Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο ΜακΚισικ πρέπει να πολιτογραφηθεί δημότης Πειραιά!

Η νίκη του Ολυμπιακού στο ματς με την Μονακό για την Ευρωλίγκα είναι η πιο μεγάλη που έχει κάνει φέτος γιατί ήρθε ως συνέχεια της προηγούμενης αυτής που έκανε με την Αρμάνι Μιλάνο. Ήρθε με διαφορετικό τρόπο, διότι χθες βράδυ ο Ολυμπιακός κυνηγούσε την ομάδα του Μάικ Τζέιμς σε όλο το ματς, αλλά είχε ένα κοινό στοιχείο: το παιγνίδι κρίθηκε στο τέλος. Πράγμα που σημαίνει πως ο Ολυμπιακός έκανε για δεύτερη συνεχόμενη φορά φέτος κάτι που κυνηγούσε μήνες ολόκληρους – γεγονός πιο σημαντικό και από το αποτέλεσμα. Κάθε ομάδα για να είναι αποδοτική πρέπει να έχει μνήμη διαχείρισης παιγνιδιών που κερδήθηκαν με συγκεκριμένους τρόπους. Αν «σκοτώνεσαι» στην άμυνα και χάνεις πάντα με τον ίδιο τρόπο στο τέλος αργά ή γρήγορα αρχίζεις να πιστεύεις πως ματαιοπονείς. Αν κεφαλαιοποιείς στο τέλος τον ιδρώτα σου στην άμυνα προσπαθείς ακόμα πιο πολύ: ο Ολυμπιακός αν είχε χάσει από την Αρμάνι, ούτε θα κρατούσε την Μονακό στους 70 πόντους, ούτε θα την κέρδιζε όπως την κέρδισε χθες – δηλαδή με μια μαχαιριά στο τέλος. Γιατί έτσι είναι η Ευρωλίγκα: μια σειρά σκληρών παιγνιδιών που κατά κάποιο τρόπο ό,τι κάνεις στα προηγούμενα, το εισπράττεις στα επόμενα. Εδώ οι προηγούμενες αποδόσεις κάνουν πάντα την διαφορά. Το επόμενο βήμα για τον Ολυμπιακό είναι να πάρει ματς στη λήξη των αγώνων και εκτός έδρας: αν το καταφέρει κι αυτό μπορεί να ονειρεύεται ένα μεγάλο φινάλε. Υπό αυτό το πρίσμα το ταξίδι στην Ισπανία για τα ματς με την Μπαρτσελόνα και την Μπασκόνια που τον λύγισαν στο ΣΕΦ έρχεται σε μια καλή στιγμή.

Μόνο σε ομάδα του Μπαρτζώκα

Σας είχα γράψει μετά το ματς με την Αρμάνι ότι η νίκη με την ομάδα του Μεσίνα ήταν η σημαντικότερη της σεζόν γιατί βοήθησε τον Ολυμπιακό να απαλλαγεί από το μαύρο σύννεφο που τον ακολουθούσε: του επέτρεψε να γίνει από ομάδα 37 λεπτών, ομάδα 40 λεπτών. Χθες το τελευταίο του τρίλεπτο είναι από τα καλύτερα κομμάτια του παιγνιδιού του.

Ξεκινά κάπως εφιαλτικά, με τρία χαμένα επιθετικά ριμπάουντ στην ίδια φάση κι ένα τρίποντο του Οκόμπο που κάνει το σκορ 67-69. Συνεχίζεται όμως υπέροχα. Ο Φαλ παίρνει αμπάριζα τους Μπράουν και Μοντεγιούνας για να ισοφαρίσει. Η άμυνα σφίγγει τόσο, ώστε ξαφνικά κανείς από τους παίκτες της Μονακό δεν μπορεί να πλησιάσει, όπως συνέβαινε στα προηγούμενα 37 λεπτά όταν ακριβώς επειδή η Μονακό έφτανε εύκολα κοντά στο καλάθι παίκτες όπως ο Μπράουν, ο Ζαϊτέ κι ο Μοντεγιούνας έγιναν παράγοντες του ματς. Χάνεται ένα ριμπάουντ, που το κερδίζει ο Ντιαλό που δίνει την δυνατότητα στον Οκόμπο να πάει στην γραμμή των βολών, αλλά αυτός, χάρη στον πανζουρλισμό που γίνεται στο ΣΕΦ, χάνει τη μια από τις δυο κι ας σουτάρει με πάνω από 80% φέτος. Στο τέλος ο Κάναν έχει ψυχραιμία για ένα 2/2 από τη γραμμή των βολών κι ας έχει μπερδευτεί κομμάτι μετά την επαναφορά της μπάλας, όταν και κλείστηκε. Ο Πίτερς είναι λιγότερο ψύχραιμος γιατί είναι πιο κουρασμένος και βάζει τη μία από τις δυο για το τελικό 75-73. Ο Ομπράντοβιτς δεν έχει τάιμ άουτ κι ο Τζέιμς που έχει βάλει ένα τρίποντο δευτερόλεπτα πριν, γιατί ο Κάναν τον αφήνει να σουτάρει αποφεύγοντας ένα μαρκάρισμα που θα μπορούσε να οδηγήσει και σε φάουλ, πετάει τη μπάλα από το κέντρο για την καληνύχτα. Αλλά όλα αυτά θα ήταν ελάχιστα σημαντικά για τον Ολυμπιακό αν ο Σακίλ ΜακΚίσικ δεν είχε βρει το τρίποντο του ματς στέλνοντας τον Ολυμπιακό στο 72-69 μόλις 22 δευτερόλεπτά πριν το τέλος του αγώνα στο τέλος μιας επίθεσης που έχει πολύ από Μπαρτζώκα. Μπάσιμο του Πίτερς μετά από σκριν και σπάσιμο της μπάλας σε συμπαίκτη, όταν όλοι σχεδόν περίμεναν πως θα τελείωνε τη φάση: μόνο σε ομάδα του Μπαρτζώκα μπορείς να το δεις αυτό.

