All Star Game: Εννιά μικροί και ένας σούπερ ήρωας

Στα All Star Games του NBA μαζεύονται παραδοσιακά οι καλύτεροι κάθε χρόνιας. Ή έστω οι πιο δημοφιλείς αστέρες του πρωταθλήματος.

Εφέτος μάλιστα η «γιορτή», με αφορμή την επιστροφή στα πατρογονικά εδάφη του μπάσκετ (Ιντιάνα) αλλά και το πείραμα που περισσότερο μπέρδευε παρά ενίσχυε τον προϊόν, αποκτά ξανά την αυθεντική μορφή της ύστερα από έξι χρόνια: Ανατολή εναντίον Δύσης και τέσσερις περίοδοι με απαλοιφή του 24-point elam ending στην τελευταία εξ αυτών.

Ανέκαθεν πάντως, μεταξύ των elite players, αναδεικνύονταν και ήρωες της μιας βραδιάς. Παίκτες ενός λίγο «κατώτερου μπασκετικού θεού» που, κυρίως μέσα από το διαγωνιστικό κομμάτι (καρφώματα και τρίποντα), κέρδισαν επάξια και δικαιωματικά μερίδιο από την πίτα της αναγνώρισης. Άρα τους αξίζει και μια ξεχωριστή αναφορά για εκείνα που άφησαν πίσω.

O Spud Webb αψήφησε το ύψος

Ποτέ το μέγεθος δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για τον Spud Webb. Μέχρι που με ύψος 1.68μ έγινε (και παραμένει ως σήμερα) ο κοντύτερος παίκτης του NBA που κέρδισε τον διαγωνισμό καρφωμάτων, εκθρονίζοντας το 1986 τον βασιλιά Dominique Wilkins.

Λίγοι θα στέκονταν με τόσο θράσος απέναντι στον «Human Highlight Film». O Webb είχε από τη μία την άγνοια κινδύνου ενός πρωτάρη, όντας στην πρώτη επαγγελματική σεζόν της καριέρας του, και από την άλλη το αβαντάζ της έδρας, ως ένα παιδί του Ντάλας.

Το κοινό ζητωκραύγαζε για τον τότε 22χρονο πιτσιρικά των Atlanta Hawks που αμφισβητούσε στα ίσα τα πρωτεία του σπουδαίου συμπαίκτη του και -κακά τα ψέματα- κατάφερε να επηρεάσει τους κριτές. Ο Webb έλαβε το απόλυτο της επιτροπής στον τελικό της διαδικασίας (50+50), έχοντας προηγουμένως ολοκληρώσει δύο απαιτητικές προσπάθειες. Ιδίως στη δεύτερη πήρε φόρα, έσκασε την μπάλα στο παρκέ, την πέταξε στο ταμπλό και στην επαναφορά την κάρφωσε με το ένα χέρι.

O Wilkins συμβιβάστηκε απλώς με τη μοίρα του. Το τελευταίο κάρφωμά του, ένας κλασικός ανεμόμυλος, ήταν χαμηλού βαθμού δυσκολίας για τις ικανότητές του με αποτέλεσμα να λάβει δύο βαθμούς λιγότερους (48) και να αποδεχθεί την ήττα του.

«Δεν μπορώ να περιγράψω τα καρφώματα μου. Βγαίνω και το κάνω. Το άλμα είναι ένα θεόσταλτο ταλέντο και είναι κάτι που προσπαθώ να κρατήσω», έλεγε ο μικροκαμωμένος γίγαντας!

Το three peat του Craig Hodges

Δέκα σεζόν έπαιξε στο NBA ο Craig Hodges και στις οκτώ εξ αυτών συμμετείχε στον διαγωνισμό τριπόντων του All Star Game. Στις πρώτες τέσσερις έφτασε δύο φορές στον τελικό, χάνοντας από Larry Bird και Dale Ellis, προτού το 1990, το 1991 και το 1992 κερδίσει το τρόπαιο με ασύλληπτες επιδόσεις.

Ακόμη και σήμερα, τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Hodges είναι ο μοναδικός σουτέρ που έχει ευστοχήσει σε 19 διαδοχικές προσπάθειες. Ρεκόρ που φαντάζει ακατάρριπτο τη στιγμή που bombers της σύγχρονης εποχής όπως ο Seth Curry και ο Klay Tompson δεν τα έχουν καταφέρει.

Κλασικός σουτέρ θέσης ο Hodges, θα ήταν πολύ εφικτό γι’ αυτόν να βγάζει ένα καλό μεροκάματο παίζοντας στους Chicago Bulls του Michael Jordan, με τους οποίους κατέκτησε δύο τίτλους.

Δεν διαπραγματεύτηκε παρόλα αυτά τις αξίες του. Μάλιστα ως ενεργός ακτιβιστής, τότε που ελάχιστοι δρούσαν και πολλοί λιγότεροι μιλούσαν ανοικτά, έβαζε πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο την υπεράσπιση των αδύναμων. Έμεινε δε χωρίς δουλειά, «εξορισμένος» στην Ευρώπη, διότι καμιά ομάδα δεν ρίσκαρε να έχει στο ρόστερ της κάποιον που να αμφισβητεί χορηγικές συμφωνίες και εμπορικά συμφέροντα.

Λέγεται πως ο MJ έπαιξε τον δικό του ρόλο στην αποδέσμευσή του από τους «ταύρους», αφού είχε κουραστεί να τον ακούει να μιλά για ζητήματα εκτός μπάσκετ, χαρακτηρίζοντάς τον «τρελό», όταν του ζήτησε να μποϊκοτάρουν τους τελικούς του 1991 με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό του Ρόντνι Κινγκ από τέσσερις αστυνομικούς μόνο και μόνο γιατί παραβίασε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Περισσότερο πάντως έχει χαραχθεί στη μνήμη των παλιότερων η αμφίεσή του στον Λευκό Οίκο, όταν σπάζοντας το πρωτόκολλο δεν φόρεσε κοστούμι και γραβάτα, αλλά μια λευκή κελεμπία υποστηρίζοντας με σαρκασμό μπροστά στον πρόεδρο Bush πως εκπροσωπεί τους μαύρους «που δεν μπορούν να έρθουν σε αυτό το μεγάλο κτήριο και να γνωρίσουν τον αρχηγό του έθνους».

Είχε ήδη εκφράσει την αντίθεσή του στον «Πόλεμο του Κόλπου» και τους βομβαρδισμούς της Βαγδάτης παραδίδοντας και μια ιδιόχειρη επιστολή που απλώς καταγράφηκε στην προεδρική αλληλογραφία.

To 1993 o Hodges ήταν free agent, αλλά τού επετράπη να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Αγωνίστηκε με μια λευκή φανέλα!

Το αριστερό χέρι του Harold Miner

Ο προπονητής του στο κολέγιο θα έλεγε εκ των υστέρων πως «το χειρότερο που συνέβη ποτέ στον Harold Miner ήταν η ετικέτα του Baby Jordan». Πράγματι ιεροσυλία ο τίτλος που του είχε αποδοθεί φεύγοντας από το USC, διότι ο Καλιφορνέζος δυναμικός γκαρντ μπήκε με τεράστιες προοπτικές στο NBA, ως επιλογή των Miami Heat στο νο12, αλλά η πορεία του έμοιαζε με φωτοβολίδα που σβήνει γρήγορα.

Παρόλο πάντως που η καριέρα του διήρκησε μόλις τέσσερις σεζόν πρόλαβε να κατακτήσει δύο τρόπαια από τους διαγωνισμούς καρφωμάτων και να γράψει το όνομά του ως ένας εκ των έξι dunkers που έχουν ντουμπλάρει τις πρωτιές τους.

Τούτο συνέβη με διαφορά δύο ετών. Το 1993 ο Miner ήταν πρωτοεμφανιζόμενος και κέρδισε τις εντυπώσεις για τα καρφώματα που έκανε με το ένα χέρι. Ιδίως η τελευταία προσπάθειά του, από την baseline με πιρουέτα 180ο μοιρών και δυναμικό τελείωμα με το αριστερό χέρι, προκάλεσε φρενίτιδα στο κοινό του Salt Lake.

Έκτοτε ο Miner ήταν Finer. Επειδή όμως το 1995 άπαντες ήξεραν τι να περιμένουν από τον ίδιο, οι εμπνεύσεις του δεν εξέπληξαν. Απλώς δεν συνάντησε τον απαιτούμενο ανταγωνισμό και για δεύτερη φορά έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία από την κριτική επιτροπή.

