ΠΡΟΟΛΥΜΠΙΑΚΟ: Οι Τσέχοι (μας) δείχνουν τον δρόμο

Δεν έχει τους πολλούς παικταράδες, δεν έχει επικεφαλής της ομοσπονδίας κάποια παλιά δόξα του ευρωπαϊκού μπάσκετ α λα Σαμπόνις, Τούρκογλου ή Γκαρμπαχόθα, δεν έρχεται από πίσω κάποια ιδιαίτερη φουρνιά. Για την ακρίβεια, η πιο αξιόλογη των τελευταίων δεκαετιών είναι η τρέχουσα και ήδη τα βασικά της στελέχη βρίσκονται πάνω-κάτω στα πρώτα -άντα. Μοναδική άλλη ποιοτική της τελευταία 35ετίας ήταν εκείνη με τους Γίρι Βελς και Λούμπος Μπάρτον. Μαντέψτε ποιους είχαν αφήσει εκτός Ευρωμπάσκετ από την πρώτη φάση το 1999. Ναι, τους Ελληνες διεθνείς…

H Τσεχία λοιπόν μας την έκανε πάλι. Πρόπερσι στο Μουντομπάσκετ θέλαμε +12, κερδίσαμε με 7 πόντους, είδαμε εκείνη να προχωράει στην οκτάδα κι εμείς μείναμε εκτός. Τώρα θέλαμε μια απλή νίκη και είδαμε… αστεράκια: 97-72, πάνε οι Ολυμπιακοί, πάει κι η καλή εικόνα που εν μέρει είχαμε δείξει προηγουμένως. Αντιθέτως, οι αντίπαλοί μας επιστρέφουν στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού – στην οποία είχαν συμμετάσχει τελευταία φορά το 1980 φυσικά ως Τσεχοσλοβάκοι, με προπονητή τον μετέπειτα του Φίλιππου Θεσσαλονίκης, Πάβελ Πέτερα.

O αφανής Γκίνζμπουργκ κι ο Τσέχος… Βασιλακόπουλος

Σήμερα, προπονητής είναι ο Ρόνεν Γκίνζμπουργκ. Ο αφανής ήρωας αυτής της παρέας, που αναβιώνει τα μεγαλεία μιας (έστω με την πρότερη μορφή της) χώρας με τεράστια παράδοση στο μπάσκετ. Δώδεκα μετάλλια σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι αυτά, όχι αστεία. Ο 57χρονος Ισραηλινός και πλέον πολιτογραφημένος Τσέχος δεν είναι καμιά προπονητική ιδιοφυΐα, δουλεύει ωστόσο σε αγαστή συνεργασία με την ομοσπονδία κι έχει λόγο και για τις μικρότερες εθνικές.

Στο τιμόνι της μεγάλης από το 2013, δουλεύει βάσει πλάνου με τους ίδιους παίκτες και οι αυτοματισμοί στο παιχνίδι της ομάδας του είναι εμφανείς και στο πλέον αδαές περί του μπάσκετ μάτι. Γρήγορο πάσινγκ γκέιμ, εύρεση του ελεύθερου παίκτη, διαρκής κίνηση μακριά από την μπάλα, πικ εν ρολ με ενορχηστρωτή τον Τόμας Σατοράνσκι, «σημάδεμα» των όποιων μις ματς και πλήρης εκμετάλλευση των τριών εξαιρετικών ψηλών. Δεν είναι μόνο ο Γιαν Βέσελι, αλλά και ο Οντρέι Μπάλβιν με τον Πάτρικ Αουντα, που εξελίχθηκε σε… Σβόμποντα, για να θυμηθούμε άλλη μία «κηδεία» που μας είχαν κάνει τα πατριωτάκια του το 1991.

Ψηλά κορμιά εσχάτως έχουμε κι εμείς βέβαια. Οχι όμως και τον τρόπο να τα εκμεταλλευόμαστε. Για να γυρίσουμε στον Γκίνζμπουργκ, ο άνθρωπος δουλεύει από το 2006 στη χώρα που έμελλε να γίνει δεύτερη πατρίδα του. Aκολούθησε τον συμπατριώτη του Μούλι Κατζουρίν ως ασίσταντ στη Νίμπουρκ, έγινε χεντ κόουτς το 2009 και άλλα τέσσερα χρόνια μετά ανέλαβε ομοσπονδιακός τεχνικός. Ταυτόχρονα ανέλαβε και την επιμόρφωση μέσω σεμιναρίων των Τσέχων συναδέλφων του και λίγο αργότερα συστάθηκε τεχνική επιτροπή με αντικείμενο την οργάνωση των εθνικών κλιμακίων και την αγωνιστική κατεύθυνσή τους.

Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται ο Τσέχος… Βασιλακόπουλος. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας που έπεισε τον Γκίνζμπουργκ να αναλάβει το τιμόνι πίσω στο 2013 ονομάζεται Μίροσλαβ Γιάνστα, ξεκίνησε ως μπασκετμπολίστας και έγινε διοικητικός παράγων σε συλλογικό επίπεδο, «χτίζοντας» τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή αυτοκρατορία του 21ου αιώνα. Η (γενέτειρά του) Νίμπουρκ κατακτά των τίτλο ανελλιπώς από το 2004! Ο δε Γιάνστα ενεπλάκη και με την πολιτική επί σειρά… δεκαετιών και έχει γίνει επίσης στόχος δριμείας κριτικής, όχι όμως για τα μπασκετικά, αλλά για τα κοινοβουλευτικά πεπραγμένα του. 

Ενας και σταθερός νατουραλιζέ

Την ώρα που οι Τούρκοι… εκτουρκίζουν τους καλύτερους γκαρντ της Ευρωλίγκας (Γουίλμπεκιν, Λάρκιν) και εθνικές ακόμα χαμηλότερου επιπέδου δίνουν διαβατήρια κάθε χρόνο σε επίσης εξαιρετικούς Αμερικανούς (π.χ. η Γεωργία με τους Χέινς, Χίκμαν, Πούλεν, Ντίξον, ΜακΦάντεν και Φράνκαμπ!), η Τσεχία παραμένει πιστή στον δικό της από το 2015 νατουραλιζέ – κι αυτός σε εκείνη! Ο Μπλέικ Σιλμπ ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2007 στην (ποια άλλη;) Νίμπουρκ και διατήρησε δεσμούς με τη χώρα, παρ’ ότι επέστρεψε μόλις τον περασμένο Απρίλιο για λογαριασμό της USK Πράγας. Βασικά, για να βρει ρυθμό εν όψει Προολυμπιακού τουρνουά.

Εν αντιθέσει δηλαδή με τη συντριπτική πλειονότητα των νατουραλιζέ, που χρησιμοποιούν τις εθνικές για να βοηθήσουν/προμοτάρουν την καριέρα τους σε συλλογικό επίπεδο, ο προ της σύνταξης θαλερός 38χρονος (σε λίγους μήνες) έψαξε να βρει σύλλογο ώστε να βοηθήσει την εθνική του. Κομβικός όσο ελάχιστοι στο παιχνίδι της, «σκότωσε» τους Καναδούς με 31 πόντους και 7/8 τρίποντα, αν και στην πραγματικότητα δεν είναι κάποιος σεσημασμένος σουτέρ, αλλά ένας πολυσύνθετος σμολ φόργουορντ.

Είναι μεγάλη κουβέντα και δεν θα την ανοίξουμε εδώ αν πρέπει η Εθνική μας να μπει στο σχετικό παιχνίδι των νατουραλιζέ ώστε να βοηθηθεί σε κάποια θέση που πονάει (άλλωστε παίκτες σαν τον Τάιλερ Ντόρσεϊ με τις πραγματικές ελληνικές ρίζες τέτοια θέση δυνητικά καταλαμβάνουν), οι Τσέχοι πάντως δείχνουν πώς μπορείς να βοηθηθείς έτσι δίχως να αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο ξένο και δίχως αναγκαστικά δίνοντας διαβατήριο σε κάποιον μπασκετμπολίστα τρομερής ποιότητας.

Η συμβολή του Σιλμπ καθίσταται ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς πως οι Τσέχοι πήγαν στη Βικτόρια δίχως τον αρχηγό και βασικό «τριάρι» τους. Τον Βόιτιεχ Χρούμπαν, φοβερό σκόρερ, με διψήφιο μέσο όρο πόντων στις προηγούμενες μεγάλες διοργανώσεις. Τραυματίας ήταν και ο περιφερειακός «πασπαρτού» Βιτ Κρέιτσι, ένας δίμετρος γκαρντ που παρ’ ότι προέρχεται από ρήξη χιαστών ως παίκτης της Σαραγόσα, βρήκε συμβόλαιο στην G-League και κρυφοκοιτάζει το ΝΒΑ.

Κοινώς, απουσίες δεν είχαμε μόνο εμείς. Δεν είχαμε όμως ούτε έναν προπονητή που να ξέρει καλά τους παίκτες του (κι ας τα πήγε στο μέτρο του εφικτού μια χαρά ο Ρικ Πιτίνο, του οποίου την καριέρα ζηλεύει ο Γκίνζμπουργκ και σχεδόν κάθε προπονητής στον πλανήτη), εξακολουθούμε να μην έχουμε διοικητική ηγεσία, άρα ούτε και μακρόπνοο πλάνο. Οι αναλογίες με το τσεχικό μπάσκετ δεν είναι ακριβώς αντίστοιχες και υπάρχουν άλλες εθνικές από τις οποίες μπορούμε να «δανειστούμε» περισσότερα πράγματα. Δείχνουν όμως, οι ξανθοί φίλοι μας από τον Βορρά, πώς μπορείς να κάνεις υπερβάσεις σε εθνικό επίπεδο, ακόμα κι όταν η δεξαμενή παικτών και ταλέντων είναι περιορισμένη.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News