ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ: Mε την αύρα του «κυρ-Στέλιου»…

Θα ήταν εξαιρετικά κοινότοπο να μιλήσεις για την καριέρα του Στέλιου Σεραφείδη. Για μια πορεία ζωής που σταμάτησε λίγους μήνες πριν από τα 87 του χρόνια. Για τις δεκαετίες που υπηρέτησε την ΑΕΚ –γιατί ακριβώς αυτό ήταν ο Σεραφείδης. Ενας υπηρέτης της ιδέας της ΑΕΚ. Ωστόσο, μπορείς να αναφερθείς σε ορισμένες στιγμές που φανερώνουν όχι ακριβώς το μεγαλείο του, αλλά σίγουρα το γιατί υπήρξε σημείο αναφοράς στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Κάποιος είπε χθες πως ο Στέλιος Σεραφείδης ήταν ο… mister everything της ΑΕΚ. Ισως δεν υπάρχει καταλληλότερος χαρακτηρισμός. Πάντα στα «μέσα και τα έξω», φυσικά κοντά στην ομάδα, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δίπλα στον Μπάρνγουελ, ως βοηθός του Αγγλου τεχνικού. Βλέπετε, τότε ο όρος «προπονητής τερματοφυλάκων» απλά δεν υπήρχε και ο κυρ – Στέλιος (ναι, απεβίωσε, αλλά έτσι τον φώναζαν οι πάντες!) ήταν πανταχού παρών. Συνέχισε με κάθε προπονητή. Φύλακας άγγελος της ομάδας και όσων αυτή πρέσβευε. Και με τον Μπάγιεβιτς, από το ’88 και μετά, γνώρισε την εκτόξευση. Όχι πως την είχε ανάγκη- αλίμονο αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Απλά, ο Σεραφείδης είδε να απογειώνεται και η νέα του καριέρα, αυτή του ανθρώπου που κρατούσε πάντα σε εγρήγορση τους γκολκίπερ.

Στέλιος Σεραφείδης, ο ακούραστος στρατιώτης της ΑΕΚ

Τον γνώρισα στις αρχές του ’91. Στρατιώτης κανονικός. Εβγαινε με το υπόλοιπο τιμ του Ντούσκο από εκείνον τον στενόμακρο διάδρομο των αποδυτηρίων της Νέας Φιλαδέλφειας και το πρόσωπό του όταν πατούσε το χορτάρι, έλαμπε! Είτε στην προπόνηση είτε στους αγώνες. Γιατί ένιωθε πως πρόσφερε. Θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει και ανιδιοτελή εργάτη της ομάδας. Με το αριστερό του πόδι, έκανε τις πάσες, συρτά σουτάκια στους τερματοφύλακες που έπεφταν από τη μία και την άλλη πλευρά. Και σέντρες μακρινές, όπως και σουτ από το ύψος της περιοχής. Όταν ανακαλώ όλες αυτές τις στιγμές και τα χρόνια στη μνήμη μου, διαπιστώνω πως η ποικιλία δεν ήταν μεγάλη. Αλλωστε, ο Στέλιος Σεραφείδης δεν είχε σπουδάσει την προπονητική. Μιλούσε, όμως, η μεγάλη του… καρδιά. Και κατά ένα μαγικό τρόπο, οι τερματοφύλακες που εργάστηκαν μαζί του γνώρισαν δόξες μεγάλες. Ο Σπύρος Οικονομόπουλος έκανε το «πρωτάθλημα της ζωής του» και το ’89 πανηγύρισε τίτλο με την ΑΕΚ! Ο Φάνης Κοφινάς (απλή συνωνυμία με τον γράφοντα), σούπερ στο Λιγκ Καπ του ’90, αποκρούοντας μάλιστα και πέναλτι στο τελικό. Ο Ηλίας Ατματσίδης, με τον Σεραφείδη δούλεψε και έμαθε «τι σημαίνει ΑΕΚ». Ο δε Αντώνης Μήνου, ως παίκτης του Απόλλωνα πήγε στην εθνική ομάδα και το Μουντιάλ των ΗΠΑ το ’94, ποιος όμως αρνείται πως έφτασε μακριά έχοντας τις βάσεις σωστής προπόνησης κατά τα χρόνια της ΑΕΚ; Θα μπορούσε να ειπωθεί πως «με την αύρα του κυρ Στέλιου» όλοι τους έζησαν σεζόν γεμάτες φως…

Η τελευταία επικοινωνία με τον κυρ Στέλιο…  

Σεπτέμβριος του ’21. Φίλος στην ΑΕΚ , με ενημερώνει για την κακή εξέλιξη της υγείας του Στέλιου Σεραφείδη. Δεν διστάζω διόλου. Επικοινωνώ μαζί του στο νοσοκομείο και πέρα από τα περαστικά μου λέει «δύο τρεις ατάκες» για την ΑΕΚ. Τη λατρεμένη του ομάδα. Την ίδια του τη ζωή. Ηταν μεγάλη η χαρά που όσα μου εκμυστηρεύτηκε δημοσιεύτηκαν στα ΝΕΑ, ως η τελευταία του συνέντευξη. Και ήταν εξίσου μεγάλη η ικανοποίηση που μία ημέρα αργότερα το Sportday.gr αποκάλυψε πως ο Σεραφείδης προτίθεται να πάει κατευθείαν από το νοσοκομείο και να παρακολουθήσει από το Ολυμπιακό Στάδιο το παιχνίδι με τη Λαμία. Σε πείσμα των όποιων ενστάσεων είχαν οι γιατροί. Όχι για την επιβεβαίωση. Αλλά επειδή βγήκε νικητής και ασφαλώς, ως νικητής εμφανίστηκε δίπλα στον αγωνιστικό χώρο.

Γνήσιος νικητής ο Στέλιος Σεραφείδης. Σε ό,τι κι αν έκανε. Κάπως έτσι θα τον θυμάμαι. Θα τον θυμόμαστε όλοι. Με τη στεντόρεια φωνή του να επιχειρηματολογεί για την αναγκαιότητα να κατασκευαστεί γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εφυγε προτού μπει η ομάδα και δώσει αγώνα στο σπίτι της. Αλλά αυτό το σπίτι είναι ένα γερό οικοδόμημα, γιατί ένας εκ των πυλώνων είναι ο αξέχαστος Στέλιος Σεραφείδης…

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News