ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΣ: Ο Έλληνας διαιτητής δεν έγινε ξαφνικά ανίκανος, ανέκαθεν ήταν...

Κάθε φορά που ένας Βαγγέλης Γρατσάνης θα βγαίνει με φωσκολικό ύφος να ανακοινώσει την αποχώρησή του ως άλλο “Big Brother”, κάθε φορά θα ανοίγει και η κουβέντα για τη διαιτησία στην Ελλάδα και το έργο του Κλάτενμπεργκ στη θέση του αρχιδιαιτητή. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία.

Ο κ.Γρατσάνης εξαπέλυσε ευθεία επίθεση στον Άγγλο θεωρώντας ευατόν αδικημένο, αλλά και στο σύνολο τους Έλληνες διαιτητές ριγμένους έως θιγμένους, για το γεγονός ότι ορίζονται ξένοι, ότι έχει χαθεί η αξιοπιστία του… ντόπιου “προϊόντος” και γενικώς “ήρθαν οι ξένοι να μας φάνε τις δουλειές”.

Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή: η διαιτησία στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν στα φόρτε της. Ούτε τώρα ούτε πριν 10 χρόνια ούτε πριν 20 ούτε πριν από 30. Ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν εκείνες που όχι μόνο έδειχναν την ποιότητά τους στον αγωνιστικό χώρο, αλλά έβγαζαν και τον απαραίτητο σεβασμό. Ελάχιστες σε σημείο να χαρακτηρίζονται… γραφικές. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι στον τόπο τούτο το γραφικό είναι κανονικό και το κανονικό κάτι εξωγήινο.

Θέλετε να αραδιάσουμε ονόματα του παρελθόντος που έγιναν εξώφυλλα εφημερίδων με παχυλούς τίτλους; Νικάκης, Κουκούλας, Δέδες πιο παλιά. Αυτά ως προς το γεγονός πως ξάφνου, για τον κ.Γρατσάνη και τον κάθε Γρατσάνη, ο Έλληνας διαιτητής έγινε ανίκανος. Δεν έγινε, ήταν και τώρα φαίνεται η διαφορά με τους ξένους στα σημαντικά παιχνίδια. Από πού να το πιάσεις; Από τον σεβασμό των ποδοσφαιριστών προς τον ξένο διαιτητή (δείγμα του πόσο… σέβονται τον Έλληνα), από τη στάση του ίδιου του διαιτητή στο ματς και σε όλα τα στοιχεία εκείνα που το συνθέτουν (πειθαρχία, αντίληψη, διορατικότητα); Από πού;

Οι Έλληνες διαιτητές, λοιπόν, στο σύνολό τους δεν ήταν καλοί και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είχαν (και δεν έχουν) κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν ακόμα και εκδούλευση για να παραμείνουν γατζωμένοι στους πίνακες. Το ότι δεν έχουμε καλή διαιτησία άρχισε να γίνεται αντιληπτό συνολικά όταν μπήκαν στην “καθημερινότητά” μας οι λεγόμενοι “καθηγητές διαιτησίας” ή “τηλεκριτικοί διαιτησίας”. Με έναν στην οθόνη θεωρούσες θέσφατο αυτό που έλεγε για μία “χ”, “ψ” φάση, δεν έμπαινε στην αμφιβολία, όταν όμως μπήκε ο ανταγωνισμός στη μέση άρχισε να γίνεται ακόμα καλύτερο1 Η ίδια φάση, αλλά διαφορετικές απόψεις. Πέναλτι ο ένας, κανένα πέναλτι ο άλλος. Κι εσύ στο ψυχιατρείο.

Ο ξένος διαιτητής έχει ένα συν και αυτό το αναγνωρίζουν άπαντες. Δεν κουβαλάει καμία καχυποψία του κόσμου σε αντίθεση με τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ Έλληνα που θα σφυρίξει ένα ντέρμπι. Η γκρίνια έχει να κάνει με την απόφαση του Κλάτενμπεργκ να φέρνει ξένους διαιτητές και όχι με αυτούς καθ’ αυτούς. Ίσως γιατί ορισμένοι έχασαν τη βολή τους, ίσως γιατί, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου, “είναι πολλά τα λεφτά, Άρη”, που χάθηκαν θα συμπληρώσω.

Όπως και να ‘χει, δείτε το καθαρά επαγγελματικά. Κάνεις καλά τη δουλειά σου; Θα ανταμειφθείς. Δεν την κάνεις; Θα φέρω άλλον. Νέτα σκέτα. Ποιος διαιτητής δηλαδή είναι ο σούπερ ντούπερ, η ουάου σφυρίχτρα, που αδικείται πραγματικά από τους ορισμούς ξένων συναδέλφων στα λεγόμενα κρίσιμα παιχνίδια; Ποιος ξένος διαιτητής, ακόμα και μικρότερης κατηγορίας, μπορεί να χαρακτηριστεί χειρότερος από έναν δικό μας;

Δεν είναι μόνο η καχυποψία, κ.Γρατσάνη, γύρω από τους συναδέλφους σας, δεν είναι η ξενομανία του Μαρκ Κλάτενμπεργκ ούτε ξάφνουν είδε εχθρούς όλους τους συμπατριώτες μας διαιτητές. Ανεπαρκείς τους είδε, εχθρούς όχι. Και επειδή η ανεπάρκεια είναι χειρότερη της αμάθειας, χίλιες φορές ένας “ξένος Γρατσάνης” παρά από τον ίδιο τον Βαγγέλη Γρατσάνη. Δεν έχασε η βενετιά βελόνι, που λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Δεν είναι το πρόβλημα ο κ.Γρατσάνης, αλλά η αντίληψη του κ.Γρατσάνη. Μία “ξανθοπουλέικη” αντίληψη του ριγμένου, του κατατρεγμένου, που έρχονται οι άλλοι και τρώνε τις δουλειές. Γιατι ο Έλληνας διαιτητής ζυγό δεν υπομένει.

Αντί να εντοπίσουν οι ίδιοι το πρόβλημα, να διορθώσουν οι ίδιοι την εικόνα τους προς τα έξω και να κάτσουν να μάθουν τα βασικά για να κερδίσουν τον σεβασμό όλων, βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα. Ευτυχώς ουδείς τους δίνει τη σημασία που θα περίμεναν. Ξένοι διαιτητές μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ευχάριστο που έχουν πολλοί αυτή την αντίληψη.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News