ΣΤΕΦ ΚΑΡΙ: Ο νεαρός Χουντίνι της Βόρειας Καρολίνας

Η αμφιβολία έρεπε ξεκάθαρα προς την αμφισβήτηση πριν το All Star Game του ΝΒΑ το 2015. Η κοινή συνέντευξη των Στέφεν Κάρι και Κλέι Τόμπσον στον Μπιλ Σίμονς κατέληξε με το δεύτερο, ως γνωστόν χαμένο στη δική του μετάφραση, να λέει ότι «θέλουμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα». Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, στο ΤΝΤ, διατεινόταν, αν και όχι διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του, πως «δεν μπορεί ομάδα να κατακτήσει το πρωτάθλημα από το μακρινό σουτ». Ο Γουόριορς είχαν στείλει εκείνους που αποκαλούνταν «Splash brothers» στο παιχνίδι επίδειξης του Μπρούκλιν, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ιστορικό, κυρίως για την Ισπανία: ο Πάου Γκασόλ ήταν πρώτος σε ψήφους στην ανατολική περιφέρεια και ο Μαρκ, πρώτος στη δυτική. Οι δυο τους έκαναν το τζάμπολ.

Ο προπονητής των Γουόριορς είχε αλλάξει από το καλοκαίρι του 2014. Όταν αποκλείστηκαν στα play off από τους Λος Άντζελες Κλίπερς, οι οποίοι επέδειξαν… θαυμαστές τάσεις αυτοχειρίας με τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, ηττώμενοι 4-2 στους ημιτελικούς της Δύσης αλλά χάνοντας το πέμπτο ματς, με τη σειρά στο 2-2, ενώ προηγούνταν με εφτά πόντους μόλις 49’’ από τη λήξη, ο Μαρκ Τζάκσον ήξερε ότι το περιβάλλον του Σαν Φρανσίσκο θα γινόταν πολύ βαρύ γι’ αυτό. Ένα χρόνο πριν, ο τότε προπονητής των Γουόριορς -ο οποίος κατηγορήθηκε ότι έδινε μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα από ό,τι ήταν το χρηστόν, υπό την έννοια ότι η «ενέργεια» κλεβόταν από την επίθεση- είχε πει το εξής: «Δεν υπάρχει καν συζήτηση: ο Κάρι και ο Τόμπσον είναι το καλύτερο περιφερειακό δίδυμο στην Ιστορία». Στο twitter τον… σταύρωσαν, με αποτέλεσμα, πριν λίγες μέρες, το ESPN να συγκεντρώσει τις πιο… κατηγορηματικές αντιδράσεις χρηστών και να τις παρουσιάσει στο Instagram.

Ήταν φθινόπωρο του 2013.

Η πρώτη αυτοψία στη χώρα του Ποτέ

Τα θαύματα με το Ντέιβιντσον

Ο νυν σχολιαστής του ΤΝΤ (θα έπρεπε κάποιος να δώσει μια δεκάρα για να βρίσκεται στο μυαλό του τα χρόνια που οι Γουόριορς καταδυνάστευαν το ΝΒΑ) δεν διάβασε βουλωμένο γράμμα, αλλά πρέπει να διαχωριστεί αυτό που είπε από το zeitgeist. Το πνεύμα της εποχής απεικονιζόταν στα λόγια του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, το χαρούμενο παιχνίδι, για τον α’ ή β’ λόγο, δεν μετουσιωνόταν σε τίτλο: είτε επρόκειτο για την παιδική (έως και παιδιάστικη) αφέλεια του Τζέισον Γουίλιαμς την τριετία 1998-01 με τους Σακραμέντο Κινγκς είτε για τα εμπόδια, μερικές φορές -όπως με την αγκωνιά του Ρόμπερτ Χόρι στον Στιβ Νας στους τελικούς της Δύσης το 2007- που έβαζαν οι Σαν Αντόνιο Σπερς του Γκρεγκ Πόποβιτς, πριν περάσουν στη μυθολογία του μπάσκετ ως μύστες του όμορφου παιχνιδιού, στους Φοίνιξ Σανς του Μάικ ντ’ Αντόνι, την ομάδα των περίφημων «εφτά δευτερολέπτων και κάτω».

Την ίδια εποχή με τους Σανς, δηλαδή το καλοκαίρι του 2006, ο πρωτότοκος γιος ενός ατόφιου σουτέρ, του Ντελ Κάρι, με το βαφτιστικό όνομα Γουορντέλ, γνωστός ως Στεφ, διάλεξε το Ντέιβιντσον. Στην πραγματικότητα, το Βιρτζίνια Τεκ, κολέγιο στο οποίο έπαιξε ο πατέρας του, του προσέφερε μεν την ευκαιρία να βρίσκεται στην πρώτη ομάδα, μόνο, όμως, με τη μέθοδο του walk on και όχι της αθλητικής υποτροφίας. Σήμαινε ότι η θέση του στην ομάδα δεν ήταν εξασφαλισμένη. Ο Κάρι, που κοιτάζει τον κόσμο από τα 185 εκατοστά, ζύγιζε τότε 72,5 κιλά και στη Βιρτζίνια είχαν σημαντικό πρόβλημα με αυτό. Στο Ντέιβιντσον, πάλι, το κολέγιο της Βόρειας Καρολίνας, όχι. Ο Μπομπ ΜακΚίλοπ, προπονητής της ομάδας, ο οποίος βρέθηκε στο «Madison Square Garden» για να τον δει να σπάει το ρεκόρ τριπόντων, δίπλα στον Λάρι Ράιλι, που τον έβαλε στο ντραφτ, δήλωσε πριν καν παιχτεί το πρώτο παιχνίδι της σεζόν, «περιμένετε να δείτε τον Στέφεν Κάρι». Στο πρώτο παιχνίδι, απέναντι στο Ανατολικό Μίσιγκαν, έβαλε 15 πόντους, αλλά έκανε 13 λάθη. Τα γέλια στο Βιρτζίνια Τεκ έπρεπε να ακούγονταν ως τη Βόρεια Καρολίνα, καθώς στο επόμενο ματς, με το Μίσιγκαν, πέτυχε 32 πόντους, μάζεψε 9 ριμπάουντ και έδωσε 4 ασίστ. Τα χάχανα κόπηκαν απότομα.

Ο Κάρι ήταν ατόφιος σούτινγκ γκαρντ, αλλά από την εφηβεία του είχε δημιουργήσει παραλλαγές ώστε να έρχεται σε θέση ισχύος: μπορούσε να βγει από το σκριν και να σουτάρει, να αλλάξει πορεία με μία μόνο ντρίμπλα, να κάνει σλάλομ μέσα στη ρακέτα, ακόμα και να δημιουργήσει φάσεις για τον εαυτό του ντριμπλάροντας και βρίσκοντας το χώρο ώστε να εξαπολύει τις ιοβόλες «βόμβες» του. Τα 675 εκατοστά από την μπασκέτα είναι ήδη μακρινή απόσταση, αλλά ο πιτσιρικάς με το άστικτο, από σημάδια και τύψεις συνείδησης, πρόσωπο σούταρε από ακόμα μακρύτερα. Το δίδυμο στην περιφέρεια, με τον Τζέισον Ρίτσαρντς, δημιουργούσε φρενίτιδα στο πανεπιστήμιο. Στη March Madness του 2008, ο Κάρι έδωσε στους ειδικούς το υλικό για την πρώτη αυτοψία στη χώρα του Ποτέ. Έγινε ο τέταρτος παίκτης στην Ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ, δηλαδή από το… 1939, που έβαλε σε κάθε ένα από τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της τελικής φάσης πάνω από 30 πόντους, ενώ στην ήττα από τους Κάνσας Τζέιχοκς, 59-57, στο Elite 8, έσπασε το ρεκόρ του Ντάριν Φιτζέραλντ με τα περισσότερα τρίποντα σε μία χρονιά. Ο τελευταίος είχε 158, ο Κάρι έφτασε τα 162.

