ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΡΟΜΠΙΝΙΟ: Τα παιδιά της ντρίμπλας ξεμένουν από μυαλό

Στη Βραζιλία, όσο πιο θείο το ταλέντο τόσο πιο λειψό το μυαλό και η περίπτωση του Ρομπίνιο το αποδεικνύει.

Θα οδηγούσε σε φιλοσοφικό ατόπημα η επιδερμική αντιμετώπιση του μείζονος ζητήματος: πόσα είναι διατεθειμένος να αντέξει ο δυτικός κόσμος, ακόμα κι αν η κατακραυγή προκύπτει μέσα από υπολογιστές. Τα social media δεν έδωσαν οποιαδήποτε μάχη για να καθιερωθούν, εκτός, ίσως, από τη σημαντικότερη: να λογίζονται πραγματική ζωή. Οι δύο εφέσεις που έχασε ο Ρομπίνιο για το βιασμό μίας 23χρονης Αλβανίδας το 2013, στο «Σίο» καφέ του Μιλάνου, όταν ο ίδιος φορούσε τη φανέλα της Μίλαν και ήταν μέλος της παρέας που ασέλγησε σε μια μεθυσμένη κοπέλα, άρα χωρίς συνείδηση, μπορεί να μην αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές, αφού ακόμη δεν προκύπτει άμεση σύνδεση της Δικαιοσύνης με το κοινό αίσθημα, το οποίο πλέον δεν χάνεται με τον αντίλαλο των φωνών, αλλά παραμένει καταγεγραμμένο, παρ’ όλα αυτά συμπίπτουν, αφού το ένα επιζητεί το άλλο.

Ο Ρομπίνιο καταδικάστηκε σε εννιά χρόνια φυλάκιση το 2017, εφεσίβαλε δις και απορρίφθηκε. Έπαιξε ποδόσφαιρο για τρία χρόνια μετά την καταδίκη του. Στο γήπεδο, το ταλέντο του παρέμενε θείο. Ένας μινιόν θαυματοποιός, με καταπληκτική ευελιξία και τρομακτική αντίληψη του χώρου, ανυπέρβλητα αντανακλαστικά ώστε να προλαβαίνει κατά συρροήν τα πόδια των αμυντικών, ένας μάγος της αυταπάτης ακόμα και στα πιο στενά διαστήματα. Στη ζωή, ήθελε να σπάσει πλάκα ακριβώς επειδή στο γήπεδο υπήρξε τόσο τρανός διασκεδαστής. Όπως ο Μάρλον Μπράντο δεν ξεφορτώθηκε ποτέ την αύρα των ρόλων του λόγω του σταριλικιού που του έφεραν στην αλήθινή ζωή, ο Ρομπίνιο είδε την κοπέλα, τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση, ως ένα συνοδευτικό των αληθινά καταπληκτικών μετατοπίσεων του σώματός του όταν είχε την μπάλα στα πόδια.

Δεν ήταν ο μόνος. Η ντρίπλα φέρνει κατάρα σε εκείνον που την διαθέτει.

Οι Βραζιλιάνοι πρόγονοι

Ο Γκαρίντσα και η παρακμή της ανθρώπινης ύπαρξης

Η περίπτωση του Ρομπίνιο είναι κατατί διαφορετική από εκείνη του Ροναλντίνιο, ο οποίος δεν μπόρεσε, σε καμία περίπτωση, να βγάλει τον ποδοσφαιριστή από τον άνθρωπο. Πρόκειται για την απόσταση στη λατρεία από τον κόσμο. Ανά τακτές περιόδους, οι ιστοσελίδες βάζουν ένα χάιλαϊτ του «Ρόνι», κάτι που ανέβασε κάποιος στο youtube, μία ξεχασμένη πάσα ή μια ποδιά που δεν «έπαιξε» πολύ από ένα παιχνίδι της La Liga και στα σχόλια γίνεται ο χαμός, από ανθρώπους που, παραδομένοι στη γοητεία του παιχνιδιού του, ξεχνούν ότι ουσιαστικά η καριέρα του ποδοσφαιριστή κράτησε σκάρτες τρεις σεζόν, από τις αρχές του 2004 έως τον Μάιο του 2006.

Όπως συνέβη στην περίπτωση του Γκαρίντσα, με τη γνώριμη ιστορία του χωρισμού από τη γυναίκα του για μία χορεύτρια, το καλωσόρισμα του αλκοόλ και, τελικά, το θάνατό του ως εντελώς πένητα, ο Ροναλντίνιο έχει ένα κάρο προβλήματα: μέχρι και 32 μέρες φυλακή στην Παραγουάη έκανε, όταν προσπάθησε να μπει στη χώρα με πλαστό διαβατήριο! Ξέχωρα από τα χρέη προς την Εφορία, το αλκοόλ και τη διασκέδαση, ο Ροναλντίνιο κάνει τα πάντα, ακόμα και σε μια εποχή που η ποδοσφαιρική αξία του μνημονεύεται με τον πιο σημαντικό μεταγενέστερο τρόπο που μπορεί να έχει κατακαθίσει στο μυαλό το μεγαλείο κάποιου, δηλαδή την τέχνη, για να δείξει ότι ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει είναι εκείνος προς την παρακμή. Αφήστε την ενσυναίσθηση, δεν έχει καν συναίσθηση του πραγματικού κόσμου, και αυτό δεν συμβαίνει επειδή έχει χρήματα, αλλά επειδή πήρε το δικαίωμα να πράττει όπως ποθεί λόγω ότι ήταν καλός στο γήπεδο.

