SD OPINION: Αν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός συμμαχούσαν πιο συχνά, θα είχαν αλλάξει τα πάντα στον ελληνικό αθλητισμό!

Δεν προκάλεσε έκπληξη η αποπομπή του Τζόρντι Μπερτομέου (στο τέλος της σεζόν) από τη θέση του γενικού διευθυντή της Ευρωλίγκας μετά από 21 συναπτά έτη στη θέση αυτή. Πως όμως από τα μεμονωμένα παράπονα ομάδων (και ιδιαίτερα του τότε προέδρου του Παναθηναϊκού Δημήτρη Γιαννακόπουλου προς το πρόσωπό του Ισπανού παράγοντα) φτάσαμε στο τέλος της συνεργασίας του με την Ευρωλίγκα;

Τον κυρίαρχο λόγο έπαιξε η (σπάνια στη χώρα μας) συμπόρευση των δύο «αιωνίων» – του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού – που αποφάσισσαν να βγουν μπροστά και από την προηγούμενη συνέλευση και να θέλουν καθαρά θέμα Μπερτομέου.

Το γλυκό… έδεσε όταν δίπλα στις μεγάλες ομάδες μας, στάθηκε και ο θρύλος του Ισραήλ, η Μακάμπι και ιδιαίτερα ο εμβληματικός της πρόεδρος ο Σιμόν Μιζράχι που πολλές φορές (σε άλλα θέματα) έπαιζε τον… διαιτητή ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Ο τέως διοικητικός ηγέτης της πράσινης ΠΑΕ είχε βάλει στόχο ζωής να ρίξει τον Ισπανό από το θρόνο του αλλά αυτός ήταν ακλόνητος και πριν από δύο χρόνια αυτός που αποχώρησε από την προεδρία ήταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Όμως με το που υπήρξε η – ουσιαστική – σύμπραξη των δύο ελληνικών ομάδων (και μπήκε στο κάδρο και η Μακάμπι) το φύλλο όχι απλά γύρισε αλλά  ο Μπερτομέου έμεινε μόλις με τις ισπανικές ομάδες που και για λόγους εντοπιότητας τον στήριζαν και τη Φενέρμπαχτσε. Έτσι δεν είχε καμία τύχη και η αρχή του τέλος του ξεκίνησε και ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες.

Το 2000, στο πρώτο σχίσμα του μπάσκετ, ο Ολυμπιακός (μαζί με τις ισπανικές ομάδες) ήταν ο μπροστάρης στη νέα διοργάνωση την Ευρωλίγκα με το πρώτο παιχνίδι στην ιστορία να είναι το Ρεάλ-Ολυμπιακός. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός ηγείτο της προσπάθειας της ΦΙΜΠΑ με τη Σουπρολίγκα φτάνοντας μάλιστα μέχρι τον τελικό της παρθενικής διοργάνωσης.

Αλήθεια, εάν τότε, οι δύο «αιώνιοι» είχαν συστρατευτεί μαζί για το καλό του ευρωπαικού μπάσκετ, πόσο πιο μεγάλες πιθανότητες θα είχαμε να είχε αποφευχθεί στο σχίσμα; Η δυναμική αυτών των δύο συλλόγων πανευρωπαϊκά στο μπάσκετ είναι τεράστια και βρίσκονται δίπλα και ισότιμα σε άλλες ομάδες μύθους της διοργάνωσης (Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μακάμπι κ.λπ.).

Αν έρθουμε στο δικό μας το… χωριό το ανυπότακτο με τους δικούς του… κανόνες, την Ελλάδα όπου βασιλεύει (έστω και αν έχουν γίνει μεγάλα βήματα προόδου είναι αλήθεια τα τελευταία χρόνια) η ανομία, ο ωχαδελφισμός, τα παραθυράκια στους νόμους, οι δικαιολογίες, η κρατική (και όχι μόνο) γραφειοκρατία και τόσα άλλα.

Φαντάζεστε, τι θα μπορούσαν να έχουν πετύχει ιδιαίτερα αυτές οι δύο ομάδες εάν ήταν ενωμένες για ένα κοινό στόχο στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στο πόλο, στο στίβο και τόσα άλλα αθλήματα; Αλλά και σε προτάσεις και προγράμματα ακόμα και σε υφυπουργεία αθλητισμού, ΓΓΑ και άλλα;

Η πρώτη «επανάσταση» στο ελληνικό ποδόσφαιρο που οδήγησε και στην ίδρυση του ΠΟΚ (από τα αρχικά Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Κωνσταντινουπόλεως Α.Ε.) είχε πρωτεργάτη τον Παναθηναϊκό – και μαζί την ΑΕΚ. Που με επικεφαλής παράγοντα τον μεγάλο Απόστολο Νικολαΐδη στο μακρινό 1927 πήρε το μέρος του Ολυμπιακού στη διαμάχη με τη νεοιδρυθείσα (από το 1926) ΕΠΟ.

