Η επιστροφή των «κοντών»;

Για τους μυημένους, δεν ήταν έκπληξη. Ναι, η παρουσία του Γιαν Ζόμερ στο Euro 2020 έκανε πολύ θόρυβο καθώς από μόνη της συνιστούσε λόγo για να βλέπεις το πώς εξελίσσεται η πορεία της εθνικής Ελβετίας. Ο δε 32 ετών κίπερ παραλίγο μόνος του να στείλει την ομάδα του στα ημιτελικά.

Και λοιπόν; Υπάρχει λόγος να ρίχνουμε ματιές στους ηττημένους, σε αυτούς που πήγαν σπίτι τους και όχι σε αυτούς που ετοιμάζονται για τις μάχες των ημιτελικών; Ενίοτε ας συμβαίνει κι αυτό. Διότι ο Ζόμερ είναι παραπάνω από ένας τερματοφύλακας. Με όσα έκανε στο τουρνουά, γύρισε τον χρόνο πίσω και θύμισε παλαιότερες εποχές. Τότε που κάτω από την εστία έβλεπες τερματοφύλακες όχι θηρία σε ύψος, αλλά άτομα που γούσταρες να τα αποκαλείς «αίλουρους» ή «γάτους». Πάντα χαρακτηρισμοί από το ζωικό βασίλειο, για να είμαστε εξηγημένοι…

Τι έκανε ο Eλβετός «άσος» στο ματς με την Ισπανία; Όχι μόνο σε αυτό, αλλά κυρίως σε αυτό. Στους ομίλους δεν ήταν αυτό που λέμε ότι έλαμψε, αλλά στη φάση των «16» απέκρουσε το κρίσιμο πέναλτι του Εμπαπέ στην αγχώδη διαδικασία και μετά στα προημιτελικά, ένα αληθινό ρεσιτάλ. Συνολικά οκτώ επεμβάσεις «έγραψε» στην παράταση απέναντι στους Ισπανούς, κάτι καθόλου σύνηθες και σίγουρα αξιομνημόνευτο. Ηταν όλο στον …αέρα!

Ο Γιαν Ζόμερ ήταν ένας καλός λόγος για να γεφυρωθεί το χθες με το σήμερα. Να επανέλθει έστω και για λίγο η γοητεία στις εντυπωσιακές εκτινάξεις ενός υπερασπιστή των διχτύων που αρέσκεται να γίνεται θεαματικός και συνάμα αποτελεσματικός.

Εφερε στο νου τις αλήστου μνήμης εποχές του …Αρβανίτη και του Δοξάκη. Θυμάστε αλήθεια; Ο δεύτερος ήταν εξαιρετικός όταν τον «βομβάρδιζαν» και φορούσε τη φανέλα του Εθνικού. Ο πρώτος, ο συνεπής στην καριέρα του Χρήστος Αρβανίτης, έκανε καλή διαδρομή, σίγουρα όμως όχι αυτή που θα άξιζε. Πάντα ήταν ένα καλός «πρωτοδεύτερος» στον Ολυμπιακό και μόνο στο μπαράζ με τον Αρη το καλοκαίρι του ’80 ήταν καθοριστικός και ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Το ύψος, μάλλον, δεν τον βοήθησε να ξεπεταχθεί, είχε όμως ρεφλέξ και ώρες ώρες …πετούσε!

Έτσι και ο Ζόμερ. Με 1,83 μπόι, στις μέρες μας θεωρείται κοντός για τη θέση. Καμμιά σχέση με τα …θεριά, τον Κουρτουά ή τον Νόιερ, τους κατά τεκμήριο καλύτερους γκολκίπερ αυτή τη στιγμή. Η καρδιά του Ελβετού, ωστόσο, λέει πολλά. Όπως και τα πόδια του! Γιατί είναι άφθαστος στο παιχνίδι με τα κάτω άκρα, εκεί που δίνουν σημασία οι σύγχρονοι προπονητές τερματοφυλάκων.

Ο Ζόμερ, για να ειπωθεί η πλήρης αλήθεια, τα σουτ που στέλνουν ψηλά στην εστία τη μπάλα, δύσκολα τα βγάζει. Δεν έχει και τα μακριά χέρια που απαιτούνται. Το αν η απόδοση και η συνολική του παρουσία οδηγήσει αρκετούς να αναθεωρήσουν απόψεις και να σκεφθούν έστω την επιστροφή των «κοντών», ή έστω άλλου τύπου προδιαγραφές για τη θέση του τερματοφύλακα, μάλλον είναι πρόωρο να ειπωθεί. Έως και υπερβολικό στη σκέψη.

Ο Γιαν Ζόμερ, όμως, ήταν ένας καλός λόγος για να γεφυρωθεί το χθες με το σήμερα. Να επανέλθει έστω και για λίγο η γοητεία στις εντυπωσιακές εκτινάξεις ενός υπερασπιστή των διχτύων που αρέσκεται να γίνεται θεαματικός και συνάμα αποτελεσματικός. Αυτό που είδαμε μας έλειψε. Γιατί έφερε ξανά τις θύμησες άλλων καιρών…

Η επιστροφή των «κοντών»;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