Όταν επέστρεψε από την Παραγουάη ύστερα από πέντε μήνες, τους τέσσερις εκ των οποίων «έκανε» σε δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου, στη Βραζιλία τον αποθέωσαν. Αυτό δεν δείχνει μόνο πόσο σημαντικός είναι για τους συμπατριώτες του, αλλά ότι το ποδόσφαιρο, ως μυθολογική εφεύρεση, ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας, εκεί που ουδέν στίγμα και ουδεμία άμετρη χρήση του ενστίκτου δύνανται να εμποδίζουν τις εκδηλώσεις λατρείας.

Το κυνήγι στον Βραζιλιάνο

Ο ξεπεσμός του Ντενίλσον

Αυτές οι περιπτώσεις, ζημιογόνες για την ανθρώπινη οντότητα ως ολότητα, όχι μόνο περίγραμμα αλλά και πυκνότητα, δεν είναι οι μόνες. Ο Ντενίλσον, παραδείγματος χάρη, που μια φορά και έναν καιρό έπαιξε στην Καβάλα του μετρ του ανίερου Μάκη Ψωμιάδη με τρομακτική αποτυχία, δεν έχει ντράβαλα με τη Δικαιοσύνη, αλλά είναι απορίας άξιο πώς κατάφερε, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, να πληροί μόνο χαμηλά στάνταρ και ουσιαστικά να είναι όλο μέλι και τηγανίτα τίποτα.

Ελάχιστοι ντριμπλέρ ήταν, είναι και θα είναι πιο συναρπαστικοί από αυτόν -και αυτό μόνο επειδή εκείνοι έκαναν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρωταθλητισμό. Το πρόβλημα, το ζητούμενο σε αυτήν την περίπτωση, είναι πώς ο ίδιος δεν έκανε και η απλότητα της απάντησης είναι αφοπλιστική: σε καμία περίπττωση θεωρούσε ότι ο δικός του τρόπος ήταν λανθασμένος και οι συμβουλές των προπονητών σωστές, αν και το μοτίβο παρέμεινε σχεδόν ίδιο σε όσες ομάδες και να πήγε.

Είναι άλλωστε δύσκολο να ξεχαστεί μια φάση-σταθμός για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο ημιτελικός με την Τουρκία το 2002, όταν, με τη Βραζιλία να προηγείται 1-0 και τους Τούρκους να επιζητούν την ισοφάριση, o ίδιος έτρεξε με την μπάλα στα πόδια στο 90’ της αναμέτρησης και τέσσερις αντιπάλους να τον παίρνουν στο κατόπι με τέτοια μανία, που νόμιζες ότι παρακολουθούσες σπλάτερ ντοκιμαντέρ στο National Geographic. Για τον πλέον 44χρονο Βραζιλιάνο αρτίστα δεν υπήρχε κάτι αρκετό: ότι δεν μπορούσε να τον κλέψει οποιοσδήποτε την μπάλα από τα πόδια, αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόταν κάποιος να ξέρει.

Η κατάρα του χαρίσματος

Στο ημίφως

Ο Ρομπίνιο, λοιπόν, παρόμοιας πάστας ντριμπλέρ, ακολούθησε τα ίδια βήματα και, βέβαια, τιμωρήθηκε, αν και δεν έκανε ούτε πρόκειται να κάνει φυλακή, εκτός αν εκδοθεί από τη Βραζιλία στην Ιταλία, κάτι που αποκλείεται να γίνει. Η ντρίμπλα και το χάρισμα σε αυτήν μοιάζουν ο πιο σίγουρος τρόπος για να μπεις σε μπελάδες, όταν πια δεν θα σου είναι χρήσιμη. Είτε θα έχεις καταφέρει να απογοητεύσεις οποιονδήποτε, που θα έχει κάνει υπομονή που θα ζήλευε ο Ιώβ ελπίζοντας ότι θα βάλεις την ουρά κάτω από τα σκέλια και δεν θα σκέφτεσαι το Καρναβάλι στο Ρίο, δύο μήνες πριν γίνει, είτε θα μπεις σε μπελάδες, επειδή, μόνο και μόνο καθώς υπήρξες ακριβοθώρητος για τους αντιπάλους, δεν υπήρξε κάτι που να μην έχει φροντίσει κάποιος άλλος να έχεις.

Πόσοι και πόσοι ακόμα, χαμένοι και στη λήθη του χρόνου, δεν έχουν δει τις επικείμενες σελίδες δόξας να μην έχουν σκιστεί βάναυσα στο ημίφως ενός μπαρ, εκεί που η εγωπάθεια θα τους οδηγούσε σε οποιουδήποτε είδους λανθασμένη απόφαση, η οποία θα κατέστρεφε την καριέρα τους, χωρίς να το καταλάβουν ή να το αποδεχθούν. Στη Βραζιλία, το ταλέντο έχει ακόμη περίσσευμα, αλλά, για όλους εκείνους που υπήρξαν άκρατοι και μαγευτικοί μέσα στο γήπεδο, το μυαλό είναι λειψό. Με αυτά και με αυτά, πάντως, θα πρέπει να έχουν ήδη αποδομήσει τη σκέψη που έκαναν μέσα στο γήπεδο, ότι, δηλαδή, είναι ο επιούσιος λαός του Θεού. Ειδικά στη Βραζιλία, όμως, θα ήταν χιλάδες εκείνοι που θα διαφωνούσαν με αυτήν την αποτύπωση. Τα είδωλά τους τους αναγκάζουν να μεταστρέψουν το ενδιαφέρον της βαθιάς πίστης τους στο ποδόσφαιρο, που θεοί και αγύρτες είναι το ένα και το αυτό.