Eurobasket: Ο πρώτος γιος του διαβόλου

Η Ιταλία αντάμωσε με τη Γιουγκοσλαβία για το Eurobasket, στις 30 Μαΐου 1983 στο Λιμόζ. Η σύρραξη θεωρείται ακόμη ένας από τους μνημειώδεις καβγάδες στην Ιστορία της διοργάνωσης.

Έτριξαν οι πολύτιμες πορσελάνες εκείνο το βράδυ της 30ής Μαΐου του 1983 στο Λιμόζ για το Eurobasket. Όποιος ρέκτης του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν είχε ακούσει πριν το ονοματεπώνυμο Ντράζεν Πέτροβιτς, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Ο ίδιος ο νεαρός Γιουγκοσλάβος, ετών 19, δεν θα τον άφηνε να το ξεχάσει.

Ο μικρός Ντράζεν έμελλε να ζήσει ακόμη 10 χρόνια και μία εβδομάδα. Στη βραχύχρονη ζωή του ως εκείνη τη στιγμή, όμως, δεν είχε μισήσει άλλο μέρος όσο το Λιμόζ. Το «Μπομπλάν» είχε γίνει η εκατόμβη του δις: το 1982 και το 1983 η Σιμπένκα του Σίμπενικ, η ομάδα του, είχε χάσει δύο τελικούς Κυπέλλου Korac από τους «λιμουζό».

Οι «κίτρινοι» έβαλαν κόκκινο κρασί στις πολύτιμες πορσελάνες τους, διότι δεν είχαν οποιαδήποτε δουλειά να βρίσκονται εκεί. Ο Ντράζεν, αντιθέτως, είχε.

Το ματς της τέταρτης αγωνιστικής για το Eurobasket του 1983 μύριζε φωτιά και θειάφι. Η Γιουγκοσλάβοι είχαν νικήσει πολύ δύσκολα τους Γάλλους, είχαν ηττηθεί στον πόντο από τους Ισπανούς, είχαν περάσει ευχάριστες στιγμές απέναντι στη Σουηδία, αλλά είχαν αποδράσει στο ματς με τους Έλληνες ύστερα από το χαμένο σουτ του Λιβέρη Ανδρίτσου. Το σημαντικό ματς με την Ιταλία έπετο.

Ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς ως προπονητής της ΑΕΚ

Η Γιουγκοσλαβία είχε παικταράδες, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς κοιτούσαν τα προνόμια του Δημοσίου για τους… συνταξιούχους. Ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς, ο Ζόραν Σλάβνιτς, ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, ο Ντράζεν Νταλιπάγκιτς ήταν πολύ μεγάλη για να τρέχουν σε κλειστά με ημιφωτισμό και ζημιογόνους κραδασμούς για τα γόνατα.

Εντάξει, δεν ήταν μεγάλοι –έμοιαζαν μεγάλοι. Μα το μυστάκιον αποτελείται δυνάμεων που λειτουργούν ετεροκίνητα, παιανίζουν για την αρρενωπότητα και ψέλνουν για τα γηρατειά. Πάντως, τον 33χρονο Τσόσιτς και τον 32χρονο Σλάβνιτς δεν τους έλεγες μικρούς εκείνη την εποχή. Οι σκέψεις για την αποχώρηση ήταν ήδη σε προηγμένο επίπεδο.

Οι Ιταλοί, από την άλλη, είχαν μεγαλύτερο τον Ντίνο Μενεγκίν, που ήταν 33. Αυτόν το γίγαντα δεν βάραιναν μόνο τα χρόνια, αλλά και τα παράσημα. Είχε παίξει 10 διαδοχικούς τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τη Βαρέζε, από το 1970 έως το 1979 και είχε πάρει πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών.Εκείνη την εποχή έπαιζε στην Ολίμπια Μιλάνο.

Κατά τα άλλα, επρόκειτο για μια ομάδα με τους περισσότερους παίκτες στα ντουζένια τους.

Οι πλέι μέικερ τους, ο Πιερλουίτζι Μαρτζοράτι και ο Ρομπέρτο Μπρουναμόντι, ήταν το πρότυπο του εγκεφαλικού κοντού εκείνη την εποχή. Ο πρώτος έκανε δίδυμο στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1982 και του 1983 Καντού με το νεαρό σουτέρ Αντονέλο Ρίβα.

Ο Αντονέλο Ρίβα στο Eurobasket του 1989 απέναντι στη Γιουγκοσλαβία

Οι Κάρλο Καλιέρις, Ρέντσο Βεκιάτο και Ρομέο Σακέτι έπαιζαν στην Τορίνο. Ο 211 εκατοστών Άριο Κόστα, στην Μπρέσια. Οι Μπρουναμόντι, Ρενάτο Βιλάλτα και Μάρκο Μποναμίκο, στη Βίρτους Μπολόνια. Ο Αλμπέρτο Τονούτ στην Τριέστε. Και ο Ενρίκο Τζιλάρντι στη Ρόμα, με την οποία θα κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών ένα χρόνο αργότερα.

Ήταν μία ομάδα υπερπλήρης, με προπονητή μια αξιοσέβαστη μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Σάντρο Γκάμπα, και το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στη Γηραιά Ήπειρο. Τους Γιουγκοσλάβους τους γνώριζαν καλά.

Μόνο δύο έπαιζαν στη Serie A τότε, οι Κιτσάνοβιτς στη Σκαβολίνι Πέζαρο και Σλάβνιτς στην Καζέρτα, αλλά οι Τσόσιτς και Νταλιπάγκιτς είχαν περάσει από εκεί, ο τελευταίος μάλιστα επρόκειτο να πάρει μεταγραφή στη Βενέτσια.

