ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΠΑΝΙΑ 0-1: Το «πλάνο Κατάρ» δεν είχε... πλάνο νίκης στον τελικό!
Η Εθνική μας ομάδα ήταν υπέρμετρα παθητική για 70 λεπτά στο ΟΑΚΑ, οι Ισπανοί πήραν τη νίκη με 1-0 και το «πλάνο Κατάρ» έμεινε ανεκπλήρωτο!
Και που λέτε, το βράδυ της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ η Εθνική μπήκε για να διεκδικήσει τη νίκη, το μοναδικό αποτέλεσμα που ήθελε για να παραμείνει ζωντανή στο κυνήγι της δεύτερης θέσης του ομίλου της. Το ΟΑΚΑ είχε καμιά 15αριά χιλιάδες κόσμου, σχετικά καλός αριθμός για τα δεδομένα, ο φαν Σιπ έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος στην ενδεκάδα (Παυλίδης-Μασούρας μπροστά, Μάνταλος από πίσω στο αισιόδοξο σενάριο της τριάδας όποτε χρειαζόταν), αλλά η Ισπανία ήταν σε άλλο επίπεδο. Βλέποντας το πρώτο μέρος μία φράση σου ερχόταν στο μυαλό “Πού πας, ρε Καραμήτρο”;
Ισοπεδωτικό ποδόσφαιρο η Ισπανία
Οι Ισπανοί είχαν τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα και όταν λέμε τον απόλυτο, ακριβολογούμε. Δεύτερη πάσα δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε, αν εξαιρέσουμε ένα κάπως καλό (πρώτο) δεκάλεπτο στο ματς, παίζαμε μόνο άμυνα, η κατοχή των φιλοξενούμενων ξεπερνούσε το 70% , η μπάλα ήταν μονίμως στα πόδια τους σε εκνευριστικό βαθμό και πάλι καλά που η άμυνά μας ήταν κάπως υποφερτή και δεν χάσαμε το παιχνίδι από το πρώτο 45λεπτο.
Πριν από το εύστοχο πέναλτι του Σαράμπια στο 26′ (στην παράβαση υπέπεσε ο Γιαννούλης πάνω στον Ινίγκο Μαρτίνεθ) η ομάδα του Λουίς Ενρίκε είχε δύο καλές φάσεις με τον Ντε Τομάς, ενώ στη συνέχεια εχασε ευκαιρία ο Μοράτα για το 0-2.
Εμείς; Εμείς μία φάση κάναμε και αυτή ήταν οφσάιντ (στο γκολ του Μασούρα στο 23′ μετά την κάθετη του Παυλίδη, αφού πρώτα έκανε ηρωική προσπάθεια για να κρατήσει την μπάλα), στην μοναδική φορά που η άμυνα των Ισπανών έμοιαζε εκτεθειμένη, αλλά εκ του αποτελέσματος έπαιξε μια χαρά το οφσάιντ.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Ελλάδας προσπάθησε να απαντήσει με δύο αλλαγές με το ξεκίνημα. Τζόλης και Δουβίκας αντί Μασούρα και Παυλίδη για την ταχύτητα, το ξεπέταγμα, αυτό το κάτι που θέλαμε για να βάλουμε μία κάποια πίεση στην Ισπανία.
Και η αλήθεια είναι πως το καταφέραμε. Σταματήσαμε, τουλάχιστον, αυτό το μονότονο παιχνίδι των φιλοξενούμενων, τους κόψαμε λίγο την κατοχή, πάτησαμε περιοχή, προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι για να δείξουμε ότι υπάρχει κι άλλη ομάδα στο χορτάρι.
Δεν μπορούσαν τα παλικάρια…
Για να μη γελιόμαστε, βέβαια, δεν κάναμε κάτι σούπερ ντούπερ. Η διαχείριση των Ισπανών ήταν άψογη, δεν είχαν πρόβλημα να κρατήσουν το υπέρ τους αποτέλεσμα, ενώ είχαν ένα έξτρα πεδίο δράσης για επίθεση, τους κενούς χώρους που αφήναμε, “λουκούμι” για αντεπίθεση.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι στο δεύτερο μέρος βγήκε μία προσπάθεια από τους Έλληνες διεθνείς. Διάθεση για επίθεση, μία εμφάνιση που έδειχνε ότι είχαμε κι εμείς κίνητρο σε αυτό το ματς. Ποιότητα και καθαρό μυαλό δεν είχαμε και κυρίως δεν είχαμε το σθένος να απαντήσουμε στο 0-1 και τον τρόπο παιχνιδιού της Ισπανίας.
Ο χρόνος κύλησε, το 0-1 δεν άλλαξε, το θαύμα δεν έγινε (ας μην κοροϊδευόμαστε, θαύμα χρειαζόσουν για να πάρεις νίκη απέναντι στην Ισπανία που επίσης “καιγόταν”), τέλος και στα σενάρια πρόκρισης, τυπική διαδικασία πλέον η τελευταία αγωνιστική και σιγά-σιγά αρχίζει η κουβέντα για την επόμενη μέρα. Για ακόμα μία επόμενη μέρα, για να είμαστε ακριβείς.
Κρατάμε μόνο ότι φτάσαμε στο προτελευταίο ματς έχοντας ελπίδες πρόκρισης. Αυτό βέβαια είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι αυτή η ομάδα ουδέποτε σε έκανε να πιστέψεις πως μπορεί να κάνει την υπέρβαση.
ΟΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ:
Ελλάδα: Βλαχοδήμος, Τσιμίκας, Τζαβέλλας, Γούτας, Γιαννούλης (67′ Λημνιός), Ανδρούτσος, Μπουχαλάκης (78′ Πέλκας), Σιώπης, Μάνταλος, Μασούρας (46′ Τζόλης), Παυλίδης (46′ Δουβίκας).
Ισπανία: Σιμόν, Καρβαχάλ, Ίνιγκο Μαρτίνεθ, Λαπόρτ, Γκαγιά, Γκάβι (65′ Μπούσκετς), Ρόδρι, Κόκε, Ντε Τομάς (57′ Ροδρίγο), Μοράτα (65′ Φορναλς), Σαράμπια (57′ Όλμο)