Κι όμως, όλα χάθηκαν νωρίς…

Aς ειπωθεί από την αρχή ώστε να μην υπάρξει η οποιαδήποτε παρεξήγηση: έκανε πρόοδο η εθνική ομάδα σε αυτή τη διαδικασία των προκριματικών για την τελική φάση του Μουντιάλ; Αναμφίβολα ναι. Τόσο σε ομαδικό επίπεδο, όπου δεν είναι πλέον η φοβισμένη ομάδα άλλων, όχι πολύ μακρινών εποχών. Κοιτά στα μάτια ισχυρούς, στέκεται στο χορτάρι, διεκδικεί, δεν έχει αποκλειστεί ακόμη και κυνηγά ένα θαύμα μεν, αλλά δεν τα παρατά. Επιπρόσθετα, σε ατομικό επίπεδο έδωσε παίκτες που θα στηριχθεί το σύνολο τα επόμενα χρόνια. Ο Τσιμίκας πλέον είναι βασικός και κλάση σπουδαία. Ο Δουβίκας έρχεται. Ο Παυλίδης μολονότι του λείπει το «εύκολο γκολ», βελτιώθηκε. Ο Μαυροπάνος από το πουθενά σχεδόν, καθιερώνεται. Ο Ανδρούτσος δείχνει αξιόπιστος και πασχίζει να ανέβει επίπεδο και ο ίδιος παρέα με την εθνική.

 

Τι λείπει τότε ή αν προτιμά κάποιος, τι ακριβώς έλειψε για να έρθει ένα αποτέλεσμα στη Σουηδία; Η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής: πρόκειται για την ισορροπία! Τίποτα δεν είναι μαύρο και τίποτα άσπρο. Ομοίως, πουθενά δεν μπορείς να πας αν βασιστείς στην (αθλητική) γερουσία και ταυτόχρονα κινδυνεύεις να βρεθείς σε αδιέξοδο αν ποντάρεις μόνο στα νιάτα. Μια στάλα εμπειρίας πάντα είναι απαραίτητη. ‘Η όλες οι δυνάμεις όταν παλεύεις να επανέλθεις σε τοπ επίπεδο. Εδώ είμαστε, λοιπόν…

 

Η εθνική την πάτησε άγρια όχι στο ματς με τη Σουηδία αλλά πριν από αυτό! Κάρτα ο Τζαβέλας στο Μπατούμι, εκτός μάχης στο κρίσιμο ραντεβού της Τρίτης. Νοκ άουτ ο Σταφυλίδης που θα έπαιρνε τη θέση και ο Φαν ‘ τ Σιπ σχεδόν βραχυκύκλωσε.  Δεν είχε , με επιλογή του, άλλες εναλλακτικές. Αναγκάστηκε να κάνει αλχημείες με το δίδυμο των αριστερών ακραίων , τον Τσιμίκα και τον Γιαννούλη. Στο δε κέντρο της άμυνας, ο Μαυροπάνος θα γίνει 24 ετών σε ένα δίμηνο και ο Χατζηδιάκος είναι σε αντίστοιχη ηλικία. Δηλαδή, φλέγονται από πάθος και πείσμα που ενίοτε τυφλώνει και δεν κρύβει την απειρία τους! Τι συνέβη απέναντι στους Σουηδούς; Αγαρμπο τάκλινγκ του Μαυροπάνου και πέναλτι μαρς. Ολότελα λανθασμένη εκτίμηση του Χατζηδιάκου (αλλά και του γκολκίπερ Βλαχοδήμου, μην κλείνουμε τα μάτια) στο δεύτερο γκολ, τέλος το ματς και μάλλον η δεύτερη θέση στον όμιλο. Η όλη καλή εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου πήγε στράφι. Γιατί τέτοια έξοχη απόδοση χρόνια είχε να εμφανίσει το γαλανόλευκο σύνολο. Λες και έπαιζαν οι …παίκτες κορόιδο στον Αγιο Κοσμα. Σκέτα κομπιούτερ. Αλλαζαν τη μπάλα με θαυμαστή ακρίβεια, οι Σουηδοί ζαλίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν, όποτε ήθελαν οι διεθνείς απειλούσαν και άπλωναν σε όλες τις πλευρές το παιχνίδι με τρόπο σαγηνευτικό για το ποδόσφαιρο. Τι έλειψε; Αυτό που λείπει εδώ και καιρό. Ενας κλασικός φορ. Ενας στράικερ ολκής. Με αποτέλεσμα να έχουμε τον Μασούρα να τελειώνει τις φάσεις και να είναι φοβερά άτυχος στο δοκάρι,  όπως συνάντηση με την ατυχία είχε και ο Παυλίδης στη δική του κεφαλιά στο δοκάρι. Και όταν δεν βάζεις ένα γκολ στο ημίχρονο που αναγκάζεις τη Σουηδία να σε παρακολουθεί και ίσως  να σε …θαυμάζει, τότε όλα θα πάρουν δρόμο κακοτράχαλο στη συνέχεια. Διότι η εικόνα από την αρχή του δεύτερου 45λεπτου δεν ήταν η ίδια και δεν άλλαξε αυτή στο πέναλτι. Τα σημάδια φαίνονταν νωρίτερα…

 

Κάπως έτσι το ποτήρι θα το δουν όλοι όπως τους βολεύει. Με την προϋπόθεση πως δεν θα γίνει το θαύμα, άλλοι θα κρατήσουν την έξοχη απόδοση του πρώτου ημιχρόνου και θα λησμονήσουν το ναυάγιο στην άμυνα κατά τη  συνέχεια του παιχνιδιού. Και ορισμένοι θα μιλήσουν ξανά για εγγενή αδυναμία να διεκδικήσουμε έναν σοβαρό στόχο την ώρα που άλλες εθνικές ομάδες φτάνουν πιο κοντά από μας στην πηγή. ‘Η μήπως δεν είναι αυτό μια πικρή αλήθεια;

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News