Παγκόσμιο Κύπελλο 2006: Μικρά εγκλήματα μεταξύ Αυστραλών και Κροατών φίλων
Έξι από τους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν σε εκείνο το Αυστραλία-Κροατία 2-2 για τη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 2006 στη Στουτγάρδη, είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν μία από τις δύο χώρες. Οι πέντε εξ αυτών ευτύχησαν να έχουν για προπονητή τον Γκούους Χίντινκ.
Οι διπλωματικές σχέσεις της Αυστραλίας με την Κροατία άνοιξαν τον Ιανουάριο του 1992, όταν οι Ωκεάνιοι αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της χώρας που βρισκόταν στη δίνη ενός εμφύλιου πολέμου. Η κοινή ιστορία τους, όμως, ανάγεται στα 1850, όταν οι πρώτοι Κροάτες εμιγκρέδες μετανάστευσαν στην Αυστραλία, προφανώς για να αναζητήσουν κάποια καλύτερη τύχη.
Η κροατική κοινότητα έγινε πολύ πιο ισχυρή στα 1960 και τα 1970, αλλά είχαν ήδη γίνει οι πρώτες ομάδες από τη βαλκανική χώρα: η Σίδνεϊ Γιουνάιτεντ 58 έχει για έμβλημα ουσιαστικά τη σημαία της Κροατίας, οι Μέλμπουρν Νάιτς, που φτιάχτηκαν το 1953, φορούν φανέλα που το σύμβολό της είναι ένας ιππότης που κρατά ένα σπαθί και μία ασπίδα, η οποία είναι βαμμένη με τα χρώματα της κροατικής σημαίας.
Ποδοσφαιρικά, οι δύο χώρες είναι πολύ κοντά. Έτσι, όταν έφτασαν να παίζουν την τελευταία αγωνιστική του ομίλου τους, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, στη Στουτγάρδη, η ίδια η πόλη είχε μπει σε μια ψυχροπολεμική εμφυλιακή κατάσταση.
Πέντε Αυστραλοί ποδοσφαιριστές από όσους έπαιξαν σε εκείνο το ματς της 22ης Ιουνίου του 2006, στο «Γκότλιμπ-Ντάιμλερ», ήταν απόγονοι κροατικών οικογενειών και μπορούσαν να διαλέξουν σε ποια ομάδα θα έπαιζαν, προτιμώντας την Αυστραλία.
Ο Χάρι Κίουελ βάζει το γκολ που στέλνει την Αυστραλία στη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2006
Σχεδόν μισή ντουζίνα από αυτούς ήξεραν (και προφανώς ξέρουν) να μιλούν κροατικά, ενδεχομένως ψυχράθηκαν και με μέλη των οικογενειών τους, αφού το στοιχείο της πατρογονικής περηφάνιας είναι περισσότερο έντονο όταν ζεις στο εξωτερικό.
Ο τερματοφύλακας Ζέλικο Κάλατς, ο αρχηγός και σημαντικός επιθετικός της Λιντς Γιουνάιτεντ, Μαρκ Βίντουκα, ο δεξιός μέσος Μίλε Στεργιόφσκι, ο αριστερός μέσος Τζέισον Κούλινα και ο κεντρικός μέσος Μαρκ Μπρεσιάνο, που μπήκε στο παιχνίδι στο 71’, ήταν οι ποδοσφαιριστές που καταλάβαιναν τι έλεγαν ο Ντάριο Σρνα και η παρέα του μέσα στο ματς.
Από την άλλη μεριά, πολλοί ποδοσφαιριστές από τον κορμό της εθνικής Κροατίας είχαν συγγενείς στην Αυστραλία, μόνο ένας, όμως, είχε το πραγματικό δίλημμα για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που θα έπρεπε να παίξει.
Ήταν ο Γιόζιπ Σίμουνιτς, μια φάτσα κροατική πέρα ως πέρα, που όμως γεννήθηκε στην Καμπέρα και ξεκίνησε την καριέρα του στους Μέλμπουρν Νάιτς, πριν γίνει εργατικός μετανάστης στη Γερμανία. Έφτασε στο Αμβούργο, αλλά γνωστός έγινε στη Χέρτα Βερολίνου. Ο Σίμουνιτς έπαιξε στην Κροατία για πρώτη φορά το 2011, όταν μεταγράφηκε στην Ντινάμο Ζάγκρεμπ.
Δύο συμπατριώτες, ο Μαρκ Βίντουκα και ο Γιόζιπ Σίμουνιτς, σε ένα ματς μίσους
Σε εκείνον δεν έλαχε μόνο να βρίσκεται στην πλευρά των αποκλεισμένων, αλλά και να είναι ο ποδοσφαιριστής που θα δημιουργούσε ένα από τα μεγάλα διαιτητικά λάθη στην Ιστορία των Παγκόσμιων Κυπέλλων.
Στο πλαίσιο του κινήτρου που φυσιολογικά δημιουργούσε το παιχνίδι, αλλά και της συγγένειας, χάος κατέλαβε τη Στουτγάρδη. Μερικά τετραγωνικά μέτρα έμοιαζαν με την Γκόθαμ Σίτι. Ο Άγγλος διαιτητής Γκρέιαμ Πολ, που λογιζόταν ως υποψήφιος να σφυρίξει τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου, δεν το είδε να έρχεται.
