Αντώνης Καρπετόπουλος: Η δύσκολη αρχή του Κώστα Σλούκα

Δεν διακρίνω κανέναν που να δηλώνει οπαδός του Παναθηναϊκού και να είναι προβληματισμένος ή πόσω μάλλον απογοητευμένος απ’ το ξεκίνημα του Σλούκα στη νέα του ομάδα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού κατά κανόνα ξέρουν μπάσκετ, μεγάλους παίκτες έχουν δει πολλούς και γνωρίζουν πως ακόμα κι ο Σλούκας, που δεν ήρθε απ’ την άλλη άκρη του κόσμου, όπως ο Χουάντσο π.χ., μπορεί να έχει ανάγκη χρόνου προσαρμογής. Θα κάνουν υπομονή και θα τον εμψυχώσουν. Αλλά εγώ πιστεύω πως παρακολουθώντας τον χρόνια, ξέρω λίγο τον Σλούκα. Βλέπω πως δεν είναι πολύ ευχαριστημένος απ’ τον εαυτό του – πρώτα απ’ όλα. Αν ο Σλούκας βάζει πίεση στον εαυτό του από μόνος, δύσκολα μπορεί να είναι καλός. Και είναι πάντα ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού του.

Τάξη

Ο Σλούκας έχει τον πιο δύσκολο ρόλο σε μία νέα ομάδα: πρέπει να βάλει τους συμπαίκτες του σε τάξη, να οργανώσει το παιχνίδι τους, να μοιράσει σωστά την μπάλα και να τους βάλει όλους σε θέση να παίξουν καλύτερα. Το έκανε πάντα, αλλά εδώ υπάρχει μία διαφορά: πρέπει παράλληλα να μάθει τους συμπαίκτες του κι οι ίδιοι -ακριβώς επειδή είναι στην ομάδα καινούργιοι- δύσκολα θα κάνουν πολλά για να τον βοηθήσουν.

Ο Σλούκας έφτασε στον Παναθηναϊκό από μία ομάδα που είχε παίκτες που έπαιζαν πολλά χρόνια μαζί: ήξερε τις κινήσεις τους, αλλά και τις ιδιοτροπίες τους. Ηξερε π.χ. ότι ο Παπανικολάου θα βγει να σουτάρει απ’ τη δεξιά γωνία. Οτι ο Βεζένκοφ θα είναι πάντα στις 45 μοίρες κι αν χρειαστεί για να πάρει την μπάλα και να σουτάρει θα κάνει τρία βηματάκια πίσω. Δεν είναι όλα πικ εν ρολ: ο Σλούκας ήξερε ότι ο ΜακΚίσικ μπορεί να πάρει τους πάντες μαζί του απλώς για να του «φτιάξει» ένα σουτ. Και πως ο Φαλ θα του άδειαζε τον αριστερό διάδρομο για να μπει χωρίς απαραίτητα να περιμένει πως πάντα θα του επιστρέψει την μπάλα.

Το παιχνίδι του Σλούκα βασιζόταν σε μία μεγάλη γνώση των κινήσεων των συμπαικτών του – φυσικά και στη βασική εντολή του Γιώργου Μπαρτζώκα, που είναι πρώτα πασάρω και μετά σκέφτομαι.

Ανάγκες

Στον Παναθηναϊκό ο Σλούκας παλεύει ανάμεσα σε δύο ανάγκες: στην ανάγκη να βγει μπροστά και στην ανάγκη να μάθει όλους τους συμπαίκτες του γρήγορα. Το δεύτερο, όσο κι αν ο ίδιος βιάζεται, θα πάρει χρόνο: για την ώρα είναι φανερό πως συνεργάζεται καλύτερα με τον Μήτογλου διότι τον ξέρει απ’ την Εθνική ομάδα και με τον Λεσόρ, επειδή ο Γάλλος θέλει απλώς την μπάλα κοντά στο καλάθι ή από κεντρικό πικ εν ρόλ – πράγματα απλά.

Οι συνεργασίες με όλους τους υπόλοιπους δεν είναι για την ώρα απλές. Δεν τον βοηθά κι ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι σχηματική ομάδα. Ο Αταμάν δεν είναι απ’ αυτούς που σχεδιάζουν κάτι και ζητούν την εκτέλεσή του κατά γράμμα – και θα ’λεγα «ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό». Ο Αταμάν ενθαρρύνει την ατομική πρωτοβουλία, ζητεί συμμετοχή απ’ όσους θέλουν να πάρουν σουτ, δίνει χρόνο σε όσους έχουν διάθεση να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους στην επίθεση σε κάθε λεπτό.

Ολα αυτά δεν είναι οικείες καταστάσεις για τον Σλούκα. Αν στον Ολυμπιακό ζητούσε τα περίφημα 30 λεπτά, με τον Αταμάν πρέπει να ιδρώσει για κάθε λεπτό που του επιτρέπει να πατήσει στο παρκέ. Κι όπως είναι ο Παναθηναϊκός θα ’χει μπροστά του δύο Αμερικανούς με ολότελα διαφορετική ειδικότητα: τον Γκραντ, που παίζει (και) άμυνα για όλους και τον Ναν, που φτάνει στο καλάθι χωρίς καλά-καλά δεύτερη πάσα. Οπως έκαναν κι ο Μίτσιτς κι ο Λάρκιν, που στον Αταμάν έδωσαν κούπες.

