V-SPAN: Μαθαίνοντας από τον Σπανούλη

Το να ζεις, έστω και λίγο, δίπλα στο Βασίλη Σπανούλη, την ώρα των μεγάλων αγώνων, αποτελεί αξία ανεκτίμητη και αναμφίβολλα σου αφήνει ξεχωριστές αναμνήσεις. Το Sportday.gr θυμάται μερικές από αυτές και τις μεταφέρει με αφορμή το αντίο ίσως του κορυφαίου παίκτη όλων των εποχών στο ελληνικό μπάσκετ και ενός εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη.

Παραμονές του κρίσιμου προημιτελικού με την Αργεντινή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε επιλέξει να πάει τους παίκτες του στο πανεπιστήμιο γλώσσας και λογοτεχνίας της πρωτεύουσας της Κίνας.

Ήταν μια βόλτα χαλάρωσης για να φύγει λίγο το μυαλό των παικτών του από το μεγάλο παιχνίδι με τους Γκαούτσος. Έβλεπες όλους τους παίκτες χαμογελαστούς να χαζεύουν τα συγγράμματα και τους πίνακες όπως και τους χώρους στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Ένας παίκτης έδειχνε (και ήταν) αλλού. Το μυαλό του ήταν καρφωμένο στη μεγάλη πρόκληση.

Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από τον αγώνα κόντρα στην Αργεντινή. Άλλωστε τη διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης και προετοιμασίας τον είχε δείξει από τις πρώτες στιγμές στο ολυμπιακό χωριό αλλά και στην τελετή έναρξης και γενικά σε κάθε απλή προπόνηση στο μικρό γυμναστήριο του πανεπιστημίου.

Ήταν ο πρώτος που έμπαινε σε αυτό και ο τελευταίος που έφευγε μένοντας για τα έξτρα σουτ. Και μάλιστα σε μια πόλη, το Πεκίνο, όπου λατρευόταν ως λαϊκός ήρωας σε κάθε εμφάνισή του από τους Κινέζους ακόμα και σε απλές προπονήσεις καθώς επρόκειτο (μην ξεχνάμε) για τον συμπαίκτη του κορυφαίου Κινέζου παίκτη, Γιάο Μίνγκ, ένα χρόνο νωρίτερα στο ΝΒΑ και στους Χιούστον Ρόκετς, οπότε ήταν μακράν ο πιο γνωστός Έλληνας  παίκτης στην Κίνα.

Κάτι ανάλογο, σε μεγαλύτερο βαθμό βέβαια αναλογικά, έγινε και πάλι στην Κίνα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019.

Ακόμα και από τον τρόπο που μιλούσε στους λίγους εκπροσώπους του Τύπου από την Ελλάδα που ήμασταν εκεί, ήταν φανερό το πως ετοιμαζόταν για κάθε παιχνίδι. Τελικά ήταν αυτός που πήρε το μεγάλο σουτ, δεν δίστασε, έστω και αν τελικά το έχασε και μαζί χάθηκε μια ακόμα ευκαιρία για τετράδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες που δεν έχουμε πάει ποτέ.

Πως άλλαξε το… τσιπάκι στον ιστορικό τελικό του Λονδίνου

Ένα άλλο στιγμιότυπο που έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι ο τελικός με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Λονδίνο. Ο αρχηγός των Ερυθρολεύκων είναι σε κακή βραδιά, δεν σταυρώνει σουτ (άποντος με μόλις μια ασίστ στο πρώτο 20λεπτο) και η Ρεάλ ξεφεύγει με 17 πόντους (27-10) έχοντας εξουδετερώσει τον Kill Bill.

Μπαίνοντας στο γήπεδο για το ζέσταμα λίγο πριν το δεύτερο ημίχρονο, ο Σπανούλης κρατάει δυνατά μια μπάλα και την κοιτάει, σαν να της μιλάει, σαν μια μυσταγωγία εκείνη τη στιγμή αυτός και η μπάλα. Αρχίζει τα σούτ για το ζέσταμα και παρατηρείς στο βλέμμα του τη σιγουριά. Μιλάμε για έναν παίκτη που δεν έχει ούτε πόντο στον τελικό.

Τελείωσε με 22 (όλους σε ένα ημίχρονο) και 5/7 τρίποντα το ένα καλύτερο από το άλλο με τους Ισπανούς να αδυνατούν να τον σταματήσουν.

Η μόνη στιγμή που τον βλέπεις να χαλαρώνει, είναι στους πανηγυρισμούς και αφού η δουλειά πλέον έχει ολοκληρωθεί.

Αντίστοιχη εικόνα και το 2009 στο Βερολίνο με τον Παναθηναϊκό όπου μάλιστα παίρνει (και εκεί) εκτός από τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης και το βραβείο του mvp ξεχωρίζοντας μέσα σε μια ομάδα αστέρων (ο καλύτερος Παναθηναϊκός όλων των εποχών) και βγαίνοντας πάνω και από τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.

Ο τρόπος που – πάντα – προετοιμαζόταν πριν ιδιαίτερα από έναν μεγάλο αγώνα, αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση για κάθε παίκτη που ήθελε να πάει ψηλά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News