Αντώνης Καρπετόπουλος: Οι δυσκολίες του Μπαρτζώκα και ο φόβος του Αταμάν

Η αυριανή έναρξη της Ευρωλίγκας επιβάλει να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου. Πρόκειται πέραν πάσης αμφιβολίας για δυο πολύ γεμάτες ομάδες έτοιμες να διεκδικήσουν την Ευρωλίγκα. Και μοιάζουν να έχουν κάμποσα μυστήρια, εντελώς διαφορετικά, που θα προσπαθήσω να τα αποκωδικοποιήσω χωρίς να διεκδικώ κάποιου τύπου αλάθητο. Απλώς, όπως το ξέρετε άλλωστε, αυτά που σας γράφω εγώ για το μπάσκετ δύσκολα τα διαβάζετε αλλού.

Ενας Ολυμπιακός πολύ διαφορετικός

Στο σούπερ καπ στη Ρόδο φάνηκαν κάποιες πρώτες ιδέες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Παλιός ή καινούργιος ο Ολυμπιακός θα έχει και φέτος την υπογραφή του υποχρεωτικά. Τι απασχολεί αυτή την στιγμή τον Μπαρτζώκα; Ο Μπαρτζώκας δεν μοιάζει να θέλει επ ουδενί να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή, παρά τις αρκετές και σημαντικές προσθήκες, αλλά δεν φαίνεται να θέλει να βάλει και τους καινούργιους στα περσινά σχήματα: δεν θέλει πχ ο Βιλντόζα ή ο Ντόρσεϊ να κάνουν ό,τι προσπαθούσε κι έδινε πέρυσι ο Κάναν, και δεν θέλει ο Φουρνιέ να είναι κάποιος που θα συμπληρώνει τον Παπανικολάου, όπως πέρυσι ο Μπραζντέκις. Οι νεοφερμένοι έχουν άλλα χαρακτηριστικά. Τον Βεζένκοφ δεν τον θεωρώ τέτοιο: είναι σαν να μην έλειψε μια μέρα.

Στο ματς με τον ΠΑΟ, το πρώτο σοβαρό τεστ της σεζόν, εγώ είδα τον Ολυμπιακό στην επίθεση να παίζει πιο πολύ με τους περιφερειακούς του από πέρσι και λιγότερο με τους ψηλούς του, παρά την πολύ καλή παρουσία του Πετρούσεφ και του Ράιτ. Προφανώς με την επιστροφή κυρίως του Μιλουτίνοφ αυτό λίγο θα αλλάξει, αλλά κάποιες προθέσεις νομίζω είναι φανερές. Με τον Ντόρσεϊ παρόντα (και δευτερεύοντος και τον Βιλντόζα που όμως δεν είναι πολύ διαφορετικός παίκτης) το παιγνίδι του Ολυμπιακού γίνεται επιθετικά λιγότερο προβλέψιμο από πέρυσι. Τα παντρέματα των γκαρντ (το ποιος δηλαδή θα παίζει με ποιόν) ακόμα δεν φαίνονται, ενώ πέρσι τα ξέραμε πριν η σεζόν ξεκινήσει: ήταν δεδομένο ότι ο Γουόκαπ θα έπαιζε με τον Κάναν και ο Γκος με τον Λαρεντζάκη ή τον ΜακΚίσικ κι έτσι συνέβη κατά βάση, πλην θεαματικών εξαιρέσεων. Σεταρισμένες ήταν και οι δυο πεντάδες, όπως συνήθως συμβαίνει στις ομάδες του Μπαρτζώκα: στην πρώτη ήταν ο Γουόκαπ, ο Κάναν, ο Παπανικολάου, ο Πίτερς και ο Φαλ και στην δεύτερη ο Γκος, ο Λαρεντζάκης, ο Μπραζντέκις, ο Μιλουτίνοφ και ο Πετρούσεφ μετά τον ερχομό του, με μπαλαντέρ τον ΜακΚίσικ και τρίτο ψηλό τον Ραιτ, που βρέθηκε πιο μπροστά από τον Σίκμα. Στη Ρόδο φάνηκε ότι αυτή η προβλεπόμενη σχηματοποίηση έχει πάψει να υπάρχει. Κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο του ματς με τον ΠΑΟ τίποτα δεν έμοιαζε προβλέψιμο: ούτε καν η παρουσία στο παρκέ του Βεζένκοφ, που εμφανώς είναι ο ηγέτης της νέας αυτής ομάδας.

 

Όλοι διεκδικούν τον χρόνο τους  

Οφειλόταν αυτό στην έλλειψη του Μιλουτίνοφ και του Φαλ; Δεν νομίζω. Οσο σημαντικά κομμάτια του παζλ να είναι και οι δυο, αν ήταν παρόντες, δεν θα έκαναν την εικόνα του νέου Ολυμπιακού πολύ περισσότερο κατανοητή. Σίγουρα ο Ολυμπιακός θα έπαιζε πιο σκληρή άμυνα κοντά στο καλάθι, αφού οι λύσεις θα ήταν πιο πολλές: τα υπόλοιπα θα ήταν υπό διερεύνηση.

