Αντώνης Καρπετόπουλος: Με οδηγό τον Ξανθό...

Oύτε το πρωτάθλημα κέρδισε ο Αρης επικρατώντας του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, ούτε κάποια πρόκριση πήρε, αλλά αυτό που πέτυχε είναι ο κλασικός θρίαμβος της μιας βραδιάς. Στον αθλητισμό το να κυνηγάς το θρίαμβο της μιας βραδιάς είναι επιβεβλημένο. Κάθε ομάδα πρέπει να έχει στο μυαλό της την υποχρέωση να κερδίσει ένα παιχνίδι που μοιάζει απίστευτα δύσκολο όποια κι αν είναι η κατάστασή της. Δεν είναι όλα «βαθμολογία», και δεν είναι όλα διαδικασία. Το να αγωνίζεται μία ομάδα για να χάσει αξιοπρεπώς ή για να κερδίσει «επαγγελματικά» είναι κατανοητές επιλογές που όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιβραβεύονται με μπράβο.

Μπράβο πρέπει να υπάρχουν εκεί που αισθάνεσαι ότι μία ομάδα έκανε ό,τι μπορούσε. Οταν μάλιστα υπάρχουν και νίκες κόντρα στη λογική πρέπει να υπάρχει και αποθέωση. Σε κάθε περίπτωση στις αληθινά μεγάλες ομάδες πρέπει να υπάρχει η αίσθηση του χρέους, να σκέφτεσαι δηλαδή όταν με αυτές εμπλέκεσαι (είτε ως προπονητής, είτε ως παίκτης, είτε ως παράγοντας) ότι πρέπει να κάνεις τους οπαδούς σου περήφανους σε κάθε στιγμή που θα έχεις την ευκαιρία. Οταν δεν είσαι πολύ δυνατός αγωνιστικά πρέπει την ευκαιρία για την έκπληξη να την αρπάζεις κι όταν είσαι πανίσχυρος πρέπει να δείχνεις πως σε ενδιαφέρει όχι μόνο να κερδίζεις, αλλά και να κάνεις τον κόσμο να χαίρεται με αυτά που βλέπει.

Αυτό είναι ιστορικά ο Αρης του μπάσκετ: μαχητής στα δύσκολα και κυρίαρχος στις μεγάλες του μέρες. Η εφετινή ομάδα μπάσκετ του Αρη είναι αντιπροσωπευτική της ιστορίας του συλλόγου: δεν είναι σίγουρα η πιο θεαματική, είναι όμως μία ομάδα που έχει την αίσθηση του χρέος απέναντι σε ένα κόσμο που την αγαπάει και την στηρίζει. Οχι θεωρητικά, αλλά με πράξεις.

Ελάχιστες

Δυστυχώς η περίπτωση του Αρη είναι η απόλυτη απόδειξη ότι ο επιχειρηματικός κόσμος στην Ελλάδα δεν αγαπάει σχεδόν καθόλου τα σπορ. Είναι σπάνιο στην Ελλάδα να βρεθεί κάποιος που να γνωρίζει την ιστορία ενός συλλόγου και να επιθυμεί να γίνει μέρος της. Αυτό είναι δυστυχώς που χρόνια τώρα κρατάει την ομάδα μπάσκετ του Αρη σε αυτή την παράξενη θέση όπου προτεραιότητα είναι όχι οι τίτλοι (όπως θα έπρεπε), αλλά η ίδια η ύπαρξή της. Ο Αρης, όπως κι άλλες ομάδες δυστυχώς, βρίσκεται σε μία διαδικασία διαρκούς οικονομικής εξυγίανσης – είναι δηλαδή υποχρεωμένος να κοιτάζει τα οικονομικά του (δηλαδή τα χρέη του) με μεγαλύτερη προσοχή απ’ όση δείχνει και για τα αγωνιστικά του. Ωστόσο καυτό δεν εμποδίζει τον κόσμο να συμπαραστέκεται στην ομάδα και δεν εμποδίζει την ίδια την ομάδα, αντλώντας δύναμη κυρίως από αυτή την συμπαράσταση που λέγεται και αγάπη, να φτάνει σε αποτελέσματα που την σχέση με τον κόσμο την ξαναζεσταίνουν. Κι αυτό το διαρκές ξαναζέσταμα είναι που συντηρεί τον Αρη.

