ΡΑΦΑ ΝΑΔΑΛ: Το προσπέρασμα του Ρότζερ Φέντερερ έγινε με τον κλασικό τρόπο (του)

Για τον Ράφα Ναδάλ, νικητή 21 Major με τελευταίο το Australian Open που τελείωσε την Κυριακή, 30 Ιανουαρίου 2022, ο διαχωρισμός από τον Ρότζερ Φέντερερ και τον Νόβακ Τζόκοβιτς είναι μάταιος. Αλλά ο δικός του θρύλος, που διογκώθηκε στο Roland Garros πλην απλωθεί σε όλα τα κορτ του κόσμου, είναι η διάψευση της λογικής που τον ήθελε να αποχωρεί νωρίς με διαλυμένα γόνατα.

Δεν απέμεναν πολλές ημέρες για να αρχίσει το Roland Garros του 2008 και η εφημερίδα «L’Equipe» αναρωτιόταν: πώς είναι δυνατόν αυτός ο τύπος, ο Ράφα Ναδάλ, να μην είναι και να μην έχει γίνει, σε καμία περίπτωση, το νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη; Πόσο καλός ήταν ο αντίπαλός του, Ρότζερ Φέντερερ, ώστε να μην τον αφήνει να ανέβει εκεί που του άξιζε;

Αυτό δεν θα αργούσε πολύ. Ο Ναδάλ δεν είχε καλά καλά συμπληρώσει τα 22 χρόνια του και είχε ήδη κατακτήσει τρία από τα… μουσκεμένα με τον ιδρώτα των εύθικτων κυρίων που καλούσαν σε μονομαχία το ξημέρωμα στις Βερσαλλίες, τρόπαια. Όταν τα έκλεισε, ήταν ήδη στα προημιτελικά. Εκείνο τον Ιούνιο, στο Παρίσι, θα έκανε πραγματική παρέλαση, ο τελικός με τον Φέντερερ ήταν ένα μακελειό. Ο Ναδάλ έχασε συνολικά τέσσερα γκέιμς και έκανε στον Ελβετό το bagel, με αποτέλεσμα να νικήσει 3-0 (6-1, 6-3, 6-0) και να κατακτήσει το τέταρτο διαδοχικό τρόπαιό του στην πρωτεύουσα της Μόδας και τους Διαφωτισμού.

Θα έπρεπε να περάσει, όμως, ένας μήνας ώστε ο από τότε «βασιλιάς του χώματος» να διατείνει την υποψηφιότητά του ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Το πρώτο πραγματικό classic της νέας εποχής, με τον Φέντερερ στο Wimbledon στις 9 Ιουλίου εκείνου του έτους, του χάρισε το βαρύτιμο τρόπαιο στα σκοτάδια. Εκείνα τα πέντε σετ ανάγκασαν τους διοργανωτές να σκεφτούν τη λύση του σκέπαστρου στο κεντρικό κορτ. Σχεδόν 40 μέρες αργότερα, ο Ισπανός πήρε το χρυσό μετάλλιο στο μονό Ανδρών στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Και στις 18 Αυγούστου, για πρώτη φορά από τη 1 Φεβρουαρίου 2004, κάποιος που δεν λεγόταν Ρότζερ βρέθηκε στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης.

Στις 30 Ιανουαρίου 2022, δε, ο «ταυρομάχος από το Μανακόρ» έγινε ο τενίστας με τα περισσότερα κεκτημένα Major στην Ιστορία. Ο τρόπος; Πίσω 2-0 σετ, με break points εις βάρος του. Ο αριθμός; Συγκλονιστικός: 21.

Ο Ναδάλ τους κορόιδεψε όλους

Ένα ατίθασο τσογλάνι

Σε αντίθεση με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, ο επίγονος του οποίου είναι επίσης Σλάβος και έφτασε στον τελικό του Australian Open, και τον Ρότζερ Φέντερερ, ο Ράφα Ναδάλ «φώναζε» από μακριά ότι δεν υπήρχε οποιαδήποτε περίπτωση να επιμηκύνει την καριέρα του. Από τότε που, έφηβος, βγήκε ξαμολυτός στα κορτ, ένα ατίθασο τσογλάνι που τρομοκρατούσε τον κόσμο, η ημερομηνία λήξης ήταν σίγουροι. Οι πιο κακοπροαίρετοι έκαναν λόγο ακόμα και για το έτος ζωής που αποφάσισε ο μέγας Μπιόρν Μποργκ, δηλαδή τα 26, να χαθεί στο ηλιοβασίλεμα, μετά την κατάκτηση 11 Major, 6 Roland Garros και 5 Wimbledon, όλων διαδοχικών.

