Συνέντευξη Γιώργος Κούτουλας: «Ο Μελισσανίδης μου έβγαλε το δίπλωμα οδήγησής μου!»

Απρίλιος 1988. Μια φοβερή και τρομερή παρέα Ελλήνων πιτσιρικάδων κάνει την Ευρώπη να παραμιλά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η εθνική Ελπίδων της χώρας μας φτάνει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος διαλύοντας στα ημιτελικά την Ολλανδία με 5-0 στο Καραϊσκάκη. Ο Μολακίδης, ο Νιόπλιας, ο Καπουράνης, ο Παχατουρίδης, ο Μαυρομμάτης, ο Καρασαββίδης και όλα τα παιδιά του Ανδρέα Σταματιάδη, γράφουν ιστορία…

Στον διπλό τελικό η απόλυτη πρόκληση ακούει στο όνομα Ερίκ Καντονά! Ενός 22χρονου επιθετικού που οργίαζε με τη φανέλα της Οσέρ και έδειχνε έτοιμος να γράψει ιστορία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο!
Ποιος θα τον μάρκαρε; Ποιος θα μπορούσε να σταματήσει έναν κυνηγό που πετούσε φωτιές σε ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παρά το νεαρό της ηλικίας του;
Η εντολή του Σταματιάδη ήταν ξεκάθαρη: «Γιώργο, εσύ!»…
Και κάπως έτσι ο Γιώργος Κούτουλας συστήθηκε σε ηλικία 21 ετών συστήθηκε για τα καλά στους Έλληνες φιλάθλους με μια εμφάνιση που ακόμη και σήμερα θυμάται ο «Βασιλιάς Ερίκ»…
Τι σημαίνει, αλήθεια, το όνομα Γιώργος Κούτουλας για κάθε φίλο της ΑΕΚ; Από μόνη της η παρουσία του ονόματός του στις 23 θρυλικές μορφές που βρέθηκαν στον αγωνιστικό χώρο της «Αγιά Σοφιάς» στα εγκαίνια του νέου γηπέδου του «Δικέφαλου» καταδεικνύει το μέγεθος του αποτυπώματος που άφησε στα «άγια χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας», όπως τα αποκαλούν οι «Ενωσίτες».
Σε μια ιστορική μέρα, λοιπόν, που η ΑΕΚ ετοιμάζεται να γιορτάσει την κατάκτηση του 13ου πρωταθλήματος, ένας από τους «μικρούς ήρωες» των «χρυσών ημερών» της ομάδας του Ντούσαν Μπάγεβιτς, έρχεται να κολλήσει το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr και να θυμηθεί ανέκδοτες ιστορίες από το χτίσιμο μιας ομαδάρας που θαύμαζε όλη η Ελλάδα!

Γιώργο σε βρίσκω στη Σκάλα Λακωνίας. Εκεί γεννήθηκες και εκεί έχεις επιστρέψει μετά το ποδόσφαιρο;

Ναι εδώ είναι το μέρος που γεννήθηκα και το μέρος που πέρασα όλα τα παιδικά μου χρόνια. Είναι ο τόπος μου και σε αυτόν γύρισα για να ζήσω μετά την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής.

Φαντάζομαι ότι εκεί στη Σκάλα άρχισες να ασχολείσαι και με το ποδόσφαιρο.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια μπάλα συνέχεια μαζί μου και όλη μέρα έπαιζα με αυτή. Φυσικά μαζί με τους φίλους μου και τους συμμαθητές μου.

«Ξεκίνησα να παίζω στην ομάδα μου με δελτίο άλλου, γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής. Το έσκαγα κρυφά από το σπίτι για να πηγαίνω στα παιχνίδια!»

