Νίκος Σαρίδης: Ηρακλειδείς και... Ηρακλείς του κυβερνητικού στέμματος

Χατζημπαλίδης, Κατωτικίδης, Παπαγερίδης. Δεν γνωρίζω από πού βαστάει η σκούφια τους, πάντως Πόντιοι με την ανεκδοτολογική σημασία της συγκεκριμένης φυλής, πρέπει να είναι σίγουρα. Είναι το επιεικέστερο που μπορεί να τους καταλογίσει κανείς, διότι τέτοιο υπερβάλλοντα ζήλο στις τρέχουσες συνθήκες δεν τον δείχνεις, ρε φίλε, κρατάς και δύο προσχήματα.

Αν δεν καταλάβατε, πρόκειται για τους διαιτητές του προχθεσινού αγώνα μπάσκετ της Elite League (πάλαι ποτέ Α2) Ηρακλής Ερμής Σχηματαρίου. Που αφού αντέδρασαν (ποιος ο λόγος άραγε;) με προειδοποιήσεις απ’ τα μεγάφωνα προς τους οπαδούς του «Γηραιού», οι οποίοι συνθηματολόγησαν για τα Τέμπη, ότι ήταν έγκλημα, διακόπτοντας εντέλει το ματς ωσότου εκκενωθεί το Ιβανώφειο, επειδή κάποιος αγανακτισμένος τούς πέταξε, λέει, κουτάκι μπίρας.

Απ’ τη μία, λοιπόν, οι εξοργισμένοι Ηρακλειδείς κι απ’ την άλλη οι (αυτόκλητοι υποθέτω) Ηρακλείς του κυβερνητικού στέμματος. Σε μία ημέρα όπου σε μεγαλύτερα και κατάμεστα γήπεδα, όπως το Καραϊσκάκη και το «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΟΦΗ αντίστοιχα ξεδίπλωσαν μεγάλα πανό στο πνεύμα της σημερινής τεράστιας κινητοποίησης για το προ διετίας δυστύχημα, οι τρεις… καμπαλέρος θεώρησαν κακούργημα την εκφώνηση ενός συνθήματος για τα Τέμπη, δυσάρεστου προφανώς για το Μαξίμου.

Στα κρατικά εμβλήματα, βέβαια, οι Ηρακλείς που κρατάνε τον θυρεό είναι δύο, ενώ στην περίπτωσή μας τρεις. Για βάθρο, πάντως, έτσι και γινόταν ολυμπιακό αγώνισμα το «γλείψιμο» στην εξουσία, ό,τι πρέπει η τριάδα.

Αν, πάλι, τα ελατήρια των τριών διαιτητών έχουν να κάνουν με κάποιου είδους τυπολατρεία, πάλι δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, ότι δηλαδή έχουν υποπέσει σε «φάουλ» και μάλιστα χοντρό. Όχι τόσο χοντρό, πάντως, ώστε να διεκδικήσουν τον τίτλο του «εθνικού βλάκα», τον οποίο ο πατέρας μίας κοπέλας εκ των θυμάτων του μοιραίου τρένου, τον απένειμε ανενδοίαστα σε γνωστό και μη εξαιρετέο υπουργό, αμετροεπή και δυσεβή.

Όπως και να ’χει, πολλοί Αδώνηδες, Βορίδηδες, αλλά και κάμποσοι Χατζημπαλίδηδες, Κατωτικίδηδες και Παπαγερίδηδες έχουν βρεθεί τον τελευταίο καιρό σε κραυγαλέα δυσαρμονία με την κοινωνία. Είναι βολικό το αφήγημα περί εργαλειοποίησης του θανάτου των 57 παιδιών για αντιπολιτευτικούς λόγους, πλην όμως δεν έχει… δράκο.

Στην απεργία και στις συγκεντρώσεις θα κατεβούν σήμερα, που συμπληρώνονται δύο χρόνια απ’ την τραγωδία, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Με μία λέξη: άνθρωποι.

Όλοι αυτοί που υποψιάστηκαν, απ’ την πρώτη στιγμή, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υπόθεση της σύγκρουσης του Intercity με την εμπορική αμαξοστοιχία, βγαίνουν σήμερα στους δρόμους.

Κυρίαρχη, παλλαϊκή, η απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης και δικαίωση του αγώνα των χαροκαμένων γονέων· για να τακτοποιηθεί το ελάχιστο χρέος προς τα παιδιά που επέβαιναν στον συρμό του θανάτου και να μην τα παραδώσουμε στη λήθη.

Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε; Όπως έγραψε κι ο Γιάννης Ρίτσος («Σχήματα της Απουσίας ΙΙ», 1958):

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο […]
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, επομένως, είναι οι Ηρακλειδείς, όχι οι «Ηρακλείς».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News