Ο Ναδάλ άντεξε πολύ περισσότερο από την προσδοκία κάθε φαντασίας, αν και το παιχνίδι του ήταν, είναι και παραμένει παράτολμο και εξόχως επιβαρυντικό για τα γόνατα, των οποίων μια αποκοπή ενός χόνδρου αρκεί για να καταστρέψει οποιαδήποτε καριέρα. Ο Ισπανός, με τη δική του δυνητική νυν και αεί αποκοπή εξαιτίας της οστεοχονδρίτιδας που τον ταλαιπωρεί εδώ και 16 χρόνια, ήταν το αισθητικό ισοδύναμο ενός βάρβαρου ομηρικού ήρωα, σε αντίθεση με το σπουδαίο αντίπαλό του, που έφερνε τον εκλεπτυσμό σε κάθε κίνησή τους κατορθώνοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου: δίνοντας, δηλαδή, στο τένις την παγκόσμια αναγνώριση που του έλειπε και διατηρώντας το ένα σπορ της ελίτ, δηλαδή των αριστοκρατών που μπορεί να μην έχουν γαλάζιο αίμα, αλλά, άντε, στη χειρότερη κυλάει… πετρόλ από τις φλέβες τους.

Για τον Ισπανό από τη Μαγιόρκα, σεσημασμένο οπαδό της Ρεάλ Μαδρίτης, κάθε πόντος είναι μια μάχη. Αυτός ο κάματος μέσα στο κορτ κατέστησε το τένις, άμα τη παρουσία του, αγώνα και όχι παιχνίδι και ταυτοχρόνως μετέτρεψε τον ίδιο σε αθλητή και όχι παίκτη. Υπό την έννοια ότι πρόκειται για ένα ατομικό σπορ, ο Ναδάλ το μετέτρεψε σε αγώνισμα, όπως είναι ο στίβος και η κολύμβηση, και του έδωσε την αίσθηση της πάλης, μιας πολεμικής τέχνης. Παρ’ όλα αυτά, τα ταλαιπωρημένα γόνατά του κρατούν αγέρωχα στο πεδίο, ενώ, φυσικά, ο ίδιος κάνει τα διαλείμματά του για την ανάρρωση. Άλλωστε, μόλις δύο μήνες πριν το τουρνουά της Μελβούρνης η συμμετοχή του ήταν αμφίβολη.

Η νίκη αυτή, μάλιστα, ισοφαρίζει το ρεκόρ του Φέντερερ στο Australian Open το 2017, όταν ο Ελβετός, νικώντας τον Ναδάλ για πρώτη φορά μετά το 2007 και το Wimbledon σε τελικό Major, κέρδισε το τρόπαιο σε απόσταση 13 χρόνων, αφού η πρώτη φορά που το είχε κατακτήσει ήταν στις 31 Ιανουαρίου 2004, με τη νίκη του επί του Μάρατ Σάφιν, 3-0. Ο Ναδάλ το έκανε για πρώτη φορά από το 2009, όταν είχε επίσης νικήσει τον Φέντερερ στα 5 σετ, με το ημερολόγιο να γράφει 1 Φεβρουαρίου.

Ναδάλ, Φέντερερ, Τζόκοβιτς

Τι δεν κατάφερε ο Μεντβέντεφ στη Μελβούρνη

Ο μόνος που είχε κάνει κάτι παρόμοιο τα παλιά τα χρόνια, όταν κατέκτησε το Wimbledon το 1959 και, κατόπιν, το 1971, ήταν ο Ρόι Έμερσον, ο οποίος ως το 2002 ήταν ο πρώτος σε κατακτήσεις Major με… 12! Είναι εξωγήινο να σκέφτεται κάποιος ότι, όταν ο Πιτ Σάμπρας πέρασε τον Αυστραλό σε κατακτήσεις, με την τέταρτη διαδοχική νίκη του στο Λονδίνο το 2000, το ρεκόρ του είχε κρατήσει 29 χρόνια! Αυτήν τη στιγμή, από το τελευταίο Major του «Πίστολ Πιτ» στη Νέα Υόρκη, το 2002, απέναντι στον Άντρε Άγκασι, δεν έχει συμπληρωθεί εικοσαετία και ο Σάμπρας είναι… τέταρτος. Ο Ρότζερ Φέντερερ τον προσπέρασε το 2009, με την κατάκτηση του Wimbledon, σε εκείνο το… μερικώς epic απέναντι στον Άντι Ρόντικ, οπότε, ουσιαστικά, ο Αμερικανός ευχαριστήθηκε την κορυφή για λειψά εφτά χρόνια.