Ο Tim Legler ακόμη ευστοχεί

«Όλο μου το σώμα είναι μουδιασμένο αυτή τη στιγμή», έλεγε ο Tim Legler των Washington Bullets αμέσως μετά τη νίκη του στον διαγωνισμό τριπόντων στο All Star Game του 1996. Ίσως αυτό το «μυρμήγκιασμα» στο κορμί του να είχε προκληθεί από την επαναλαμβανόμενη κίνηση στα συνολικά 75 σουτ που είχε εκτελέσει λίγο πριν.

Αθροιστικά ο Legler είχε συγκεντρώσει 65 βαθμούς, μαζεύοντας τουλάχιστον 20 σε καθέναν από τους τρεις γύρους της απαιτητικής δοκιμασίας. Άρχισε με 23, πήγε στους 22 και κέρδισε εν τέλει (κουρασμένος πια) με τους 20 του τελικού, καθώς ο αντίπαλός του στο φινάλε, ο Dennis Scott, δεν τον απείλησε με μόλις 14.

Μπροστά σε περισσότερους από 36.000 θεατές, που είχαν κατακλύσει το Alamodome του Σαν Αντόνιο, ο πρωτευουσιάνος σουτέρ επιχειρούσε έως τότε να επιβιώσει στον σκληρό κόσμο των σούπερ σταρ. Αυτά αποδείχθηκαν τα δικά του 15 λεπτά δημοσιότητας, μιας και η καριέρα του δεν έφτασε άλλη φορά σε τέτοια κορύφωση.

Συν τοις άλλοις, τα 20.000 δολάρια που έλαβε ως χρηματικό έπαθλο μαζί με το τρόπαιο του νικητή δεν τα είχε βγάλει ποτέ σε όσες σεζόν αγωνιζόταν στο CBA. Κι επειδή δεν ήταν εφικτό να προβλέψει το μέλλον δεσμεύτηκε πως τα χρήματα αυτά θα έμπαιναν σ’ έναν λογαριασμό τραπέζης για τις σπουδές του (πρώτου) παιδιού του που μόλις πριν από μια εβδομάδα είχε έρθει στη ζωή.

Ο Brent Barry έκανε τον Jordan να ζηλέψει

Αν όντως οι «λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν» ο Brett Barry είναι η πιο λαμπρή εξαίρεση του κανόνα. Rookie ακόμα στο NBA ως παίκτης των LA Clippers ο γιος του Hall of Famer Rick, έχτισε τον μύθο του γύρω από μια και μόνο στιγμή: αυτήν που, επίσης, στο All Star Game του 1996 τον βρήκε να αιωρείται πάνω από το παρκέ του Alamodome και να καρφώνει στο καλάθι με το ένα χέρι έχοντας προηγουμένως πατήσει στη γραμμή των βολών.

Ουδείς ως τότε είχε τολμήσει να δοκιμάσει ό,τι ο Michael Jordan. «Θα ήταν ψέμα, αν έλεγα ότι δεν με είχε εμπνεύσει» δήλωσε αμέσως μετά ο Barry που μέχρι τότε στη σεζόν είχε κάνει μόνο έξι καρφώματα και σε καμία περίπτωση δεν φάνταζε το φαβορί για την πρωτιά έχοντας ν’ ανταγωνιστεί τον Michael Finley ή τον Greg Minor, πόσο μάλλον τον Jerry Stackhouse.

Λέγεται μάλιστα πως δεν ήταν σίγουρος αν πρέπει να λάβει μέρος στο διαγωνισμό. Γι’ αυτό και μπήκε στο παρκέ φορώντας τη ζακέτα του. Δεν την έβγαλε καθόλου μέχρι το τέλος του διαγωνισμού κι αποτέλεσε έκτοτε το σήμα κατατεθέν του. Κι ας αποτέλεσε κομμάτι του ροτέισον των σπουδαίων San Antonio Spurs του Popovich που στο δεύτερο μισό των 00s κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα (2005, 2007).

Το οξύμωρο της ιστορίας ήταν πως ο Brett Barry καριέρα έκανε ως ένας εξαιρετικός εκτελεστής τριών πόντων με 40.5% από 1.395 εύστοχες προσπάθειες σε 912 παιχνίδια.

