Αντώνης Καρπετόπουλος: Ενα παιδί από τα Σεπόλια

Είχα αποφασίσει να γράψω για την εθνική μπάσκετ στο τέλος της περιπέτειάς της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως το χθεσινό ματς του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην ήττα της Εθνικής μας από τον Καναδά επιβάλει μια επισήμανση. Γιατί το παιγνίδι, η εμφάνιση του Γιάννη και η ήττα της Εθνικής μας είναι η επιτομή των Ολυμπιακών Αγώνων – ο τρόπος για να θυμάται κανείς την ομορφιά και την μοναδικότητα τους.

Μόνος εναντίον όλων

Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκανε το καλύτερο παιγνίδι του με την Εθνική: είναι λόγος να το τοποθετήσει κανείς στα καλύτερα η εντυπωσιακή στατιστική του (11/16 δίποντα, 12/15 βολές, 5 ριμπάουντ, 2 ασίστ), αλλά το μπάσκετ είναι κάτι παραπάνω από αριθμούς και το ξέρουμε. Αυτό το κάτι παραπάνω του Αντετοκούνμπο ήταν χθες σχεδόν υπερθέαμα. Ο Καναδάς των δέκα ΝΒΑers και των δίμετρων περιφερειακών μπήκε στο ματς για να το τελειώσει από το δεκάλεπτο και δεν ήθελε πολύ για να το πετύχει. Στις πρώτες του πέντε επιθέσεις σκοράρει με άνεση καθώς παίκτες όπως Μπρουκς, ο Μπάρετ και κυρίως ο αέρινος Γκίλτζιους-Αλεξάντερ κάνουν ό,τι θέλουν.

Το 6-19 με το οποίο οι Καναδοί ξεφεύγουν παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο όλες τις δυσκολίες της βραδιάς. Αλλά στο γήπεδο υπάρχει ο Γιάννης που παίζει μόνος κι αρνείται να παραδοθεί ακόμα κι όταν οι περιφερειακοί του Βασίλη Σπανούλη εμφανίζονται παγιδευμένοι, χωρίς ιδέες και κατώτεροι της περίστασης. Ο Αντετοκούνμπο παίρνει φάουλ, φτιάχνει σουτ για τον άψογο Παπανικολάου, κλέβει μπάλες, τρομάζει και στην άμυνα. Κι όταν ο Τολιόπουλος δίνει λίγη σπιρτάδα και βοηθά στην κυκλοφορία της μπάλας το πράγμα μαζεύεται κι ένα 14-3 βοηθά να κλείσει η Εθνική μας το δεκάλεπτο στο 20-22. Οι Καναδοί έχουν πια μπροστά τους μια ανηφόρα.

Να παίζουν μαζί του

Η Εθνική μας δεν προσπέρασε ποτέ. Όταν έφτασε πολύ κοντά, στο 68-72, πέταξε τρεις επιθέσεις και η καλή της άμυνα δεν ανταμείφθηκε. Όμως το θέμα του παιγνιδιού δεν ήταν αυτό: ήταν πάντα ο Γιάννης. Πολύ γρήγορα έγινε κατανοητό ότι η δική του πληθωρική παρουσία, όχι μόνο επέτρεπε στην Εθνική μας να επιστρέφει και να πλησιάζει, αλλά ήταν και ο λόγος που όλοι προσπαθούσαν να σταθούν αντάξια δίπλα του, ακόμα κι αν τα σουτ ήταν τα χειρότερα και οι επιλογές στην επίθεση κάκιστες: πιο πολύ κι από αγώνας μπάσκετ αυτό που βλέπαμε ήταν η προσπάθεια κάποιων παικτών να δείξουν πως αξίζουν και τον Γιάννη, αλλά και το να παίζουν μαζί του – ο καθένας όσο και όπως μπορούσε.

Από την άλλη υπήρχε και η γενική αίσθηση πως χωρίς τον Γιάννη με τα ελληνικά χρώματα δεν θα υπήρχε ματς. Χτυπούσε στο μάτι η δυσκολία των περιφερειακών να βάλουν την μπάλα στο καλάθι, αλλά πλην του Παπανικολάου ελάχιστα έμοιαζαν να μπορούν κάτι και οι υπόλοιποι. Ο Καναδάς είναι μια ωραία ομάδα αλλά χωρίς ψηλούς που τρομάζουν κι όμως ο Παπαγιάννης και Μήτογλου δεν έβαλαν και οι δυο μαζί ένα έστω δίποντο (!). Ενώ ο Γιάννης κρεμάστηκε από το καλάθι ξεσηκώνοντας το γήπεδο ενώ τον κυνηγούσαν τρεις Καναδοί και μια και δυο και τρεις φορές. Κι όλα αυτά ενώ κάθε φορά που καθόταν στον πάγκο ο φυσικοθεραπευτής έπρεπε να κάνει μαλάξεις στο πληγωμένο του πόδι.