Ο μόνος τρόπος, να γίνει πόιντ γκαρντ

Μία κίνηση που άλλαξε το μπάσκετ

Αλλιώς από America’s sweetheart δύσκολα θα περιγραφόταν η αίσθηση που έκανε εκείνον τον Μάρτιο, πριν 13 χρόνια, ο Κάρι στις ΗΠΑ. Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς παρακολούθησε παιχνίδι του Ντέιβιντσον, αυτό με το Γουισκόνσιν για το «Sweet Sixteen», στο οποίο ο πιτσιρικάς αποδόμησε μια παραδοσιακά δυνατή άμυνα, αποκλειστικά για αυτόν, αλλά, ακόμα και παρά το γεγονός ότι θαμπώθηκε από τη γοητεία του παιχνιδιού του, δύσκολα θεωρούσε ότι θα έμπλεκε τα χρόνια που απέμεναν.

Το ταξίδι του Ντέιβιντσον τελείωσε την προτελευταία μέρα του Μαρτίου του 2008, αλλά έχει μείνει αξέχαστο. Το πρόβλημα για τον Στεφ, που για λίγες μέρες είχε το διαμέτρημα μίας Σίρλεϊ Τεμπλ ή μίας Τζούντι Γκάρλαντ, ήταν ότι η φαντασίωση, ιδιαιτέρως όταν πραγματοποιείται, καταστρατηγείται χωρίς ιδιαίτερο κόπο από την ίδια την πραγματικότητα. Το καλοκαίρι του 2008, οι δρόμοι για το ΝΒΑ ήταν είτε κλειστοί είτε δύσβατοι. Έπρεπε να υπάρξει ένα διάστημα κριτικής σκέψης, ανάλυσης για το τι έπρεπε να γίνει με αυτόν τον τύπο. Υπήρξε ένα σχήμα οξύμωρο στην περίπτωσή του: με τις ικανότητές του δεν γινόταν να επιλεγεί χαμηλά στο ντραφτ, αλλά ποια ομάδα θα ήθελε όντως ένα σούτινγκ γκαρντ 1,85μ. για να τα βάλει με τα υπόλοιπα θηρία; Θα τον… κατάπιναν ζωντανό. Από την άλλη, πόσο άκοπα έφευγε η μπάλα από τα χέρια του και τι υπέροχη τροχιά διέγραφε για να φτάσει στο καλάθι.

Τι δίλημμα, Θεέ μου.

Ο μόνος τρόπος ήταν να γίνει πόιντ γκαρντ. Ήτοι, να ξεκινήσει να προπονείται ισόποσα με το σουτ στην ντρίμπλα του και να αναπτύξει το επίπεδο στην πάσα, το οποίο ούτως ή άλλως ενυπήρχε. Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα, ακόμα και εκείνη την εποχή, ήταν κάτι που τώρα μοιάζει τετριμμένο, ότι ο πόιντ γκαρντ έπρεπε να είναι πασέρ πρώτα, με τη θέλησή του, και έπειτα σκόρερ. Το παράδειγμα του Γκίλμπερτ Αρίνας στους Γουάσινγκτον Γουίζαρντς δεν έδειχνε ξεκάθαρες τις εικόνες από το μέλλον -συν τοις άλλοις ο No Chill είναι αρκετά ψηλότερος, 1,93μ.

Θα έπαιρνε κάποια χρόνια, τόσο για να αναπτύξει κάποιες δεξιότητες όσο και για να βάλει μυϊκή δύναμη. Οι Γουόριορς αποφάσισαν να το δοκιμάσουν. Την προηγούμενη χρονιά είχαν «κάψει» ένα πικ στο δεύτερο γύρο, με μικρό ρίσκο, για να πάρουν στο νούμερο 35 τον 198 εκατοστών πάουερ φόργουορντ, αλλά ούτε κατά διάνοια με τις δυνατότητες του Μπάρκλεϊ, Ντρέιμοντ Γκριν. Τώρα θα έπαιζαν πολύ περισσότερο με τις πιθανότητές τους, παίρνοντας ένα λιπόσαρκο γκαρντ στο νούμερο 7 του πρώτου γύρου.

