Eurobasket 2022: Διαχρονική συλλέκτρια μεταλλίων με… αιτίες η Ισπανία
Το μέτρημα των τίτλων και των διακρίσεων έχει χαθεί, το… μέτρο όχι όμως. Με πλάνο, σύνεση και σωστές επιλογές, η «ρόχα» καμαρώνει σε έναν ακόμα τελικό.
Βελιγράδι, Ευρωμπάσκετ 2005. Ποιος θυμάται ότι τρεις ώρες μετά το «βάλ’ το αγόρι μου» του Διαμαντίδη, στον πόντο κρινόταν και ο άλλος ημιτελικός; Και έχανε η μεγαλύτερη λούζερ εκείνης της εποχής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;
Ναι, η Ισπανία! Από τη Γερμανία, που της έκλεισε η ίδια το σπίτι χθες το βράδυ και εξασφάλισε έβδομο συναπτό μετάλλιο! Τότε, πριν 17 χρόνια (όταν κι έφαγε 30άρα στο κεφάλι στον μικρό τελικό από τη Γαλλία, μένοντας εκτός βάθρου), η «ρόχα» δεν είχε κατακτήσει Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ποτέ στην ιστορία της.
Αύριο πηγαίνει για το τέταρτο χρυσό στις έξι τελευταίες διοργανώσεις, έχοντας πάρει το χάλκινο στις… αποτυχημένες (λέμε τώρα) διεκδικήσεις της κορυφής ενδιάμεσα. Η δουλειά που γίνεται στα εθνικά κλιμάκια είναι απλώς φανταστική και κάθε χρόνο οι Ιβηρες σαρώνουν τα μετάλλια, ανεξαρτήτως τουρνουά (Ευρωπαϊκού, Παγκόσμιου…), ηλικιακού προσδιορισμού (Κ-16, Κ-18…) και φύλου (Ανδρες, Γυναίκες).
Ειδικά αυτό το καλοκαίρι, δεν άφησαν τίποτα να πέσει κάτω: χρυσοί στα Ευρωπαϊκά Κ-18 και Κ-20 σε ανδρικό επίπεδο, όπως και στο γυναικείο τουρνουά Κ-20, αργυροί στα Κ-16 και Κ-17 (Παγκόσμιο) Ανδρών και στα Κ-16, Κ-17 (Παγκόσμιο), Κ-18 Γυναικών!
Ηρθε τον Σεπτέμβριο και ο τελικός των Ανδρών, παρά τις πάμπολλες απουσίες (Ρούμπιο, Γιουλ, ο αποσυρθείς Ροντρίγκεθ κ. ά.) και τις ακόμα περισσότερες αποχωρήσεις από την ενεργό δράση, ώστε να μπει το κερασάκι στην τούρτα.
Πρόεδρος που ξέρει, προπονητής που… μένει
Ογδοο μετάλλιο στο ισπανικό τιμόνι για τον Ιταλό τεχνικό Σέρτζιο Σκαριόλο.
Πρώτος σε εκείνη την εθνική Ισπανίας του 2005 παρατασσόταν με το Νο 4 ο Ρούντι Φερνάντεθ. Aυτός που παραμένει έως σήμερα στις εθνικές επάλξεις, ο ίδιος που τον πέταγαν στον αέρα της «Μερτσέντες-Μπεντς Αρένα» οι συμπαίκτες του πριν μερικές ώρες. Αειθαλής στα 37 του, με λιγότερα καρφώματα και περισσότερα τρίποντα, πάντα επιδραστικότατος στην άμυνα.
Τελευταίος προ 17 ετών, με το Νο 15, παρατασσόταν ο Χόρχε Γκαρμπαχόθα. Ο σημερινός πρόεδρος της ομοσπονδίας, που συνεχίζει και εξελίσσει το σχετικό έργο. Με προπονητές και συνεργάτες κάθε ιδιότητας που εντοπίζουν ανά την ισπανική και όχι μόνο επικράτεια (πόσες και πόσες ταλεντάρες έχουν αφρικανική καταγωγή…) ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί, με επίμονη δουλειά πάνω στα βασικά του αθλήματος.
Και με πίστη σε έναν Ιταλό, που έχει γίνει πιο Ισπανός και από τους Ισπανούς. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο πρωτόκατσε στον πάγκο το 2009 και με εξαίρεση το αποτυχημένο πείραμα του Χουάν Αντόνιο Ορένγκα τη διετία 2013-14, βρίσκεται ακόμα εκεί! Ακόμα και ο παλιός ψηλός της «ρόχα» και της Εστουδιάντες είχε περάσει από διάφορα μικρά εθνικά κλιμάκια νωρίτερα, μόνο ξεκάρφωτη δεν ήταν η επιλογή του.