Ο Nate Robinson δεν ήθελε μπέρτα του Superman για να πετάξει

Στις 31 Μαΐου ο Nate Robinson θα συμπληρώσει τα 40 χρόνια του, έχοντας ήδη έξι χρόνια εκτός μπάσκετ. Την καριέρα του τη σταμάτησε νωρίς. Βάσει ταλέντου και κυρίως πείσματος ο βραχύσωμος γκαρντ των 173 εκατοστών θα μπορούσε να είχε παίξει πολύ περισσότερο. Είχε ήδη 6.807 πόντους και 1.826 ασίστ την ημέρα που ως παίκτης των Pelicans έκλεινε τον κύκλο του στο NBA

Το νεφρό του όμως τον «πρόδωσε» και μέχρι σήμερα αναζητά δότη για συμβατό μόσχευμα. «Κάνω αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα για τέσσερις ώρες», είπε πρόσφατα στο Hoops Hype ενημερώνοντας για την πορεία της υγείας του.

Ο Robinson ήξερε από το 2006, ως πρωτοεμφανιζόμενος, πως η υψηλή αρτηριακή πίεση που είχε ανιχνευθεί σε εξετάσεις είναι πιθανό να προκαλέσει βλάβη στα νεφρά. Επέλεξε να συνεχίσει, να μην αφήσει μέρα που να μην τη γευτεί ως την τελευταία μπουκιά της. Δεν θα επέτρεπε σε τίποτα να τον λυγίσει.

Εμπνευσμένος από τα κατορθώματα του Spudd Webb, τον οποίο και χρησιμοποίησε, άφησε το δικό του ανεξίτηλο σημάδι στον διαγωνισμό καρφωμάτων, κατακτώντας την κορυφή τρεις φορές. Είναι επίδοση που αποτελεί ρεκόρ.

Η αρχή έγινε το 2006, όταν καθετί παράτολμο που δοκίμασε το έφερε εις πέρας! Το 2009, φόρεσε τα πράσινα κι έγινε ο κρυπτονίτης του superman Dwight Howard. Τον μετέτρεψε μάλιστα σε εμπόδιο περνώντας από πάνω του με ανοιχτά τα πόδια. Το 2010 η επικράτησή του ήταν νομοτελειακή – δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Όχι πως δεν το άξιζε με το τελευταίο από τα καρφώματα που δοκίμασε, καθώς πέταξε την μπάλα στο παρκέ και κάρφωσε ανάποδα!

Ο Jason Kapono χτύπησε δυο φορές

Με την καριέρα του να τελειώνει άδοξα στον Παναθηναϊκό της σεζόν 2012-13, υπό τον Αργύρη Πεδουλάκη, ο Jason Kapono ήταν σίγουρα πολλά περισσότερα απ’ αυτά που κατάφερε στη βραχύβια παρουσία του επί ελληνικού εδάφους.

Ήδη πρωταθλητής του NBA με τους Miami Heat των Wade και O’Neal το 2006, ο Καλιφορνέζος φόργουορντ ανήκε σ’ εκείνη την κάστα παικτών που αμείβονταν για να σουτάρουν με επιτυχία από την περιφέρεια.

Το ύψος (2.03μ) τον βοηθούσε να εκτελεί από ψηλά και να μην αντιμετωπίζεται εύκολα. Χωρίς μηχανική ωστόσο ο Kapono δεν θα κέρδιζε δις, διαδοχικά μάλιστα, τον διαγωνισμό τριπόντων στα All Star Game του 2007 και του 2008. Έχει γράψει μάλιστα δύο από τις κορυφαίες επιδόσεις συμμετεχόντων, συγκεντρώνοντας 24 και 25 πόντους αντίστοιχα.

«Είναι κάτι που ονειρευόμουν ως παιδί» θα έλεγε μετά το πρώτο τρόπαιο ο λευκός σουτέρ. Παραδεχόταν μάλιστα με χιούμορ ότι «από νωρίς κατάλαβα πως δεν πρόκειται ποτέ να συμμετάσχω σ’ έναν διαγωνισμό καρφωμάτων». Οπότε επέλεξε να «φτιάξει» τέλειο το μακρινό σουτ και χάρη σ’ αυτό να μείνει έκτοτε στην allstar-ική ιστορία.

Την περίοδο που κέρδισε το πρώτο τρόπαιο από τα δύο ο μετέπειτα παίκτης του Τριφυλλιού προηγείτο σε όλο το NBA με +50% έξω από τη γραμμή. Μετά από εννέα σεζόν στο κορυφαίο πρωτάθλημα αποχώρησε με 43,4%.