Πρώτη φορά σε ομάδα πως έπαιξες;

Εμείς εδώ στη Σκάλα έχουμε τον Άρη, που είναι η ομάδα της περιοχής μας. Σε αυτόν έχουμε ξεκινήσει να παίζουμε όλοι ποδόσφαιρο και έτσι και εγώ ξεκίνησα να παίζω στον Άρη. Πήγα στην ομάδα σε ηλικία 11-12 χρονών και στα 14 είχα φτάσει να παίζω στην ομάδα και μάλιστα στη Δ’ Εθνική με δελτίο άλλου.

Γιατί με δελτίο άλλου;

Γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να παίζω ποδόσφαιρο και δεν υπέγραφε το δελτίο μου. Εγώ τότε έφευγα κρυφά από το σπίτι και πήγαινα στα παιχνίδια. Με τα πολλά όμως πείστηκε τελικά και υπέγραψε το δελτίο μου, οπότε κι εγώ μπήκα επίσημα στην ομάδα.

Εκεί στον Άρη Σκάλας σε είδαν και από την ΑΕΚ;

Είχε έρθει στην ομάδα προπονητής, ο Θόδωρος Μανιατέας, ο οποίος είχε αγωνιστεί ως τερματοφύλακας στην ΑΕΚ. Αυτός λοιπόν ήταν ο πρώτος που με είδε και ουσιαστικά ενημέρωσε τους ανθρώπους της ΑΕΚ για μένα. Εγώ έκανα καλές εμφανίσεις με τον Άρη Σκάλας και με είχα δει και από τη Σπάρτη, όπου τότε έπαιζε στην Β’ Εθνική. Ήρθαν οι άνθρωποι της Σπάρτης να με πάρουν και έδιναν 1 εκατομμύριο δραχμές στον Άρη. Όμως η διοίκηση δεν ήθελε να με αφήσει και ενημέρωσαν αμέσως τους ανθρώπους της ΑΕΚ. Έγινε συμβούλιο και αποφάσισαν να με δώσουν στην ΑΕΚ, αφού Καραφέσκος, Σεραφίδης και Σκευοφύλακας είχαν καλή άποψη για μένα. Έτσι πήγα στην ΑΕΚ, όπου προπονητής τότε ήταν ο Αντώνης Γεωργιάδης.

«Στο πρώτο οικογενειακό διπλό της ΑΕΚ, ο Αντώνης Γεωργιάδης ρωτούσε… ποιο είναι αυτό το παιδάκι;»

Πως ήταν για σένα αυτή η αλλαγή;

Δεν θα σου κρύψω ότι αισθανόμουν παράξενα. Εγώ ένα παιδί από την επαρχία, στα 17 μου χρόνια, ήρθα για πρώτη φορά στην Αθήνα και έκανα προπόνηση με τον Μαύρο, τον Εστερχάζι, τον Μανωλά, τον Γεωργαμλή. Θυμάμαι ότι στο πρώτο οικογενειακό διπλό που έπαιξα με την πρώτη ομάδα, ο Αντώνης Γεωργιάδης ρώτησε τους συνεργάτες του: “ποιο είναι αυτό το παιδάκι”;

Ξεκίνησες λοιπόν την καριέρα σου στην ΑΕΚ.

Τα πρώτα χρόνια ήμουν μεταξύ πρώτης και δεύτερης ομάδας. Επαγγελματικό συμβόλαιο υπέγραψα για πρώτη φορά στα 18 μου, όταν προπονητής ήταν ο Βεσελίνοβιτς. Στην πρώτη ομάδα μπήκα αρχικά το 1988-89 και το θεωρούσα ότι ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς ήμουν συνεχώς δίπλα στη μεγάλη ομάδα και συμμετείχα στις προπονήσεις. Μάλιστα όταν είχε έρθει ο Γκμοχ στην ομάδα, μου είχε κάνει τόσο πολύ ατομική προπόνηση, που ένιωθα έτοιμος για να μπω στην πρώτη ομάδα.

