ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΠΑΓΕΡΙΔΗΣ: Στέλιος Σεραφείδης, σύμβολο μιας χαμένης, αγαπημένης εποχής

Ότι πρόκειται να διαβάσετε (όσες και όσοι σκοπεύετε να το πράξετε) στις παρακάτω λίγες (όπως και να το δει κανείς) γραμμές με αφορμή το «αντίο» της ΑΕΚ και του ελληνικού ποδοσφαίρου στον αθάνατο Στέλιο Σεραφείδη δεν αποτελεί προϊόν δημοσιογραφικής ιδιότητας. Η οπαδικής ταυτότητας.

Είναι μια μαρτυρία ενός κάποτε μικρού παιδιού που έμαθε στην πορεία, χάρη και σ’ εκείνον, να αγαπά (βαθειά και, θεωρώ και, σε ικανοποιητικό βαθμό, με την δέουσα αντικειμενικότητα) το ποδόσφαιρο. Βλέπετε η πρώτη  του μεγάλη εμπειρία με το, σε κάθε γωνιά του πλανήτη,  πλέον λατρεμένο των σπορ, είχε και  τον κυρ Στέλιο της ΑΕΚ.  Ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60 (είπαμε δεν είναι αναγκαία η δημοσιογραφική πληρότητα της είδησης). Θα μουν, δεν θα μουν, πάνω κάτω 5-6 ετών (το πολύ) όταν ο αγαπημένος μου και αείμνηστος πατέρας με πήγε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, για να δω την Ένωση που εκείνος λάτρευε. Μια ομάδα η οποία εξέφραζε  και εκφράζει (μαζί με τον ΠΑΟΚ) την ποντιακή μας καταγωγή. Μια μικρή αναπαράσταση της χαμένης πατρίδας των γονιών του. Των προγόνων μας.

Μια ξεχωριστή εμπειρία στα στασίδια ενός ποδοσφαιρικού ναού

Αντίπαλος πιθανότατα (μια ακόμα απουσία… επαγγελματικής ακρίβειας καθώς είναι πολλές οι δεκαετίες από τότε και ελπίζω ότι προσφέρουν κάποιου είδους δικαιολογία) ήταν  ένας άλλος… πρόσφυγας. Ο Πανιώνιος. Λεπτομέρεια η οποία πιστεύω ότι μπορεί να ξεπεραστεί καθώς το ζητούμενο στην παρούσα «κατάθεση ψυχής» δεν είναι το τι συνέβη στο παιχνίδι αλλά το τι μπορούσε ένα τέτοιο να ματς να προσφέρει σε μικρούς ή και μεγαλύτερους ακόμα, μέλλοντες ή ήδη φίλους της μπάλας. Εκεί στο μακρινό μισό της δεκαετίας του 60.  Την επαφή με έναν άλλο, συναρπαστικό κόσμο. Με μια πιο μεγάλη οικογένεια. Μια άλλη αγκαλιά κοινωνική. Και εκεί ήταν και ο λατρεμένος κυρ Στέλιος των φίλων της Ένωσης. Ο φύλακας άγγελος της εστίας της. Ο ύστατος και ουκ ολίγες φορές (όπως καταμαρτυρούν οι αξιότιμοι δάσκαλοι μας ρεπόρτερ της μακρινής εκείνης εποχής μεταξύ των οποίων ήταν και ο μέγιστος Φαίδων Κωνσταντουδάκης με τον είχα την τύχη δεκαετίες αργότερα να συμπράξω επαγγελματικά) ύπατος προστάτης των μετόπισθεν της. Και πλάι του  οι Σκευοφύλακας, Καραφέσκος, Βεντούρης, Κεφαλίδης, Πομώνης, Βασιλείου κ.α. Και φυσικά ο υπέρτατος Μίμης Παπαϊωάννου (δεν αναφέρω τον εξίσου τεράστιο Κώστα Νεστορίδη γιατί πιθανόν  να ήταν τότε η πρώτη χρονιά μετά τον ξενιτεμό του στην Αυστραλία και την Ελλάδα Μελβούρνης). Μια τέτοια εμπειρία ασφαλώς και δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει  σε μεγάλο βαθμό ένα μικρό παιδί (και , όπως προανέφερα όχι μόνον) που πρωτοβρέθηκε στα στασίδια ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού ναού.  