Μυαλό

Τι απομένει; Κατά τη γνώμη μου να καλμάρει την άλλη του ανάγκη – δηλαδή την ανάγκη να δείξει ότι ο θόρυβος για τη μεταγραφή του είναι δικαιολογημένος: στο μυαλό του αυτό φαίνεται να σημαίνει το «βγαίνω μπροστά». Ολο αυτό τού δημιουργεί εμφανώς ένα άγχος και επειδή είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που νιώθει πως έχει απέναντί του κόσμο έτοιμο σε κάθε περίπτωση να χαρεί με κάθε αποτυχία του.

Κάθε του λάθος, ειδικά στο τέλος των ματς, γίνεται στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού λόγος για πάρτι. Το έχει περάσει αυτό κι ο Σπανούλης με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν τότε αποτυχίες του. Αλλά τότε δεν υπήρχαν social media: άντε να έγραφε κανείς κάτι σε ένα φόρουμ ή να μιλήσει στο ραδιόφωνο. Πώς το αντιμετώπισε ο Σπανούλης; Είναι γνωστό: έβαλε τους Αγγελόπουλους να φτιάξουν μια ομάδα στα μέτρα του. Ο Σλούκας δεν έχει τέτοια πιθανότητα. Ας αρχίσει από κάτι πιο απλό. Ας κλείσει τα social media. Κι ας σταματήσει να σκέφτεται τι έγινε πέρσι το καλοκαίρι. Το θέμα είναι τι θα γίνει στη συνέχεια.

Θέλει πίεση

Ο Ολυμπιακός έχει ένα θεωρητικά εύκολο ματς απόψε στο ΣΕΦ με την Μπάγερν. Τι θα πει θεωρητικά εύκολο; Πως εύκολα μπορεί να γίνει δύσκολο. Ο Ολυμπιακός έχει αυτή τη στιγμή το ίδιο ρεκόρ με την ομάδα του Λάσο (6- 6), που θυμίζω πως στο προηγούμενο πέρασμά της από την Αθήνα έχασε εύκολα απ’ τον Παναθηναϊκό. Αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Η Μπάγερν είναι μία απ’ τις ομάδες που επιχείρησαν φέτος το καλοκαίρι μία καινούργια αρχή αλλάζοντας ριζικά. Οχι μόνο άλλαξε παίκτες, αλλά και προπονητή κι εντέλει και τρόπο παιγνιδιού.

Ο Πάμπλο Λάσο έφερε τους Ιμπάκα, Εντουαρντς, Μπολμάρο, Μπούκερ, Μπράνκοβιτς και τον Φρανσίσκο, που πήρε απ’ το Περιστέρι κι η -κάποτε σκληρή, αργή και συνηθισμένη να παίζει πάνω απ’ όλα άμυνα- Μπάγερν προσπαθεί να γίνει μια ομάδα που επιβάλλει το παιχνίδι της, τρέχει και σκοράρει. Αν ο Ολυμπιακός δεν τη «δείρει», δηλαδή δεν την πιέσει πολύ και δεν την οδηγήσει σε λάθη, θα έχει προβλήματα που δεν μπορεί να φανταστεί καθώς εναντίον του θα παίξουν και δύο παίκτες, ο Εντουαρτς κι ο Φρανσίσκο, που του έχουν κάνει τη ζωή δύσκολη σε προηγούμενες περιπτώσεις. Ο Ολυμπιακός έχει 38 λεπτά μπροστά του για πάρει το ματς: αλίμονό του αν πάλι όλα κριθούν στο τέλος.

Στο μεταξύ ο Γιώργος Μπαρτζώκας υποσχέθηκε ότι θα κάνει ντεμπούτο ο Πετρούσεφ. «Τα παιχνίδια είναι πολλά κι όποιος παίκτης έρχεται ή επιστρέφει πρέπει να βρει τα πατήματά του μέσα απ’ τα παιχνίδια, που δεν είναι εύκολο, διότι είναι όλα πολύ απαιτητικά και κάθε κατοχή μετράει. Αλλά ο Πετρούσεφ θα είναι στην ομάδα μας και θα δούμε πώς θα πάει με τον χρόνο συμμετοχής του» είπε ενώ ο Μιλουτίνοφ τόνισε πως ο Ολυμπιακός απ’ τον συμπατριώτη του μπορεί να πάρει πολλά. Αλλά πρώτα πρέπει να πάρει τη νίκη με την Μπάγερν.

Καταπληκτικός

Με το ετήσιο καταπληκτικό σφύριγμα σε ματς Κυπέλλου συνεχίστηκε χθες ο όμορφος αυτός θεσμός της ΕΠΟ. Στο 71’ του ματς ο Κίτσος έκανε μπάσιμο και σέντρα από τα αριστερά, ο Μωραΐτης πήρε την κεφαλιά, η μπάλα χτύπησε στο δοκάρι και στη συνέχεια, πέρασε τη γραμμή: ο παίκτης του Βόλου πανηγύρισε την ισοφάριση. Ο διαιτητής Ευαγγέλου ακύρωσε το γκολ για σπρώξιμο στον Βιεϊρίνια. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε 1-0 και θα προκριθεί στην επόμενη φάση: ουδείς αμφιβάλλει. Κανείς δεν θα απειλήσει τη γυναίκα του Ευαγγέλου, αλλιώς θα διέκοπταν και το Κύπελλο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί