Ολυμπιακός: Το Ευρωπαϊκό της υπομονής, της αναμονής και της προσμονής

Η αναμονή είναι διάβολος. Σαν το σκύλο, κάθεσαι και περιμένεις για το σνακ της έκρηξης. Το ΣΕΦ ήταν γεμάτο, προσμένοντας την κατάκτηση του Challenge Cup, το τρίτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Ιστορία του Ολυμπιακού. Αλλά η αναμονή έμοιαζε να κρύβεται στις λεπτομέρειες. Να σκοτώνει κάθε επιθυμία. Ακόμα και να αλλοιώνει την πραγματικότητα, σχεδόν αισθητά.

Η εύκολη κατάκτηση του πρώτου σετ έκανε την αναμονή σχεδόν αυτονόητη. Το συγκρότημα του Αλμπέρτο Τζουλιάνι έπρεπε να πάρει και το δεύτερο. Ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα από τις δύο, αλλά φοβού εκείνον που δεν έχει κάτι να χάσει και ψαχουλεύει τον εαυτό του για να δει ακριβώς πού βρίσκονται τα όριά του -και πώς μπορεί να τα υπερκεράσει.

Στο βασίλειο του ΣΕΦ, οι άνθρωποι περίμεναν. Μέχρι του σετ τα μισά, οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες και οι οπαδοί δεν ήξεραν ακριβώς πώς να αισθανθούν. Να νιώσουν άγχος; Να φανταστούν μια κατάσταση υπερεπείγουσα, για να στηρίξουν όσο μπορούσαν;

Να βρουν μια επιθυμία που στην αρχή εκδηλώθηκε με τον πλέον θορυβώδη τρόπο, με τις εικόνες να γυρνούν το ρολόι του χρόνου πίσω, τότε που η ομάδα βόλεϊ αυτοδικαίως έμπαινε στα… ιερά χώματα του ελληνικού μπάσκετ, για να παίξει τα πιο σημαντικά παιχνίδια της Ιστορίας της;

Ο χρόνος αντικατέστησε τη φρενίτιδα με ένα ατέρμονο μπαζ. Ήταν τόσο πολλή η ώρα που απλώς συνέβαιναν πόντοι. To 14 γινόταν 15 και όλο ανέβαινε. Ο Ολυμπιακός έκανε, μέσα σε αυτήν τη ζουζουνοθύελλα, ένα σερί 5-0 εις βάρος της Μακάμπι Τελ Αβίβ, για να βρεθεί σε θέση ισχύος. Και όσο πλησίαζε η ώρα για την κατάκτηση του δεύτερου σετ, τόσο εμφανιζόταν η επιθυμία για μερικά εφέ, ώστε το δρώμενο να αποκτήσει μια κινηματογραφική ισχύ.

Ήταν κάπως αλληγορική, άλλωστε, και η σύσταση του εκφωνητή, από τα μεγάφωνα, που ζητούσε ψυχραιμία μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν φτάσει πια στο 23 και ο κόσμος δεν μπορούσε να κουνήσει από τη θέση του: θα ήταν αναγκασμένος να περιμένει για ακόμα ένα σετ, ακόμα και παρά το γεγονός ότι με το δεύτερο, που ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε, ο τελικός θα είχε τελειώσει και στο τρίτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, μετά το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1996 και το Top Teams Cup του 2005, θα είχε μπει σφραγίδα γνησιότητας.

Τέτοιο ήταν το συγκρατημένο χάος μέσα στο φαληρικό γυμναστήριο, που ο πάγκος δεν είδε ότι το μπλοκ, στο 24-19, έπεσε στη μεριά των «ερυθρόλευκων». Με την κραυγή της νίκης, οι παίκτες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, ξεκίνησαν τις αγκαλιές και μόνο με τη σύσταση μέσα από τον αγωνιστικό χώρο, αντιλήφθηκαν ότι θα έπρεπε να περιμένουν κατατί.

Όταν η επόμενη επίθεση κατέληξε άουτ, ο Τζουλιάνι ζήτησε το instant replay, όχι επειδή θεωρούσε ότι όντως είχε βρει το καρφί τα χέρια του μπλοκ, αλλά για να κερδίσει λίγο χρόνο, προκειμένου η εξάδα να βρει τη συγκέντρωσή της.

