με τον Βόλο, «πνίγηκε» ο Παναθηναϊκός στα Γιάννενα, «σκόνταψε» ο Άρης με τον ΟΦΗ, «κόλλησε» ο Ολυμπιακός με τον Ατρόμητο. 

Το περίεργο πού είναι, δεν μπορώ να καταλάβω. Από πότε απαγορεύεται «μικρομεσαία» ομάδα να παίρνει βαθμούς από τους «μεγάλους»; Δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο, φυσικά δεν μπορεί να συμβεί ούτε στην Ελλάδα. Αν συνέβαινε θα στέλνεμε τους «μικρομεσαίους» στη Super League 2 για να κάνουμε πρωτάθλημα 40 ομάδων και θα διοργανώναμε μια κλειστή λίγκα 4-6 ομάδων που θα έπαιζαν μεταξύ τους για τον τίτλο.

Το χειρότερο για το συνάφι μας είναι ότι ο οπαδικός και μη Τύπος ενισχύει αυτή την ανωτερότητα των «μεγάλων» έναντι των «μικρών», αγνοώντας την ειδησιογραφία και την όποια ισχύ των λοιπών ελληνικών ομάδων, καθώς ασχολείται μαζί τους από ελάχιστα έως καθόλου και ποντάροντας στη μαζικότητα των φιλάθλων των «ισχυρών». Όταν κερδίζουν με κακή εμφάνιση ή με τη βοήθεια της τύχης τα προβλήματα μπαίνουν κάτω από το χαλάκι, όταν χάνουν φταίει ο τάδε και ο δείνα.

Το πόσο μεγάλοι είναι οι «ισχυροί» του ποδοσφαίρου μας, αποτυπώνεται μεσοβδόμαδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από την οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα μας μέχρι και σήμερα, το ποδόσφαιρό μας έχει πάρει την κατιούσα σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο κι αυτό είναι καθαρά θέμα ρόστερ.

Παίκτες κλάσης από την αλλοδαπή έρχονται μόνο κατά λάθος ή ως νεαροί-άγνωστοι που στην πορεία αποδεικνύονται… κελεπούρια και πωλούνται με τη μία. Οι καλοί Έλληνες την… κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια με την πρώτη πρόταση από το εξωτερικό. Το scouting είναι λέξη άγνωστη για τους περισσότερους και η δουλειά που γίνεται στη φυσική κατάσταση απέχει παρασάγκας από την αντίστοιχη στα δυνατά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το βιώνουν άμεσα οι παίκτες που φεύγουν από τη Super League για μια ανώτερη ποιοτικά λίγκα.

Αποτέλεσμα, όλων αυτών είναι το ποιοτικό επίπεδο του πρωταθλήματος να φθίνει και μοιραία αυτό πλήττει περισσότερο τους ισχυρούς, με αποτέλεσμα οι διαφορές τους από τους «μικρομεσαίους» να είναι πλέον πολύ πιο μικρές. Προσθέστε και το VAR που, κακά τα ψέματα, ήρθε για να βοηθήσει τους αδύναμους και έχουμε το κοκτέιλ που έχει φέρει μεγαλύτερη ισορροπία.

Για παράδειγμα, ο Ατρόμητος, που είναι τελευταίος, έχει στο ρόστερ του παίκτες που μέχρι πρόσφατα έπαιζαν σε κάποια μεγάλη ελληνική ομάδα, ενώ και οι ξένοι του δεν έχουν μεγάλες ποιοτικές διαφορές από τους συναδέλφους τους στους «ισχυρούς». Με λίγη τύχη, καλή άμυνα, ικανότητα στην κόντρα έρχεται το αποτέλεσμα. Το έκανε ο Γιαννίκης πέρυσι, το πράττει ο Νιόπλιας φέτος.

Στο Βόλο, η διοίκηση μοιάζει να τραβάει συνεχώς τυχερούς (;) λαχνούς από τα ψώνια της στο εξωτερικό. Ωστόσο, η ομάδα της Μαγνησίας αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα για το πώς μπορεί σε λίγα χρόνια να στηθεί ανταγωνιστική ομάδα και από το πουθενά να διεκδικεί θέση στα play-off. Κι αυτό όχι γιατί – με όλο το σεβασμό – δούλεψαν με υψηλά στάνταρ, έφεραν παιχταράδες ή είχαν τρελά χρήματα να ξοδέψουν. Μάλιστα, δεν έχουν καν κόσμο να τους ακολουθεί. Τα κατάφεραν γιατί οργανώθηκαν, έχουν έναν έμπειρο πρόεδρο, μα πάνω απ’ όλα επειδή το ταβάνι τους ελληνικού πρωταθλήματος δεν είναι στα δέκα μέτρα, αλλά με το ζόρι φτάνει στο… ένα.

Μην μας κάνουν εντύπωση, λοιπόν, οι «γκέλες» του ελληνικού big-5. Οι «μεγάλοι» μας έχουν κοντύνει αρκετά και οι «μικροί» έχουν ψηλώσει. Είναι τυχαίο ότι στις πρώτες εννέα αγωνιστικές, δεν έχουμε ζήσει ακόμα μέρα που κέρδισαν και οι πέντε «μεγάλοι»;

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News