Highlights καριέρας

Ο κόσμος θα θυμάται για χρόνια το μεγάλο αυτό σουτ του ΜακΚισικ που όπως έχω ξαναγράψει πριν μια μέρα φύγει πρέπει τιμητικά να πολιτογραφηθεί δημότης Πειραιά ή έστω Γλυφάδας μαζί με την Μπέριλ. Αυτός που έχει κάνει καριέρα ως ο ορισμός του γυρολόγου έχοντας αλλάξει επτά ομάδες σε πέντε χρόνια ήρθε το 2020 εδώ και ρίζωσε φτιάχνοντας με την φανέλα του Ολυμπιακού ένα υπέροχο DVD με highlights καριέρας, που ευτυχώς ακόμα δεν ολοκλήρωσε. Ξεκίνησε να το δημιουργεί από την αρχή της παρουσίας του εδώ, σε εκείνο το τρομερό ματς που είχε κάνει κόντρα στον ΠΑΟ στο ΣΕΦ, και συνεχίζει ακόμα παρά τους τραυματισμούς του: φέτος οι πάντες κατάλαβαν την αξία του, όταν είδαν πόσο έλειψε. Αυτός και όχι ο Πετρούσεφ ή ο ΜήτρουΛόνγκ για τους οποίους τόση φασαρία έγινε, είναι η πραγματική μεταγραφική προσθήκη μετά τον Δεκέμβριο κι αν κατόρθωνε να σταθεροποιήσει την απόδοσή του στα χθεσινά επίπεδα θα άλλαζε πολύ προς το καλύτερο και ο Ολυμπιακός. Στο τέλος όταν σχεδόν δακρυσμένος είπε ότι φοβόταν πως δεν θα ξαναπαίξει ποτέ όπως πριν τον τραυματισμό του, όποιος τον άκουσε κι αγαπάει το μπάσκετ ανατρίχιασε. Ο ΜακΚίσικ αγαπάει το παιγνίδι όσο λίγοι. Το να μπαίνει στο μυαλό ενός παίκτη όπως αυτός μια τέτοια σκέψη είναι φρίκη: αλλά ο ΜακΚίσικ που λατρεύει το μπάσκετ που παίζει δύσκολα δεν θα το πάλευε για να επιστρέψει. Μπορεί άλλωστε να είναι πολύτιμος και καθοριστικός ακόμα κι αν στο παρκέ πατήσει τρία λεπτά.