Οσο για τον Σκαριόλο των οκτώ μεταλλίων στις δέκα μεγάλες διοργανώσεις που έχει καθοδηγήσει την εθνική, τα λόγια περιττεύουν. Ο 61χρονος από την Μπρέσια αποδεικνύεται πασών… συνθηκών. Εμπνέει τους παίκτες του, χειρίζεται όπως πρέπει τόσο τις βεντέτες των περασμένων ετών όσο και τους σημερινούς ρολίστες.
Και στα δύσκολα, είναι κει να διατάξει σύνθετες άμυνες όπως χθες με τη Γερμανία, να ζητήσει συνεργασίες των ψηλών με δημιουργό ξανά και ξανά τον Ουσμάν Γκαρούμπα των 7 ασίστ (!), να πιάσει κότσο τον ομόλογό του. Στην οκταετία προ Σκαριόλο (2000-08), ξέρετε πόσοι διαφορετικοί εκλέκτορες πέρασαν από την ίδια θέση; Εξι! Πώς να γινόταν δουλειά έτσι;
Παίκτες που… παίζουν, νατουραλιζέ που ηγείται
Ο Λορένζο Μπράουν φλερτάρει με 30άρες και νταμπλ-νταμπλ στα νοκ άουτ παιχνίδια!
Δύο παίκτες της Βαλένθια (που πέρυσι δεν έπαιζε στην Ευρωλίγκα), ένας της Μπανταλόνα, δύο συν ένας (ο Χάιμε Φερνάντεθ, που στο μεταξύ μεταγράφηκε στην Τενερίφη) της παρηκμασμένης Ουνικάχα Μάλαγα. Βασικά, όλη της η περιφέρεια, παρ’ ότι τερμάτισε με το ζόρι δωδέκατη στην ACB η πρώην ομάδα του Φώτη Κατσικάρη.
Και ένας ψηλός που παίζει στην… Ιαπωνία (Σάιθ). Σύμφωνοι, τη διαφορά κάνει ο ψηλός Βίλι Ερνανγκόμεθ των Πέλικανς και ο νατουραλιζέ γκαρντ Λορένζο Μπράουν, μα το supporting cast στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, επειδή είναι γεμάτο… παραστάσεων (sic).
Aντί να παρκάρονται στους πάγκους των Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, όπως γίνεται με πολλούς Ελληνες ομολόγους τους, οι καλύτεροι Ισπανοί παίκτες μετά τους πρωτοκλασάτους είναι διασκορπισμένοι σε άλλους συλλόγους. Παίζουν, εξελίσσουν το παιχνίδι τους, αποδεικνύονται έτοιμοι αγωνιστικά, τακτικά, ψυχολογικά να ανταποκριθούν στην πιο μεγάλη πρόκληση της καριέρας τους.
Ο καταπληκτικός αμυντικός Αλμπέρτο Ντίαθ έχει στα τρία νοκ άουτ παιχνίδια +52 στο ομαδικό +/-, ενώ η ομάδα του τα κέρδισε με συνολική διαφορά μονάχα 23 πόντων! Και ενώ βρέθηκε σε όλα ανεξαιρέτως να χάνει με διψήφιες διαφορές!
Χάιμε Πραδίγια και Τσάμπι Λόπεθ-Αρόστεγκι κάνουν επίσης σπουδαία δουλειά, ο δε Μπράουν που… νοικιάστηκε εκτάκτως και η περίπτωσή του δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στη χώρα που παίρνει τόσα μετάλλια, αποτελεί κι αυτός παράδειγμα της γενικότερης εύρυθμης λειτουργίας.
Ακόμα και ο αρχηγός (Ρούντι) Φερνάντεθ είχε ξινίσει όταν ανακοινώθηκε η… ισπανοποίηση του νέου πόιντ γκαρντ της Μακάμπι, εντούτοις τον πήρε από κοντά ο Σκαριόλο, του εξήγησε πόσο χρειάζεται στη χρονιά της λειψανδρίας στο «1» και οι αντιδράσεις στους κόλπους της ομάδας εξαλείφθηκαν εν τη γενέσει τους.
Ο Αμερικανός των 29 πόντων και 6 ασίστ στον ημιτελικό, του αντίστοιχου 28-8 στους «16» με τη Λιθουανία και της αξιοθαύμαστης σταθερότητας πραγματοποιεί τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του, έχοντας καταστεί ηγέτης ενός συνόλου που αγνοούσε πριν από μερικές εβδομάδες.
Δίπλα του άλλοι οκτώ ρούκι από Ευρωμπάσκετ ανταποκρίνονται περίφημα στους δικούς τους ρόλους. Τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ «βγάζουν» όσα έχουν μάθει και στο ΝΒΑ, ο Ρούντι δίνει το σύνθημα και η εθνική ομάδα με τη βαρύτερη φανέλα στον πλανήτη βγαίνει πάλι στον αφρό.