Στη Ρόδο ο Πετρούσεφ και ο Ράιτ έπαιξαν τους ρόλους των δυο – με διαφορετικά βέβαια χαρακτηριστικά – αλλά οι άλλοι τέσσερις που τους πλαισίωναν ήταν διαφορετικοί. Δεν νομίζω ότι έγιναν ειδικά πειράματα στο ματς με τον ΠΑΟ: πειραματικός, δηλαδή καινούργιος ως προς την διαχείρισή του από τον προπονητή, είναι όλος ο Ολυμπιακός.

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δεν προβλέπω σχηματοποίηση των πεντάδων γρήγορα και γιατί υπάρχουν παίκτες που μοιάζουν έτοιμοι να διεκδικήσουν τον χρόνο τους βάζοντας νέα δεδομένα. Ο Πετρούσεφ πχ. Κάποιοι τον ήθελαν να φεύγει, τώρα μοιάζει μπροστά από τον Φαλ (ως «πεντάρι»), αλλά και μπροστά από τον Πίτερς (ως «τεσσάρι»). Ο Μπαρτζώκας περιμένει το φορμάρισμα του Φουρνιέ, τον οποίο χρησιμοποιεί και ως «δυάρι» για να πετύχει μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξή του με τον Παπανικολάου. Στα γκαρντ φαίνεται πως ο Γουόκαπ και ο Γκος δύσκολα θα συνυπάρξουν στο παρκέ, και ότι ο Ντόρσεϊ και ο Βιλντόζα μοιάζουν σε πολλά. Αλλά με την επιστροφή του ΜακΚίσικ (και του Εβανς αργότερα) και με δεδομένη την παρουσία και του Λαρεντζάκη, τα σχήματα με τρεις περιφερειακούς μπορεί να είναι συχνά στην ημερήσια διάταξη. Πιστεύω πως ο Μπαρτζώκας πρέπει στην Ρόδο να χάρηκε βλέποντας την διάθεση του Βιλντόζα και του Φουρνιέ να παίξουν άμυνα. Είναι βασικό.

Δύσκολη ακόμα και η δωδεκάδα

Ο εφετινός Ολυμπιακός είναι αληθινά μυστηριώδης – ίσως περισσότερο από ποτέ. Σίγουρα έχει πιο πολλούς σολίστες από όσους ποτέ τα τελευταία χρόνια και σίγουρα δεν είναι δεδομένο τίποτα: ούτε καν η δωδεκάδα του. Ο Μπαρτζώκας αναλαμβάνει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αποστολές της καριέρας του. Πρέπει πρώτα από όλα να βρει μια εσωτερική ιεραρχία που σήμερα είναι δύσκολο κανείς να την φανταστεί. Όταν βλέπεις τον Ολυμπιακό να κερδίζει τον ΠΑΟ στον τελικό με τον Παπανικολάου στο δεύτερο ημίχρονο να παίζει πολύ λίγο καταλαβαίνεις ότι όσα ήξερες πρέπει να τα ξεχάσεις. Μοιάζει βέβαιο ότι σύντομα θα δούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέραμε.

Οι επιθετικές αρετές ως μονόδρομος

Πάμε τώρα στον ΠΑΟ. Ο Αταμάν ξέρει πολύ καλά ένα πράγμα: πως πέρσι τους έπιασε στον ύπνο όλους. Στο ξεκίνημα της σεζόν κανείς δεν περίμενε πως με μια ντουζίνα καινούργιους παίκτες ο Αταμάν θα παρουσίαζε τόσο γρήγορα μια ανταγωνιστική ομάδα και το κακό ξεκίνημα του ΠΑΟ έπεισε (;) τους ανταγωνιστές του πως παρά την προσθήκη του σολίστα Ναν, ο Αταμάν δεν θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα που λέγεται έλλειψη ομοιογένειας. Ο Αταμάν το πέτυχε με τον πλέον απλό τρόπο: κονταίνοντας νωρίς το rotation. Αλλά φέτος το πράγμα πρέπει να γίνει υποχρεωτικά κάπως διαφορετικά.