Το τεράστιο δεκάλεπτο

Στο τέλος μένει σε όλους το μεγάλο του σουτ, αλλά ο ΜακΚίσικ έχει κάνει στο δεύτερο δεκάλεπτο του ματς πράματα και θάματα. Μπαίνει πριν αυτό αρχίσει και του πάνε σχεδόν όλα στραβά. Ξεκινά κάνοντας ένα φάουλ στο Μοντεγιούνας, δέχεται μια τάπα από τον Μπλόσονγκέιμ σε μια φάση που η μπάλα έχει ακουμπήσει το ταμπλό και το καλάθι θα έπρεπε να μετρήσει, χάνει τον Ντιαλό στην άμυνα: όλα είναι ζόρικα, αλλά ο Σακίλ έχει την ικανότητα του σουπερήρωα που διαγράφει οτιδήποτε του συμβαίνει μετά από ένα δευτερόλεπτο και κοιτάζει μόνο μπροστά. Στο ξεκίνημα του δεύτερου δεκαλέπτου μαζεύει μόνος του την διαφορά. To second uniτ είναι εντελώς άκαπνο (ο Πετρούσεφ έχει δυο βολές, ο Γκος και ο Μπραζντέκις δεν βάζουν πόντο, ο Μιλουτίνοφ παίζει μόνο άμυνα) αλλά ο ΜακΚίσικ κάνει όλη αυτή την πεντάδα λειτουργική μόνος του! Βάζει ένα τρίποντο, ακολουθεί ένα κάρφωμα στον αιφνιδιασμό και μετά μια ασίστ που επιτρέπει στον Μιλουτίνοφ να πετύχει το μοναδικό του καλάθι στη βραδιά. Βρίσκει ένα κάρφωμα ακόμα, που δίνει στον Ολυμπιακό το πρώτο προβάδισμα και πριν να φύγει, γιατί έχει φάει μια γροθιά από τον Ντιαλό, παίρνει ένα εσκεμμένο φάουλ και χαρίζει δυο βολές στον Κάναν που μπαίνει για να τον αντικαταστήσει: δεν υπάρχει παίκτης του Ολυμπιακού με τέτοιο επιθετικό κρεσέντο σε ένα δεκάλεπτο, όχι χθες, αλλά στην χρονιά ολόκληρη. Στο τέλος είναι αυτός που θα «σκοτώσει» την Μονακό γιατί έτσι απαιτεί το σενάριο: είναι στην βραδιά του.

Το μυστήριο Κάναν

Το μεγάλο σουτ του ΜακΚίσικ δίνει νόημα στο τεράστιο ματς του Γουόκαπ που παίζει και για τον Γκος. Ο Ολυμπιακός στηρίζεται πάλι πολύ στον Φαλ, φυσικά στον Πίτερς, και παίρνει πολλά και από τον Παπανικολάου. Η βραδιά κλείνει με ένα ευχάριστο μυστήριο: είναι αναπάντητο το γιατί ο Κάναν σεληνιάζεται όταν βλέπει Γάλλους. Στα εννιά τελευταία ματς, έξι φορές δεν έχει ξεπεράσει τους 8 πόντους, αλλά στα τρία με τους Γάλλους δίνει ρεσιτάλ: έχει 20 πόντους στο Μονακό, 19 με την Βιλερμπάν και 16 χθες – το δικό του ξύπνημα στο τρίτο δεκάλεπτο επιτρέπει στον Ολυμπιακό που αγκομαχεί επιθετικά να μείνει στο ματς.

Δεν θέλει ηγέτες

Στο τέλος ο Μπαρτζώκας είναι ενθουσιασμένος. Η νίκη είναι και πολύ δική του. Η απόφαση να γίνουν παγίδες σχεδόν σε όλο το ματς στον Τζέιμς για να φεύγει γρήγορα η μπάλα από τα χέρια του, δικαιώνεται. Η Μονακό με τον Τζέιμς να μένει στους 10 πόντους δύσκολα μπορεί να κερδίσει, όσο καλή άμυνα κι αν παίξει. Οι 10 μάλιστα αυτοί πόντοι είναι «ψεύτικοι» καθώς ο Τζέιμς έχει πετύχει το πρώτο καλάθι του ματς και το τελευταίο των Γάλλων: ένα τρίποντο χωρίς άμυνα. Ο Μπαρτζώκας την στιγμή του θριάμβου του μας θυμίζει στις δηλώσεις του ότι δεν αγαπάει τους ηγέτες και δεν θέλει τέτοιους παίκτες: να το θυμόσαστε την επόμενη φορά που θα σας γράφουν ότι κάνει προτάσεις στον Τζέιμς και περιμένει τον Ναν και άλλα τέτοια. Ο Μπαρτζώκας θέλει την ομάδα που έχει και ο Μπαρτζώκας ξέρει. Οφείλουν να τον ακολουθούν πιστά οι παίκτες του και φυσικά να του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη οι οπαδοί. Και να του κάνουν κριτική οι δημοσιογράφοι, που ούτε οπαδοί πρέπει να είναι, ούτε ιεραπόστολοι της αυθεντίας του, αλλά πρέπει να εξηγούν τις επιλογές του και να αναδεικνύουν και τι κάνει. Αυτά είναι δουλειά τους – δεν είναι δουλειά του Μπαρτζώκα. Αυτός χρόνια τώρα με τον τρόπο του μια χαρά κάνει την δική του. Ο Ολυμπιακός είναι στο 11-8. Συνέρχεται, αλλά έχει δρόμο πολύ μπροστά του.