Θυμάσαι το πρώτο σου παιχνίδι;

Πως δεν το θυμάμαι. Εκείνο το ματς ήταν η αιτία για να γίνω κατά κάποιο τρόπο αντιδημοσιογραφικός. Παίζαμε με τον ΟΦΗ στην Κρήτη και έπαιξα για πρώτη φορά. Χάσαμε 3-0 και οι εφημερίδες έγραφαν την άλλη μέρα: “Κουτούλαγε η ΑΕΚ”. Κανείς όμως δεν είχε γράψει ότι ο Μαχλάς, που φύλαγα εγώ, δεν είχε ακουμπήσει την μπάλα σε όλο το ματς και ότι ο Σαμαράς ήταν αυτός που είχε κάνει και τα τρία γκολ. Τότε όμως ο Βεσελίνοβιτς με βοήθησε και μου είπε να μην διαβάζω τι λένε οι εφημερίδες και πως στο επόμενο ματς θα έπαιζα κανονικά. Σε αυτό τον τομέα με βοήθησαν πολύ και οι έμπειροι παίκτες, όπως ο Καραγκιοζόπουλος, ο Μανωλάς που ήταν και το ίνδαλμά μου και ήθελα πάντα να του μοιάσω.

«Παίζω για πρώτη φορά σε επίσημο αγώνα με την ΑΕΚ στο Ηράκλειο και χάνουμε 3-0 από τον ΟΦΗ. Την επόμενη μέρα βγαίνουν οι εφημερίδες και έγραφαν… “Κουτούλαγε η ΑΕΚ”!»

Καλά από ένα ματς και μια κριτική έγινες “αντιδημοσιογραφικός”;

Θα σου πω μια ιστορία. Είχαμε παίξει με την Εθνική Ελπίδων τον περίφημο τελικό με τη Γαλλία, όπου στο Καραϊσκάκη είχαμε έρθει 0-0 και δεν μας είχα δώσει πέναλτι στον Καρασαββίδη. Μετά τον αγώνα με έψαχναν οι δημοσιογράφοι, γιατί είχα παίξει πάνω στον Καντονά και δεν τον είχα αφήσει να ακουμπήσει μπάλα. Εγώ όμως έψαχνα να φύγω από άλλη πόρτα. Μετά από χρόνια, ένας συνάδελφός σου το θυμόταν και μου είπε: “Καλά ρε Γιώργο, σε εκείνο το ματς έκανε δηλώσεις ο Καντονά για σένα και πως δεν είχε δει άλλον αμυντικό με τα δικά σου προσόντα και εσύ δεν έκανες δηλώσεις”; Καταλαβαίνεις; Έκανε δηλώσεις για μένα ο Καντονά και δεν έκανα εγώ.

Γιατί όλο αυτό;

Είχα ακούσει τη συμβουλή του Μανωλά, που μου έλεγε πάντα ότι ο κόσμος μας βαριέται. Θα πρέπει να έχουμε ένα μέτρο και να μιλάμε μόνο όταν πρέπει. Αλλά και γενικά επειδή είχε γίνει εκείνη η κριτική στο ματς με τον ΟΦΗ δεν ήθελα να μιλάω πολύ.

Να γυρίσουμε στα αγωνιστικά. Σε έβαλε ο Βεσελίνοβιτς και έπαιξες και μάλιστα σκόραρες νωρίς το πρώτο σου γκολ, αν και αμυντικός.

Στο δεύτερο παιχνίδι με αντίπαλο τις Σέρρες. Μέχρι το 88′ το ματς ήταν 1-1 και έβλεπα τον κόσμο να φεύγει από τις εξέδρες. Η τύχη το ήθελε όμως, να μπορέσω να κάνω εγώ το 2-1 και ο κόσμος ξαναγύρισε για να πανηγυρίσει. Τρίτο παιχνίδι ήταν με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Κατάφερα να σκοράρω και σε εκείνο το ματς και πλέον είχα καθιερωθεί στην ομάδα.

