Αντώνης Καρπετόπουλος: O Στέφ Κάρι, ένας καλλιτέχνης

Η τελική τους επικράτηση θα είχε λίγα θεαματικά να θυμάται κανείς καθώς στα δύσκολα κέρδισαν στις λεπτομέρειες. Αλλά υπήρξε ένας από μηχανής Θεός που έσωσε το μύθο τους: ο Στεφ Κάρι. Τα όσα έκανε στα δύο τελευταία ματς υπενθύμισαν σε όλους μας ότι στο ΝΒΑ δεν υπάρχουν απλά οι καλύτεροι του κόσμου, αλλά και μερικοί εξωγήινοι. Ο Κάρι είναι ένας από δαύτους.

Ματς επίδειξης

Το φινάλε του τελικού ΗΠΑ – Γαλλία έγινε από τον αρχηγό των Γουόριος ένα ματς επίδειξης, όχι γιατί σκόραρε πάνω από 30 πόντους όπως στον καταπληκτικό ημιτελικό με τους Σέρβους (αυτή τη φορά σουταρε λιγότερο…), αλλά γιατί πρόσφερε στο παγκόσμιο κοινό την ευκαιρία να δει πως έφτιαξε την μυθική καριέρα του. Όχι από την αρχή του ματς, αλλά αναλαμβάνοντας όλες τις κρίσιμες επιλογές όταν το πράγμα δυσκόλεψε. Κάνοντας δηλαδή αυτό που αγαπάει να κάνει.

Όταν ο ΛεΜπρόν κάρφωσε για το 72-82 μόνος κι ανενόχλητος μετά από ένα χαμένο γαλλικό αιφνιδιασμό ο τελικός έμοιαζε να έχει τελειώσει, όμως η Γαλλία αρνιόταν από την αρχή να παραδοθεί κι αυτό έκανε και την στιγμή που φαινόταν ότι η κλεψύδρα των ελπίδων άδειασε. Οι Γάλλοι έμειναν ζωντανοί γιατί κάποιος βρισκόταν να τους τραβήξει επιθετικά: ο Γιαμπουζέλε κάνει ένα μυθικό ματς στο πρώτο ημίχρονο ειδικά, ο Γουεμπανιάμα αποδεικνύει σε ένα πλήθος περιπτώσεων γιατί είναι θαύμα της φύσης, αλλά ο Χ factor των Γάλλων ήταν στον τελικό ο Ντε Κολό, σοφός και υπέροχος όσο ποτέ στο Ολυμπιακό τουρνουά. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία του ματς οι Γάλλοι έμοιαζαν να έχουν περισσότερη ενέργεια και πιο καθαρό μυαλό, παρά την αστοχία τους στις ελεύθερες βολές. Για τα δεδομένα του μπάσκετ του καιρού μας το ματς έμοιαζε κλειστό – όχι δηλαδή από αυτά που δεν αγαπούν οι Αμερικάνοι. Το 79-82, δυόμισι περίπου λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, έμοιαζε με βάση μιας τελικής ιστορικής ανατροπής: ο Τζέιμς κυνηγώντας τον Γουέμπι χωρίς βοήθειες ήταν εξουθενωμένος, ο Ντουράντ είχε μπλέξει με τις γαλλικές άμυνες, ο Εμπίντ καθόταν στον πάγκο για να μην ακούει τα αδιάκοπα σφυρίγματα του γαλλικού κοινού, ο Μπούκερ μετά το αρχικό του καλό ξεκίνημα είχε σιγήσει. Κυρίως φαινόταν ότι οι Αμερικάνοι και σε αυτό το τουρνουά δεν είχαν ασχοληθεί με λεπτομέρειες: οι 22 τους ασίστ είχαν να κάνουν πιο πολύ με την στατιστική παρά με την πραγματικότητα – πιστώθηκαν σε παίκτες που απλά έστελναν την μπάλα σε συμπαίκτες που περίμεναν να σουτάρουν τρίποντο από τις γωνίες. Οι συνεργασίες ήταν λίγες, όπως και οι πόντοι των σέντερ τους. Και η άμυνα τους δεχόταν μαχαιριές και από τον Φουρνιέ και από τον ΛεΣόρτ και από τον άγουρο αλλά εκρηκτικό Κουλιμπαλί. Το σενάριο της καταστροφής της κομμάτι υπερφίαλης Τeam USA ήταν γραμμένο. Αλλά υπήρχε ένας τύπος που λέγεται Στεφ Κάρι και είχε τις αντιρρήσεις του.

Ο Κάρι θέλει να είναι χρήσιμος

Αν υπάρχει ένας παίκτης του ΝΒΑ που με έχει υποχρεώσει να ξενυχτήσω κάμποσα βράδια για να τον χαρώ εδώ και μια δεκαετία αυτός είναι ο Κάρι και ας με συγχωρήσουν οι θαυμαστές του ΛεΜπρόν, οι πιστοί του Γιάννη, οι φανς του Ντόνσιτς, οι ακόλουθοι του Γιόκιτς κτλ. Ο Κάρι ήταν πάντα για μένα η απόλυτη απόδειξη πως για να κάνεις τρομερή καριέρα στο μπάσκετ σε όλες τις εποχές αρκεί να έχεις δυο πράγματα: να σουτάρεις και να μην κρύβεσαι. Η καριέρα του Κάρι δεν βασίστηκε σε σούπερ αθλητικά προσόντα, ούτε καν σε ένα είδος γιγάντιας ευφυίας. Όταν ήταν μικρός, παρόλο που είναι γιός ενός πατέρα που έγραψε στο ΝΒΑ την δική του ιστορία (ο Ντελ Κάρι υπήρξε χρήσιμος σε πολλές ομάδες…) τα ιστορικά κολέγια δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ σοβαρά για την περίπτωσή του γιατί έβλεπαν ένα μάλλον αδύναμο παιδάκι που θα ήταν δύσκολο να προσφέρει. Με μπόι κάτω από 1,90μ και με κορμί που δεν θυμίζει μπασκετμπολίστα ο Κάρι ήταν ένα μυστήριο ακόμα κι όταν στο κολεγιακό πρωτάθλημα άρχισε να βάζει 30άρες και 40αρες με το κολέγιο του Ντέιβιντσον που έπρεπε να το βάλει στο χάρτη ο ίδιος.

