Mundobasket - Εθνική Ελλάδας: Οι καλοί, οι κακοί και οι... άγουροι

Κριτική ναι, αυστηρή όχι για την Ελλάδα. Ποιες δηλαδή ήταν οι φιλοδοξίες στο Mundobasket μιας ήδη ελλιπούς Εθνικής που έχασε τον πιο κομβικό παίκτη της (Ντίνο Μήτογλου) πριν από το πρώτο τζάμπολ κι έμεινε ανοχύρωτη στη ρακέτα;

Ο πρόεδρος Λιόλιος ομολόγησε εκ των υστέρων τον κρυφό πόθο της απευθείας συμμετοχής στο ολυμπιακό τουρνουά του Παρισιού. Μα η πραγματικότητα απείχε πολύ απ’ αυτό, δεδομένης της δυναμικής του ρόστερ και των συγκυριών που προέκυψαν.

Το συνολικό 2-3 σε πέντε ματς, μετά και την ήττα από το Μαυροβούνιο στο αντίο, είναι αντιπροσωπευτικό της συνολικής αυτής εικόνας.

Ας δούμε τι έκαναν οι έντεκα που έπαιξαν:

Τόμας Γουόκαπ: Ο Αμερικανός που νιώθει Έλληνας. Σ’ άλλη περίπτωση δεν θα θυσίαζε το καλοκαίρι του για να είναι παρών. Ήταν ξεκάθαρα ο πιο μεστός παίκτης της Εθνικής, με διψήφιο αριθμό πόντων (12.8) και αδιανόητη απόδοση στις ασίστ (7.2 ανά ματς). Το τρίποντο του δε έχει εξελιχθεί σε φονικό όπλο.

Νίκος Ρογκαβόπουλος: Και το απαιτούμενο step up το έκανε και συνεπής ήταν γενικώς. Απλώς του έλειψε το πολύ μεγάλο ματς που θα τον έφερνε στον αφρό.

Μιχάλης Λούντζης: Σε σύγκριση με τα φιλικά ήταν μια ταχύτητα πίσω. Θα πεις και σωστά, άλλα τα ματς της προετοιμασίας κι άλλα τα επίσημα. Τα δείγματα γραφής είχαν γεννήσει αυξημένες προσδοκίες, εκ των υστέρων βιαστικά προκειμένου η Εθνική να έχει μια έξτρα λύση στην περιφέρεια.

Γιαννούλης Λαρεντζάκης: Το είχε ανάγκη το τσαγανό του αυτή η Εθνική. Ναι μεν κάποιες φορές τον παρέσερνε το πάθος του, αλλά αυτός είναι πάντα ο 29χρονος περιφερειακός. Ένας ατίθασα κοντρολαρισμένος γκαρντ που επηρεάζει και επηρεάζεται. Έκανε σπουδαία ματς στο Παγκόσμιο με υψηλά ποσοστά στα σουτ, πριν από το τελευταίο ματς, κυρίως δε ήταν γεμάτος αυτοπεποίθηση.

Δημήτρης Μωραΐτης: Προτιμήθηκε αντί του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη ως μια έξτρα επιλογή στην οργάνωση, αλλά η απειρία του φάνηκε σ’ ένα τόσο απαιτητικό τουρνουά. Γι’ αυτό και ο χρόνος του ήταν σχετικώς περιορισμένος. Η τριβή στο υψηλό επίπεδο μόνο καλό εκτιμάται ότι θα του κάνει πλέον.

Λευτέρης Μποχωρίδης: Έκανε όσα του επιτράπηκαν να κάνει και μπορεί βάσει προσόντων. Δεν είναι ο Τζέιμς Χάρντεν, ούτε θα γίνει ποτέ κάτι περισσότερο ή λιγότερο απ’ αυτό που είναι ως μπασκετική μορφή. Τουλάχιστον δεν κοροϊδεύει ούτε κλέβει όταν είναι στο παρκέ.

Γιώργος Παπαγιάννης: Μόνο ένα πραγματικά καλό παιχνίδι από τον Μεγαρίτη σέντερ κι αυτό αχρείαστο. Υποχρεώθηκε να παίζει περισσότερο απ’ όσο του αναλογούσε και αυτό τον κούραζε, αλλά η συνθήκη ήταν αυτή κι από τη στιγμή που ήταν εκεί όφειλε να προσαρμοστεί πιο αποτελεσματικά και ωφέλιμα. Το ότι στο παιχνίδι με τη Λιθουανία κατέβασε μόλις ένα ριμπάουντ είναι ενδεικτικό της κατάστασής του.

Κώστας Παπανικολάου: Η αυτοκριτική μετά τον αποκλεισμό αποτύπωσε τις προσδοκίες που έχει από τον εαυτό του. Όταν ο ίδιος είναι τόσο αυστηρός με την απόδοσή του, υποχρεούνται να ‘ναι και οι υπόλοιποι μαζί του. Αρχηγός ήταν, άρα οι ευθύνες ήταν και μεγαλύτερες. Ήταν πάντως εκεί για να κουβαλήσει τον σταυρό αυτόν, αν και θα μπορούσε να βρίσκεται δίπλα στο νεογέννητο παιδί του!

Ιωάννης Παπαπέτρου: Η συνολική παρουσία του στη διοργάνωση δεν πέρασε απαρατήρητη. Βοήθησε πολύ στην πρώτη φάση, δεν του ταίριαξε απόλυτα το παιχνίδι με τους Λιθουανούς. Ομολογουμένως πάντως ήταν από τους διεθνείς που προσπάθησαν να στηρίξουν το σύνολο και να το κουβαλήσουν όσο ήταν εφικτό. Κι ας χρειάστηκε να κατεβεί μια θέση για να καλύψει το κενό που προκλήθηκε. Τέλειωσε μάλιστα το Παγκόσμιο ως πρώτος σκόρερ (14.8) και δεύτερος ριμπάουντερ (3.4) της ομάδας.

Θανάσης Αντετοκούνμπο: Εκπροσώπησε την οικογένεια. Ψυχή ναι, τσαγανό ναι, ουσία όχι τόση. Έβαλε ξανά την ομάδα πάνω από τον εαυτό του και ζορίστηκε για να παίξει κόντρα στους Νεοζηλανδούς. Είναι κάτι που το πιστώνεται ολοκληρωτικά, διότι αποδεικνύει το άφθαρτο δέσιμό του με την Εθνική. Χωρίς πόνους θα ήταν πιο χρήσιμος κόντρα στους Λιθουανούς, ιδίως δε αν χρειαζόταν να μαρκάρει και το Βαλαντσιούνας ως πεντάρι.

Μάνος Χατζηδάκης: Πρωτάρης κι άβγαλτος ο 23χρονος σέντερ, βρέθηκε ν υπηρετεί τον ρόλο του δεύτερου σέντερ, που θα ‘χε κατά βάση ο Μήτογλου, για να μην ξεμένει από ενέργεια ο Παπαγιάννης. Η απειρία του φαινόταν στο πόσο εύκολα χρεωνόταν με φάουλ, με αποτέλεσμα ο χρόνος του στο παρκέ να ‘ναι περιορισμένος. Μάλιστα κόντρα στους Μαυροβούνιους ήταν κι άτυχος, αφού γύρισε το πόδι του!