Είχες καθιερωθεί στην ομάδα όταν ήρθε ο Μπάγεβιτς ως προπονητής.

Με βρήκε να είμαι ο βασικός μαζί με τον Μανωλά. Μάλιστα στο πρώτο πρωτάθλημα το 1988-89 μαζί με τον Οικονομόπουλο και τον Οκόνσκι ήμασταν οι τρεις που παίξαμε 30 ματς. Αξέχαστες στιγμές.

Εκείνο το πρωτάθλημα που κρίθηκε ουσιαστικά με τη νίκη επί του Ολυμπιακού με το γκολ του Καραγκιοζόπουλου.

Εκείνο ναι. Πριν από αυτό το ματς όμως, υπήρχε ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Έπαιζα μαζί με τον Μανωλά και ο αγωνιστικός χώρος δεν ήταν καλός. Σε μια φάση, έσκασε ανάμεσά μας η μπάλα και κανείς από τους δυο μας δεν πήγε για να την βρει. Την πήρε ο Γιούρισιτς και μας έκανε το γκολ.

Ο Γιδόπουλος που ήταν τότε πρόεδρος, εκνευρίστηκε και μας πήγε 20 μέρες στην Πάρνηθα για προετοιμασία πριν το ματς. Εκεί μάθαμε και τις δηλώσεις του Σαλιαρέλη και ουσιαστικά “φτιαχθήκαμε”.

Ποιες δηλώσεις;

Είχε πει τότε ότι ο Ολυμπιακός είναι “αρσενικό” όνομα, ενώ η ΑΕΚ “θηλυκό” και όπως καταλαβαίνεις, αυτές οι δηλώσεις ήταν που μας τσίγκλισαν και μας “έφτιαξαν” όπως λέμε.

Το ίδιο το ματς πως το θυμάσαι;

Εγώ δεν έπαιξα, γιατί στο μεταξύ είχα ένα πρόβλημα με τις αμυγδαλές και ανέβασα υψηλό πυρετό όλη την εβδομάδα, όμως έφυγα από το νοσοκομείο για να μπορέσω να είμαι δίπλα στην ομάδα. Έζησα όλη την ένταση του ματς και να ξέρεις ότι στον πάγκο η ένταση είναι μεγαλύτερη απ’ ότι στον αγωνιστικό χώρο. Από εκεί είδα τις δυο τεράστιες αποκρούσεις που έκανε ο Μανωλάς, όπου ειδικά στην κεφαλιά του Ντέταρι, ούτε τερματοφύλακας δεν θα την είχε κάνει. Ήταν μια μαγική βραδιά. Σκέψου ότι εγώ ένα παιδί από το χωριό, είχα φτάσει να είμαι στο Ολυμπιακό στάδιο και να πανηγυρίζω την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Τον Μπάγεβιτς πως τον θυμάσαι ως προπονητή, τι ήταν αυτό που έφερε και άλλαξε την ομάδα;

Ο Μπάγεβιτς ήταν και είναι ένας φοβερός άνθρωπος. Ξέραμε μαζί του τι ξημερώνει και τι πρέπει να κάνουμε. Υπήρχε πειθαρχία στην ομάδα και κάθε χρόνο το μόνο που έκανε ήταν ποιοτικές προσθήκες και ουσιαστικά άλλαζε την ομάδα σε ένα ποσοστό 25 με 30%. Ήταν δίκαιος προπονητής κι εγώ χαιρόμουν που δούλευα μαζί του. Γι’ αυτό έδινα τα πάντα για την ομάδα και με αγάπησε ο κόσμος, όπως τον αγάπησα κι εγώ.

