Παρίσι 2024, Εθνική Μπάσκετ: Ενός άλλου Θεού τα παιδιά

Είσαι στιβικός και αποκλείστηκες στον προκριματικό; «Εζησε μια μοναδική εμπειρία στο Παρίσι». Αγωνίζεσαι στη σκοποβολή και δε βρίσκεις τον στόχο; «Ατυχος ο τάδε στον προκριματικο». Είσαι η εθνική πόλο και – ο μη γένοιτο – χάνεις το οποιοδήποτε παιχνίδι; «Πάλεψαν αλλά δε τα κατάφεραν οι μάγκες του Βλάχου / τα κορίτσια της Καμμένου».

Είσαι η εθνική ομάδα μπάσκετ και χάνεις από τον υπερταλαντούχο Καναδά και την αιώνια δύναμη, Ισπανία; «Σπανούλης ιδιοκτήτης ταβέρνας, Λαρεντζάκης οικοδόμος, Γουόκαπ Τεξανός, Μήτογλου ανίκανος, Καλάθης… στεφάνης, Παπαγιάννης ανίκανος», μέχρι και «Αντετοκούνμπο μοιραίος». 

Οι Ολυμπιακοί αθλητές… άλλου Θεού, λοιπόν, δικαιώθηκαν. Μέχρι να αποκλειστούν, δηλαδή, και να βρεθούμε ξανά στην κάτω πλευρά του ατέρμονου κύκλου. Εκεί, μεταξύ καφενειακών αναλύσεων, άρθρων γραμμένων με ατελείωτο στόμφο και σιγουριά, οπαδικής καφρίλας και παραγοντικών δηλώσεων.

Αυτά έχει, όμως, ο επαγγελματικός αθλητισμός. Λαό, λεφτά, καθημερινή προβολή, τριφύλλια, ερυθρόλευκα, προέδρους «μούρες», άρα και μηδαμινή κατανόηση.  Τόνους ύβρεων για αθλητές που υπερβαίνουν τους εαυτούς τους όσο όλοι οι υπόλοιποι. Για αξιότιμα μέλη της ταπεινής Team Hellas, που κατόρθωσαν να φέρουν τη «γαλανόλευκη» πίσω στα παρκέ με τους Ολυμπιακούς κύκλους, 16 χρόνια, ένα Λονδίνο, ένα Ρίο κι ένα Τόκιο μετά την τελευταία φορά.

Και να τοι. Εκεί, στα προημιτελικά. Ενάμισι βήμα – έστω και τεράστιο – μακριά από το βάθρο. Δε τους χαρίστηκε τίποτα και κανείς. Τουναντίον, οι δυσκολίες ήταν μπόλικες. Οπως δηλαδή για τη Γκουντούρα, τον Τσελίδη και τα άλλα παιδια. Η εθνική είναι μία από τις οκτώ επειδή στάθηκε επάξια κόντρα σε δύο εξαιρετικές ομάδες και νίκησε με τρόπο εμφατικό μια ακόμα μεγάλη δύναμη. Επειδή συσπειρώθηκε και έβγαλε νεύρο,  ασπαζόμενη – ίσως κόντρα στο νόημα των παραπάνω – το δόγμα του Κόμπι:

«Τα μεγάλα πράγματα έρχονται με σκληρή δουλειά και υπομονή. Οχι με δικαιολογίες».

Απέκτησαν πανάξια το δικαίωμα στο όνειρο της εδίκησης, κόντρα σε μια Γερμανία πολύ καλύτερη από εκείνη που μας στοίχιωσε εκείνον τον Σεπτέμβρη στο Βερολίνο. Πολύ πιο σίγουρη, πολύ πιο πετσωμένη, πολύ πιο… μπασκετική. Πρωταθλήτρια κόσμου.

Τα παιδιά της επίσημης αγαπημένης, όμως, το θέλουν περισσότερο από όλους. Πολύ περισσότερο από αυτούς που προσπάθησαν να της αφαιρέσουν τον προηγούμενο τίτλο και την έκαναν επίσημη στοχοποιημένη, πολύ περισσότερο από αυτούς που απλά θα γεμίσουν μια ακόμα γραμμή στην ατζέντα των δήθεν αποτυχιών, βαφτίζοντάς την με το όνομα μιας πόλης .

Και το ερώτημα παραμένει ζωντανό. Τι μας χρωστάνε; Τι χρωστάνε στη χώρα που ξέρει μόνο να μιλά για παράγοντες, να κάνει κριτική, να αποθεώνει κάναν ξένο, να πανηγυρίζει καμία Ευρωλίγκα και να επαναλαμβάνει την ατάκα «δε τους μαθαίνουν στις ακαδημίες να σουτάρουν»; Και δεν εξετάζουμε το κατά πόσο αυτή έχει βάση, γιατί πιθανότατα έχει, αλλά το πως αντικρούεται με το φταίξιμο στα παιδιά που μάχονται για το εθνόσημο με το μπάσκετ που ξέρουν.

Μια συγγνώμη, ένα μεγάλο μπράβο και μια ευχή για καλή τύχη στον προπονητή και τα παιδιά που τη ματώνουν όσο όλοι οι άλλοι συναθλητές τους.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News