Όλες εκείνες οι στιγμές έμοιαζαν κάπως αλλοπρόσαλλες, σαν αστεία του μακαρίτη του Νορμ ΜακΝτόναλντ, που δεν γελάς επειδή υπάρχει σαφής στόχευση, αλλά διότι τα είπε. Ακόμα και στον επόμενο πόντο, ένα διαγώνιο καρφί που χάρισε το τρόπαιο στους «ερυθρόλευκους», η δυσπιστία για ό,τι συνέβαινε, διαφάνηκε.

Έπρεπε να ξεκαθαριστεί η ομίχλη, γι’ αυτό, κιόλας, οι παίκτες δεν βιάστηκαν να πανηγυρίσουν, αλλά έστρεψαν τα βλέμματά τους προς το διαιτητή. Μόλις εκείνος έδωσε το ΟΚ, ο Ιταλός τεχνικός έστριψε το δεξιό χέρι του προς τη μεριά του πάγκου με υψωμένη τη γροθιά. Όλα είχαν τελειώσει και ο στόχος είχε επιτευχθεί. Ο Ολυμπιακός, με το 2-0 επί της Μακάμπι και συμπεριλαμβανομένου του 3-0 στο Τελ Αβίβ, κατέκτησε το Challenge Cup.

Ωστόσο, είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή, της τιμής, της βράβευσης, του υλικού που κάνουν το παιδί να ασχολείται με τον αθλητισμό και να βαίνει στους αιθέρες των φαντασιώσεων, ο σαδισμός είχε πάρει θέση. Βρισκόταν στην απελπισία από τη φωνή που ανακοίνωνε ότι υπήρχε ακόμα ένα σετ, τη συγκράτηση της εμπρόσθιας κίνησης, τις συστάσεις για υπομονή, ώστε να τελειώσει το παιχνίδι.

Οι παίκτες της ομάδας βόλεϊ Ανδρών, πανηγυρίζοντες, έπρεπε να συγκεντρωθούν για να παίξουν ακόμα τουλάχιστον ένα σετ. Μόλις κατέκτησαν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο και χρειαζόταν να μην κωλυσιεργούν. Ο πρωταθλητισμός έχει αναμονή. Και η αναμονή είναι διάβολος.

Το ΣΕΦ, στο οποίο ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει δύο ευρωπαϊκά τρόπαια μέρα Σάββατο, κατακόκκινο, δεν είχε βιώσει ξανά τέτοια διαδικασία. Την προηγούμενη φορά επρόκειτο για δύο μονούς τελικούς, που οι «ερυθρόλευκοι» έπρεπε να νικήσουν για να πετύχουν το κλέος. Τώρα, το τρίτο σετ χρησίμευσε απλώς ως αντίστροφη μέτρηση.

Και γίνεται να τονιστεί αυτό για την ικανοποίηση, ότι υπάρχουν πολλούς τρόπους να διεισδύσει στις αρτηρίες. Τώρα, με τον Ολυμπιακό να ανοίγει πανιά, όχι ακριβώς για να πετύχει τη νίκη αλλά, για να τελειώσει το παιχνίδι σε μια ώρα που θα μπορούσε να… συγχωρεθεί για την καθυστέρηση, η αναμονή μετατράπηκε σε προσμονή. Ο τελευταίος πόντος αποκτούσε υπερφυσικές διαστάσεις, ειδικά από τη στιγμή που δεν προσδιοριζόταν από το χρόνο.

Το βόλεϊ είχε πάντα ανώτερο το στοιχείο της ικανότητας, αφού τα παιχνίδια του δεν τελεσιδικούν πριν κατακτηθούν σε ένα ορισμένο σημείο, πάγιο, που δεν αφορά στα εκατοστά του δευτερολέπτου, αλλά σε μια αριθμητική ακολουθία.

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού βρίσκονταν σε μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση ικανοποίησης, απλώς περιμένοντας. Κι όταν ήρθε ο τελευταίος πόντος, με το μπλοκ άουτ που κέρδισε ο Ραφαήλ Κουμεντάκης, μπόρεσαν να γιορτάσουν με τους παίκτες την ευρωπαϊκή νίκη, στο χρόνο που πάντα το κάνουν. Ήταν 10 Μαρτίου του 1996 η πρώτη, 12 του 2005 η δεύτερη και τώρα, 15 του 2023.

Η υπομονή των 18 χρόνων χωρίς ευρωπαϊκό τρόπαιο μετατράπηκε σε αναμονή, εκείνη σε προσμονή, αργότερα σε παραμονή και τώρα, με άλλο ένα πολύτιμο ασημικό στα γραφεία του συλλόγου, σε διαμονή.

Ουδέποτε έχει συμβεί αλλιώς. Αλλά σπανίως συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News