Euroleague: Η Μονακό και το… Πριγκιπάτο του Μάικ Τζέιμς

Ακόμη και σήμερα, το φαινόμενο Μονακό ελάχιστοι μπορούν να το εξηγήσουν. Βλέπετε, δεν είναι και το πιο σύνηθες να έρχεται μία πρωτοεμφανιζόμενη στην -κατά γενική ομολογία- πιο ανταγωνιστική και δίκαιη -βάσει format- EuroLeague όλων των εποχών και, χωρίς να διαθέτει έναν από τους υψηλότερους προϋπολογισμούς της διοργάνωσης, να πρωταγωνιστεί και να παρουσιάζεται ως «μπελάς» για κάθε ευρωπαϊκή ομάδα.

Που οφείλεται η επιτυχία των Μονεγάσκων; Ποια είναι τα σημεία εκείνα που την καθιστούν μία υπολογίσιμη δύναμη για κάθε ευρωπαϊκή ομάδα της ελίτ και κατ’ επέκταση μη… ευπρόσδεκτο αντίπαλο για τα πλέι οφ της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της Γηραιά Ηπείρου;

Σύγχρονη αγωνιστική δομή και άψογη κατανομή ρόλων

Η κατεύθυνση που ακολούθησε η περσινή κάτοχος του EuroCup το περασμένο καλοκαίρι ήταν πολύ συγκεκριμένη. Η ομάδα χτίστηκε με ως επί το πλείστον νέους, με υψηλό κίνητρο, εξόχως αθλητικούς, καλούς αμυντικούς, επιδέξιους χειριστές και δεινούς σουτέρ παίκτες, οι οποίοι πλαισιώθηκαν από λίγους μπαρουτοκαπνισμένους συμπαίκτες, με ηγετική στόφα και πολλά χιλιόμετρα στο κορυφαίο επίπεδο.

Μάικ Τζέιμς, Ντονάτας Μοτεγιούνας, Λίο Βέστερμαν και Γουίλ Τόμας έγιναν στυλοβάτες της… ισορροπίας στο Πριγκιπάτο, ορίζοντας με την εμπειρία τους τους κανόνες που κρίνονται ως απαραίτητοι για να προοδεύσεις σε μία διοργάνωση όπως η EuroLeague. Άπαντες γνώριζαν ευθύς εξαρχής πως… no matter what, οι παίκτες που θα έπαιρναν τα περισσότερα credits για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες θα ήταν οι μεγαλύτεροι ηλικιακά, αυτοί με τα πλέον ακριβοπληρωμένα συμβόλαια της ομάδας. Κι αυτό είχε διττή ερμηνεία, αφού ναι μεν απάλλαξε τους πρωτοεμφανιζόμενους από το άγχος των περισσότερων ευθυνών, που πάντα αποτελεί κίνδυνο στην EuroLeague, αλλά παράλληλα τους έδωσε μεγαλύτερο κίνητρο για να καταφέρουν να σταθούν στο ύψος των συμπαικτών τους.

Οι Μονεγάσκοι κατάφεραν το δύσκολο, ήτοι να τηρήσουν στο έπακρο την ιεραρχία και, μέσω του πνεύματος αρμονίας, να κάνουν κάθε παίκτη του ρόστερ τους να φαίνεται χρήσιμος, ανεξαρτήτως του χρόνου και των ευθυνών που είχε στο παρκέ. Κανείς δεν απαίτησε περισσότερα ή λιγότερα απ’ αυτά που του αναλογούσαν στο rotation, κανείς δεν προσπάθησε να βάλει το εγώ του πάνω από το εμείς. Ούτε καν ο Μάικ Τζέιμς, ο οποίος έχει κατηγορηθεί πολλάκις στο παρελθόν πως ενδιαφέρεται μονάχα για την προσωπική του προβολή. Άπαντες εναρμονίστηκαν με τον ρόλο τους και το αποτέλεσμα είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό.

Η Μονακό έγινε το… dark horse της EuroLeague στην παρθενική της συμμετοχή, έφτασε μεθοδικά στις θέσεις που οδηγούν στα πλέι οφ (σ.σ. τόσο με όσο και χωρίς τις ρωσικές ομάδες) και πλέον φαντάζει (μαζί με τη Μακάμπι) ως η πλέον επικίνδυνη ομάδα απ’ όσες θα μπουν στα πλέι οφ έχοντας μειονέκτημα έδρας. Πρόκειται, δε, για την ομάδα με τον μεγαλύτερο μέσο όρο πόντων στη διοργάνωση (83.8), που λειτουργεί σαν υπερσύγχρονη μηχανή παραγωγής πόντων και μπορεί να προσαρμοστεί σε κάθε ανάγκη που θα της παρουσιαστεί, σκοράροντας με την ίδια ευκολία στο μισό γήπεδο και στο τρανζίσιον.