Με τους αντιπάλους πως το πήγαινες;

Θα σου πω μια ιστορία με τον Ρότσα, τον οποίο θεωρώ φίλο μου και μετά από τόσα χρόνια έχει το σεβασμό μου. Είχαμε παίξει ένα ματς στο Ολυμπιακό στάδιο και τότε τον είχα εκνευρίσει σε τέτοιο βαθμό που με χτύπησε και έκανε μια κίνηση σαν να με φτύνει. Μετά τον αγώνα οι δημοσιογράφοι με έπιασαν για δηλώσεις και με ρώτησαν για το περιστατικό. Εγώ τότε είπα ότι δεν έγινε τίποτα και παρά τα όσα είχε δείξει η τηλεόραση, αρνήθηκα ότι μου έκανε κάτι. Την επόμενη μέρα χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι και άκουσα μια φωνή σε σπαστά ελληνικά να μου λέει: “Είσαι ο Κούτουλας”; Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κάποιος από τους συμπαίκτες μου και μου έκανε πλάκα, αλλά στη συνέχεια μου είπε: “Άκουσα τις δηλώσεις σου. Δεν ξέρω αν θα παίξεις μπάλα, που θα παίξεις, αλλά σαν άνθρωπος θα πετύχεις πολλά”. Έτσι γίναμε φίλοι με τον Χουάν και είμαστε μέχρι σήμερα.

«Χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι μου και είναι ο Ρότσα… “Άκουσα τις δηλώσεις σου. Δεν ξέρω αν θα παίξεις μπάλα, που θα παίξεις, αλλά σαν άνθρωπος θα πετύχεις πολλά”, μου λέει…»

Έκανες φιλίες από το ποδόσφαιρο.

Μια από αυτές είναι και με τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Μάλιστα τον είχα γνωρίσει τυχαία στον Κορυδαλλό, πριν ακόμα γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και πριν αυτός πάρει την ΑΕΚ. Τότε ήταν στον Ιωνικό.

«Με πλησιάζει ο Μελισσανίδης τη μέρα της παρουσίασής του, μου κλείνει το μάτι και μου λέει… “τελικά θα με έχεις πρόεδρο!”»

Πες μου αυτή την ιστορία.

Εγώ έμενα ως ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στον Κορυδαλλό και όταν έκλεισα τα 18 είχα δει απέναντι από το εστιατόριο που έτρωγα μια σχολή οδηγών. Πήγα λοιπόν μια μέρα εκεί και ήταν ο ίδιος μέσα στη σχολή. Του είπα ότι θέλω να βγάλω δίπλωμα και με ρώτησε τι δουλειά κάνω. “Είμαι ποδοσφαιριστής και παίζω στην ΑΕΚ”, του είπα. “Εγώ δεν σε ξέρω”, μου απάντησε. “Είμαι ερασιτέχνης και θα γίνω επαγγελματίας”, του είπα ξανά. Την επόμενη μέρα που πήγα για τα χαρτιά, με είχε ψάξει και είχε δει ότι όντως του έλεγα αλήθεια. Οπότε μου είπε να με πάρει στον Ιωνικό για ένα χρόνο δανεικό. Αλλά αρνήθηκα όπως είχα και με τον Χρυσοβιτσάνο στην ΑΕΚ, που όλοι τον φοβόντουσαν. Εγώ είχα το θάρρος και μιλούσα. Μου είχε πει τότε να με δώσει δανεικό στο Χαϊδάρι και να μου δώσει και 1 εκατομμύριο δραχμές, αλλά εγώ δεν ήθελα με τίποτα. Ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας μου και μάλιστα μου είπε ο Χρυσοβιτσάνος: “Πολύ θράσος δεν έχεις ρε μικρέ”;

Τελικά όμως με τον Μελισσανίδη πρόεδρο πορεύτηκες στην ΑΕΚ.