Τότε η ποδοσφαιρική ομοσπονδία τιμώρησε με πολύμηνο αποκλεισμό τον Ολυμπιακό αποκλείοντάς τον ουσιαστικά από τη συμμετοχή του στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα (1927-28). Ο Παναθηναϊκός πήρε αμέσως το μέρος των Ερυθρολεύκων και ακολούθησε και η ΑΕΚ (αρνούμενη να παίξει με τον Απόλλωνα για το πρωτάθλημα) με αποτέλεσμα η ΕΠΟ να τους τιμωρήσει και αυτούς με τετράμηνο αποκλεισμό.

Η ίδρυση του ΠΟΚ (31 Οκτωβρίου 1927) με πρωτεργάτες τον Θανάση Μέρμηγκα από τον Ολυμπιακό, τον Απόστολο Νικολαΐδη από τον Παναθηναϊκό και τον Κωνσταντίνο Κωνσταντάρα από την ΑΕΚ

Έτσι το 1928 βρήκε τους δύο «αιώνιους» εκτός πρωταθλήματος (και την ΑΕΚ) να διοργανώνουν κύπελλα Πάσχα και Χριστουγέννων, φιλικά μεταξύ τους αλλά και με διεθνείς ομάδες που συγκέντρωναν όλο τον κόσμο (και τα λεφτά από τις εισπράξεις).

Η ΕΠΟ έκανε όπως όπως το πρώτο πρωτάθλημα χωρίς τους τρεις, αλλά την επόμενη χρονιά δεν μπόρεσε να το διοργανώσει. Ήταν στα πρόθυρα χρεωκοπίας και με την πίεση και της κυβέρνησης (δεν υπήρχε προφανώς αυτοδιοίκητο τότε…) κάλεσε τους τιμωρημένους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και δέχτηκε όλους τους όρους τους με την επόμενη χρονιά να έχουμε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα με τη συμμετοχή όλων. Οι δύο «αιώνιοι» είχαν πρωτοστατήσει και ανάγκασαν την ΕΠΟ να κάνει πίσω, εντελώς διαφορετικα από όπου κινούνται σήμερα τόσο αυτοί όσο και οι άλλες ομάδες στο θέμα της ΕΠΟ.

 

Αλήθεια μπορεί να σκεφτεί κανείς εάν συμμαχούσαν (έστω σε συμφωνία δεν χρειάζεται να γίνουν κολλητοί) Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συχνά το πόσα πράγματα  θα μπορούσαν να έχουν πετύχει. Δεν θα ήταν ένας ισχυρός πόλος για παράδειγμα ώστε να έχει η ΕΠΟ πρόεδρο έναν μεγάλο Έλληνα ποδοσφαιριστή για παράδειγμα αλλά και με στήριξη όχι όπως έγινε με τον Θοδωρή Ζαγοράκη.

Αν πήγαιναν παρέα και επιδίωκαν βάζοντας μπροστά το ειδικό βάρος τους, συναντήσεις με τα σωματεία ώστε να αλλάζουν για παράδειγμα οι διοικήσεις στις ομοσπονδίες μετά από δύο τετραετίες. Αν μαζί ήθελαν (πραγματικά) να γίνει επαγγελματική η διαιτησία στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ.

Εάν ενωμένοι χέρι με χέρι έπαιρναν μέτρα για τους (λίγους είναι αλήθεια συγκριτικά με τον μεγάλο πυρήνα των φιλάθλων τους) οπαδούς τους που συνεχίζουν να τους δημιουργούν προβλήματα τα οποία τους στοιχίζουν σε χρήματα και τιμωρίες. Εφόσον έβγαιναν πρώτοι μπροστά στο θέμα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων για την πιο συμφέρουσα λύση για όλους χωρίς να χάσουν οι ίδιοι ένα πιο μεγάλο μερίδιο που θα είχαν λόγω του ονόματός τους.

Όταν ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού Γιώργος Ανδριανόπουλος το 1975 με τη δική του καθοριστική ψήφο γλύτωσε τον Παναθηναϊκό από τη Β’ εθνική (με 3-2 συνολικά στην ψηφοφορία), αργότερα μιλώντας στον αδελφό του Λεωνίδα του είχε εκμυστηρευτεί:«Δεν πήγαινε η καρδιά μου να πέσει ένα τόσο ιστορικό σωματείο. Άλλωστε με ποιόν θα παίζαμε αν γινόταν κάτι τέτοιο, με τον Εθνικό μόνο να κόβουμε 50 εισιτήρια;».

Δυστυχώς στα πιο σύγχρονα χρόνια οι διοικήσεις εκάστοτε των δύο αυτών ομάδων σκέφτονται περισσότερο το πως θα είναι αρεστές στους οπαδούς του συλλόγου τους και όταν τα «χώνεις» η είσαι συνέχεια κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλό σου είναι ιδανικό!

Ακόμα και ο ίδιος ο ελληνικός αθλητισμός θα βρισκόταν σε ένα ακόμα ανώτερο και καλύτερο επίπεδο εάν οι δύο πιο δημοφιλείς ομάδες του χώρου προχωρούσαν περισσότερες φορές χέρι με χέρι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News