EURO 2020: It's coming home και τα τοιαύτα

It’s coming home ή Rome. Λίγη σημασία έχει, θα πούμε περισσότερα την Κυριακή. Η ουσία είναι ότι το Euro θα ρίξει αυλαία με τον τελικό που θέλαμε να δούμε και η επιθυμία έγινε σφοδρότερη στη διάρκεια του τουρνουά. Η (ποδοσφαιρική) δικαιοσύνη του πράγματος ακόμα και με τον αστερίσκο του πέναλτι στον Στέρλινγκ.

Ωραίες οι ποδοσφαιρικές ιστορίες που γράφονται. Η Δανία θα ήταν μία τέτοια αν πετούσε εκτός τους Άγγλους.

Underdog story, που λέγαμε και στα Πατήσια. Έρικσεν, σοκ, ψυχολογική υπέρβαση, Σμάιχελ, όλα όσα χρειάζονται για να βάλεις στο μπλέντερ και να βγάλεις ένα ντοκιμαντερ για το Netflix. Part 2. Το ποδόσφαιρο, όμως, έχει ανάγκη και από τα αυτονόητα. Να δεις δύο μεγαθήρια στον τελικό, να μπουν στη ζυγαριά τα “θέλω” και τα κίνητρα. Να απαντηθεί ξεκάθαρα ποια ομάδα ήταν η καλύτερη του εφετινού Euro.

Από τη μία πλευρά η Ιταλία. Ομάδα κανονική, δίχως σούπερ σταρ. Χωρίς Τότι, Πίρλο ή Ντελ Πιέρο. Με προσωπικότητες που μπαίνουν όλες στο ζύγι και με ποδοσφαιριστές που γεννούν ηρωικές προσπάθειες σε κάθε παιχνίδι. Μία ομάδα βγαλμένη ίσως από… Champions League, χτισμένη για να πρωταγωνιστήσει και να βγάλει στον αφρό το ιταλικό ποδόσφαιρο. Ομάδα που δεν χωράει σταρ.

Η Ιταλία πρωτίστως αυτό ήθελε να κερδίσει. Το κοινό. Όχι τους Ιταλούς που έτσι κι αλλιώς θα είναι στο πλευρό της ομάδας, αλλά τους υπόλοιπους. Αυτούς που έχουν στο μυαλό τους την Ιταλία του 1-0, του “κατενάτσιο”, της σκληροτράχυλης άμυνας που ξεπηδά σαν από σενάριο της “Απόδρασης των 11”.

Η Ιταλία άλλαξε το ποδοσφαιρικό της dna και δημιούργησε… πάνω στη δημιουργία. Ο Μαντσίνι έφτιαξε ένα σύνολο παικτών που θύμιζαν περισσότερο ομάδα παρά Εθνικό συγκρότημα. Και πάνω σε αυτή την ποδοσφαιρική λογική γεννήθηκε η νοοτροπία του νικητή που τους έστειλε στον τελικό. Ma che cazzo, όπως θα έλεγε κάποιος Ιταλός τουρίστας στα σοκάρια της Κέρκυρας. Ουχί από οργή, αλλά από υπερηφάνεια γι’ αυτή την ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει και τα επόμενα χρόνια.

Από την άλλη η Αγγλία. It’s coming home και τα τοιαύτα. Με φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς. Αλλά και με φανατικούς τηλεθεατές για το οτιδήποτε μπορεί να βγει από το παιχνίδι της και να γίνει viral. Να στραβοπατήσει ένας φωτογράφος, να κουτρουβαλήσει ο μεθυσμένος οπαδός, για ένα χαμένο πέναλτι, για μία γκάφα. Τίποτα από αυτά δεν είδαμε εφέτος. Η πιο κανονική Αγγλία που έχει εμφανιστεί σε μεγάλη διοργάνωση. Προσέξτε: όχι η καλύτερη, αλλά η πιο κανονική.

Το κανονικό, βέβαια, όταν μιλάμε για τους Άγγλους ίσως να είναι και ξενερωτικό βάσει των… απαιτήσεων που έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά το κανονικό είναι εκείνο που είχαν ανάγκη οι Άγγλοι για να φτάσουν στον τελικό μίας μεγάλης διοργάνωσης.

Ίσως να μην έπαιξαν την μπάλα των Ιταλών, ακόμα και των Πορτογάλων καλά-καλά που αποχώρησαν νωρίς, αλλά έπαιξαν αυτό που σχεδίασαν και αυτό που θεώρησαν ότι θα τους φέρει πιο κοντά στην κούπα. Και αφού κατάφεραν με αυτό το πλάνο να φτάσουν στον τελικό, ξα τους που λένε και στην Κρήτη.

Το θέμα είναι ότι την Κυριακή θα δούμε τον τελικό που κατά βάθος θέλαμε όλοι. Οι ιστορίες, οι “σταχτοπούτες”, τα όμορφα παραμύθια τελείωσαν με τον αποκλεισμό της Δανίας. Τώρα, το παιχνίδι της Κυριακής είναι για προσωπικότητες, για σκληρά καρύδια. Για game changers.

Η ιστορία για δύο μεγάλες Εθνικές ομάδες γράφεται την Κυριακή πάνω σε μία λευκή κόλλα χαρτί. Το ποδόσφαιρο, γενικότερα, it’s coming home. Και -μεταξύ μας- Έλληνες είμαστε, μας αρέσει το ιντριγκαδόρικο. Γέμισαν τα social media από διαιτητολαγνεία μετά το πέναλτι που δόθηκε στον Στέρλινγκ. Ακόμα ένας λόγος για να δούμε τον τελικό. Ελάτε, για κάτι τέτοια ζούμε.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News