Ντένις Μπέργκαμπ: Η Ferrari που δεν απέκτησε ποτέ
Το στοίχημα που ο Ντένις Μπέργκαμπ έχασε πανηγυρικά ήταν με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που σύχναζε στο Μιλάνο, όταν έπαιζε για λογαριασμό της Ίντερ.
Ανίκανος να κάνει οτιδήποτε δεν είχε πασαπόρτι για μουσείο σύγχρονης τέχνης, ο Ντένις Μπέργκαμπ πέτυχε, στις 2 Μαρτίου του 2002, το γκολ που έχει παίξει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στην καριέρα του.
Σχεδόν. Το πιο σημαντικό γκολ που έχει πετύχει ποτέ, είναι εκείνο που έφερε και την πιο επική ολλανδική περιγραφή που έχει γίνει ποτέ.
Η αγαπημένη στιγμή του υπογράφοντος, όμως, δεν είναι γκολ. Πρόκειται για την ασίστ που έβγαλε στο 3-1 της Άρσεναλ επί της Γιουβέντους στο «Χάιμπουρι», στις 4 Δεκεμβρίου του 2001, δηλαδή τρεις μήνες πριν το γκολ με παντοτινό θύμα τον Νίκο Νταμπίζα.
Ο μύθος αναφέρει ότι, σε αυτό το γκολ, ο «Μη Ιπτάμενος Ολλανδός», ένα παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει λόγω του φόβου του για τα αεροπλάνα, έκανε 28 επαφές με την μπάλα. Τι κρίμα που δεν βγαίνουν τόσες μέσω της εικόνας. Μερικές φορές, όμως, ακόμα και τα κινούμενα πίξελ μπορεί να προδώσουν.
Ο Μπέργκαμπ ανέφερε, για το γκολ με τη Νιούκαστλ στο «Saint James Park» τον Μάρτιο του 2002, ότι δεν είδε τον Νταμπίζα κατά τη διάρκεια της φάσης. Καταλάβαινε ότι ήταν δίπλα του, απλώς δεν τον είδε. Η αίσθηση που έχουν για το ποδόσφαιρο οι αρτίστες είναι διαφορετική από εκείνη των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών. Σχεδόν εντάσσεται στο πλαίσιο του οράματος.
Ο Ολλανδός, που μεγάλωσε στην ακαδημία του Άγιαξ με προπονητή τον Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος τον ήθελε πιο πολεμόχαρο και για αυτό δημιουργούσε εστίες σύγκρουσης -ο προφήτης του ολλανδικού ποδοσφαίρου ικανοποιούνταν να σπέρνει ανέμους και να θερίζει θύελλες- είχε για το παιχνίδι μια κατατί διαφορετική αίσθηση από εκείνη που θα νόμιζες για τον κορυφαίο παίκτη της γενιάς του στη χώρα.
Ο δρόμος που ακολούθησε, αν και εύκολα θα μπορούσε να έχει τη σφραγίδα των προηγούμενων, ήταν δικός του. To 1993, όταν ήταν περιζήτητος, μπορούσε εύκολα να πάει στη Μίλαν, η οποία είχε μεγαλουργήσει με τους τρεις Ολλανδούς, τον Μάρκο φαν Μπάστεν -ο οποίος δεν έμελλε να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο μετά την καταστροφική συμμετοχή του στον τελικό του πρώτου Champions League στη Βιέννη με τη Μαρσέιγ (1-0 οι Γάλλοι)- τον Ρούουντ Γκούλιτ και τον Φρανκ Ράικααρντ- αλλά και στην Μπαρτσελόνα, που ο μέντοράς του στην εφηβεία του ήταν προπονητής.
Δεν πρόκειται για υποθέσεις, μια και οι δύο ομάδες ενδιαφέρονταν ενεργά για αυτόν.
Περιέργως πώς, ο Μπέργκαμπ προτίμησε να πάει στο Μιλάνο για λογαριασμό της Ίντερ, μίας ομάδας η οποία ήταν συνώνυμη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 με το πλέον απεχθές αμυντικό δόγμα, το κατενάτσιο, συν τοις άλλοις και εκείνη την εποχή δεν ξεχείλιζε από μπρίο.
Στην Ίντερ, ο Ντένις Μπέργκαμπ δεν πλησίασε κατά διάνοια σε ό,τι είχε στο μυαλό του
Η διοίκηση των «νερατζούρι» προσέλκυσε τον 24χρονο Ολλανδό υποσχόμενη ότι ήθελε να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο με εκείνον στον πυρήνα του. Στον Μπέργκαμπ άρεσε η πρόκληση να είναι ο ηγέτης μιας νέας, φρέσκιας ομάδας, όμως άλλα περίμενε και άλλα συνάντησε στο Μιλάνο. Η Ίντερ ήταν ακόμα χειρότερη από πριν και ο ίδιος, μια και δεν ενδιαφερόταν, καθόλου, για τις συναναστροφές του με τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές, τον περισσότερο καιρό άραζε στο σπίτι που η Ίντερ νοίκιαζε για λογαριασμό του.
Μάλιστα, φαίνεται ότι η παρέα του εκείνη τη διετία στο Μιλάνο δεν ήταν κάποιος συμπαίκτης του, αλλά ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοίκιαζε. Επρόκειτο για έναν αρκετά ευκατάστατο Ιταλό, ο οποίος ήταν τρελός οπαδός της Ίντερ. Υπό αυτήν την έννοια, δεν χάριζε κάστανο στην ομάδα του, την οποία… σιχτίριζε μπροστά στον Ολλανδό.
Όποτε ο Μπέργκαμπ έκανε εξόδους στην πόλη, που ήταν σπάνιες, παρέα του ήταν ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος. Νωρίς την πρώτη σεζόν του, ο ενοικιάζων έδειξε στον 24χρονο μία Ferrari. Ήταν δική του, αλλά του είπε το εξής: «Αν βάλεις 20 γκολ φέτος στο πρωτάθλημα, θα στην χαρίσω». Ο Μπέργκαμπ άλλο που δεν ήθελε και συμφώνησε μαζί του.
Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν τον δικαίωσε. Απέτυχε οικτρά σε αυτήν την αποστολή, σημειώνοντας 11 γκολ σε 52 συμμετοχές τα δύο χρόνια που έμεινε στην Ίντερ, με την οποία, πάντως, πήρε το Κύπελλο UEFA το 1994. Η πραγματικότητα, ωστόσο, έδειξε ότι δεν έφταιγε εκείνος που δεν τα κατάφερε, όσο η ίδια η ομάδα του, η οποία είχε παραδοθεί στη δίνη μιας εσωστρέφειας, όχι άγνωστης σε εκείνη.