Ο Κάρι ήθελε να παίζει play maker, αλλά φαινόταν πως θα υποφέρει το ξύλο. Δεν είχε όγκο για να μπουκάρει. Ισως να ήταν και πρόβλημα στην άμυνα. Όταν οι Γκόλντεν Στειτ Γουόριος τον διάλεξαν, η απόφασή τους ήταν μάλλον αξιοπερίεργη – πολλοί πίστευαν πως πέταξαν το νούμερο 7 του ντραφτ. Αλλά είχαν διαλέξει σωστά. Διότι μυείς, δύναμη, κόσμο ικανό να παίζει ξύλο, και τύπους που θέλουν να κρατάνε τη μπάλα ψάχνοντας δυο πάσες μπορεί να βρεις κάθε χρόνο. Ένα τύπο που να σκοράρει με τα μάτια δεμένα και τρεις παίκτες πάνω του είναι δύσκολο να βρεις. Κι αυτός ο τύπος δεν είναι ένας καλός παίκτης. Είναι το αρχέτυπο του μπάσκετ. Στο οποίο πάντα η ομάδα που κερδίζει έχει βάλει την μπάλα στο καλάθι πιο πολλές φορές από τον αντίπαλο.

Αυτό θύμισε ο Κάρι χθες βράδυ. Σε δύο λεπτά έβαλε τέσσερα τρίποντα στην σειρά με μια μόνο προσποίηση κάθε φορά απέναντι σε αντιπάλους που ήταν σχεδόν βέβαιοι πως αυτός θα σουτάρει. Αυτή η ραψωδία επίδειξης κλάσης, κατάθεσης τόλμης, ανάληψης ευθύνης και εν τέλει και αποτελεσματικότητας είναι το μπάσκετ. Το αν αυτός που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά στο δελτίο ταυτότητας του είναι κάτω από 1.90 ή πάνω από 2.05 δεν έχει και τόση σημασία. Αν βάζει την μπάλα στο καλάθι, όταν όλοι οι γύρω του κολλάνε, είναι γίγαντας.

Σχεδόν τίποτα πριν

Ο Κάρι είχε πάει μόλις δυο φορές στην Εθνική των ΗΠΑ. Δεν έκανε σχεδόν τίποτα στην Τουρκία το 2010 αφήνοντας το παλκοσένικο στον Ντουράντ και μάλλον έκανε τουρισμό στην Ισπανία το 2014 χειροκροτώντας τον Ιρβινγκ τον Κλέι Τόμσον και τον τρελό Χάρντεν. Και οι δυο αυτές εμφανίσεις του ήταν σε παγκόσμια πρωταθλήματα: στους Ολυμπιακούς εμφανίστηκε πρώτη φορά φέτος πάνω από τα 35. Γιατί; Νομίζω γιατί ο προπονητής του στους Γουόριος κύριος Κερ τον έπεισε πως τον χρειάζεται και στην Εθνική και όπως όλοι οι ανάλογοι ηγέτες ο Κάρι θέλει να δίνει το παρών όταν μπορεί να νιώθει χρήσιμος: στα εύκολα μπορεί να καρφώνουν τρέχοντας στους αιφνιδιασμούς όλοι οι υπόλοιποι, το θέμα είναι ότι δύσκολα κάποιος από τους υπόλοιπους θα βάλει τέσσερα τρίποντα στην σειρά σε ενα τελικό, όπως έκανε αυτός χθες όταν οι Γάλλοι πλησίασαν.

Πόσο απλό είναι το μπάσκετ

Ο Κάρι δεν ψηφίστηκε καν ΜVP του τουρνουά: ο τίτλος πήγε στον 40χρονο Λεμπρόν – ίσως καλύτερα γιατί η βράβευσή του θα είναι ένας ωραίος λόγος για να κουνάμε το δάχτυλο σε όσους λένε αντίο στις εθνικές στα 32 τους. Ο Κάρι δεν έχει ανάγκη από τέτοιους ατομικούς τίτλους: έχει άλλωστε δεκάδες. Το μόνο που θέλει είναι μια μπάλα. Και οι άλλοι να πάνε στις γωνίες ή να του δώσουν ένα σκριν. Για να θυμίσει στην ανθρωπότητα πόσο όμορφο είναι το μπάσκετ όταν πάνε στην άκρη οι σύνθετες παραλληλότητες που έχουμε πείσει τον κόσμο ότι είναι σημαντικότερες από την Τέχνη του να σκοράρεις.

Ο Κάρι είναι καλλιτέχνης. Όταν μπλέκεστε ψάχνοντας εξηγήσεις γιατί μια ομάδα χάνει ματς στο τέλος, χρειάζεται απλά να ξαναβλέπετε τα δυο τελευταία λεπτά του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024. Για να καταλαβαίνετε πόσο απλό είναι το σπορ, που τόσοι πολλοί παιδεύονται να κάνουν σύνθετο για λόγους βιοποριστικούς. Μετά μπορείτε και να χορέψετε όπως ο Στεφ: κι αυτό τέχνη είναι…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News