Ολυμπιακός: Οταν η σεζόν σου κρίνεται εκ του αποτελέσματος

Στον αθλητισμό μπορεί να κοιτάς από ψηλά, όμως η θέα να μην είναι πάντα ίδια. Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να δέχεται αυτήν την περίοδο σκληρή κριτική, όμως ξέρει πως πια μετρά το χρυσάφι.

Ανοίγει κανείς κάποιο από τα άρθρα με τη βαθμολογία της EuroLeague μετά τη δεύτερη διαδοχική ευρωπαϊκή ήττα του Ολυμπιακού και… τι να δει; Ενα ερυθρόλευκο σήμα στην κορυφή. Δεν είναι της Αρμάνι. Εχει και έφηβο. 

Πόσο βαθιά, λοιπόν, μπορεί να πάει η κριτική; Πόσο μπορείς να κάνεις το κομμάτι σου σε κάποιο από τα social ή τα σάιτ, πριν κάποιος σε παραπέμψει στον αφοπλιστικό βαθμολογικό πίνακα; Οχι και πολύ. Απέναντι από τον κόσμο της λογικής, όμως, σ’ εκείνον των συναισθημάτων, κάτι πηγαίνει στραβά.

Τι κι αν η πρώτη θέση είναι ο κοινός παρονομαστής με το αλησμόνητο 22/23, λίγα έχουν την ίδια αίσθηση. Ο Ολυμπιακός, βλέπετε, δε το ήπιε εκείνον τον Μάη το νερό, όπως και τον προηγούμενο. Τον αμέσως επόμενο, όχι μόνο δε «δροσίστηκε», αλλά είδε το νερό να κυλάει άφθονο στο… απέναντι δοχείο. Σε εκείνο του Παναθηναϊκού. Κι όσο κι αν οι «αιώνιοι» αρέσκονται στο να πουλούν ανωτερότητα, η αλήθεια είναι μία και τους αφορά αμφότερους: Μια χαρά τους νοιάζει και τους κόφτει το τι γίνεται στο απέναντι χωράφι. Κι όταν εκείνο δεν είχε… μισή κατσίκα, όλα ήταν εύκολα. Τώρα, που γεννάν και τα κοκόρια του, η πρωτιά στην κανονική περίοδο δε λέει τίποτα. 

Οι «ερυθρόλευκοι» παίζουν με πίεση, που σε τίποτα δεν ομοιάζει με την προπέρσινη. Κουβαλούν στις πλάτες τους τρία χαμένα final-4 και το μεγάλο βάρος του εγχώριου ανταγωνισμού. Ούτε στις -σε γενικές γραμμές απογοητευτικές- κερκίδες του ΣΕΦ, ούτε στις τάξεις της ίδιας της ομάδας υπάρχει η ίδια αλεγρία. Ξέρουν όλοι πως η σεζόν φέτος θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Και αυτό είναι… ζόρικο για την ομάδα που έχει πάρει πολύ λιγότερο χρυσάφι απ’ αυτό που αξίζει παίζοντας το -κατά κοινή ομολογία- καλύτερο μπάσκετ της Ευρώπης την τελευταία τριετία. Ο,τι plays κι αν βγαίνουν στο παρκέ, σημασία έχει το που θα καταλήξουν οι κούπες στο τέλος της σεζόν. Πια αυτό είναι που μετρά.

Δεν έχει νόημα

Καλό είναι να αποφεύγεται ο στόμφος στις απόψεις μετά από ήττες σαν αυτή της Τρίτης στη Λυών. Πράγματι, για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, η εικόνα ήταν απογοητευτική. Πράγματι, επίσης, είναι αποκαρδιωτικό το να βλέπεις μόλις δύο παίκτες να έχουν θετικό πρόσημο, όπως και τα «5» να προσφέρουν 0+0 πόντους (με τις δικαιολογίες που μπορεί να έχει ο καθένας), ειδικά σε μια περίοδο που απουσιάζει ξανά ο Μιλουτίνοφ. 

Υπάρχουν, δηλαδή, κάποιες αγωνιστικές ανησυχίες, που ξεκίνησαν από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό κιόλας. Οταν ο Ολυμπιακός πήγε να χάσει από τα χέρια του το παιχνίδι και δημιουργούσε ερωτηματικά αναφορικά με την ικανότητα στη διαχείριση ενός δύσκολου αγώνα. Οι ενστάσεις, φυσικά, πολλαπλασιάστηκαν το επόμενο διβδόμαδο. 

Δεν έχει, όμως, ιδιαίτερο νόημα να μοιράζονται ευθύνες και να λέγονται λόγια σιγουριάς σε μια περίοδο σαν αυτή, με την ομάδα του Μπαρτζώκα να έχει κλειδώσει τα πλέι οφ. Ούτε ο ίδιος ο τεχνικός δεν ξέρει, στην πραγματικότητα, κατά πόσο οι στροφές έπεσαν ελεγχόμενα. Οι «κοιλιές», άλλωστε, είναι… αναπόσπαστα κομμάτια στις σεζόν ακόμα και των κορυφαίων συλλόγων της εκάστοτε σεζόν. Κι αυτό, φυσικά, δεν αφορά μόνο το μπάσκετ, ούτε μόνο τα σύνολα, αλλά και τις μονάδες. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News