Γιώργος Χελάκης: Η (πρόσκαιρη) αποκαθήλωση ενός θρύλου

Η επόμενη ημέρα της βαριάς ήττας από τον Παναθηναϊκό βρήκε την Παρτίζαν να ανακοινώνει αυτό που όλοι γνώριζαν πως ερχόταν: την «επί της ουσίας» απόλυση – ή καλύτερα την αποχώρηση – του Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τον πάγκο της.

Ο θρυλικός Σέρβος προπονητής υπέβαλε την παραίτησή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μια σεζόν που δεν έμοιαζε ποτέ να βρίσκει ρυθμό, για μια ομάδα που δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών και για μια εικόνα που δεν ταίριαζε ούτε σε εκείνον ούτε στην ιστορία του συλλόγου. Το  γεγονός πως η οριστική ρήξη ήρθε ύστερα από ήττα από τον Παναθηναϊκό, την ομάδα με την οποία ο Ομπράντοβιτς μεγαλούργησε και έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, προσδίδει μια σχεδόν ποιητική διάσταση στο τέλος αυτού του κεφαλαίου. Εκεί όπου δοξάστηκε, βίωσε και το πλήγμα της αποκαθήλωσης.

Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι ένας προπονητής της σειράς. Είναι ο άνθρωπος που κατέκτησε εννέα τίτλους στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, με πέντε διαφορετικές ομάδες: Παρτίζαν, Παναθηναϊκό, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπανταλόνα, Φενέρμπαχτσε. Ενα επίτευγμα που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί, αν ποτέ συμβεί ξανά.

Η επιστροφή του στη Σερβία το 2021 έφερε ελπίδες για αναγέννηση: η Παρτίζαν επέστρεψε στην Ευρωλίγκα, απέκτησε πνοή, βρήκε ξανά κοινό, γεμάτο γήπεδο, προσδοκίες. Ωστόσο, η φετινή πραγματικότητα ήταν αμείλικτη. Αμυντικά κενά, απώλεια χαρακτήρα, έλλειψη σταθερότητας, μια ομάδα που πάλευε περισσότερο με τον εαυτό της παρά με τους αντιπάλους. Οι συνεχόμενες ήττες και η επιμονή των προβλημάτων οδήγησαν τελικά στο αναπόφευκτο. Οταν ο ίδιος, μετά από ένα ακόμη αρνητικό αποτέλεσμα, απαντούσε «δεν ξέρω» στο πώς μπορεί να αλλάξει την κατάσταση, ήταν σαφές πως η γλώσσα της βεβαιότητας είχε χαθεί. Η αποκαθήλωση ενός θρύλου δεν είναι καταδίκη. Είναι υπενθύμιση. Στον αθλητισμό – κι όχι μόνο σε αυτόν – κάποια στιγμή έρχεται η ώρα όπου το άγαλμα ραγίζει. Οχι από κακία ή από αχαριστία, αλλά από την ίδια τη φύση των πραγμάτων.

Οι μύθοι, για να παραμείνουν μύθοι, χρειάζεται κάποτε να ακουμπήσουν το ανθρώπινο στοιχείο. Να φανούν ευάλωτοι, πεπερασμένοι. Να θυμίσουν πως πίσω από τις δάφνες κρύβεται κάποιος θνητός. Κι ίσως αυτό να είναι τελικά και το μεγαλείο του Ομπράντοβιτς.

Οχι μόνο τα τρόπαια, όχι μόνο οι νίκες, αλλά η στιγμή που παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις. Η στιγμή που δίνεις χώρο στο καινούργιο, στο επόμενο, ακόμα κι αν εκείνο σε αντικαθιστά. Το τέλος της διαδρομής του στην Παρτίζαν δεν σβήνει την ιστορία του. Αντίθετα, την ολοκληρώνει με μια δόση  σοφίας: τίποτα δεν είναι αιώνιο, ούτε καν οι πιο λαμπρές πορείες. Κι αυτό, ίσως, είναι το πιο όμορφο μάθημα των αποκαθηλώσεων.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News