Ο Σεραφείδης, η ΑΕΚ και το ποδόσφαιρο ως ένα υπέροχο παιχνίδι

Ομολογώ  και ξεκαθαρίζω ότι  δεν έγινα… ΑΕΚ έπειτα από αυτή την εμπειρία . Όμως το «κιτρινόμαυρο» μήνυμα είχε φθάσει μέσα μου. Και θα είχε (και έχει) τη δική του σημαίνουσα αξία στο όποιο πολιτισμικό είναι διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται στον υπογράφοντα το παρόν κείμενο στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Για να γυρίσουμε όμως στο πέρα από την ΑΕΚ συμβολισμό και αξία εκείνης της εμπειρίας. Βλέπετε αυτό που τότε, εκείνο το μικρό παιδί, «κοινώνησε» και μέσα από τον Στελιο Σεραφείδη ήταν το ποδόσφαιρο ως  ένα υπέροχο παιχνίδι. Με τους δικούς του ήρωες. Τις δικές του ξεχωριστές αξίες. Αυτό το γίγνεσθαι που έχει προ πολλού πάψει να υπάρχει στα χρόνια του άκρατου επαγγελματισμού. Αυτό το εκκλησίασμα του γηπέδου. Με τους δικούς του αγίους. Που η τηλεοπτική εικόνα προσπέρασε, κατασκευάζοντας σούπερ- ήρωες.  Πιο απόμακρους. Περισσότερο εγωκεντρικούς. Σχεδόν μόνιμα έξω από το εμείς στο οποίο σε ενέτασσαν οι ποδοσφαιριστές εκείνης της χαμένης αλλά αμετάκλητα αγαπημένης εποχής. Τότε που το εγώ των ηρώων γονάτιζε μπροστά στο εμείς. Την ομάδα. Τους φίλους της. Γιατί  τότε με εκπροσώπους, όπως ο ένας από τους πυλώνες του νέου παλατιού της πολυαγαπημένης του ομάδας, το ποδόσφαιρο ήταν πάνω από  κάθε μέλος της οικογένειας του.

Δεν υπήρχαν αστέρια. Υπήρχαν μόνον εξαίρετοι εκπρόσωποι. Μέλη που ξεχώριζαν με τα επιμέρους κατορθώματα και την προσωπικότητα τους, αλλά ήταν πάντα αναπόσπαστα συνδεδεμένοι με ολάκερη την οικογένεια της ομάδας τους. Ήταν κομμάτι της ταυτότητας της. Τέτοιος ήταν ο Στέλιος Σεραφείδης. Μέχρι τέλους. Ένα σύμβολο του ΕΜΕΙΣ σε κάθε ομάδα. Για κάθε ομάδα. Και σαν φωτεινό σύμβολο τον αποχαιρετώ, και θρηνώ με το πικρό δάκρυ που προκαλεί η απώλεια ενός λαμπρού για όλους τους προαναφερόμενους, και όχι μόνον, λόγους τέκνου της μπάλας. Πιστού στρατιώτη και εκφραστή της ιδέας μιάς ομάδας. Όποια κι αν είναι αυτή. Γιατί ήταν τυχεροί, και εμείς μαζί τους, να ζωντανέψουν (ως μέρος της) μια, το επαναλαμβάνω, πιο αυθεντική εποχή για το σπορ που, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο έχουμε, πρώτ’ απ’ όλα μες τα φυλλοκάρδια μας. Ότι απόχρωση κι αν έχουν. Κι οφείλουμε στους, όχι και τόσο σπάνιους γιούς εκείνης της εποχής και κουλτούρας, κυρ Στέλιους, ένα τρανό ευχαριστώ για αυτό που ήταν. Για αυτό που πάντα θα είναι. Όσο κι αν ο χρόνος μάχεται να πάψει τη θαυμαστή τους αύρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΑΕΚ: Η κληρονομιά του κυρ-Στέλιου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΔΗΣ: Πέθανε ο κυρ-Στέλιος της ΑΕΚ!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΑΕΚ: «Στέλιο Σεραφείδη θα είσαι πάντα εδώ» (vid)

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News