Ο Ναδάλ, στην πραγματικότητα, άργησε πολύ να τον προσπεράσει. Το έκανε στο Roland Garros του 2017, ωστόσο είχε μείνει για τρία χρόνια χωρίς Major, αφού τελευταία φορά είχε νικήσει στο Παρίσι, το 2014. Ο Τζόκοβιτς, από τη μεριά του, το πέτυχε στο Australian Open του 2019 και από τότε έχει πάρει 5, συμπεριλαμβανομένων των τριών πέρυσι, όταν, δηλαδή, ο Μεντβέντεφ του στέρησε το ημερολογιακό Grand Slam (που σημαίνει να έχεις κατακτήσει τα τέσσερα τρόπαια) στον τελικό του US Open.

Ο Ρώσος βρέθηκε λίγο πριν πετύχει κάτι αξιομνημόνευτο στη Μελβούρνη το μεσημέρι της Κυριακής, 30 Ιανουαρίου 2022: Θα ήταν η δεύτερη στη σειρά νίκη του σε τελικό Major επί αντιπάλου που θα περνούσε πρώτος στις κατακτήσεις τους. Επιπλέον, το ακόμα πιο ιστορικό θα ήταν ότι επρόκειτο να γίνει ο πρώτος με δύο διαδοχικά Major, δηλαδή το US Open και το Australian Open, που δεν λέγεται Ρότζερ, Ράφα ή Νόβακ, από το… 1995, όταν, δηλαδή, ο Σάμπρας κατέκτησε το Wimbledon και το τρόπαιο στο τουρνουά της Νέας Υόρκης.

Ο θρύλος του Ναδάλ

Μια απίστευτη επικράτηση

Η εποχή του Ναδάλ είναι εκείνη που το πολεμικό εμβατήριο ηχεί στα αυτιά των φιλάθλων του τένις, ιδιαιτέρως των παλιότερων. Ο Ισπανός, με όλη τη μεγαλοπρέπειά του, το χάρισμα του Φέντερερ δεν το απέκτησε, αν και το παιχνίδι του βελτιώθηκε κατά κόρον, όπως και η τεχνική του. Η ενέργειά του και η δύναμή του, οι χιλιάδες στροφές του forehand του, τα χτυπήματα σε αμυντική θέση που μετατρέπονται σε winners, η προσέγγιση του παιχνιδιού και τα σχεδόν αστεία τικ κάθε φορά πριν το σερβίς, ακόμα και οι… αθεμιτουργίες του, παραδείγματος χάρη η ώρα που χρειάζεται για να σερβίρει και η οποία βρίσκεται στα όρια του νομότυπου, ουδόλως αφαίρεσαν από την τακτική και το πλάνο, στα οποία υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει ως μάστορας.

Η εποχή και των τριών, βέβαια, είναι εκείνη που σε κάθε νίκη ενός εξ αυτών κάποιος θα γράψει ότι βρισκόμαστε μπροστά στον κορυφαίο όλων των εποχών. Οι νέοι τενίστες, μεταξύ αυτών και ο Τσιτσιπάς, μοιάζουν να τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα, αφού τόσο ο Ισπανός όσο και ο Τζόκοβιτς, ο οποίος είναι κατατί μικρότερος από τον 35χρονο κατακτητή 21 Major, συνεχίζουν να νικούν. Ο Ναδάλ κατήργησε το χρόνο σε μεγαλύτερο βαθμό από τον Φέντερερ στο Australian Open του 2017, ακόμα κι αν χρειάστηκε, σε αυτήν την πορεία, να μη συμμετάσχει σε πολλά τουρνουά, να χάσει ακόμα και Major και να πρέπει, διότι οι επιταγές παραμένουν ανθρώπινες, να διαχειριστεί δεκάδες τραυματισμούς, υπαρξιακές κρίσεις και ψυχολογικά τερτίπια.

Οπότε, με τη νίκη του στη Μελβούρνη δεν έγινε ο «Mas Grande», που έγραψε η «Marca», αφού ακόμα και αυτή η θέση, η πρώτη σε κατακτήσεις, μπορεί να αλλάξει ακόμα και μέσα στη χρονιά, αν ο Τζόκοβιτς διατηρήσει τη φόρμα του περυσινού έτους. Όμως, είναι η διαδρομή ενός παιδιού με φαινομενική εργασιακή ηθική, σημαντικού πατριώτη, μια και έχει πέντε κατακτήσεις Davis Cup, με την τάση να βοηθά τον κόσμο, ακόμα και να σκουπίζει σε πλημμύρες, προς έναν τόπο ο οποίος έμοιαζε κατοικία μόνο των προνομιούχων. Ότι ο Ναδάλ συνεχίζει, είναι ένα θαύμα αυτούσιο. Ότι νικάει σε Major, είναι μια ραψωδία.