Το κατόρθωμα του Joe Harris

«Έσβησε τα φώτα» ομολόγησε ο Steph Curry μετά την, μάλλον απρόσμενη, ήττα του από τον Joe Harris κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού τριπόντων το 2019. Ο σουτέρ των Brooklyn Nets δεν ήταν ακριβώς το αουτσάιντερ της μεγάλης μάχης στη Σάρλοτ, αλλά με αντιπάλους όπως ο Damian Lillard, ο Devin Booker ή ο Buddy Hield, πόσο μάλλον «ο κορυφαίος σουτέρ της ιστορίας» μπροστά στο κοινό του, όπως ο ίδιος περιέγραψε τον ηγέτη των Warriors, τα όνειρα πρωτιάς απαγορεύονταν.

Δεδομένου όμως πως ο Harris ήταν συνηθισμένος να πιάνει την μπάλα και να εκτελεί άνευ ντρίμπλας, όλα έγιναν αυτοματοποιημένα και απολύτως αβίαστα. Είχε μπει στη δοκιμασία με 47.1% πίσω από τα 7μ25 και από τον πρώτο γύρο επιβεβαίωσε πως η ευστοχία δεν είναι μονάχα ταλέντο ή αποτέλεσμα καλής ημέρας. Αφορά πρωτίστως τη συνέπεια.

Σουτέρ με «κρύο αίμα», αφού αυτό του ζητείται να κάνει όταν βρίσκεται στο παρκέ (πλέον στους Detroit Pistons), δεν πτοήθηκε από το γεγονός πως ο Curry είχε 27 πόντους στον πρώτο γύρο από 19/25 εύστοχες προσπάθειες. Ανέβασε ο ίδιος τον πήχη στον εαυτό του κι από τους 25 πήρε στους 26 με 12 τρίποντα στη σειρά. Ήταν μια άπιαστη -όπως αποδείχθηκε- επίδοση, στην οποία δεν κατάφερε να φτάσει ο μεγάλος αντίπαλός του παρότι άρχισε με 9/9.

«Προφανώς και δεν το πιστεύω», αναφώνησε ο νικητής μετά το φινάλε. Να όμως που γίνονται και θαύματα.

Ο Mac McClung ήρθε από το πουθενά

Στο τέλος της ημέρας έψαχναν όλοι να μάθουν ποιος είναι αυτός ο άγνωστος Mac McClung. Ουρανοκατέβατος σχεδόν στον διαγωνισμό καρφωμάτων του 2023, ο 24χρονος γκαρντ από την D-League ζούσε το δικό του παραμύθι έχοντας κλέψει όλα τα βλέμματα με τις ασύλληπτες ιδέες του και τις ολοκληρωμένες προσπάθειές του.

Τα 50άρια διαδεχόταν το ένα το άλλο από τους κριτές και ο ανταγωνισμός υποκλίθηκε σ’ έναν τύπο που κάρφωνε με αδιανόητη αυτοπεποίθηση και υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Είτε κινούμενος κάθετα είτε παράλληλα με το καλάθι, είτε πηδούσε πάνω από δυο άτομα είτε κολλούσε την μπάλα στο ταμπλό προτού τελειώσει δυναμικά τη φάση.

Για τον McClung εκείνη η βραδιά ήταν η αρχή μιας αναγνωρισιμότητας που επεδίωκε καιρό. Μαζί έλαβε και τα 100.000 δολάρια του επάθλου. «Η ζωή μου άλλαξε μετά από πέρυσι», θα δήλωνε προ ημερών.

Βέβαια συμβόλαιο εγγυημένο στο ΝΒΑ, αυτό που ζητούσε επιτακτικά, δεν βρήκε ούτε φέτος. Τον ήθελαν μόνο χορηγοί και εταιρίες ένδυσης ποντάροντας στη δημοφιλία του και στο γεγονός πως θα επέστρεφε στο μεγάλο event της Ινδιανάπολης. Και επιστρέφει όντως για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα κουβαλώντας την ελπίδα πως το μέλλον θα είναι διαφορετικό μ’ έναν δεύτερο τίτλο στην κατοχή του.