Στο τοπ 10 της κατηγορίας της εμπνευσμένης, όσο και καταστροφικής, τετριμμένης συμβουλής, «να ακούς το ένστικτό σου».

Τα πρωτόλεια με το Ντένβερ

Ο συνοδοιπόρος στο ταξίδι

Ο Κάρι μπήκε σε μία ομάδα με καλό σούτινγκ γκαρντ, all star επιπέδου, τον Μόντα Έλις. Μπροστά του, επιπλέον, είχε τον Σι Τζέι Γουότσον, έναν καλό «εγκέφαλο». Ο χρόνος συμμετοχής του ήταν εξασφαλισμένος. Σε αυτό το διάστημα «υφαινόταν» ο ρόλος που θα είχε κατακλυσμιαία επίδραση στις συνειδήσεις των νεαρών φανατικών του μπάσκετ στις ΗΠΑ. Την πρώτη χρονιά του δεν τα πήγε άσχημα: οι 17,5 πόντοι, τα 4,5 ριμπάουντ, οι 5,9 ασίστ και το 1,9 κλέψιμο τον έφεραν δεύτερο σε ψήφους στο Rookie of the year, πίσω μόνο από τον Ταϊρίκ Έβανς των Νιου Γιορκ Νικς. Τη δεύτερη χρονιά, οι μέσοι όροι του ήταν παρόμοιοι, ανέβηκε σχεδόν ένα πόντο και κατέβηκε περίπου ένα ριμπάουντ και μισό κλέψιμο, σε λιγότερα λεπτά συμμετοχής.

Έπειτα από αυτό, ήρθε η ώρα να βρει τον Πολυδεύκη. Με τη μορφή ενός παλικαριού με πρόσωπο που προέδιδε ραθυμία και απορία ισόποσα, ο Κάρι θα ταξίδευε ως την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά κυρίως θα δημιουργούσε εικόνες αξέχαστες: στο νούμερο 11 του ντραφτ, οι Γουόριορς διάλεξαν τον Κλέι Τόμπσον.

Δεν πέρασε πολύς καιρός για να πάρουν όλα το δρόμο τους. Ο ακόμη νεαρός Στεφ έπιασε τον κόσμο του μπάσκετ εξ απήνης στις 27 Φεβρουαρίου του 2013, όταν έβαλε 54 πόντους στο «Madison Square Garden» απέναντι στους Νιου Γιορκ Νικς, ανεξαρτήτως της ήττας των Γουόριορς. Το Γκόλντεν Στέιτ μπήκε στα play off με μειονέκτημα έδρας απέναντι στους Ντένβερ Νάγκετς και ο Κάρι έδειξε τι μπορούσε να κάνει σε μία σειρά. Το ξέσπασμά του στο δεύτερο ημίχρονο του τρίτου παιχνιδιού στην «Oracle» ήταν η αρχή για τους νεόκοπους φαν των Γουόριορς. Η ομάδα του Σαν Φρανσίσκο προκρίθηκε στα έξι παιχνίδια, ο Κάρι τα είχε καταφέρει παρά τις πρώιμες αντιρρήσεις και έπειτα αντάμωσε με τους Σαν Αντόνιο Σπερς. Στις 8 Μαΐου του 2013 ο Τόμπσον πέτυχε 8 στα 9 τρίποντα και 34 πόντους, αλλά η ομάδα του ηττήθηκε με το σουτ του Μάνου Τζινόμπιλι στην παράταση. Το Γκόλντεν Στέιτ γύρισε για να πάρει το δεύτερο παιχνίδι, αλλά εν τέλει ηττήθηκε 4-2 στη σειρά.

Και μπορεί να μην προχώρησαν παρακάτω, αλλά το χαρούμενο παιχνίδι μπήκε στις καρδιές όσων των παρακολούθησαν. Ο ανταγωνισμός βιούσε επί κρυπτόν, αν και αναμφισβήτητα υπήρχε. Όταν ο Στιβ Κερ κάθισε στον πάγκο, το μυαλό καθάρισε και το παζλ φτιάχτηκε.