Όταν ήρθε στην παρουσίασή του, μου έκλεισε το μάτι και μου είπε αυτό ακριβώς: “Τελικά να που με έχεις πρόεδρο”. Αναπτύξαμε μια εξαιρετική σχέση και χάρηκα όταν τον είδα στα εγκαίνια του νέου γηπέδου. Ήμουν αρχηγός στην ομάδα μαζί του και πήγαινα στα γραφεία μαζί με τον Σαβέβσκι, τον Μανωλά και τον Γεωργιάδη. Μια φορά, μας έδωσε τα πριμ και μας είπε ότι αυτά θα ισχύουν και να πάμε να τα πούμε στους υπόλοιπους. Εγώ τότε αντέδρασα και του είπα ότι θα ενημερώσω τους υπόλοιπους και ότι αποφασίσουμε θα επιστρέψω για να του το πω. Φαίνεται πως εκτίμησε αυτή τη στάση μου, ότι δεν θα ήμουν δηλαδή αυτός που απλά θα μετέφερε τις εντολές του, αλλά θα υπήρχε και συνεννόηση με τους συμπαίκτες μου. Έτσι κέρδισα τον σεβασμό του, αλλά φυσικά τον σεβόμουν και τον σέβομαι και εγώ σε υπέρτατο βαθμό. Φτάσαμε στο σημείο να ανανεώνω το συμβόλαιο μου σε 5 λεπτά. Όπως έκανα και στο Μονακό.

Στο Μονακό;

Ναι παίζαμε εκεί, το περίφημο ματς με τη Μονακό του Κλίνσμαν και των άλλων μεγάλων παικτών. Με είχε φωνάξει ως αρχηγό στο σουίτα του και μου έλεγε για το παιχνίδι, να κοιτάξουμε να πάρουμε αποτέλεσμα για να γεμίσει το γήπεδο στη ρεβάνς. Στο τέλος μου λέει: “Να περάσεις να υπογράψεις και την ανανέωση του συμβολαίου σου”. Εγώ τότε δεν πήγαινα με μάνατζερ για τις ανανεώσεις και αυτό το είχε εκτιμήσει. Μέσα σε 5 λεπτά είχαμε συμφωνήσει και για όλα και απλά πήγαινα στα γραφεία και υπέγραφα. Τέτοια ήταν και είναι η σχέση μας.

«Η ΑΕΚ ήταν όλη μου η ζωή!»

Από την ΑΕΚ γιατί έφυγες;

Για μένα η ΑΕΚ ήταν όλη μου η ζωή. Να φανταστείς, εάν εξαιρέσεις τον Μίμη Παπαϊωάννου, είμαι αυτός που έχει πάρει τους περισσότερους τίτλους. Τέσσερα πρωταθλήματα, 3 κύπελλα, Λιγκ Καπ, Σούπερ Καπ. Νομίζω έχω περάσει τον Στέλιο Μανωλά για ένα κύπελλο. Ο χιαστός που έπαθα όμως σε ένα παιχνίδι με το Βόλο μου πήγε πίσω όλη μου την καριέρα. Από κάποια λάθη που έγιναν και δεν θέλω να τα αναφέρω, ουσιαστικά μου πήρε 2,5 χρόνια για να γυρίσω στα γήπεδα.

Μετά τον Μελισσανίδη, πρόεδρος στην ομάδα ήταν ο Λάκης Νικολάου. Με είχε φωνάξει λοιπόν στο γραφείο του και μου είπε ότι ήθελε να ανανεώσω. Ήμουν 29 χρονών και στα 32 μου θα το ξαναβλέπαμε. Εγώ πράγματι ανανέωσα, γιατί όπως μου είπαν θα γινόμουν η σημαία της ΑΕΚ, αλλά το καλοκαίρι έφυγε ο Μπάγεβιτς από την ομάδα.

