Γιώργος Χελάκης: Πού είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο;

Δεν χρειάζεται να είσαι προφέσορας του μπάσκετ για να καταλάβεις ότι η ήττα της Εθνικής Ελλάδος απ’ το Ισραήλ δεν είναι απλώς ένας αριθμός στο χαρτί. Είναι το «καμπανάκι», που χτυπάει πριν το τρένο μπει στη στροφή. Καλό είναι να το ακούσεις, πριν βρεθείς στις ράγες. Η εικόνα της Εθνικής, στο πρώτο ημίχρονο, έδινε ελπίδα.

Είχε ρυθμό, είχε διάθεση, έβγαζε συνεργασίες κι έπαιρνε σκορ από πολλούς παίκτες, έπαιρνε πού και πού κανένα επιθετικό ριμπάουντ. Αλλά μόλις γύρισε το φύλλο στο δεύτερο μέρος, σαν να τράβηξε κάποιος την πρίζα. Ενέργεια μηδέν, αντίδραση αναιμική, μυαλά και κορμιά βαριά.

Επαναλαμβάνεται για την Εθνική Ελλάδος

Αυτή η ιστορία δεν είναι καινούργια. Το ίδιο είδαμε και στα προηγούμενα φιλικά: μπαίνουμε φουριόζοι, τελειώνουμε περίπου ξεφουσκωμένοι. Το επισήμανε στις δηλώσεις του μετά το ματς ο κόουτς Σπανούλης. Στο μπάσκετ, όπως και στη ζωή, η διάρκεια είναι αυτή που μετράει. Δεν θα μας σώσουν τα εντυπωσιακά ξεκινήματα αν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι στην πίεση, όταν οι ανάσες κόβονται και τα πόδια βαραίνουν.

Στα δεύτερα ημίχρονα, η ομάδα μας δείχνει σαν να χάνει το  σθένος της, να μένει από… καύσιμα. Εδώ είναι το πρώτο μεγάλο ζητούμε νο: φυσική κατάσταση και ψυχική αντοχή. Στο σημείο αυτό, όσο και να προσπαθήσουμε να το αποφύγουμε, η κουβέντα πάει στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο«Greek freak» είναι ο παίκτης-κλειδί, η σημαία μας και το σημείο αναφοράς.

Ομως, η παρατεταμένη απουσία του απ’ την προετοιμασία αρχίζει να γίνεται πρόβλημα, όχι μόνο αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό. Οι συμπαίκτες του χρειάζονται να ξέρουν αν θα τον έχουν δίπλα τους στο παρκέ ή αν πρέπει να πορευτούν χωρίς αυτόν. Η αβεβαιότητα είναι χειρότερη κι απ’ την ίδια την απώλεια.

Τι συμβαίνει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν προπονείται κανονικά;

Εδώ υπάρχει ζήτημα που δεν αντιμετωπίζεται με τα μισόλογα της ομοσπονδίας μπάσκετ. Κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει υπεύθυνα τι συμβαίνει κι ο Γιάννης δεν προπονείται κανονικά με τους συμπαίκτες του.

Ποιοι είναι αυτοί που κωλυσιεργούν και δεν λύνεται το πρόβλημα με την ασφάλεια, δηλαδή την ασφάλισή του. Εχουμε ήδη φτάσει στο παρά πέντε. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα κι η Εθνική δεν μπορεί να κρέμεται από έναν παίκτη, όσο σπουδαίος κι αν είναι. Ομως, όταν λείπει το βαρύ σου «όπλο», πρέπει να φροντίσεις τα υπόλοιπα να είναι γυαλισμένα και φορτωμένα.

Εδώ φαίνεται ότι η ομάδα μας δεν έχει ακόμα κατασταλάξει σε σταθερό ρόλο για τον καθένα. Αλλοτε βρίσκουμε λύσεις απ’ την περιφέρεια, άλλοτε χανόμαστε σε κακές επιλογές. Η ήττα απ’ το Ισραήλ δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι, όμως, μία υπενθύμιση ότι ο δρόμος μέχρι τα επίσημα παιχνίδια δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Αν συνεχίσουμε να «σβήνουμε» στα δεύτερα ημίχρονα, οι αντίπαλοι θα μας πατήσουν εκεί που πονάμε πιο πολύ. Η μπάλα είναι στο γήπεδο του προπονητικού τιμ. Πρέπει να βρει τον τρόπο να κρατήσει την ομάδα φρέσκια μέχρι το τέλος, να δώσει ρόλους που θα λειτουργούν σαν γρανάζια σε καλοκουρδισμένη μηχανή και να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω απ’ τον Αντετοκούνμπο.

Οι μάχες κερδίζονται στο τελευταίο δεκάλεπτο. Εκεί δεν χωρούν ούτε δικαιολογίες, ούτε «αν». Χωράει μόνο καρδιά, αντοχή και καθαρό μυαλό. Αυτά είναι που πρέπει να φέρει μαζί της η Εθνική, αν θέλει να παλέψει πραγματικά για κάτι σπουδαίο. Ελπίζουμε αυτό να γίνει με τον Γιάννη στο παρκέ κι όχι απλό θεατή…

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Sportday της Τρίτης (12/08)

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News