Τραγωδία στα Τέμπη: Που πρέπει να σταματά και που να ξεκινά ο αθλητισμός όταν μια χώρα πενθεί;

Παρά το γεγονός ότι είχε γίνει και πέρυσι, στο θεατή που ξεχάστηκε και δεν ενημερώθηκε ορθά, πρέπει να ήρθε σαν έκπληξη ότι η ΕΟΚ διοργάνωσε Final 8 στα «Δύο Αοράκια» στο Ηράκλειο -και μάλιστα με τη συντριπτική πιθανότητα διεξαγωγής Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός σε κάποιο σημείο του τουρνουά.

Ήταν, όσο αυτονόητο, ευχάριστο. Τουλάχιστον αυτά τα πρώτα χρόνια της νέας διοίκησης της ΕΟΚ, το μπάσκετ έχει βρει το δρόμο του ως μέσο ψυχαγωγίας.

Δεν είναι πάντα έτσι με τα σπορ στην Ελλάδα, ειδικά με το ποδόσφαιρο. Την Τετάρτη, 1 Μαρτίου, αποφασίστηκε να μη γίνουν οι ημιτελικοί του Κυπέλλου για σοβαρό λόγο. Η σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη και η αριθμητική πρόοδος του αριθμού των θυμάτων βούτηξαν ολόκληρη τη χώρα στη θλίψη. Μυαλό για ένα Ολυμπιακός-ΑΕΚ και ένα ΠΑΟΚ-Λαμία ουδείς είχε. Τα παιχνίδια θα περνούσαν έτσι.

Από την άλλη μεριά, ο αθλητισμός προοριζόταν, από την αρχαιότητα, να έχει πάντα ένα ρόλο που θα μπορούσε να χρησιμεύει ως παραμυθία. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στην αρχαιότητα η διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων σήμαινε την παύση εχθροπραξιών, μάλιστα ανά περιπτώσεις θα μπορούσε να πει κάποιος ότι γίνονταν για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες.

Αυτό, λόγω και του γεγονότος ότι ο αθλητισμός στη μορφή του υψηλότερου επιπέδου έχει παρεισφρήσει στην καθημερινότητα και τα δρώμενα δεν είναι εκδηλώσεις που πράγματι συμβολίζουν κάτι, δεν θα μπορούσε να ισχύει. Σε τρεις περιπτώσεις στους σύγχρονους καιρούς, άλλωστε, το 1920, το 1940 και το 1944, οι Ολυμπιακοί δεν έγιναν ακριβώς επειδή διεξάγονταν πόλεμοι. Πλέον, δεν γίνεται παρά να ακολουθεί την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Πράγματι, με τους συγγενείς θυμάτων και αγνοούμενων να ξημεροβραδιάζονται στο νοσοκομείο της Λάρισας και τα συντρίμμια, περιμένοντας σημάδια ζωής, θα ήταν άτοπο να ψαχουλεύεται η χαρά μέσα από την μπάλα. Ανούσιο και ενδεχομένως, σε μια διάστασή του, προκλητικό.

Δεν μπορείς να παριστάνεις ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι είναι σημαντικό όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές και ενώ, βεβαίως, είναι άκρως κατανοητό πως πρόκειται για ένα προϊόν που πωλείται. Πέραν, δηλαδή, της ηθικής υπόστασης της κατάστασης, υπάρχει η εμπορική αξία που πλήττεται από τη στιγμή που οι εκδηλώσεις αναδεικνύουν την έλλειψη ενσυναίσθησης.

Στην Τουρκία, μετά το σεισμό, η Χατάισπορ και η Γκαζιάντεσπορ ανακοίνωσαν ότι αποχωρούν του πρωταθλήματος, αφού οι περιοχές τους πλήγηκαν. Δεν σταμάτησε το πρωτάθλημα, αλλά ο σεβασμός για τους δύο συλλόγους και τη σηπτική κατάσταση στην οποία περιήλθαν με τα τραντάγματα των 7.8 Ρίχτερ οι κάτοικοι δεν γινόταν παρά να σημάνουν την παύση οποιασδήποτε περιττής έκφρασης, αφού σε περιπτώσεις τέτοιες αναδεικνύονται ο αγώνας και η πάλη για παλινόρθωση.