Πέρσι η αγωνιστική περίοδος του Παναθηναϊκού χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος της ο Παναθηναϊκός ακολουθεί κατά βάση το τι κάνει ο αντίπαλος του προσπαθώντας να το κάνει καλύτερα. Τρέχει πχ η Μακάμπι Τελ Αβίβ; Τρέχει πιο πολύ ο Παναθηναϊκός. Παίζει άμυνα η Αρμάνι; Παίζει σκληρότερη άμυνα ο Παναθηναϊκός. Στην δεύτερη περίοδο της χρονιάς ο Παναθηναϊκός αρχίζει να δείχνει από παιχνίδι σε παιχνίδι όλο και πιο έντονα τα στοιχεία της ταυτότητας του. Το αποκορύφωμα είναι το Final 4 όπου κάνει δύο σπουδαία παιχνίδια ρυθμού, λυγίζοντάς την Φενέρ και βέβαια διαλύοντας την Ρεάλ Μαδρίτης: το κάνει δείχνοντας μεγαλύτερες επιθετικές αρετές και από τους δυο αντιπάλους του.

Οι επιθετικές αρετές είναι και το μυστικό της ανατροπής, που κάνει με τον Ολυμπιακό και στα τελικά του πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός χάνει τα δύο πρώτα παιχνίδια γιατί ο Ολυμπιακός τον φρενάρει και κερδίζει τα τρία επόμενα επιβάλλοντας με τους γκαρντ του το παιχνίδι του. Τι φοβάται ο Αταμάν φέτος πριν το ξεκίνημα της χρονιάς; Να έχουν καταλάβει οι αντίπαλοι του πως παίζει. Να ρίξουν το βάρος στον περιορισμό των περιφερειακών του και να βρουν ένα αντίδοτο απέναντι στον Ναν και τον Σλούκα που πέρσι ήταν αυτοί που πήραν την ομάδα από το χέρι στα δύσκολα βρίσκοντας είτε σταθερούς συμπαραστάτες όπως ο ΛεΣορ ή κάποιους που μίλησαν στα δύσκολα όπως ο Ιωάννης Παπαπέτρου και ο πάντοτε παρών κρυφός MVP Γκραντ.

Οι τρεις λογικές μεταγραφές

Ο Αταμάν έκανε τρεις μεταγραφικές επιλογές πολύ λογικές. Ο Γιουρτσεβέν έρχεται για να δώσει ανάσες στον ΛεΣορ, κάτι που πέρσι έκανε μόνο ο Κώστας Αντετόκουμπο, που ταλαιπωρείται από τραυματισμούς. Ο σοφός Λορέντσο Μπράουν έρχεται να γίνει ο έξτρα περιφερειακός παίκτης που μπορεί και να κουμαντάρει την ομάδα και να σκοράρει – και να τα κάνει όλα με προσωπικότητα. Η προσθήκη του Μπράουν κάνει την γραμμή των περιφερειακών του Παναθηναϊκού ακόμα πιο δυνατή κυρίως γιατί ο Αταμάν, που σε αυτή βασικά ποντάρει, δεν φοβάται πλέον κανένα τραυματισμό – πράγμα που έχει τη σημασία του διότι πέρσι από τραυματισμούς ταλαιπωρήθηκαν και ο Βιλνόζα αλλά και ο Σλουκάς. Η τρίτη όμως προσθήκη είναι η πιο έξυπνη. Ο Οσμάν έρχεται για να δώσει στον Αταμάν τη δυνατότητα να παρουσιάσει πεντάδες πολύ σκληρές, που θα επιτρέπουν στον Παναθηναϊκό σε κάποιες βραδιές που αυτό είναι απαραίτητο να κερδίσει παιχνίδια από την άμυνα γεγονός που πέρσι ήταν αντικειμενικά δύσκολο.

Μια τετράδα με τους Λεσόρ, Χουάντσο, Οσμαν και Γκραντ (με ένα πέμπτο παίκτη που μπορεί να είναι οποιοσδήποτε) θα δώσει την πιθανότητα στον Παναθηναϊκό να είναι τόσο σκληρός αμυντικά, όσο ποτέ δεν τον έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Κυρίως ο Οσμαν προσφέρει στον προπονητή τη δυνατότητα να εμφανίσει μία ομάδα εντελώς διαφορετική από την περσινή. Μπορεί να είναι και πόλος στην επίθεση (δεν του λείπει τίποτα για να το κάνει), αλλά μπορεί και να είναι ο μαχητής στην άμυνα, που είτε ως δυναμικό «τριάρι» είτε ως «τεσσάρι» που μπορεί να μαρκάρει και μακριά από τη ρακέτα, μπορεί να δώσει το είδος του αμυντικού φίλτρο που πέρσι έλειπε – αρκεί βέβαια να ξαναθυμηθεί τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Το αληθινό κέρδος όλων

Στον Αταμάν το να έχει μια νέα ομάδα αρέσει πάντα – με την προϋπόθεση φυσικά πως θα του βγει. Ο Μπαρτζώκας, που είναι πιο μεθοδικός, δεν αγαπάει πολύ τα πάμε από την αρχή. Αλλά το αληθινό κέρδος είναι όσων τις ομάδες αυτές τις παρακολουθούν. Η εξέλιξή τους θα είναι το θεαματικότερο κομμάτι μια ωραίας σεζόν…

πηγή: karpetshow.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News