Το σκηνικό είχε στηθεί.

Το ψαλίδι του Γκρμπόβιτς

Η ένταση ήταν έκδηλη από το πρώτο ημίχρονο. Ο Μποναμίκο χτύπησε βάναυσα με τον αγκώνα τον Νταλιπάγκιτς με το σκορ στο 30-29 και τον έριξε φαρδύπλατο στο πάτωμα. Το παιχνίδι εκεί διακόπηκε χωρίς να σφυριχτεί φάουλ στον πρώτο, αλλά η σπίθα είχε ανάψει.

Οι Ιταλοί ήταν καλύτεροι από τους Γιουγκοσλάβους στη διοργάνωση, όδευαν, άλλωστε, προς την κατάκτησή της. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς μπήκε και έδειξε την αυτοπεποίθησή του και το θράσος του, εκνευρίζοντας τους παίκτες της «ατζούρα». Με το σκορ στο 74-62, ο Τζιλάρντι τον έριξε κάτω ύστερα από φάουλ που σφυρίχτηκε υπέρ του Ράτκο Ραντοβάνοβιτς.

Ο Γκόραν Γκρμπόβιτς παρακολουθεί τον Νίκο Γκάλη στο Eurobasket του 1989

Ο Τζιλάρντι στραβοκοίταζε τον Ντράζεν, μέχρι που ο συμπαίκτης του, ο 32χρονος Πέτερ Βίλφαν που έπαιζε στη Ρεάλ Μαδρίτης, στήθηκε μπροστά του με άγριες διαθέσεις. Ο Σακέτι πήγε πίσω από τον Βίλφαν και του τράβηξε το μαλλί, ενώ ο Γιουγκοσλάβος είδε και τον Μενεγκίν να τον απειλεί και κατάλαβε πως, αν έκανε οτιδήποτε, η μοίρα του θα ήταν προκαθορισμένη.

Οι παίκτες είχαν πάρει θέση μάχης, αλλά δεν θα συνέβαινε κάτι αν, στη λογομαχία που είχε με τον Βιλάλτα, ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς δεν αποφάσιζε να τον κλωτσήσει στα γεννητικά όργανα.

Το μακελειό είχε αρχίσει. Ο «κόμπρα» Κιτσάνοβιτς έτρεξε μακριά, αλλά οι Ιταλοί ήθελαν αίμα. Τον πήγαν καροτσάκι στη γραμματεία και ο Βιλάλτα ανέβηκε στο τραπέζι και τον κλωτσούσε, ενώ οι Ιταλοί δημοσιογράφοι χτυπούσαν όποιον ήταν Γιουγκοσλάβος με τις γραφομηχανές τους.

Μέχρι και ο Γκάμπα συμμετείχε στη μάχη. Ο 22χρονος Γκόραν Γκρμπόβιτς αποφάσισε να γίνει απειλητικός και, βρίσκοντας ένα ψαλίδι, απειλούσε τους Ιταλούς. Όταν ο Μενεγκίν τον αντίκρισε, έβαλε ένα δυνατό γέλιο.

Η σύρραξη τελείωσε στο παιχνίδι που ο Φίλιππος Συρίγος απέδωσε στον Ντράζεν το προσωνύμιο «Γιος του Διαβόλου», με το οποίο είναι γνωστός στα ημέτερα, πλην, φυσικά, του κλασικού «Μότσαρτ».

Λόγω της δύναμης που είχαν στη FIBA Ιταλοί και Γιουγκοσλάβοι παράγοντες, τα μάτια αλληθώρισαν αισθητά. Ο Γκρμπόβιτς, που ήταν για… φυλακή, έχασε όλο το υπόλοιπο τουρνουά, όπως και ο Ιταλός φυσικοθεραπευτής, που πήγε καροτσάκι τον Κιτσάνοβιτς.

Ο Ντίνο Μενεγκίν στον τελικό της Τρέισερ Μιλάνο με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ το 1988 στη Γάνδη

Ο τελευταίος έφαγε ακριβώς… μία αγωνιστική, ενώ το ίδιο συνέβη με τον Γκάμπα.

Στην αποστολή της Ελλάδας, η οποία είχε αντιμετωπίσει την Ιταλία την προηγούμενη αγωνιστική και χάσει 108-83, έλεγαν πως αν ήταν η Εθνική στην ίδια θέση, θα είχε αποκλειστεί διά βίου!

Οι Ιταλοί κατέκτησαν το Ευρωμπάσκετ με το 105-96 επί της Ισπανίας στο Παρίσι στις 4 Ιουνίου. Ήταν το πρώτο τους και, 16 χρόνια αργότερα, θα κατακτούσαν το δεύτερο στην ίδια πόλη, με γενικό κουμανταδόρο το, γιο του Ντίνο, Αντρέα Μενεγκίν.

Όσο για τους Γιουγκοσλάβους, τερμάτισαν έβδομοι έπειτα από διακρίσεις 15ετίας στη διοργάνωση, κατά την οποία έφτασαν σε έξι τελικούς (με την εξαίρεση του 1979) και ήταν εμφανές ότι βρίσκονταν σε μεταβατική εποχή.

Όμως, είχαν βρει στον «Μότσαρτ» ή «Γιο του διαβόλου» τον παίκτη που θα τους οδηγούσε στη νέα εποχή. Το έκανε όπως υπαγόρευαν οι Γραφές.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News