Έφυγες επειδή έφυγε ο Μπάγεβιτς;

Θα σου πω. Είναι κάτι που το λέω για πρώτη φορά. Δεν έφυγα από την ΑΕΚ με ωραίο τρόπο. Το καλοκαίρι λοιπόν είχε αναλάβει ο Στεπάνοβιτς και μου τηλεφώνησε κάποιος άνθρωπος, που δεν θέλω να πω το όνομά του και μου είπε ότι ήμουν εκτός πλάνων του. Εγώ τρελάθηκα και αμέσως κατέβηκα στην Αθήνα για να τον βρω.

Πήγα στο γραφείο του και ήταν σε αυτό που καθόταν ο Μπάγεβιτς. Μάλιστα είχε γυρισμένη την πλάτη του και κοιτούσε έξω από το παράθυρο και δεν ήθελε καν να με δει. Τότε είπα του μεταφραστή του, του Βαγγέλη, πες του όπως στα λέω: “Κύριε Στεπάνοβιτς, εκεί που κάθεστε, καθόταν τόσα χρόνια ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος όταν ήθελε να μου πει το οτιδήποτε με κοιτούσε στα μάτια. Γυρίστε και κοιτάξτε με, γιατί εγώ τόσα χρόνια έχω δώσει και την ψυχή μου στην ΑΕΚ και έσπασα τα πόδια μου για την ομάδα και είμαι ο αρχηγός της”.

Έπεσε από τα σύννεφα. Άλλα του είχαν πει για μένα. Τέλος πάντων, πήγαμε στην προετοιμασία, ήμουν από τους πρώτους στα εργομετρικά, αλλά δεν έπαιξα ούτε σε ένα φιλικό. Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα, έλυσα το συμβόλαιό μου και μάλιστα πρέπει να ξέρει και ο κόσμος, πως η ομάδα μου όφειλε 16 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία δεν πήρα ποτέ, αλλά και ποτέ δεν έκανα προσφυγή. Δεν ήθελα να κάνω προσφυγή στην ομάδα. Αυτός όμως που με “έφαγε” από την ομάδα δεν ξαναπάτησε στην ΑΕΚ και κανείς δεν τον αναζητά.

«Για 10-12 χρόνια δεν περνούσα από τη Φιλαδέλφεια, γιατί με έπιαναν τα κλάματα!»

Να κλείσουμε και με δυο κουβέντες για το νέο γήπεδο και πως ένιωσες στα εγκαίνια.

Ο Γρανίτσας, τότε ο άνθρωπος, γκρέμισε το γήπεδο, γιατί είχε πάρει υποσχέσεις απ’ όλους ότι θα ξαναχτιστεί. Έγινε ότι έγινε όμως και μπήκε τελευταία στιγμή στο φάκελο το Καραϊσκάκη. Εγώ για αρκετά χρόνια, πάνω από 10-12, δεν περνούσα από τη Φιλαδέλφεια, γιατί με έπιαναν τα κλάματα. Μια φορά, είχε κλείσει η κόρη μου ένα ραντεβού με γιατρό στα 500 μέτρα από το γήπεδο. Την πήγα και πήρα την απόφαση να πάω να δω το οικόπεδο.

Περπατούσα διστακτικά και όταν έφτασα κοντά, διέκρινα σε ένα παγκάκι να κοιτάει το κενό, μια ανθρώπινη φιγούρα. Πλησίασα και ήταν ο “Κίγκαν”. Ένας οπαδός μας, που δεν έχανε ούτε προπόνηση και πάντοτε ήταν κοντά μας. “Κίγκαν τι κάνεις εδώ” του είπα. “Έρχομαι κάθε μέρα και κάθομαι”, μου είπε και μας έπιασαν και τους δύο τα κλάματα. Γύρισα στο αμάξι και η γυναίκα μου με ρώταγε τι έπαθα. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως όταν μπήκα στο νέο γήπεδο, ένιωθα σαν να είχα πάρει δέκα πρωταθλήματα μαζί. Δεν με νοιάζει τι έκανα στην καριέρα μου. Αρκεί που ήμουν στα εγκαίνια του νέου γηπέδου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News