Ο Τζέιμς βρήκε την «Ιθάκη» του

Για τον Μάικ Τζέιμς, οι απόψεις διίστανται. Είναι ή δεν είναι ηγέτης; «Κάνει» ή δεν κάνει για ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης; Μπορεί να μπει σε καλούπι ή αποτελεί μία «βόμβα» εντός των αποδυτηρίων, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα ώρα και στιγμή; Ό,τι και αν πιστεύει ο καθένας, το μόνο σίγουρο είναι ότι όπου πήγε άφησε το στίγμα του και αυτό ελάχιστοι το έχουν καταφέρει.

Στην πραγματικότητα, ο Αμερικανός γκαρντ βρήκε ένα επαγγελματικό περιβάλλον το οποίο ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του. Ένα περιβάλλον, στο οποίο έχει όλα τα απαραίτητα εχέγγυα για να προσφέρει απρόσκοπτα τις υπηρεσίες του και να κάνει τη διαφορά, αφού οι μπασκετικές του ικανότητες δεν ήταν ποτέ υπό αμφισβήτηση, ούτε καν από τους πλέον «σκληροπυρηνικούς» haters του.

Από άποψη αριθμών, δεν κάνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που τον είχαμε μάθει να κάνει τα προηγούμενα χρόνια. Κινεί τα νήματα, όπως ακριβώς έκανε στον Κολοσσό, τον Παναθηναϊκό, την Λαμποράλ Κούτσα, την Αρμάνι Μιλάνο και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ή διαφορά στη Μονακό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος παίκτης με τον οποίο να «συγκρούεται» αγωνιστικά, καθώς η γαλλική ομάδα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο Τζέιμς είναι πλαισιωμένος από παίκτες με τους οποίους ταιριάζει 100% αγωνιστικά, το αποτέλεσμα δεν προκαλεί καμία εντύπωση.

Ως τώρα, ο ηγέτης της Μονακό είναι τρίτος σε μέσο όρο πόντων στην EuroLeague (16.5), τρίτος στις ασίστ (5.8) και πέμπτος στην αξιολόγηση (17.7). Φυσικά, σε καθεμία από τις ίδιες στατιστικές κατηγορίες, είναι μακράν του δεύτερου κορυφαίος της Μονακό. Η ικανότητα των συμπαικτών του (κυρίως των Μοτεγιούνας και Χολ) στο στήσιμο των πικ εν ρολ του «λύνει» εν πολλοίς τα χέρια και αποτελεί μία σταθερά στο παιχνίδι της Μονακό. Ως σεσημασμένος σκόρερ που είναι, χτυπάει συχνά-πυκνά μέσω isolation (απομόνωσης) με την εκρηκτικότητά του και την απίστευτη επαφή του με το καλάθι σε καταστάσεις πίεσης, κάνοντας τη διαφορά στα κρίσιμα σημεία.

Εν κατακλείδι, ο Τζέιμς «εκδικείται» όσους τον αμφισβήτησαν και το κάνει αποστομωτικά. Μένει, πλέον, να καταρρίψει έναν ακόμα «μύθο» που αναπαράγεται με μεγάλη συχνότητα τα τελευταία χρόνια από αυτούς που, πεισματικά, αρνούνται να παραδεχτούν την μπασκετική του μεγαλοσύνη: Πως στα δύσκολα «λιποψυχεί». Θα τα καταφέρει;

Τελικά, που μπορεί να φτάσει η Μονακό;

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, αφού πλέον η EuroLeague έχει γίνει πιο απρόβλεπτη από ποτέ άλλοτε. Η Μονακό διαθέτει όλα τα στοιχεία μίας σύγχρονης ομάδας της EuroLeague, η οποία γίνεται διπλά επικίνδυνη λόγω της άγνοιας κινδύνου που έχει. Κι, ως τώρα, διαπρέπει. Έχει γράψει ήδη ιστορία με την φετινή της πορεία ως και την προημιτελική φάση, η οποία προοικονομεί τη συμμετοχή της και τα επόμενα χρόνια στη διοργάνωση. Όποια ομάδα και αν βρει στο διάβα της θα της… βγάλει τα συκώτια, παραμένοντας πιστή στις αρχές που την οδήγησαν ως και στη γη της Επαγγελίας. Αυτό που έχει, όμως, πραγματική σημασία είναι η γέννηση μίας υπέροχης μπασκετικής ιστορίας στο Πριγκιπάτο, η οποία μπορεί να μείνει ως παρακαταθήκη και για άλλες ευρωπαϊκές ομάδες που θέλουν να αναδυθούν στον άφρο και απλά ψάχνουν μία παρακίνηση.

Euroleague: Η Μονακό και το... Πριγκιπάτο του Μάικ Τζέιμς