Ο αρχιτέκτων του αυστραλιανού οικοδομήματος
Ο λόγος που η Αυστραλία είχε το πάνω χέρι στην ισοβαθμία με την Κροατία ήταν η νίκη της επί της Ιαπωνίας, 3-1, στην πρεμιέρα, σε αντίθεση με τη «λευκή» ισοπαλία της «χρβάτσκα». Οι «Aussies» πήγαν… φτιαγμένοι στη διοργάνωση. Ο λόγος είναι αυτός ο μέγας μάστορας των εθνικών ομάδων και, γενικώς, ένας από τους σπουδαίους προπονητές του ποδοσφαίρου, ο Γκούους Χίντινκ.
Στα δύο τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα, ο Χίντινκ είχε φτάσει στα ημιτελικά. Με τους Ολλανδούς, τα χαμένα πέναλτι των Φιλίπ Κοκού και Ρόναλντ ντε Μπουρ, για την ακρίβεια οι αποκρούσεις του Κλαούντιο Ταφαρέλ, στέρησαν από τους «οράνιε» την αντάμωση με τους Γάλλους στο «Σταντ ντε Φρανς».
Με τους Κορεάτες, ο διαιτητικός δάκτυλος υπήρξε καθοριστικός, παρ’ όλα αυτά έφεραν τους Ιταλούς και τους Ισπανούς στα όριά τους, ήτοι θα έπεφταν μαχόμενοι αν δεν υπήρχε η έξωθεν βοήθεια. Οι Αυστραλοί, δυναμικοί και μαχητές από τη φύση τους, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξουν εύφλεκτα -και ιδίως για έναν προπονητή που θα τους ενέπνεε.
Όταν το παιχνίδι πήγε στη σωματική επαφή και τη δύναμη, ο Χίντινκ ήξερε πως η ομάδα του είχε το πάνω χέρι, ακόμα κι όταν ο Σρνα άνοιξε το σκορ με εκτέλεση φάουλ μόλις στο 2’. Ο Κρεγκ Μουρ ισοφάρισε με πέναλτι στο 38’, ενώ, όταν η Κροατία προηγήθηκε ξανά με τον Νίκο Κόβατς στο 56’, ο Χάρι Κιούελ ισοφάρισε στο 79’.
Τα τελευταία λεπτά, γεμάτα με ένταση, έφεραν το μπλακ άουτ του Πολ, ο οποίος δεν αντιλήφθηκε, όταν έβγαλε τη δεύτερη κίτρινη στον Σίμουνιτς, ότι είχε «κιτρινίσει» τον ποδοσφαιριστή από το 61’. Μόνο που ο Κροάτης αμυντικός δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί και προκάλεσε την τρίτη κίτρινη κάρτα του, προκειμένου να βγει, σχεδόν αηδιασμένος, από τον αγωνιστικό χώρο.
Οι Αυστραλοί πανηγυρίζουν την πρόκριση επί της Κροατίας μπροστά στους συμπατριώτες τους στη Στουτγάρδη
Ο Πολ δεν θα σφύριζε ξανά διεθνές παιχνίδι και ένα χρόνο αργότερα θα κρεμούσε οριστικά τη σφυρίχτρα του, παρά το γεγονός ότι αυτή η γκάφα δεν άλλαζε την ποιότητά του ως διαιτητή.
Στον Χίντινκ έμελλε να πληρώσει τα δανεικά στο αμέσως επόμενο ματς, στη φάση των «16», με τους Ιταλούς. Το πέναλτι του Φραντσέσκο Τότι, στο 90+5’, απέναντί του, πρέπει να δημιούργησε μια καρμική αίσθηση στον Ιταλό επιθετικό μέσο, που ήταν εκείνος που αποβλήθηκε στο σκανδαλώδη αποκλεισμό των «ατζούρι» τέσσερα χρόνια νωρίτερα.
Η Ιταλία θα έφτανε στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου και ο Ολλανδός τεχνικός θα μετανάστευε στη Ρωσία, την οποία θα οδηγούσε στα ημιτελικά του Euro 2008, αποκλείοντας, μάλιστα, τους συμπατριώτες του με σκορ 3-1 στα προημιτελικά, με το αριστούργημα του υπέροχου εξωγήινου Αντρέι Αρσάβιν. Η Ισπανία, στον ημιτελικό, άρτι αφιχθείσα από την πρόκριση στα πέναλτι επί των Ιταλών, ήταν πολύ καλή για τους Ρώσους.
Η πραγματικά χαμένη ευκαιρία του Χίντινκ θα ερχόταν τον Μάιο του 2009, όταν είχε τυλίξει, ως προπονητής της Τσέλσι, την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα σε μια κόλλα χαρτί τακτικά, πριν το γκολ του Ανδρές Ινιέστα στερήσει από τους «μπλε» την πρόκριση στον τελικό του Champions League στη Ρώμη, που θα έβαζε βουλοκέρι στην ιστορική αξία της σπουδαίας Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι, ο οποίος πρέπει να θυμηθεί εκείνον τον εαυτό του, αν υπάρχει πια, για να οδηγήσει την Αργεντινή απλώς στη φάση των «16» του τωρινού Παγκόσμιου Κυπέλλου στο Κατάρ.