ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΟΠΑΔΟΙ: Ευλογία ή... κατάρα για τις ΠΑΕ;

Το “ντου” των οπαδών του ΠΑΟΚ στο ντέρμπι με τον Άρη είναι ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ που ονομάζεται “οπαδική βία” και συνθέτει, επί σειρά, ετών το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, δεν θα είναι η τελευταία.

Με τον μανδύα της δήθεν απογοήτευσης για τα λάθη της διοίκησης, το “ντου” για τον μέσο οπαδό, για τους μπαχαλάκηδες δηλαδή, αποκτάει άλλοθι. Οι οπαδοί μπουκάρουν στα γήπεδα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους είτε αφορά τη διαιτησία είτε αφορά τον αντίπαλο είτε αφορά τη διοίκηση της ίδιας της ομάδας τους. Έχει γίνει στα περισσότερα γήπεδα, όλες οι ομάδες του περιβόητου Big-5 έχουν και μία ιστορία να διηγηθούν.

Από το ντου επί Σαλιαρέλη, από τους “επιστήμονες”, από το κυνηγητό στον Χρήστο Δημόπουλο, από τα επεισόδια του ΠΑΟΚ με την Παρί Σεν Ζερμέν, από το ντου των ΑΕΚτσήδων που έφερε τον υποβιβασμό στη Γ’ Εθνική, από το ντου στη Λεωφόρο με τον τραυματισμό του Ευθυμιάδη, από εκείνο στο Καραϊσκάκη με τον Σισέ και τις φούστες, θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε μία σειρά από “μπούκες” των οργανωμένων για να μείνουν όλοι… ικανοποιημένοι και να μην αρχίσουν τα “δεν λες και για τους άλλους”.

Ο “πύρινος” λαός που “νταντεύουν” όλες οι ομάδες, οι οπαδοί που αποθεώνουν για τη στήριξή τους ή για τα εντυπωσιακά κορεό, αλλά ξάφνου τους βάζουν απέναντι όταν η κατάσταση ξεφεύγει και έχουμε σκηνικά όπως τα πρόσφατα στο γήπεδο της Τούμπας. Άσπρο, μαύρο. Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι, που λέει και το τραγούδι.

Υπερβολική αγάπη το ονομάζουν οι οπαδοί αυτό. Τατουάζ, πανό, συνθήματα, ταξίδια παντού και μία επιτακτική στάση από πλευράς οργανωμένων να συνδιοικήσουν με την εκάστοτε ΠΑΕ. Επιδιώκουν να αποκτήσουν το δικαίωμα να έχουν “λόγο” επειδή στηρίζουν παντού και πάντα την αγαπημένη τους ομάδας. Αλήθεια, όμως, η αγάπη από το θράσος πόση απόσταση έχει;

Ας μην κρυβόμαστε. Το ότι μερίδα οπαδών μπούκαρε στο ντέρμπι με τον Άρη, το ότι το ίδιο έχει συμβεί σε άλλα γήπεδα στο παρελθόν, το ότι το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον είναι απόρροια του “χαϊδέματος” από τις διοικήσεις. Και για να το θέσουμε καλύτερα, φόβος λέγεται αυτό. Αντί αν τους έχουν απέναντι προτιμούν να τους έχουν δίπλα και όταν δεν μπορούν να τους ελέγξουν αποτελούν τα ιδανικά “εξιλαστήρια θύματα”.

Όταν οι ανακοινώσεις των οργανωμένων οπαδών γίνονται ειδησεογραφικά viral και δίνεται μεγαλύτερη σημασία από αυτή που τους αναλογεί, τότε όλοι οι οργανωμένοι όλων των ομάδων θα ζουν με τη νοοτροπία των επικεφαλής των ΠΑΕ. Οι σύλλογοι τους έχουν ανάγκη, τους “τρέφουν”, τους δίνουν δύναμη που πολλές φορές δεν μπορούν να διαχειριστούν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τους βάλουν σε καλούπι. Είτε λέγεσαι Μαρινάκης είτε Σαββίδης είτε Μελισσανίδης αν ξεπεράσεις την “κόκκινη γραμμή” που οριοθετούν οι οπαδοί τότε θα υποστείς τις ζημιές. Ο ΠΑΟΚ, εσχάτως, θα φάει ένα γερό “καμπανίδι”, όπως λένε και στην Κρήτη, επειδή μερίδα κόσμου κόπτεται για το καλό της ομάδας. Το “καλό της ομάδας” ορίζεται, από τους μπαχαλάκηδες” με Μαλαματίνες, ιπτάμενα καθίσματα, εισβολή στον αγωνιστικό χώρο και διακοπή του ντέρμπι.

Από την άλλη, οργανωμένος για την κάθε ομάδα είναι ο λαός που δημιουργεί “καυτή έδρα” και δίνει άλλοθι σε περιστατικά, όπως για παράδειγμα, της Ριζούπολης στο περίφημο ντέρμπι του 2003. Η τρομοκρατία προς τον αντίπαλο βαφτίζεται μαγκιά.

Για τον οργανωμένο, αλλά ακόμα και για τις ίδιες τις ομάδες, η “καυτή έδρα” είναι το “κάδρο” στον τοίχο με τα τρόπαια. Μέχρι να ξεφύγει η κατάσταση και ο οπαδός που στηρίζει και φωνάζει με τις φλέβες να πετάγονται από τον λαιμό, γίνει ο εχθρός. Όπως στην Τούμπα, καλή ώρα.

Το γήπεδο μόνο αλλάζει, η οπαδική νοοτροπία είναι ίδια. Σε Φάληρο, Φιλαδέλφεια, Λεωφόρο, Χαριλάου, Τούμπα κ.α. Τα “μυαλά μας πονάνε” όπως λέει ο… θυμόσοφος οπαδός που όταν βλέπει την ομάδα του στο γκρεμό θα κάνει… ό,τι μπορεί για να τη σπρώξει. Δήθεν από αγάπη.

Καιρός να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο τους οπαδούς. Καιρός να βρούμε τους υπεύθυνους στις ΠΑΕ. Οι συμπεριφορές είναι ίδιες, το χρώμα αλλάζει. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τρέφουν το “θηρίο” και γίνονται το ίδιο χυδαίοι με τις χυδαίες συμπεριφορές που καταδικάζουν. Φαύλος κύκλος είναι αυτό. Ευλογία και κατάρα, μαζί.

Έχουν το σθένος να πάρουν και το καρπούζι και το μαχαίρι και να προχωρήσουν σε γενναίες αποφάσεις; Έχουν το σθένος να “χτυπήσουν” το χέρι στο τραπέζι; Ή τους βολεύει αυτή η κατάσταση; Ρητορικό το ερώτημα. Οι χρήσιμοι ηλίθοι, ή όπως είπε ο Ευριπίδης: “Ο ηλίθιος όχλος είναι μεγάλη συμφορά”.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News