Ως εδώ, το πράγμα μοιάζει αρκετά θεμιτό. Το ποδόσφαιρο, στην πλήρη μορφή του, πρέπει να σταματά όταν ο ανθρώπινος πόνος γίνεται το κυρίαρχο στοιχείο. Αυτό που προκύπτει ως σφάλμα, και μάλιστα μορφής επαίσχυντης, είναι σε τέτοιες καταστάσεις να συνεχίζεται ό,τι έχει σχέση με το ποδόσφαιρο και απλώς δεν κρίνεται στο ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Την ίδια μέρα που ο κόσμος πενθούσε και που οι ιστορίες ανθρώπων που δημοσιεύονταν προκαλούσαν ρίγος, εκδικάστηκε η έφεση της ΑΕΚ από την Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ, έγινε συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Super League 2 και η Super League κάλεσε ανθρώπους και ομάδες σε απολογία.

Ανεξάρτητη η εξέλιξη αυτών των συμβάντων δεν είναι, ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, που δύο παράγοντες, ο αντιπρόεδρος του Διαγόρα Ρόδου και ο πρόεδρος της Κηφισιάς φέρεται να αρπάχτηκαν στο βαθμό που έλυσαν τις διαφορές τους με τα χέρια τους -ή τέλος πάντων, αυτή ήταν η επιδίωξή τους- και που ο πρόεδρος της Λίγκας παραιτήθηκε.

Όμως το αποτέλεσμα είναι ανεξάρτητο στη δομή: για ποιο λόγο έπρεπε οι παράγοντες του ποδοσφαιρικού οικοσυστήματος να συνεχίσουν κανονικά τις δουλειές τους, βάσει προγράμματος, και οι ποδοσφαιριστές να μην μπουν στον αγωνιστικό χώρο για να παίξουν;

Πόσο μεγαλύτερη είναι η σημασία που δίνεται στο επείγον των κατέχοντων πόστο σε ομάδες να υλοποιήσουν τον προγραμματισμό σε σχέση με τη σπουδή στο να γίνεται ένα παιχνίδι, τουλάχιστον θεσμικά; Γιατί οι θεσμοί, ενώ έγινε αντιληπτό ότι λόγω σεβασμού για την κατάσταση έπρεπε να αναβάλλουν παιχνίδια, δεν χρησιμοποίησαν το ίδιο όχημα για να αναβάλουν εκδικάσεις και συνεδριάσεις;

Σε έναν κόσμο που η πραγμάτωση των παιχνιδιών είναι λάθος, διότι το νόημα της λέξης παιχνίδι θα καθιστούσε τη διεξαγωγή τους προσβολή για την πραγματικότητα, η περάτωση των περιμετρικών των παιχνιδιών -και βέβαια ο τρόπος που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιμετωπίστηκαν- δείχνει μεγαλύτερη ασέβεια.

Διότι καθιστά εκκωφαντικό το κίνητρο με το οποίο λήφθηκε η απόφαση για την αναβολή των προημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδος. Δείχνει ότι δεν πρόκειται για την επιθυμία να τιμηθούν όσοι σκοτώθηκαν από μια σύγκρουση με φταίχτες κάποιους που δεν μπορούσαν να ξέρουν, ένα γαϊτανάκι που ο ένας πετά την μπάλα στον άλλον, αλλά για μια απόφαση που αφορά στην αποφυγή σύγκρουσης με την κοινή γνώμη, της οποίας το θυμικό θα είχε προσβληθεί.

Η διεκπεραίωση της έφεσης και της συνεδρίασης, παρά το τριήμερο εθνικό πένθος, είναι ένδειξη ότι η αναβολή των παιχνιδιών δεν προέκυψε ως προϊόν σεβασμού, αλλά φόβου. Κι αν αυτό ισχύει, σίγουρα δεν περιποιεί τιμή σε όποιον αποφάσισε την αναβολή των παιχνιδιών -εκείνων που είναι το ποδόσφαιρο- και τη διεξαγωγή τουλάχιστον της συνεδρίασης, στην οποία έγινε εμφανές ότι ο λόγος που αναβλήθηκαν οι δύο ημιτελικοί δεν επηρέασε, ούτε στο ελάχιστο, το συμπεριφορισιακό μοτίβο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News