Αντώνης Καρπετόπουλος: Πάμε ΣΕΦ για να δούμε κάτι εξαιρετικά σπάνιο!

Ο Ολυμπιακός διατήρησε την πρωτιά του στην Ευρωλίγκα κάνοντας μια καλή προπόνηση απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου του παλιόφιλου Αντρέα Τρινκέρι.

Αν το σκορ δεν ξέφυγε και δεν πήρε τεράστιες διαστάσεις, είναι γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε το ματς περίπου ως φιλικό: έδωσε περισσότερο χρόνο από ό,τι συνήθως στον περίεργα αγχωμένο τελευταία Μπολομπόι και στον εξαιρετικό χθες Πίτερς, έδωσε μια μέρα ξεκούρασης στον Σλούκα (που ακόμα ταλαιπωρείται από ενοχλήσεις), έδωσε ανάσες στον Ταρίκ Μπλακ, έδωσε 10 λεπτά στον Λούντζη έπειτα από καιρό.

Ο Ολυμπιακός σούταρε εξαιρετικά, όπως δηλώνουν και τα 19 τρίποντα που πήρε από επτά (!) διαφορετικούς παίκτες, αλλά ήταν λίγο κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια με την Μπαρτσελόνα και άφησε την Μπάγερν να παίξει κορεάτικο μπάσκετ, δηλαδή να σουτάρει συνεχώς τρίποντα για ένα γεμάτο εικοσάλεπτο με καλές προϋποθέσεις.

Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το τελικό 102-74 για το οποίο δεν υπάρχει κάτι να πεις. Αντιθέτως μπορείς να πεις πολλά για δυο βεβαιότητες, στην Ελλάδα δυσεύρετές: την βεβαιότητα των παικτών της ομάδας ότι συμμετέχουν σε κάτι σπουδαίο και την βεβαιότητα του κόσμου του Ολυμπιακού ότι παρακολουθεί κάτι σπάνιο.

Κωδικός συμπεριφοράς στον πάγκο

Για να καταλάβει κανείς την όρεξη του Ολυμπιακού να είναι αποτελεσματικός και θεαματικός ακόμα και σε ματς που ο ίδιος τα κάνει να μοιάζουν εξαιρετικά εύκολα, δεν έχει παρά να κοιτάξει τις αντιδράσεις των παικτών του όταν βρίσκονται στον πάγκο.

Ο Γουόκαπ εξελίσσεται σε κανονικό ηγέτη εξέδρας: χειρονομεί, τραγουδάει, χτυπάει παλαμάκια – βάζω στοίχημα ότι ξέρει και τα συνθήματα. Τα τρίποντα του Πίτερς πρώτος τα πανηγυρίζει ο Βεζένκοφ, σαν να του λέει «καταλαβαίνω τη δυσκολία, προχώρα». Ο Παπανικολάου χοροπηδάει στις μύτες των ποδιών του κάθε φορά που παίρνει τη μπάλα ο ΜακΚίσικ περιμένοντας ότι θα μπουκάρει.

Δύο και τρεις παίκτες σηκώνουν τα χέρια ψηλά κάθε φορά που κάποιος σουτάρει για τρίποντο και περιμένουν να ευστοχήσει όποιος κι αν είναι! Αν υπήρχε δυνατότητα να ακούγαμε τι λένε, θα ακούγαμε σίγουρα πολλά απίθανα.

Πολλές φορές έχω την εντύπωση πως όσο οι παίκτες διασκεδάζουν παίζοντας, άλλο τόσο το κάνουν και βλέποντας. Σαν ακόμα και το τι θα κάνουν στον πάγκο να είναι προσχεδιασμένο – όπως οι τριγωνικές τους επιθέσεις και οι έξτρα πάσες.

Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι μια ομάδα για να έχει καλά αποτελέσματα πρέπει να αποτελείται μόνο από φίλους. Ούτε και πιστεύω ότι στον Ολυμπιακό είναι όλοι φίλοι: κάποιοι είναι σίγουρα, αλλά σίγουρα όχι όλοι.

Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουν πως ζουν μια εξαιρετική χρονιά και η έκβασή της δεν θα αλλάξει το παραμικρό σε αυτό: υπάρχει μια κοινή συμμετοχή σε κάτι που όλοι τους θα το θυμούνται για πάντα, όπως κι αν η σεζόν ολοκληρωθεί. Οι ξένοι πρώτοι από όλους θα χουν να λένε πολλά.

Ο ΜακΚίσικ πχ αν ποτέ γυρίσει στην Αμερική (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλω…), θα έχει να λέει πως τη σεζόν 2022-23 βρέθηκε σε μια ομάδα με κάτι τρελούς που παίζανε τόσο ωραία ώστε θα ήθελαν, αν γίνεται, να παίζουν κάθε μέρα κανονικά ματς!

Παρακολουθούν ένα σόου

Αυτή την αίσθηση την εισπράττει πρώτα από όλα ο κόσμος που πάει στο ΣΕΦ που είναι και κομμάτι διαφορετικός: στη μεγάλη πλειοψηφία έχουμε να κάνουμε με φίλους του μπάσκετ που καταλαβαίνουν πως βλέπουν κάτι εξαιρετικό. Νομίζω πως αν ο Ολυμπιακός έβγαζε αύριο τα διαρκείας της επόμενης χρονιάς, μπορεί και να ξεπουλούσε!

Για τα ματς της ομάδας υπάρχει πια ένα είδος ανυπομονησίας, το είδος της ανυπομονησίας που ξεπερνά ακόμα και το ίδιο το αποτέλεσμα. Ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο τόσο για να υποστηρίξει την ομάδα (το κάνει βέβαια με την καρδιά του…), αλλά πάει γιατί θέλει να είναι εκεί.

Το ΣΕΦ φέτος, πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη φορά, δεν έχει οπαδούς, έχει θαμώνες, δηλαδή ανθρώπους που το έχουν ως προορισμό διότι έχουν την βεβαιότητα πως θα περάσουν καλά. Οι πιο πολλοί αισθάνονται ότι παρακολουθούν ένα πρόγραμμα, ένα τεράστιο μπασκετικό σόου.

Ολο αυτό θυμίζει πολύ την αντιμετώπιση του ΝΒΑ από τους Αμερικάνους πχ. Εντάξει, στην Ελλάδα είμαστε πάντα. Υπάρχει και κάμποσος άγιος φανατισμός, και μπορεί το γήπεδο να γίνει και κόλαση, και φυσικά δεν ακούς το «ντιφένς, ντιφένς», αλλά πολλά άλλα ευφάνταστα.

Ωστόσο για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου η προσέγγιση είναι αυτή που περιγράφω: πάνε στο γήπεδο για να χαρούν μια ομάδα φτιαγμένη για να δημιουργεί θαυμαστές. Ο εφετινός Ολυμπιακός αρέσει πάρα πολύ και σε πολλούς που δεν είναι οπαδοί του.

Μια ομάδα παράδειγμα

Όχι βέβαια ότι δεν ικανοποιεί και τους οπαδούς του, δηλαδή όσους θέλουν να βλέπουν μια ομάδα παθιασμένη, έτοιμη να τα δώσει όλα, σκληρή και θεαματική συγχρόνως. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού χρησιμοποιούν πολύ την εφετινή του μπασκετική ομάδα ως παράδειγμα και ξέρουν πως στο γήπεδο η απόλαυση να την παρακολουθείς είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτή που νοιώθεις βλέποντάς την στην τηλεόραση.

Και φυσικά κανείς δεν ξεχνάει ότι το καταπληκτικό αυτό σόου ο Ολυμπιακός το δίνει παίζοντας σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση – σε ένα τοπ επίπεδο δηλαδή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ ΕΔΩ  

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News