Τελείωσε το τουρνουά Ακρόπολις όπου πήραμε μια πρώτη γεύση για την Εθνική ομάδα που ετοιμάζει ο Ρικ Πιτίνο. Βέβαια έλειπαν βασικοί παίκτες, όπως ο Καλάθης, ο Σπανούλης και ο Παπαγιάννης, που αναμένεται να έχουν πολλά λεπτά συμμετοχής, αλλά κάποιες αρχές της φιλοσοφίας του κόουτς φάνηκαν ακόμα και έτσι.

Το τρίπτυχο του Πιτίνο

Στο άδειο ΟΑΚΑ, λόγω της έλλειψης φιλάθλων, μπορείς να ακούσεις σχεδόν τα πάντα από όσα φωνάζουν οι προπονητές στους παίκτες. Από το στόμα του Πιτίνο έβγαιναν συνεχώς τρεις λέξεις που υποδηλώνουν και πώς θέλει να παίξει ο Αμερικανός τεχνικός. Οι λέξεις αυτές ήταν move-press-rebound.

Το βασικό επιθετικό πλάνο του κόουτς είναι η ομάδα να τρέχει όποτε έχει την ευκαιρία. Θέλει να περνάει το κέντρο στα 4 δευτερόλεπτα, να επιτίθεται στα 8 (early offense) έχοντας του φόργουορντ σε κατάσταση post-up (early post) για να μπορεί να βρίσκει την άμυνα σε ανισορροπία και τους παίκτες με mismatch. Αν δεν συμβεί αυτό θέλει διαρκή κίνηση των παικτών σε σετ παιχνίδι, μεταφορά της μπάλας από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά, ντράιβ και πάσα έξω από τους γκαρντ. Όλοι οι παίκτες έχουν το ελεύθερο να σουτάρουν από την περιφέρεια οποτεδήποτε είναι ελεύθεροι χωρίς δισταγμό κάτι που είδαμε στους 3 αγώνες.

Στην άμυνα δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, αφού η κολεγιακή φιλοσοφία του, που είχαμε δει και στον Παναθηναϊκό, δεν αλλάζει. Πίεση σε όλο το γήπεδο, άρνηση σε όλες τις πάσες και πολλά deflections που είναι και από τις αγαπημένες λέξεις του κόουτς. Όλα αυτά για να δημιουργήσουν πρόβλημα στην λειτουργία της επίθεσης της αντίπαλης ομάδας, να τους αναγκάσει να πάρουν σουτ υπό δύσκολες συνθήκες, ώστε να πάρει το ριμπάουντ και να τρέξει στον αιφνιδιασμό.

Καλή η θεωρία αλλά τι γίνεται στην πράξη

Αυτά τα στοιχεία που είπαμε παραπάνω είναι μέσες άκρες, οι βασικοί πυλώνες της φιλοσοφίας του Ρικ Πιτίνο. Το πρόβλημα είναι στο κατά πόσο μπορεί να είναι υλοποιήσιμα από το συγκεκριμένο ρόστερ που έχει προφανείς αδυναμίες. Μετά από πολλά χρόνια παρουσιάζεται μια ομάδα που θέλει να παίξει γρήγορα και να πάει τα παιχνίδια στις πολλές κατοχές. Μια ομάδα που θα παίρνει το ριμπάουντ και θα έχει γρήγορο transition στην επίθεση. Σας θυμίζει κάτι αυτό το μοντέλο; Ναι αυτή η ομάδα φτιάχτηκε κατά αυτόν τον τρόπο, για να μεγιστοποιήσει όλα τα προτερήματα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Θα είχε στην σύνθεση της έναν ελίτ ριμπάουντερ όπως ο Γιάννης, που θα μπορούσε να μαζέψει την μπάλα μετά από άστοχο σουτ, να τρέξει ο ίδιος στον αιφνιδιασμό και είτε να τελειώσει την φάση είτε να πασάρει σε ακροβολισμένους συμπαίκτες του. Το πρόβλημα είναι ότι ο Γιάννης, ευτυχώς για εκείνον, σε λίγες μέρες ξεκινάει τους τελικούς της περιφέρειάς του, άρα το βασικό όπλο αυτής της φιλοσοφίας θα λείπει. Ο παίκτης που αυτόματα θα ανέβαζε επίπεδα όλη την ομάδα και θα ήταν το καταλυτικό γρανάζι της Ελληνικής μηχανής, θα βρίσκεται μακριά και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

Είναι ένα ερώτημα, πώς γίνεται μια ομάδα να τρέχει στο γήπεδο χωρίς να μπορεί να σουτάρει

Όπως είπε και ο Πιτίνο, όλοι ξέρουν ότι η Εθνική Ελλάδας δεν είναι καλή στο σουτ. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και στο τουρνουά, αφού παρότι είχαν το ελεύθερο να σουτάρουν άπαντες, η ομάδα σε 3 αγώνες είχε 20/73 τρίποντα (25,3%). Με αυτό το ποσοστό είναι αδύνατο, σχεδόν ακατόρθωτο να κερδίσεις ομάδες που είναι στο ίδιο ή καλύτερο επίπεδο από εσένα. Ουσιαστικά ο μόνος αξιόπιστος σουτέρ στην ομάδα είναι ο Χάρης Γιαννόπουλος, που έχει σίγουρη θέση στην 12δα, και ο Κώστας Σλούκας παρόλο που δεν είναι σουτέρ.

Δεύτερο ερώτημα, είναι ότι το γρήγορο παιχνίδι απέναντι σε ομάδες πιο ποιοτικές που παίζουν και αυτές γρήγορα μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. Ειδικά απέναντι στον Καναδά, που έχει παίκτες με ελίτ αθλητικά προσόντα και μπορούν να τρέχουν το γήπεδο ακατάπαυστα, είναι μεγάλο ρίσκο να σε βάλουν στον ρυθμό τους και να μην μπορείς να πατήσεις φρένο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η Εθνική, με τις πολλές ατυχίες και τραυματισμούς, θα τα δώσει όλα μέσα στο γήπεδο. Είναι συγκεκριμένο το ταβάνι της, οι πρωτοκλασάτοι παίκτες που είναι μπαρουτοκαπνισμένοι από αγώνες υψηλού επιπέδου, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά η θέληση και η μεγάλη προσπάθεια που θα καταβάλουν όλοι, μπορεί να αποδειχτεί αντίβαρο στην έλλειψη ποιότητας. Το κλίμα που έβγαινε από τα αποδυτήρια είναι ότι πάμε με το κεφάλι κάτω να διεκδικήσουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

Είναι πολύ κρίμα που αυτή η ομάδα, με την επιστράτευση του Σπανούλη, δεν θα μπορέσει να έχει στην διάθεση της τον Γιάννη. Τόσα χρόνια είχαμε τον MVP του ΝΒΑ και παίζαμε ένα μπάσκετ αντίθετο σε αυτό που πρεσβεύει και τώρα που άλλαξε αυτό, ο Γιάννης δεν θα είναι εδώ, αλλά θα παλεύει για το πρωτάθλημα με την ομάδα του. Χαλάλι του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News