Ο σεβασμός της χώρας

Τι κερδίζει ο Αντετοκούνμπο από την παρουσία του στην Εθνική; Απολύτως τίποτα και την ίδια στιγμή πολλά που δεν θα τα βρει πουθενά αλλού. Το παιδί από τα Σεπόλια, όπως αποκάλεσε ο ίδιος τον εαυτό του, ρισκάρει την παρουσία του σε πολλούς αγώνες των Μπακς που τον χρυσοπληρώνουν και έχουν λειώσει σίγουρα από την αγωνία. Αλλά παίζει για τον σεβασμό της χώρας που τον υιοθέτησε, κι αυτόν τον σεβασμό θα τον έχει πάντα στην ζωή του. Ισως παίζει και για να κλείσει το στόμα οποιουδήποτε αμφισβητεί την διάθεση της προσφοράς του, ή για να υποχρεώσει όλους αυτούς που τολμάνε να τον πιάνουν στο στόμα τους κάνοντας γελοίες ρατσιστικές τοποθετήσεις να κρυφτούν στα λαγούμια τους: προσωπικά δεν το πιστεύω γιατί ο Γιάννης είναι πολύ ψηλά για να καταδέχεται να ασχολείται με δαύτους.

Πιστεύω από την άλλη ότι το χθεσινό παιγνίδι του ήταν ένα παιγνίδι σημαιοφόρου Ολυμπιακών Αγώνων: μια παράσταση εντυπωσιακή που έχει να κάνει με την εσωτερική του ανάγκη να αφήσει το στίγμα του ως σουπερ σταρ της γιορτής. Και το κατάφερε μολονότι η νίκη δεν ήρθε: η σπουδαία του εμφάνιση, η άρνησή του να παραδοθεί, η μέχρι τέλους προσπάθειά του, ο άγιος ιδρώτας του, οι μαλάξεις στο γόνατο είναι στιγμές Ολυμπιακών Αγώνων.

Σε μια άλλη διοργάνωση ίσως ο Γιάννης να μην έδινε το παρόν: προσωπικά δεν θα τον κατηγορούσα ποτέ γιατί δεν θέλησε να βάλει σε κίνδυνο την καριέρα του. Αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι μια διοργάνωση: είναι Η διοργάνωση. Είναι προορισμός πρωταθλητών και σημείο αναφοράς κάθε μεγάλης αθλητικής καριέρας. Δεν θα λυπηθώ την Εθνική μας ακόμα κι αν κάνει τρεις ήττες. Λυπάμαι όσους δεν καταλαβαίνουν την ευκαιρία που έχασαν για να είναι στο Παρίσι δίπλα στον Γιάννη. Δηλαδή δίπλα σε ένα αστέρι πραγματικό που χθες το βράδυ έδωσε στους Αγώνες λίγη από την λάμψη του.

Ένα χτύπημα της καρδιάς

Δεν ξέρω αν ο Γιάννης θα καταφέρει να κάνει στο ολυμπιακό τουρνουά άλλο ένα τέτοιο ματς. Το γόνατο που τον ταλαιπωρεί από την καταπόνηση θα πονέσει πιο πολύ στη συνέχεια. Οι Αυστραλοί έχουν μια σκληρή ομάδα και τον περιμένουν. Οι Ισπανοί μας ξέρουν και μας ταλαιπωρούν δεκαετίες τώρα κάνοντας πολύ καλά αυτά που την δική μας ομάδα την γεμίζουν άγχος. Αλλά χθες βράδυ ένα παιδί από τα Σεπόλια πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες μια ομάδα μόνος του. Την πήρε από το χέρι, της έδειξε πόσο σημαντικό είναι να παλεύεις, την τίμησε με την παρουσία του και για μια νύχτα έκανε τον κόσμο που την παρακολουθεί να ξανανιώσει μετά από χρόνια την καρδιά του να χτυπάει για δαύτη. Αυτό το χτύπημα της καρδιάς για αθλητές που αισθάνεσαι πως δίνουν ό,τι έχουν είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

 

Πηγή: Karpetshow.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News