«Ένιωσα ότι αξίζω μια θέση κάπου» είπε με παράπονο στην πρόσφατη συνέντευξή του με δεδομένο μάλιστα ότι ως παίκτης της θυγατρικής ομάδας των Orlando Magic μετράει 24.5 πόντους, 6.7 ασίστ και 4.6 ριμπάουντ με 48.4%  στα σουτ. Τουλάχιστον όμως γνωρίζει καλά πως «δεν υπάρχει κάποιος γνωστός που να έχει βιώσει μια τέτοια εμπειρία».

Η χρυσόσκονη που σκόρπισε Magic Johnson σε όλον τον πλανήτη

Από κάθε αμερικανική λίστα για τα «Greatest All Star Games» όλων των εποχών δεν λείπει επ’ ουδενί ο αγώνας – γιορτή του 1992 στο Ορλάντο. Ίσως μάλιστα να μην ξεπεραστεί ποτέ και οι λόγοι είναι -ως επί το πλείστον- συναισθηματικοί.

Είχε κάτι συνταρακτικά μαγικό εκείνη η ανατριχιαστική βραδιά της 9ης Φεβρουαρίου: ο Magic Johnson θα έμπαινε στο γήπεδο των… Magic για εκείνο το ιστορικό ραντεβού με όλους τους άλλους «παλιόφιλους» τρεις μήνες μετά τη σοκαριστική ανακοίνωση πως είναι φορέας του HIV και πριν όλοι αυτοί συνθέσουν την ομάδα – όνειρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Δεν είχε σημασία το πώς και τι είχε συμβεί. Το είχε αποδεχθεί ως δεδομένο γρήγορα και γι’ αυτό ο σούπερ στα των LA Lakers ήταν πεπεισμένος πως «τίποτα δεν τελειώνει εδώ», πως «η ζωή συνεχίζεται». Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του και στους γύρω του ότι θα πέσει πάνω στην ασθένεια, θα παλέψει και θα βγει νικητής. Ο όρκος του αποδείχθηκε συμβόλαιο και πολύ σύντομα ήταν εκεί για να τιμήσει όσους τον ανέδειξαν πρώτο σε ψήφους για τη Δυτική Περιφέρεια.

Δίπλα του οι Clyde Drexler, Chris Mullin, Karl Malone, David Robinson, Ston Stockton, Hakeem Okajuwon, Dikembe Mutombo, Tim Hardaway, Dan Majerle, Otis Thorpe και James Worthy. Αλλά και απέναντι από τους: Isiah Thomas, Michael Jordan, Scottie Pippen, Charles Barkley, Pat Ewing και Dennis Rodman.

Στην επάνοδό του ο Magic θα έμεινε στο παρκέ για 29 λεπτά και θα τελείωνε το ματς με 25 πόντους από 9/12, 9 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Ανοχή όντως υπήρξε σε κάποιες φάσεις, διότι κάποιοι τον αντιμετώπιζαν επιφυλακτικά παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν συντρέχει ο παραμικρός κίνδυνος. Από την άλλη βέβαια τού έγιναν ορισμένα σκληρά φάουλ – κόντρα σε Ανατολικούς έπαιζε άλλωστε.

Γι’ αυτό κι εν μέσω παρατεταμένης αποθέωσης, σ’ ένα standing ovation διαρκείας υπό την ιαχή «Magic – Magic», ο Johnson παρέλαβε το βραβείο του MVP έχοντας καταλυτική παρουσία στο 153-113. Ήταν μάλιστα αυτός που με τρίποντο λίγα δεύτερα πριν από το φινάλε του ματς είχε διαμορφώσει το +40.

Πρώτα είχε βγάλει την άμυνα στον Jordan οδηγώντας τον σε άστοχο σουτ από μέση απόσταση κι ακολούθως, παίζοντας με πλάτη τον Thomas, πήρε κι ευστόχησε στο μεγάλο σουτ πανηγυρίζοντας με την ψυχή του! Γιατί ήταν παρών.

Εκείνη τη βραδιά το πλατύ χαμόγελο του Magic ήταν μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Σαν ένα μικρό παιδί που έπιανε για πρώτη φορά την μπάλα του μπάσκετ. Σαν ένας rookie του NBA που έπαιζε για πρώτη φορά. Σαν ένας επαγγελματίας που έβλεπε να γυαλίζουν μπροστά στα μάτια του τα διαμάντια από το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Πραγματικός All Star!

Πηγή: tovima.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News