Δίνη

Δυστυχώς περνάει απαρατήρητο από την ελληνική επιχειρηματικότητα ότι το Αλεξάνδρειο είναι φέτος σχεδόν πάντα γεμάτο, ότι ο κόσμος του Αρη χειροκροτάει τη δουλειά του Καστρίτη με πάθος και ότι η ίδια η ομάδα του Αρη δεν θα ήθελε πολλά χρήματα για να απογειωθεί. Στη δίνη της προηγούμενης οικονομικής κρίσης στην οποία η χώρα μας βρέθηκε για μία ολόκληρη δεκαετία ήταν μάλλον παράλογο να περιμένει κανείς ότι θα εμφανιζόταν κάποιος να αποκτήσει τον Αρη και να βάλει τα ωραία του χρήματα. Επιχειρήσεις, ακόμα και πολύ μεγάλες, έχασαν τη μάχη της επιβίωσης. Τα χρηματοκιβώτια των τραπεζών ήταν διαρκώς κλειστά. Χρήματα δεν περίσσευαν σε κανένα και ήταν απίθανο να βρεθεί κάποιος νέος Γιάννης Μπουτάρης που θα χρηματοδοτήσει τον Αρη γιατί νιώθει μέλος της οικογένειας του.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι κομμάτι διαφορετικά. Μπορεί η άνθηση της οικονομίας να αφορά περισσότερο τους αριθμούς και λιγότερο την κοινωνία την ίδια, αλλά επιχειρήσεις που να βγάζουν κέρδη και μάλιστα σημαντικά υπάρχουν πλέον. Οποιος θα ήθελε να κάνει ένα σοβαρό άνοιγμα για να γράψει ιστορία θα έπρεπε να επιλέξει τον Αρη. Θα βρει έναν κόσμο έτοιμο να τον αποθέωση και κυρίως θα βρει μία ομάδα από την οποία λείπει μόνο αυτός ο σοβαρός οικονομικός παράγοντας ώστε να απογειωθεί.

Ξανθός

Ο Αρης στο μπάσκετ είναι η απόλυτη απόδειξη πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Το τραγούδι θυμάμαι να το λέει ο «ξανθός» που θα ήταν πολύ περήφανος αν ζούσε και έβλεπε τη νίκη του Αρη του Καστρίτη στο ΟΑΚΑ. Η κληρονομιά του παραμένει οδηγός…

Πριν την έναρξη

Χθες υπήρξε η εκδίκαση της υπόθεσης Χουάνκαρ στο CAS και η εμφάνιση του Αλέξη Κούγια στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού όπου και κατέθεσε στοιχεία για αυτή που αποκαλεί «εγκληματική οργάνωση». Το μόνο βέβαιο είναι ότι απόφαση του CAS θα βγει πριν από την έναρξη των play off της φετινής Σουπερλίγκ – κάτι το οποίο άλλωστε θα ήθελαν όλες οι ομάδες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα αι όχι μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Για το αν θα υπάρξει απόφαση ή πόρισμα της ΕΕΑ μετά τα 120 αποδεικτικά στοιχεία που κατέθεσε ο Κούγιας ομολογώ ότι δεν έχω ιδέα.

Δύο στο ίδιο ματς

Από το site της Σουπερλίγκ έμαθα ότι το κατόρθωμα του Καρλίτος να αστοχήσει σε δυο πέναλτι στο ίδιο ματς (συνέβη στο Λαμία – ΠΑΣ 1-4) δεν είναι κάτι πρωτοφανές όσο κι αν την Κυριακή μας φάνηκε σχεδόν απίστευτο. Ο πρώτος στην ιστορία ελληνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος που έκανε κάτι ανάλογο ήταν ο Υβ Τριαντάφυλλος. Στις 30 Απριλίου 1973 δεν σκόραρε σε κανένα από τα δύο πέναλτι στην αναμέτρηση Ολυμπιακός–Πανσερραϊκος 6-0. Ακολούθησε ο Γιώργος Κωστίκος στο ΠΑΟΚ–Κόρινθος 1-0, ο Νίκος Αναστόπουλος στο Ολυμπιακός– Δόξα Δράμας 3-1 στις 26 Ιουνίου 1983, ο Βασίλης Δημητριάδης στο Νάουσα–ΑΕΚ 1-3 στις 31 Οκτωβρίου 1993 και ο τελευταίος πριν τον Καρλίτος ήταν ο Αντρέι Γιουσκόβιακ στο Ολυμπιακός – Ιωνικός 1-1 στις 5 Ιουνίου 1995. Είναι εντυπωσιακό αλλά μόνο οι αστοχίες του Γιουσκόβιακ κόστισαν: σε όλες τις άλλες περιπτώσεις οι ομάδες όσων έχασαν δυο πέναλτι κέρδισαν!

Η αστοχία του Καρλίτος έδωσε την δυνατότητα στον τερματοφύλακα του ΠΑΣ Γιάννινα Βασίλη Αθανασίου να γίνει μόλις ο 13ος στην ιστορία των επαγγελματικών πρωταθλημάτων που σώζει δύο φορές την εστία του σε χτύπημα από τα έντεκα βήματα. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να βρούμε τον προηγούμενο που το έκανε. Αυτό συνέβη για δεύτερη φορά μέσα στην εφετινή σεζόν, αφού ούτε ένα μήνα πριν, στις 3 Ιανουαρίου 2024, ο Νόαμ Μπάουμαν έπιασε τα πέναλτι των Στέφαν Σβαμπ και Αλί Σαμάτα στην αναμέτρηση ΠΑΟΚ–ΟΦΗ 4-0.

Υποθέτω πως τόσο ο Αθανασίου όσο και ο Μπάουμαν θα προτιμούσαν να μην έχουν πιάσει δυο πέναλτι και οι ομάδες τους να είχαν πάρει βαθμό ή βαθμούς σε δυο ματς που έχασαν σχεδόν με κάτω τα χέρια. Οπως και να έχει στο γήπεδο των Ζωσιμάδων την περασμένη Κυριακή γράφτηκε ιστορία.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News